Πρόσφατα βρεθήκαμε στο θέατρο Διάχρονο για να παρακολουθήσουμε τη θεατρική παράσταση «Έτσι Όπως Με Θες», ένα έργο σε σενάριο του Λουίτζι Πιραντέλλο, σκηνοθεσία Μαίρης Βιδάλη και μετάφραση-διασκευή Γιώργου Δανεσή.
Το θεατρικό έργο «Έτσι Όπως Με Θες» πρόκειται, όπως συνηθίζει στα έργα του ο Λουίτζι Πιραντέλλο, για μια ιστορία που ακροβατεί ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, στη ζωή και το θάνατο, στη λογική και το παράλογο. Ο θεατής, εκεί που νομίζει πως ξέρει την αλήθεια, βρίσκει ένα άλλο στοιχείο που τον κάνει να αναρωτιέται, να αμφιβάλλει, να αναιρεί την πρότερη κατάσταση. Ένα έργο που εφορμείται από την πραγματική ζωή για να παίξει με το νου και την ψυχή του θεατή. Πραγματικότητα και φαντασία, ενοχή και αυταπάρνηση, φόβος και έγκλημα περιπλέκονται για να δώσουν τροφή για σκέψη στο θεατή.
Η παράσταση ξεκινάει άκρως δυναμικά, σε κάποια σημεία φορτίζει το θεατή, και στη συνέχεια ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας θίγοντας ζητήματα κοινωνικά. Συγχρόνως εμπλουτίζεται με στοιχεία κωμικά και ειρωνείας, για να αφήσει στο τέλος αναπάντητα ερωτήματα.
Η δυναμική υποβολή της σκηνοθεσίας και η χρήση αντικειμένων βοηθούν στην εξέλιξη της ιστορίας, επιπλέον ξαφνιάζουν και καταδεικνύουν, χωρίς να μαρτυρούν, την πλοκή του έργου. Η σκηνοθετική ματιά της Μαίρης Βιδάλη γίνεται ο υποβολέας σκέψεων μεταξύ ερμηνευτών και κοινού χαρίζοντας στιγμές γέλιου και φόβου. Ο έρωτας, οι προσωπικές φιλοδοξίες, το έγκλημα και η αυτοτιμωρία βρίσκουν έδαφος πάνω στο οποίο ξετυλίγουν τις ερμηνευτικές τους ιδιότητες οι πρωταγωνιστές της παράστασης. Σημείο αναφοράς σε όλο το σκηνικό το σαλόνι, εκεί που εξελίσσεται όλη η ιστορία, η οποία έχει δύο χρόνους: το παρόν και το μέλλον ενώ το παρελθόν υπονοείται μέσα από την εξιστόρηση των διαλόγων χωρίς ωστόσο να αποσαφηνίζονται γεγονότα και πρόσωπα καθώς σε όλη τη διάρκεια του έργου υποβόσκει μια μυστικοπάθεια. Σε σημεία έντονης συναισθηματικής διεργασίας ενσωματώνονται κωμικοί ρόλοι για να κατευνάσουν την ψυχική φόρτιση του κοινού και να αποφορτίσουν την ατμόσφαιρα.
Λαμπερά κοστούμια και εκκεντρικά σύνολα δίνουν την αίγλη της εποχής του έργου, μα έρχονται και σε αντίθεση με τους απέναντι ρόλους που παρακολουθούμε, προσδίδοντας την απαιτούμενη αληθοφάνεια. Ο χρόνος της ιστορίας εκτυλίσσεται γρήγορα ώστε ο θεατής να μη βαρεθεί λεπτό και παράλληλα να ενστερνιστεί το ψυχικό βάρος των ηρώων.
Ένα σημείο που αξίζει να αναφέρουμε για την υπόθεση του έργου η αλήθεια που ομολογείται από τους ίδιους τους ήρωες της παράστασης, για να αναιρεθεί στη συνέχεια είτε από τους ίδιους είτε από νέα αληθοφανή στοιχεία που έρχονται στο φως. Στο τέλος της παράστασης, το μάθημα που λαμβάνουμε είναι πως δεν έχει σημασία η αλήθεια αλλά το πώς αισθάνεται κάποιος, μέσα από τους μονολόγους που εγκιβωτίζονται προσδίδοντας αμεσότητα.