Καθώς τα πρώτα κρύα κάνουν δειλά δειλά την εμφανιση τους, μια βραδιά παρέα με τη μουσική του Παύλου Παυλίδη, έμοιαζε να είναι το ιδανικότερο καλωσόρισμα του φθινοπώρου. Κατηφόρισμα λοιπον προς Πειραιά και PassPort, κι ενιωσα σαν να ήμουν εκει πρόσφατα παρόλο που η τελευταία μου επίσκεψη ήταν στο φεστιβάλ του MixGril την περασμένη άνοιξη. Για τις 10 ήταν προγραμματισμένη η έναρξη, η κίνηση, τα λεωφορεία και λοιπές συγκυρίες μας έφεραν στην είσοδο δυο μόλις λεπτά πριν! Μπαίνοντας παρόλα αυτά στο χώρο, είχα το χρόνο να πάρω τις ανάσες μου μιας και όλα έδειχναν πως δε θα ξεκινούσαμε ακόμα..
Σχόλια για το χώρο έχουν γίνει ανά διαστήματα, όλα είναι όμορφα στημένα και τα σκαλοπάτια βοηθούν στην οπτική πρόσβαση με τη σκηνή σχεδόν όλων, ακόμα κι αν βρίσκονται στις πίσω σειρές. Στα θετικά επίσης το πολύ ευγενικό -στην πλειοψηφία του- προσωπικό, σε αντίθεση με αντίστοιχους χώρους, ας μην αναφερθώ σε αυτό εδώ όμως. Θέσεις ορθίων σχεδόν αποκλειστικα και κάποια τραπεζάκια περιμετρικά, για όσους ήθελαν να παρακολουθήσουν λίγο πιο άνετα τη συναυλία. O εξώστης άνοιξε και αυτός για να δεχθει μερικές δεκάδες ατόμων επίσης. Μισή ώρα έχει περίπου περάσει, ο κόσμος έχει σιγα, σιγά πάρει τη θέση του, αναμένοντας τον Παύλο και τους B-Movies, χειροκροτώντας και ζητώντας να εμφανιστούν. Η σκηνή δείχνει έτοιμη να υποδεχθεί μια διαφορετική μπάντα απο αυτή που είχα συνηθίσει, αυτή με τις τρεις κιθάρες, το μπάσο και τα τύμπανα. Δυο drumsets αριστερά και δεξιά, πλήκτρα, μπάσο και χώρος για δύο πλέον κιθάρες. Ενδιαφέρον στήσιμο που έδωσε τελικά αυτό το κάτι παραπάνω σε σχέση με τις προηγούμενες φορές που είχα την ευκαιρία να δω τα παιδιά, εξαιρώντας ίσως τις unplugged βραδιές στο Σταυρό του Νοτου, οι οποίες ήταν μια διαφορετική εμπειρία από μόνες τους. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή..
22:50 λοιπόν κι η αναμονή λαμβάνει τέλος με την εμφάνιση των μουσικών στη σκηνή. 4 καινούρια τραγούδια χωρίς πολλά λόγια, ο ήχος καλός, ο κόσμος ανταποκρίνεται. Αρκετοί γνωρίζουν μέρη από τους στίχους αυτών των κομματιών. Σκέφτομαι ότι στις τελευταίες συναυλίες θα συνηθίζει να τα παίζει. Συνέχεια με "Αερικό" κι εκεί είναι που ο κόσμος αρχίζει να ζεσταίνεται.
Παρατηρώ τους μουσικούς.. Ο drummer, απο παλιά στο πλευρό του Παύλου, σχετικά ανέκφραστος, άνετος πλέον με το υλικό, δεν αφήνει περιθώρια για αμφισβητήσεις. Στο μπάσο ο Τόλης, αρχίζει να ζεσταίνεται, παίζοντας με εγκράτεια. Ο κιθαρίστας χαμένος στον κόσμο του, σκυφτός, με το τσιγάρο στο στόμα, χορεύει έναν δικό του χορό.. Στα πλήκτρα, χωμένος πίσω απο διάφορα synths, kaoss pads, κονσόλες βρίσκεται ο Ορέστης. Οι δεύτερες φωνές είναι επίσης ένας από τους ρόλους του, ενώ ο δεύτερος drummer, αεικίνητος, δίνει μια πιο funk εικόνα στην όλη οπτική.. Τα τραγούδια, παλιά και καινούρια, διαδέχονται το ένα το άλλο κι είναι στο "Radio Lollipop" που ο πληκτράς αποδεικνύει τον πραγματικό του ρόλο, κλέβοντας την παράσταση με τους πειραματισμούς του στις πειραγμένες φωνές, το χορό, τις εκφράσεις του. Κι ο Παύλος πάντα εκεί, μελαγχολικός, εσωστρεφής, χαμένος στους στίχους του και την κιθάρα κι όμως τόσο κοντά με τον κόσμο.. Τόσο που να τον νιώθεις φίλο σου. Είναι η χροιά της φωνής ίσως, αυτή που σε κάνει να νομίζεις ότι ακούς ένα παιδί, κι ας είναι πλέον στα 48 του χρόνια..
Την καταπληπτικά ξεσηκωτική εκτέλεση του "Αντικαταπληκτικά" ακολούθησε ένα νέο κομμάτι, το πρώτο με λίγο διαφορετικό ήχο απο ό,τι έχουμε συνηθίσει, με εισαγωγή που ήταν ίδια με τη synth μπασογραμμή του "Disco Queen" των Pain of Salvation και με μια απίστευτη δύναμη να σε κάνει να θες να χορέψεις! Η "Φωτιά στο λιμάνι", αφιερώμένη "σε όσους προσπαθούν να μας κάνουν να πιστέψουμε πως τα πράγματα γίνονται παράξενα, λες και δεν ήταν πάντα έτσι", συνοδευόμενη από ένα πειραματικό, σχεδον metal αισθητικής, ξέσπασμα στο κλείσιμο, μας έφεραν στο πρώτο διάλειμμα, ακριβώς μια ώρα μετά την έναρξη.
Διάλειμμα το οποίο κράτησε ακριβώς 10 λεπτά και άπαντες επανέκτησαν τους ρόλους τους, κοινό και μουσικοί, σαν να μην είχε σταματήσει τίποτα.. Για αυτό ευθύνεται η πολύ δυναμική επανεκκίνηση με τα "Πάρε με μαζί σου" και "Τώρα αρχίζω και θυμάμαι". Tο δεύτερο μισό της βραδιάς είχε περισσότερα κομμάτια από την περίοδο των Σπαθιών. Προφανώς βέβαια και το βάρος δώθηκε στην περίοδο της προσωπικής πορείας με τους B-Movies. Ακούσαμε μιάμιση φορά "Το ποδήλατο", τη μισή σε πιο αργή ταχύτητα, ακούσαμε την Ατλαντίδα, τον "Nosferatu", το "Σαν εσένα", τον "Ζεστό Αέρα", τη "Λευκή Καταιγίδα", καινούρια κομμάτια.. Οι φωνές που ζητούσαν το αγαπημένο όλων -πλην του Παύλου πλέον- "Στον βράχο", εντάθηκαν όταν προλογιζόταν ένα καινούριο κομμάτι, με πιθανό προς το παρόν τιτλο το "Αεροπλάνο", οπότε κι έπειτα απο δραματικές διαπραγματεύσεις, συμφωνήθηκε να παιχθεί ως "Αεροπλάνο στον βράχο", βυθίζοντας τον Παύλο στη δική του ψυχεδέλεια! Το "Αυτό που άλλοι λεν Ελλάδα" είναι ένα νέο τραγούδι που θα συζητηθεί, λόγω και της κατάστασης -πολιτικής/οικονομικής/κοινωνικής- στην οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή η χώρα. Μουσικά μιλώντας, σαν πρώτη επαφη, τα επιβλητικά πλήκτρα του, σε ήχο πιάνου νομίζω πως δημιουργούν μια ατμόσφαιρα κι ένα κομμάτι που θα είναι απο αυτά που θα ξεχωρίσουν. Η βραδιά έδειχνε να πλησιάζει στο τέλος της, η μπάντα βρισκόταν ήδη πάνω απο δυο ώρες στη σκηνή κάι όντως, περίπου στη 01:15 μας καληνύχτισαν.
Τα φώτα όμως δεν άναψαν.. Τα χειροκροτήματα δε σταματούσαν και τρία λεπτά μετά όλο το Passport τραγουδούσε τις "Ρόδες". Oι γνώριμες, οικείες πλέον φυσιογνωμίες, ξανακατεβαίνουν τα σκαλιά. Το "Ατελιέ" είναι ένα πανέμορφο καινούριο κομμάτι, από αυτά που αναδύουν μια γλυκιά μελαγχολία. Μουσική που, συνδυασμένη με όμορφες επιλογές στο φωτισμό, ήπια κίτρινα, πορτοκαλί, έδινε την αίσθηση πως βρίσκεσαι σε ταινία τη στιγμή που, με δάκρυα στα μάτια, ο απόλυτος έρωτας ξαναγεννιέται. Θες να γελάσεις και να κλάψεις μαζί κι η μουσική του Παυλίδη είναι πανέμορφη παρέα γι αυτό το συναίσθημα.. Υπόλοιπες στιγμές αυτού του δεύτερου encore? "Μόχα" και "ο Κηπουρός".. Η σχεδόν απαξίωση της πραγματικής αγάπης, όπως αυτή εξωτερικευόταν απο χειρονομίες και εκφράσεις έδωσε τη θέση της σε μια παράφραση του στίχου, όταν και τα πουλια, έγιναν σκυλιά.. Το χέρι υψώθηκε κατα τον γνωστο χαιρετισμό που αναβιώνει το τελευταίο διάστημα, ο Παύλος συνεχώς επαναλάμβανε.. "Σκυλιάα.. σκυλιάαα.. Λυσσασμένα σκυλια!..".. Το υψωμένο χέρι άρχισε να "μεταμορφώνεται" σ' ένα υψωμένο μεσαίο δάχτυλο, αφιερωμένο σ αυτά τα σκυλιά.. Ο κόσμος δε σταμάτησε να χειροκροτά και το "Ο,τι θες εσύ" ήρθε λυτρωτικά, σαν την απόλυτη εκτόνωση..
Ήταν ένα βράδυ που τόσο σε προσωπικό, όσο και σε αποστασιοποιημένα κριτικό επίπεδο λειτούργησε σχεδόν άψογα. Η μπάντα βρίσκεται σε πολύ καλό επίπεδο επικοινωνίας στη σκηνή, οι σχεδόν τρεις ώρες παρουσίας δε νομίζω πως μπορούν να αφήσουν χώρο για παράπονα κι εγώ δέχθηκα το ιδανικότερο καλωσόρισμα του Φθινοπώρου που τόσο είχα ανάγκη..
Σχόλια για το χώρο έχουν γίνει ανά διαστήματα, όλα είναι όμορφα στημένα και τα σκαλοπάτια βοηθούν στην οπτική πρόσβαση με τη σκηνή σχεδόν όλων, ακόμα κι αν βρίσκονται στις πίσω σειρές. Στα θετικά επίσης το πολύ ευγενικό -στην πλειοψηφία του- προσωπικό, σε αντίθεση με αντίστοιχους χώρους, ας μην αναφερθώ σε αυτό εδώ όμως. Θέσεις ορθίων σχεδόν αποκλειστικα και κάποια τραπεζάκια περιμετρικά, για όσους ήθελαν να παρακολουθήσουν λίγο πιο άνετα τη συναυλία. O εξώστης άνοιξε και αυτός για να δεχθει μερικές δεκάδες ατόμων επίσης. Μισή ώρα έχει περίπου περάσει, ο κόσμος έχει σιγα, σιγά πάρει τη θέση του, αναμένοντας τον Παύλο και τους B-Movies, χειροκροτώντας και ζητώντας να εμφανιστούν. Η σκηνή δείχνει έτοιμη να υποδεχθεί μια διαφορετική μπάντα απο αυτή που είχα συνηθίσει, αυτή με τις τρεις κιθάρες, το μπάσο και τα τύμπανα. Δυο drumsets αριστερά και δεξιά, πλήκτρα, μπάσο και χώρος για δύο πλέον κιθάρες. Ενδιαφέρον στήσιμο που έδωσε τελικά αυτό το κάτι παραπάνω σε σχέση με τις προηγούμενες φορές που είχα την ευκαιρία να δω τα παιδιά, εξαιρώντας ίσως τις unplugged βραδιές στο Σταυρό του Νοτου, οι οποίες ήταν μια διαφορετική εμπειρία από μόνες τους. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή..
22:50 λοιπόν κι η αναμονή λαμβάνει τέλος με την εμφάνιση των μουσικών στη σκηνή. 4 καινούρια τραγούδια χωρίς πολλά λόγια, ο ήχος καλός, ο κόσμος ανταποκρίνεται. Αρκετοί γνωρίζουν μέρη από τους στίχους αυτών των κομματιών. Σκέφτομαι ότι στις τελευταίες συναυλίες θα συνηθίζει να τα παίζει. Συνέχεια με "Αερικό" κι εκεί είναι που ο κόσμος αρχίζει να ζεσταίνεται. Παρατηρώ τους μουσικούς.. Ο drummer, απο παλιά στο πλευρό του Παύλου, σχετικά ανέκφραστος, άνετος πλέον με το υλικό, δεν αφήνει περιθώρια για αμφισβητήσεις. Στο μπάσο ο Τόλης, αρχίζει να ζεσταίνεται, παίζοντας με εγκράτεια. Ο κιθαρίστας χαμένος στον κόσμο του, σκυφτός, με το τσιγάρο στο στόμα, χορεύει έναν δικό του χορό.. Στα πλήκτρα, χωμένος πίσω απο διάφορα synths, kaoss pads, κονσόλες βρίσκεται ο Ορέστης. Οι δεύτερες φωνές είναι επίσης ένας από τους ρόλους του, ενώ ο δεύτερος drummer, αεικίνητος, δίνει μια πιο funk εικόνα στην όλη οπτική.. Τα τραγούδια, παλιά και καινούρια, διαδέχονται το ένα το άλλο κι είναι στο "Radio Lollipop" που ο πληκτράς αποδεικνύει τον πραγματικό του ρόλο, κλέβοντας την παράσταση με τους πειραματισμούς του στις πειραγμένες φωνές, το χορό, τις εκφράσεις του. Κι ο Παύλος πάντα εκεί, μελαγχολικός, εσωστρεφής, χαμένος στους στίχους του και την κιθάρα κι όμως τόσο κοντά με τον κόσμο.. Τόσο που να τον νιώθεις φίλο σου. Είναι η χροιά της φωνής ίσως, αυτή που σε κάνει να νομίζεις ότι ακούς ένα παιδί, κι ας είναι πλέον στα 48 του χρόνια..
Την καταπληπτικά ξεσηκωτική εκτέλεση του "Αντικαταπληκτικά" ακολούθησε ένα νέο κομμάτι, το πρώτο με λίγο διαφορετικό ήχο απο ό,τι έχουμε συνηθίσει, με εισαγωγή που ήταν ίδια με τη synth μπασογραμμή του "Disco Queen" των Pain of Salvation και με μια απίστευτη δύναμη να σε κάνει να θες να χορέψεις! Η "Φωτιά στο λιμάνι", αφιερώμένη "σε όσους προσπαθούν να μας κάνουν να πιστέψουμε πως τα πράγματα γίνονται παράξενα, λες και δεν ήταν πάντα έτσι", συνοδευόμενη από ένα πειραματικό, σχεδον metal αισθητικής, ξέσπασμα στο κλείσιμο, μας έφεραν στο πρώτο διάλειμμα, ακριβώς μια ώρα μετά την έναρξη.
Διάλειμμα το οποίο κράτησε ακριβώς 10 λεπτά και άπαντες επανέκτησαν τους ρόλους τους, κοινό και μουσικοί, σαν να μην είχε σταματήσει τίποτα.. Για αυτό ευθύνεται η πολύ δυναμική επανεκκίνηση με τα "Πάρε με μαζί σου" και "Τώρα αρχίζω και θυμάμαι". Tο δεύτερο μισό της βραδιάς είχε περισσότερα κομμάτια από την περίοδο των Σπαθιών. Προφανώς βέβαια και το βάρος δώθηκε στην περίοδο της προσωπικής πορείας με τους B-Movies. Ακούσαμε μιάμιση φορά "Το ποδήλατο", τη μισή σε πιο αργή ταχύτητα, ακούσαμε την Ατλαντίδα, τον "Nosferatu", το "Σαν εσένα", τον "Ζεστό Αέρα", τη "Λευκή Καταιγίδα", καινούρια κομμάτια.. Οι φωνές που ζητούσαν το αγαπημένο όλων -πλην του Παύλου πλέον- "Στον βράχο", εντάθηκαν όταν προλογιζόταν ένα καινούριο κομμάτι, με πιθανό προς το παρόν τιτλο το "Αεροπλάνο", οπότε κι έπειτα απο δραματικές διαπραγματεύσεις, συμφωνήθηκε να παιχθεί ως "Αεροπλάνο στον βράχο", βυθίζοντας τον Παύλο στη δική του ψυχεδέλεια! Το "Αυτό που άλλοι λεν Ελλάδα" είναι ένα νέο τραγούδι που θα συζητηθεί, λόγω και της κατάστασης -πολιτικής/οικονομικής/κοινωνικής- στην οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή η χώρα. Μουσικά μιλώντας, σαν πρώτη επαφη, τα επιβλητικά πλήκτρα του, σε ήχο πιάνου νομίζω πως δημιουργούν μια ατμόσφαιρα κι ένα κομμάτι που θα είναι απο αυτά που θα ξεχωρίσουν. Η βραδιά έδειχνε να πλησιάζει στο τέλος της, η μπάντα βρισκόταν ήδη πάνω απο δυο ώρες στη σκηνή κάι όντως, περίπου στη 01:15 μας καληνύχτισαν.Τα φώτα όμως δεν άναψαν.. Τα χειροκροτήματα δε σταματούσαν και τρία λεπτά μετά όλο το Passport τραγουδούσε τις "Ρόδες". Oι γνώριμες, οικείες πλέον φυσιογνωμίες, ξανακατεβαίνουν τα σκαλιά. Το "Ατελιέ" είναι ένα πανέμορφο καινούριο κομμάτι, από αυτά που αναδύουν μια γλυκιά μελαγχολία. Μουσική που, συνδυασμένη με όμορφες επιλογές στο φωτισμό, ήπια κίτρινα, πορτοκαλί, έδινε την αίσθηση πως βρίσκεσαι σε ταινία τη στιγμή που, με δάκρυα στα μάτια, ο απόλυτος έρωτας ξαναγεννιέται. Θες να γελάσεις και να κλάψεις μαζί κι η μουσική του Παυλίδη είναι πανέμορφη παρέα γι αυτό το συναίσθημα.. Υπόλοιπες στιγμές αυτού του δεύτερου encore? "Μόχα" και "ο Κηπουρός".. Η σχεδόν απαξίωση της πραγματικής αγάπης, όπως αυτή εξωτερικευόταν απο χειρονομίες και εκφράσεις έδωσε τη θέση της σε μια παράφραση του στίχου, όταν και τα πουλια, έγιναν σκυλιά.. Το χέρι υψώθηκε κατα τον γνωστο χαιρετισμό που αναβιώνει το τελευταίο διάστημα, ο Παύλος συνεχώς επαναλάμβανε.. "Σκυλιάα.. σκυλιάαα.. Λυσσασμένα σκυλια!..".. Το υψωμένο χέρι άρχισε να "μεταμορφώνεται" σ' ένα υψωμένο μεσαίο δάχτυλο, αφιερωμένο σ αυτά τα σκυλιά.. Ο κόσμος δε σταμάτησε να χειροκροτά και το "Ο,τι θες εσύ" ήρθε λυτρωτικά, σαν την απόλυτη εκτόνωση..
Ήταν ένα βράδυ που τόσο σε προσωπικό, όσο και σε αποστασιοποιημένα κριτικό επίπεδο λειτούργησε σχεδόν άψογα. Η μπάντα βρίσκεται σε πολύ καλό επίπεδο επικοινωνίας στη σκηνή, οι σχεδόν τρεις ώρες παρουσίας δε νομίζω πως μπορούν να αφήσουν χώρο για παράπονα κι εγώ δέχθηκα το ιδανικότερο καλωσόρισμα του Φθινοπώρου που τόσο είχα ανάγκη..