1. Τι θα ακούσεις;
Ψυχεδελική pop του 21ου αιώνα φτιαγμένη με υλικά της rock ιστορίας του 20ου
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
So good at being in trouble, Faded in the morning, Monki
3. Βαθμολογία
6,5/10
Οι Unknown Mortal Orchestra (UMO) κυκλοφόρησαν φέτος τη 2η δισκογραφική δουλειά κάτω από τη στέγη της Jagjawuvar, όπως έκαναν κι οι Foxygen. Κι αναφερόμαστε στους Foxygen, γιατί οι κριτικές που έχουν δεχθεί για το άλμπουμ τους, όπως κι οι UMO για το II, είναι από πολύ καλές μέχρι διθυραμβικές (δείτε και την αντίστοιχη του ody στο mixgrill Foxygen review). Γεγονός που μπορώ να πω ότι με έχει ξαφνιάσει, όχι γιατί δεν πρόκειται για αξιόλογους δίσκους, αλλά βρίσκω υπερβολικό τον ενθουσιασμό.
Για το ΙΙ λοιπόν θα μπορούσα να κάνω copy-paste τα γραφόμενα του ody, αλλάζοντας τους τίτλους των τραγουδιών και φυσικά το βαθμό της κριτικής. Έχουμε κι εδώ να κάνουμε με ένα άλμπουμ που είναι «βουτηγμένο στο rock ‘n’ roll και στην ψυχεδελική pop κυρίως των ‘60ς και ‘70ς». Το μεγαλύτερο επίτευγμα των Unknown Mortal Orchestra (όπως κι εκείνο των Foxygen), είναι ότι αν κι οι επιρροές τους είναι έκδηλες καθ’ όλη τη διάρκεια του άλμπουμ, το αποτέλεσμα έχει τη δική τους σφραγίδα. Δηλαδή ενώ εύκολα και δικαιολογημένα θα μπορούσαν να κατηγορηθούν για ρετρολαγνεία, το II αποτελεί μια αγνή και καθαρή κατάθεση.
Αυτό όμως το οποίο λείπει από το II είναι τα καλά τραγούδια κι οι ολοκληρωμένες μουσικές συνθέσεις. Υπάρχουν και τέτοια και μάλιστα ένα από αυτά είναι αριστουργηματικό (So good at being in trouble – από τα τραγούδια της χρονιάς), όμως τα μισά τραγούδια του άλμπουμ, απλώς επαναλαμβάνουν τη συνταγή ή δεν καταφέρνουν να ξεχωρίσουν από τα υπόλοιπα.
Η παραγωγή είναι «φθηνή» και μάλλον κάτι τέτοιο έχει γίνει κατ’ επιλογή (σε αντίθεση με την παραγωγή στους Foxygen), αλλά δημιουργεί μια ατμόσφαιρα, που σε κρατάει ζεστό μέχρι το τελευταίο τραγούδι.
Το II των Unknown Mortal Orchestra, είναι ένα άλμπουμ που σε καλεί να το ακούσεις ξανά και ξανά κι αυτό από μόνο του αποτελεί επιτυχία. Ίσως το δούμε και ψηλά στις λίστες με τα καλύτερα του 2013 και κανείς δε θα μπορούσε να του το αρνηθεί. Το αξίζει όμως πραγματικά;
Ψυχεδελική pop του 21ου αιώνα φτιαγμένη με υλικά της rock ιστορίας του 20ου
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
So good at being in trouble, Faded in the morning, Monki
3. Βαθμολογία
6,5/10
Οι Unknown Mortal Orchestra (UMO) κυκλοφόρησαν φέτος τη 2η δισκογραφική δουλειά κάτω από τη στέγη της Jagjawuvar, όπως έκαναν κι οι Foxygen. Κι αναφερόμαστε στους Foxygen, γιατί οι κριτικές που έχουν δεχθεί για το άλμπουμ τους, όπως κι οι UMO για το II, είναι από πολύ καλές μέχρι διθυραμβικές (δείτε και την αντίστοιχη του ody στο mixgrill Foxygen review). Γεγονός που μπορώ να πω ότι με έχει ξαφνιάσει, όχι γιατί δεν πρόκειται για αξιόλογους δίσκους, αλλά βρίσκω υπερβολικό τον ενθουσιασμό.
Για το ΙΙ λοιπόν θα μπορούσα να κάνω copy-paste τα γραφόμενα του ody, αλλάζοντας τους τίτλους των τραγουδιών και φυσικά το βαθμό της κριτικής. Έχουμε κι εδώ να κάνουμε με ένα άλμπουμ που είναι «βουτηγμένο στο rock ‘n’ roll και στην ψυχεδελική pop κυρίως των ‘60ς και ‘70ς». Το μεγαλύτερο επίτευγμα των Unknown Mortal Orchestra (όπως κι εκείνο των Foxygen), είναι ότι αν κι οι επιρροές τους είναι έκδηλες καθ’ όλη τη διάρκεια του άλμπουμ, το αποτέλεσμα έχει τη δική τους σφραγίδα. Δηλαδή ενώ εύκολα και δικαιολογημένα θα μπορούσαν να κατηγορηθούν για ρετρολαγνεία, το II αποτελεί μια αγνή και καθαρή κατάθεση.
Αυτό όμως το οποίο λείπει από το II είναι τα καλά τραγούδια κι οι ολοκληρωμένες μουσικές συνθέσεις. Υπάρχουν και τέτοια και μάλιστα ένα από αυτά είναι αριστουργηματικό (So good at being in trouble – από τα τραγούδια της χρονιάς), όμως τα μισά τραγούδια του άλμπουμ, απλώς επαναλαμβάνουν τη συνταγή ή δεν καταφέρνουν να ξεχωρίσουν από τα υπόλοιπα.
Η παραγωγή είναι «φθηνή» και μάλλον κάτι τέτοιο έχει γίνει κατ’ επιλογή (σε αντίθεση με την παραγωγή στους Foxygen), αλλά δημιουργεί μια ατμόσφαιρα, που σε κρατάει ζεστό μέχρι το τελευταίο τραγούδι.
Το II των Unknown Mortal Orchestra, είναι ένα άλμπουμ που σε καλεί να το ακούσεις ξανά και ξανά κι αυτό από μόνο του αποτελεί επιτυχία. Ίσως το δούμε και ψηλά στις λίστες με τα καλύτερα του 2013 και κανείς δε θα μπορούσε να του το αρνηθεί. Το αξίζει όμως πραγματικά;