"Τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται" , λένε. Και η γνωστή ρήση δικαιώθηκε το Σάββατο (16/3) στη σκηνή του PassPORT στον Πειραιά! Δύο σημαίνοντες τραγουδοποιοί, με μεγάλες επιτυχίες τόσο σε συλλογικό όσο και σε ατομικό επίπεδο. Αμφότεροι βίωσαν και θήτευσαν σε δύο ιστορικά, εν Ελλάδι, συγκροτήματα, ο μεν Νίκος Πορτοκάλογλου στους «Φατμέ» και ο δε Φίλιππος Πλιάτσικας στους «Πυξ-Λαξ», με την τάση που τους διακατείχε να συγκεράζουν ετερόκλητα μουσικά στοιχεία. Δύο αξιόλογοι καλλιτέχνες, δύο μουσικές πορείες και ένα κοινό σημείο αναφοράς που ακούει στο όνομα «ΣΥΝ»! Ένα «ΣΥΝ» που διαπότιζε ολόκληρη τη βραδιά…
Μια μουσική συν-άντηση, ένα ηχητικό συν-απάντημα, μια επιτυχημένη συν-εργασία…και εντέλει ένα καινούριο «συν-κρότημα», όπως οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται! Με το εύστοχο τραγουδιστικό ερώτημα «Τι είν’ αυτό που μας ενώνει» ξεκίνησε η παράσταση, κατά τη διάρκεια της οποίας έλαμπαν μία προς μία οι απαντήσεις. Τα «Ψέματα» των Φατμέ και οι «Παλιές αγάπες» των Πυξ Λαξ , ξυπνούσαν απ’το παρελθόν , κυλούσαν σε ένα «ποτάμι που πίσω δε γυρνάει», χόρευαν σε μια «ωραία θάλασσα που κινείται πάντα» κι έφταναν σε εμάς.Μια μουσική αναδρομή στο χρόνο: ήχοι και στίχοι απ’τη δεκαετία του 80’ , νότες και λέξεις απ’την εποχή του 90’ και η ζωντανή μεταφορά τους στην Πειραιώτικη σκηνή του 2013. Άλλωστε «Ένα ταξίδι στο χρόνο είναι και η αποψινή παράσταση», επεσήμανε ο Πορτοκάλογλου, προϊδεάζοντας για το κλίμα της βραδιάς και το πνεύμα της όλης συναυλίας.
Ο Νίκος και ο Φίλιππος ακροβατούσαν μεταξύ Ανατολής και Δύσης, ξεφεύγοντας από τα φαινομενικά στεγανά του έντεχνου ύφους, που μπορούσε αρχικά να τους προσάψει κανείς. Η συν-ένωση των φωνητικών τους ικανοτήτων και το συν-ταίριασμα της ενέργειάς τους, κυμαινόταν σε ποικίλα μουσικά ύφη και είδη, από το «Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα» μέχρι το «Τι λείπει,τι φταίει». Ενίοτε ως ντουέτο και κάποτε εναλλάζοντας ερμηνείες, «κεντούσαν στη σκηνή», παρουσιάζοντας τα κομμάτια τους με πιο φρέσκια αντίληψη και προσαρμοσμένη στο συναυλιακό τους σκεπτικό. Σε κάθε «Στροφή» η υπόσχεση ότι «Δεν θα δακρύσω πια για σένα» , με την προτροπή του «Βάλε μου δύσκολα» η πρόκληση του «Πούλα με» και στην αναζήτηση του «Πού να πάμε;» η υπενθύμιση-απάντηση ότι «Εδώ είναι το ταξίδι»…
Η φωνή του ενός, μια μελωδία στο τραγούδι του άλλου, και η συγχορδία του άλλου, μια νότα στο πεντάγραμμο του ενός. Πέρα από τις ερμηνευτικές εναλλαγές-ανταλλαγές, οι δύο καλλιτέχνες συν-δύασαν τον τότε εφηβικό αυθορμητισμό , με την παρούσα μεστότητα και ωριμότητά τους, με την ενέργεια και τη ζωντάνια που τους χαρακτηρίζει όλα αυτά τα χρόνια. Η αρχική συν-άντηση σε ένα σπίτι κάπου στο Πήλιο με δυο κιθάρες, μετεξελίχθηκε σε μια άρτια μουσική συν-πραξη επί σκηνής! Και ανάσα του νέου αυτού «συν-κροτήματος» που τόσο επιδέξια ταξίδευε στο χρόνο, κατέκλυζε το χώρο, ζέσταινε την κάθε παγωμένη καρδιά που ίσως να στεκόταν κάπου εκεί μπροστά, γέμιζε τα πνευμόνια με αλήθειες. Κι έπειτα…το ρίγος της ανάμνησης και της αναπόλησης, τόσα χρόνια, τόσα τραγούδια, τόσα κύματα, τόσες αγάπες… Πόσο νοσταλγικά το παρόν αγκαλιάζει το παρελθόν…
Η «Δίψα» για μουσική και ζωή δεν σβήνει, παρά μόνο μεγαλώνει. Και όσο υπάρχουν χρυσόψαρα και μπαλαρίνες, σύννεφα και θάλασσες, "πάντα εδώ θα γυρνώ...γιατί ανήκω εδώ..."
Υ.Γ Συν-οδοιπόροι στο ταξίδι οι :
Μιχάλης Καλκάνης - κοντραμπάσο, φωνητικά
Γιώργος Θεοδωρόπουλος - πλήκτρα, ακορντεόν
Μιχάλης Βρέττας - βιολί, φωνητικά
Αλέξης Αποστολάκης - τύμπανα, κρουστά, φωνητικά
Νίκος Παππάς - ηχοληψία
Περικλής Μαθιέλλης - φωτισμοί