1. Τι θα ακούσεις;
Depeche Mode
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Alone, Broken, Soft Touch/Raw Nerve, Should be higher
3. Βαθμολογία;
7/10
Οι Depeche Mode επιστρέφουν το 2013 με την πολυαναμενόμενη, νέα τους δισκογραφική δουλειά, με τίτλο Delta Machine και με τη νέα τους περιοδεία, που θα περάσει κι από τη χώρα μας για μια φορά ακόμη.
Η περίοδος αναμονής για το Delta Machine συνοδεύτηκε από αρκετές δηλώσεις από τα μέλη του συγκροτήματος (κάτι που δεν το συνήθιζαν) οι οποίες μιλούσαν για πράματα και θάματα, που δημιούργησαν αρκετές προσδοκίες στους θαυμαστές της μπάντας και μη. Τα 2 πρώτα τραγούδια που είχαν μέχρι τώρα κυκλοφορήσει μέσα από το άλμπουμ, το Angel, αλλά και το 1ο single Heaven, πέρασαν και δεν ακούμπησαν η αλήθεια είναι, οπότε τα πράγματα μπερδεύτηκαν αρκετά.
Το Delta Machine είναι ένα καλό άλμπουμ και θεωρώ πως δεν υπάρχει λόγος να συγκριθεί με προηγούμενες δουλειές τους, αν κι οι ίδιοι οι Depeche Mode μπήκαν σε αυτή τη διαδικασία. Επίσης, τα 2 προαναφερθέντα τραγούδια, τα οποία αν και τελικά “πέρασαν και δεν ακούμπησαν” όπως έγραψα πριν, ενταγμένα στο άλμπουμ, αλλά κι αυτόνομα, αναγεννήθηκαν και δικαιώθηκαν (χωρίς να αποτελούν και τομή στην πορεία τους συγκροτήματος)
Το Delta Machine είναι ένα σκληρό άλμπουμ από κάθε άποψη, τόσο στην παραγωγή κι ενορχήστρωση, όσο και στην ερμηνεία του Dave Gahan. Υπάρχουν κλασικά DM τραγούδια, από αυτά που συνηθίζουν βέβαια στις τελευταίες δισκογραφικές τους δουλειές από το Ultra και μετά δηλαδή, που μερικά από αυτά κουβαλούν όλες τις αρετές αλλά και τις ασθένειες των DM. Υπάρχουν όμως και τραγούδια που προσπαθούν να ξεφύγουν, καλώς ή κακώς, από τα συνήθη μονοπάτια και τα οποία δικαιολογούν εν μέρει τα “μεγάλα λόγια” των μελών του συγκροτήματος πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ, αλλά και την ίδια την κυκλοφορία του Delta Machine. Αν ξεκινήσουμε λοιπόν από τα κακώς κείμενα, η επιλογή είναι πολύ εύκολη κι ευτυχώς δε χρειάζεται να φτάσεις μέχρι εκεί:
Soothe my soul – Πιθανότατα ένα τραγούδι αποκλειστικά φτιαγμένο για τις αρένες, ανέμπνευστο και χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας, το οποίο θα χορευτεί όπως και να το κάνουμε βέβαια.
Goodbye – Μαζί με το Soothe my soul κλείνουν το άλμπουμ κι ήδη υπάρχουν 2 παρόμοια τραγούδια στο Delta Machine (Slow και Heaven), οπότε ποιος ο λόγος ύπαρξης του;
Συνεχίζοντας θα μπορούσαν να αναφερθούν κάποια από τα τραγούδια που δεν είναι έρωτας της 1ης ματιάς, αλλά όσο περνάει η ώρα κι ο καιρός, αποκαλύπτουν τα μυστικά τους, όπως το εναρκτήριο Welcome to my world και το The Child Inside (κάτι τέτοια τα έχει στο τσεπάκι του ο Martin Gore) αλλά και τα Heaven, Slow, Angel. Δεν είναι τραγούδια “τελικός σταθμός”, αλλά μια στάση μπορεί να κάνεις που και που, να απολαύσεις τα καλούδια που σου φέρνουν ή και τις παραξενιές τους.Τα υπόλοιπα όμως τραγούδια του Delta Machine ξεχωρίζουν. To Broken είναι εμπνευσμένο, δυνατό μελωδικά, στιχουργικά και ερμηνευτικά (ελπίζω ένα από τα επόμενα single), το Soft Touch / Raw Nerve είναι από τα πιο δυναμικά τραγούδια που έχουν γράψει και κρίμα που δεν αποτελεί το 2o single στη θέση του Soothe my soul, τα Secret to the end και Should be higher (ιδιαίτερα το 2ο με τη ιδιαίτερη ερμηνευτικά στιγμή του Dave στο ρεφραίν να δίνει το κάτι παραπάνω) και το My Little Universe, ένα απογυμνωμένο, experimental για τα δεδομένα τους τραγούδι, που πιστεύω θα απογειώνεται στις ζωντανές εμφανίσεις του συγκροτήματος, αν επενδύσουν στο τελικό ξέσπασμά του (το οποίο είναι hate-love τραγούδι όμως).
Και φυσικά υπάρχει και το Alone, το οποίο έμεινε τελευταίο και “μοναχό”, γιατί ουσιαστικά “σηκώνει” από μόνο του το Delta Machine, του δίνει την extra πάσα για να σκοράρει. Είναι απόλυτα υποκειμενικό αυτό φυσικά, αλλά είναι το καλύτερο τραγούδι που έχουν γράψει οι Depeche Mode τα τελευταία χρόνια, πιθανότατα από την εποχή του Songs of Faith and Devotion. Ένα τραγούδι που σε καθηλώνει με τα στοιχειωμένα πλήκτρα του και που αποτελεί ουσιαστικά ένα τέλειο μείγμα αυτού που πιστεύω θέλουν να πετύχουν οι DM, να ενώσουν το μελωδικό τους παρελθόν με τις σύγχρονες τάσεις και πειραματισμούς.
Θα ακουστούν και θα γραφτούν πολλά και δικαιολογημένα για το Delta Machine. Αυτό που του πρέπει όμως τελικά είναι να αντιμετωπιστεί φρόνιμα και χωρίς πολλές-πολλές φανφάρες. Αποτελεί μια έντιμη κι ολοκληρωμένη δουλειά, που προσθέτει στην ιστορία αυτής της τεράστιας μπάντας (που μακάρι βέβαια να έκλεινε στο track no11).
* Στιχουργικά είναι στάσιμο αφού χρησιμοποιεί όλα τα κλισέ για τα οποία έχουν αγαπηθεί βέβαι οι Depeche Mode.
* Οι δυνατές ερμηνείες του Dave Gahan, είναι εκείνες στις οποίες είναι περισσότερο συναισθηματικός και λιγότερο κακοτράχηλος.
* Δεν υπάρχει το εύκολο-ποπ τραγούδι ύμνος Depeche Mode (όπως It's no good, Precious) που να σε κερδίσει άμεσα.
Σχετικό θέμα