Ο Devendra είναι ένας θεός των Βουδιστών - ή των Ινδουιστών, δε το θυμάμαι με ακρίβεια. Το σίγουρο είναι ότι σε αυτό το δίσκο ο συνονόματός του, Banhart, παίρνει λίγη "θεία φώτιση" και παρουσιάζει ένα πραγματικό κομψοτέχνημα.
1. Τι θα ακούσεις:
ας την πούμε Indie Folk
2. Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις: ΟΛΑ
για να πάρεις μια γεύση: Your Fine Petting Duck, Won't You Come Over, Mi Negrita, Never Seen Such Good Things
3. Βαθμολογία:
8,5/10
Το ξέραμε ότι ο τύπος έχει ταλέντο. Είχε διαφανεί ακόμα και σε όσους είχαν επιφανειακά προσεγγίσει τις δουλειές του και άκουσαν μόνο το "I Feel Just Like A Child" που έγινε μεγάλη επιτυχία στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Οι υπόλοιποι όμως δε μπορεί παρά να έμεναν πάντα με μια προσμονή για κάτι μεγαλύτερο. Ο Devendra έδωσε hits τα ραδιόφωνα. Δεν έδινε ωστόσο κάποιο ολοκληρωμένο δίσκο. Τώρα που έφτασε το Mala και το εμπεδώσαμε όσο γίνεται, μπορούμε να ισχυριστούμε - με σχετική σιγουριά - ότι ο, νεαρός ακόμα, Βενεζουελανο-αμερικάνος βρήκε το δρόμο του. Ο όγδοος (!) δίσκος του δεν είναι αριστουργηματικός. Ενδεχομένως όμως σε κάποια χρόνια να μνημονεύεται ως το έναυσμά του, ως το σημείο πραγματικής εκκίνησής του για να γίνει μια μεγάλη μουσική προσωπικότητα. Όλα αυτά βέβαια θα ισχύσουν μόνον αν δεν παρατήσει τη μουσική για χάρη κάποιας άλλης εικαστικής τέχνης. Είναι και πολυτάλαντος, βλέπετε!
Για το Mala, το εξώφυλλο του οποίου είναι σχεδιασμένο από τον ίδιο τον Banhart, είναι δύσκολο να βρεθεί ακριβής "μουσικός" όρος που να το περιγράφει χωρίς να το περιορίζει. Έχει ένα ιδιόμορφο και πολυσυλλεκτικό στίγμα, μείγμα από τις διάφορες επιρροές του δημιουργού του και πιθανότατα καθρέφτη των εμπειριών του. Ένα παιδί που μεγάλωσε ανάμεσα σε δυο πατρίδες τόσο διαφορετικές μεταξύ τους. Ένας νεαρός που περιπλανήθηκε πολύ, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ώσπου να βρει τους τρόπους έκφρασης που του ταιριάζουν. Ένας έμπειρος πλέον μουσικός με μια δύσκολα ανιχνεύσιμη, αλλά απολαυστική στο άκουσμά της ταυτότητα.
Το ξεκίνημα του δίσκου είναι κάπως υποτονικό, ίσως και άνευρο. Μα πρόκειται για μια αναζήτηση και μάλιστα από τις δύσκολες. Από αυτές χωρίς συγκεκριμένο σκοπό. Ήδη όμως από το τρίτο κιόλας τραγούδι η μελωδία σε κερδίζει και δε σε αφήνει ξανά. Γερμανικοί τίτλοι με αγγλικούς στίχους. Τα αγγλικά εναλλάσσονται με γερμανικά μέσα στο ίδιο τραγούδι. Ισπανικά με προφορά Τόμι Λι Τζόουνς. Αλλαγή τονισμού στις λέξεις για να βγει το μέτρο στους στίχους. Όλα φαίνονται παράδοξα εκ πρώτης. Όλα δένουν τόσο αρμονικά στο τελικό αποτέλεσμα. Η ένταση δεν ανεβαίνει ποτέ. Δε χρειάζεται. Το απαλό λίκνισμα του "Mi Negrita" γίνεται για μια στιγμή ηλεκτρονικός χορός σε κάποιο βερολινέζικο κλαμπ στο φινάλε του "Your Fine Petting Duck" κι επιστρέφει σε ρυθμικό σουλατσάρισμα με το "Won't You Come Over".
Το "Für Hildegard von Bingen" περιγράφει μια μικρή ταινία που εμπνεύστηκε ο Banhart βγαλμένη από ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο η Hildegard von Bingen (Γερμανίδα θεολόγος, συνθέτης και συγγραφέας που έζησε τον 12ο αιώνα και έγινε Αγία για τους Καθολικούς) απομονωμένη στο κελί της λαμβάνει μια βιντεοκασέτα με τις πρώτες εκπομπές του νεοσύστατου MTV. Η ιδέα την τρελαίνει! Έτσι αποφασίζει να εγκαταλείψει το μοναστήρι, να γίνει τηλεοπτική παραγωγός στο MTV και να διαδώσει το μήνυμα της Πίστης.
Όσο δύσκολα θα ξεχωρίσεις κάποιο τραγούδι, άλλο τόσο δύσκολα θα σταματήσεις το δίσκο. Κι αν δεν έβαλες να τον ακούσεις ακόμα, ίσως να έχασες κάτι σημαντικό από τη μουσική του 2013.
Η φωτογραφία του Devendra σε μια στιγμή χαλάρωσης από το Φεβρουάριο του 2013 αλιεύθηκε από εδώ.
Μπορείτε να δείτε το σύνολο των συναυλιών του Devendra Banhart σε Αμερική και Ευρώπη στο επίσημο site του. Από αυτές ξεχωρίζουν οι δύο εμφανίσεις του τον Ιούλιο στην Ιταλία, σε Λούκκα (Τοσκάνη) και Ρώμη, ως support στο μέγιστο Neil Young.
1. Τι θα ακούσεις:
ας την πούμε Indie Folk
2. Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις: ΟΛΑ
για να πάρεις μια γεύση: Your Fine Petting Duck, Won't You Come Over, Mi Negrita, Never Seen Such Good Things
3. Βαθμολογία:
8,5/10
Το ξέραμε ότι ο τύπος έχει ταλέντο. Είχε διαφανεί ακόμα και σε όσους είχαν επιφανειακά προσεγγίσει τις δουλειές του και άκουσαν μόνο το "I Feel Just Like A Child" που έγινε μεγάλη επιτυχία στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Οι υπόλοιποι όμως δε μπορεί παρά να έμεναν πάντα με μια προσμονή για κάτι μεγαλύτερο. Ο Devendra έδωσε hits τα ραδιόφωνα. Δεν έδινε ωστόσο κάποιο ολοκληρωμένο δίσκο. Τώρα που έφτασε το Mala και το εμπεδώσαμε όσο γίνεται, μπορούμε να ισχυριστούμε - με σχετική σιγουριά - ότι ο, νεαρός ακόμα, Βενεζουελανο-αμερικάνος βρήκε το δρόμο του. Ο όγδοος (!) δίσκος του δεν είναι αριστουργηματικός. Ενδεχομένως όμως σε κάποια χρόνια να μνημονεύεται ως το έναυσμά του, ως το σημείο πραγματικής εκκίνησής του για να γίνει μια μεγάλη μουσική προσωπικότητα. Όλα αυτά βέβαια θα ισχύσουν μόνον αν δεν παρατήσει τη μουσική για χάρη κάποιας άλλης εικαστικής τέχνης. Είναι και πολυτάλαντος, βλέπετε!
Για το Mala, το εξώφυλλο του οποίου είναι σχεδιασμένο από τον ίδιο τον Banhart, είναι δύσκολο να βρεθεί ακριβής "μουσικός" όρος που να το περιγράφει χωρίς να το περιορίζει. Έχει ένα ιδιόμορφο και πολυσυλλεκτικό στίγμα, μείγμα από τις διάφορες επιρροές του δημιουργού του και πιθανότατα καθρέφτη των εμπειριών του. Ένα παιδί που μεγάλωσε ανάμεσα σε δυο πατρίδες τόσο διαφορετικές μεταξύ τους. Ένας νεαρός που περιπλανήθηκε πολύ, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ώσπου να βρει τους τρόπους έκφρασης που του ταιριάζουν. Ένας έμπειρος πλέον μουσικός με μια δύσκολα ανιχνεύσιμη, αλλά απολαυστική στο άκουσμά της ταυτότητα.
Το ξεκίνημα του δίσκου είναι κάπως υποτονικό, ίσως και άνευρο. Μα πρόκειται για μια αναζήτηση και μάλιστα από τις δύσκολες. Από αυτές χωρίς συγκεκριμένο σκοπό. Ήδη όμως από το τρίτο κιόλας τραγούδι η μελωδία σε κερδίζει και δε σε αφήνει ξανά. Γερμανικοί τίτλοι με αγγλικούς στίχους. Τα αγγλικά εναλλάσσονται με γερμανικά μέσα στο ίδιο τραγούδι. Ισπανικά με προφορά Τόμι Λι Τζόουνς. Αλλαγή τονισμού στις λέξεις για να βγει το μέτρο στους στίχους. Όλα φαίνονται παράδοξα εκ πρώτης. Όλα δένουν τόσο αρμονικά στο τελικό αποτέλεσμα. Η ένταση δεν ανεβαίνει ποτέ. Δε χρειάζεται. Το απαλό λίκνισμα του "Mi Negrita" γίνεται για μια στιγμή ηλεκτρονικός χορός σε κάποιο βερολινέζικο κλαμπ στο φινάλε του "Your Fine Petting Duck" κι επιστρέφει σε ρυθμικό σουλατσάρισμα με το "Won't You Come Over".
Το "Für Hildegard von Bingen" περιγράφει μια μικρή ταινία που εμπνεύστηκε ο Banhart βγαλμένη από ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο η Hildegard von Bingen (Γερμανίδα θεολόγος, συνθέτης και συγγραφέας που έζησε τον 12ο αιώνα και έγινε Αγία για τους Καθολικούς) απομονωμένη στο κελί της λαμβάνει μια βιντεοκασέτα με τις πρώτες εκπομπές του νεοσύστατου MTV. Η ιδέα την τρελαίνει! Έτσι αποφασίζει να εγκαταλείψει το μοναστήρι, να γίνει τηλεοπτική παραγωγός στο MTV και να διαδώσει το μήνυμα της Πίστης.
Όσο δύσκολα θα ξεχωρίσεις κάποιο τραγούδι, άλλο τόσο δύσκολα θα σταματήσεις το δίσκο. Κι αν δεν έβαλες να τον ακούσεις ακόμα, ίσως να έχασες κάτι σημαντικό από τη μουσική του 2013.
Μπορείτε να δείτε το σύνολο των συναυλιών του Devendra Banhart σε Αμερική και Ευρώπη στο επίσημο site του. Από αυτές ξεχωρίζουν οι δύο εμφανίσεις του τον Ιούλιο στην Ιταλία, σε Λούκκα (Τοσκάνη) και Ρώμη, ως support στο μέγιστο Neil Young.