Άλλο ένα Glastonbury έφτασε στο τέλος του και μετά από τη σύντομη (τηλεφωνική) ανταπόκριση του Σαββάτου και με πρόσβαση σε υπολογιστή και άλλες βασικές ανθρώπινες ανάγκες όπως φυσιολογικό κρεβάτι, μη-λασπωμένα μέχρι το γόνατο ρούχα και ευρωπαϊκές τουαλέτες ήρθε η ώρα να σας μεταφέρουμε oτι έγινε φέτος στη φάρμα του Michael Eavis στο Somerset της Μεγάλης Βρετανίας. Κοινώς στο μεγαλύτερο μουσικό μουσικό φεστιβάλ του κόσμου, το Glastonbury.
Παρ' ότι νομίζω πως έχω ξεπεράσει το όριο του γραφικού, στον αγώνα μου να σας μεταφέρω τι ακριβώς είναι αυτό το φεστιβάλ, φέτος θα γράψω όσο περισσότερα πράγματα μπορώ, από ότι έγινε αυτές τις 5 ημέρες στην φάρμα και δεν θα επικεντρωθούμε μόνο στην μουσική. Αλλά σήμερα ας αρχίσουμε από αυτό.
Αρχικά, ας ξεκαθαρίσουμε ότι συμβαίνουν τόσα πολλά πράγματα κατά την διάρκεια των 3 ημερών που λειτουργούν οι μεγάλες μουσικές σκηνές (ΠΣΚ) που είναι τεχνικά αδύνατο να προλάβεις τα πάντα. Δηλαδή, είναι τεχνικά αδύνατο να προλάβεις αυτά που έχεις σχεδιάσει να δεις γιατί όλο και κάτι θα συμβαίνει που θα σου αποσπάσει την προσοχή και θα χάσεις ένα συγκρότημα. Από κάποιο συγκρότημα που θα τύχει να ακούσεις την ώρα που περνάς, από μια σκηνή τρέχοντας για προλάβεις τους Libertines του 2013 μέχρι τους Horrors να περιπλανιόνται εμφανώς μαστουρωμένοι στις διάφορες σκηνές (all true stories). Γι’αυτό παρακαλώ ας αποφύγουμε σχόλια του τύπου "ΠΗΓΕΣ ΣΤΟ GLASTO ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΔΕΣ ΑΥΤΟΝ". Μακάρι να μπορούσαμε να τα προλάβουμε όλα.
Παρ' όλα αυτά ακούσαμε αρκετή μουσική και χωρίς ιδιαίτερη σειρά ακολουθούν μερικά από τα συγκροτήματα που ακούσαμε και μας έμειναν στο ηλιόλουστα βροχερό glasto.
Django Django
Ήταν το πρώτο συγκρότημα που είδαμε στο φεστιβαλ την Πέμπτη το απόγευμα στο William’s Green. Η συγκεκριμένη σκηνή είναι το relaunch του Queens Head που υπήρχε μέχρι το 2010 και φιλοξενεί κυρίως indie/alternative συγκροτήματα. Γενικά έχουν περάσει αρκετά από τα αγαπημένα (πλεον) συγκροτήματα του φεστιβάλ όπως οι Black Keys και οι Mumford and Sons (2010) και για κάποιο πραγματικά ανεξήγητο λόγο έχει μια τρομερή ατμόσφαιρα. Την Πέμπτη λοιπόν στο πρόγραμμα έγραφε “launch party” και οι υποψιασμένοι ρεπορτερ ( σ.σ. εμείς) υποψιαστήκαμε πως party χωρις live δεν γίνεται και έτσι ανηφορήσαμε γύρω στις 7 προς το Williams’ Green. Στα του live , οι Django Django είναι μια διασκεδαστική μπάντα στις εμφανίσεις της. Παρότι η απόδοση τους δεν ήταν 100% σε αντιστοιχία με το album τους έκαναν υπέροχα την δουλεία τους (σ.σ. να μας κάνουν να χορέψουμε) και γενικά ο χρόνος πέρασε ευχάριστα μέχρι τους Alt-J. Ξέχασα να πως πως έχουν τις δυνατότητες να γίνουν οι Hot Chip του 2013 με άλλο ένα καλό album και 2-3 τραγούδια όπως το Default.
Savages
Με ένα από τα κορυφαία debut albums του 2013 μέχρι στιγμής, οι Βρετανίδες επαναπροσδιορίζουν την έννοια του αγοροκόριτσου. Μαυροντυμένες και αγριεμένες, βγήκαν στην σκηνή με μικρή καθυστέρηση και αντί για συγγνώμη πήραμε ένα "Μόλις φτάσαμε στο glasto, ας ξεκινήσουμε". Ήταν η καλύτερη εμφάνιση πρωτοεμφανιζόμενου συγκροτήματος που είδαμε και όλο το live ξεχείλιζε ενέργεια. Η front(wo)man έχει προφανείς ομοιότητες με τον Ian Curtis ενώ ο ήχος που έβγαζαν ήταν αρκετά σκληρός για να ικανοποιήσει και 2-3 fans των RATM που καταλάθος βρέθηκαν στο glasto. Από τις συναυλίες του φεστιβαλ!
Beady eye
Με τις προσδοκίες μας να είναι σε χαμηλότερο επίπεδο από την εμφάνιση των Going Through στο τελευταίο River Party, αποφασίσαμε να δούμε τους Beady Eye από την άνεση της σκηνής μας και να απολαύσουμε την πρώτη μπύρα της ημέρας στις 11 τα ξημερώματα (π.μ.) φεστιβαλικής ώρας. Παρότι δεν ήταν επίσημα στο πρόγραμμα, ήταν γνωστό σε όλους πως θα άνοιγαν την Other Stage το πρωί της Παρασκευής, καταλαμβάνοντας την TBA θέση στο πρόγραμμα που ελπίζαμε πως θα έπιανε ο Thom Yorke και η (νεα) παρέα του, άλλα όχι δεν ήμασταν τόσο τυχεροί. Αντίθετα πήραμε το εμφανώς λιγότερο ταλαντούχο και επικά πιο μαστουρωμένο από τα αδέρφια Gallagher. Παρ' όλα αυτά είμαι σε θέση να παραδεχτώ πως ΝΑΙ δεν ήταν τόσο κακοί όσο τους περιμέναμε. Ναι ο Liam μοιάζει ξεκάθαρα με άρρωστη μαϊμού . Ναι η φωνή του είναι σε χειρότερη κατάσταση από αυτή της Bonnie Tyler. Ναι οι Beady Eye έχουν 1,5 listenable τραγούδια. Παρ' όλα αυτά, έπαιξαν το rock n roll star (ή έστω μια cover version) και ήταν μια αρκετά καλή δικαιολογία για να αρχίσεις να πίνεις από το πρωί. Oasis 2014 reunion FTW!
Vampire Weekend
Iδιο slot σε σχέση με το 2010 με ένα νέο, αρκετά καλό album στις βαλίτσες τους, τα παιδιά από το μεγάλο μήλο έπαιξαν την κατάλληλη μουσική, την κατάλληλη ώρα. Παρότι ο κόσμος δεν ήταν τόσο ενθουσιώδης και συνολικά δεν ήταν τόσο καλοί όσο το 2010, έχουν ακόμα 2/3 ξεκάθαρα φεστιβαλικά τραγούδια με το A-punk και το Walcott να ξεχωρίζουν όπως πάντα. Two Door Cinema Club
Sub-headliners στην Other Stage το Σάββατο οι Βόρειο-Ιρλανδοί ήταν μια από τις μέτριες στιγμές του φετινού φεστιβάλ. Βγήκαν ντυμένοι στην τρίχα, με τα κουστούμια τους και όλο το SWAGness που επιβάλει το νο2 στα charts. Νομίζω πως η ατμόσφαιρα ήταν κάπως χειρότερη σε σχέση με το 2011, ενώ δεν κατάφεραν να βγάλουν το fun χαρακτήρα που βγάζουν τα τραγούδια τους. Κάπου στην μέση φύγαμε για να έχουμε καλή θέση για τους Stones.
The Vaccines
Τρίτη και φαρμακερή φορά που τους είδαμε κι αυτή την φορά τρίτη από την κορυφή στο Pyramid Stage. Ήμασταν ανάμεσα σε αυτούς (+ μια καλή θέση κοντά στην σκηνή για τους Arctic Monkeys) και στους Tame Impala. Δεν απογοητευτήκαμε αλλά από την άλλη δεν ενθουσιαστήκαμε κιόλας. Λίγο πιο κουρασμένοι και ώριμοι από την τελευταία φόρα που τους είδαμε. Έπαιξαν όλα τα γνωστά τους hits και ένα καινούριο (ακυκλοφόρητο και βαρετό) τραγούδι. Παρ' ότι δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο και με τον μέσο όρο της ηλικίας στο κοινό να αγγίζει τα 17, όλοι φάνηκαν να τους απολαμβάνουν. Λόγω των μαζικών sing alongs έχω την υποψία ότι πολύ σύντομα θα τους δούμε headliners σε κάποιο αγγλικό festival, παρότι δεν το αξίζουν ακόμα.
Alt-J Το δεύτερο από τα secret συγκροτήματα που έπαιζαν στο (re)launch party του william' s green ήταν ένα από τα πιο over-hyped συγκροτήματα του 2012 και ένα από τα πιο πολυαναμενόμενα (για εμάς) συγκροτήματα. Όχι γιατί έχουν κάποια ιστορία στην πλάτη τους ή γιατί είναι κάτι εξαιρετικά ιδιαίτερο αλλά κυρίως επειδή είναι έχουν ένα από τα albums που ακούσαμε περισσότερο πέρσι. Και η φωνή του frontman είναι κάτι το ξεχωριστό όπως και να το κάνεις. Εμφανιστήκαν αρκετά κομπλαρισμένοι και αγχωμένοι, επειδή “ήταν η πρώτη εμφάνιση τους στο glasto”, αλλά δεν απογοήτευσαν καθόλου. Με ένα κοινό να παραληρεί λες και ήταν το secret reunion των Smiths και να τραγουδάει μανιακά κάθε ΟΟΟΟ και ΑΑΑΑΑ, ήταν ένα πολύ πολύ καλό live. Έπαιξαν τα κύρια τραγούδια από το album τους, ενώ έκλεισαν με το Taro. Η απόδοση των τραγουδιών τους ήταν ε-ξαι-ρε-τι-κή, εκτός από το breezeblocks.
Mumford and Sons Well,well,well. Από την μια δεν έχω κάτι με το συγκρότημα. Το στυλ τους είναι ναι μεν γραφικό και αστείο και έχουν φέρει στην μόδα την αγγλική βλαχοκουλτούρα αλλά από την άλλη δεν προσποιούνται κάτι το οποίο δεν είναι. Έχουν βγάλει 2 αλμπουμ με αρκετά αξιόλογα τραγούδια και το γεγονός ότι είναι παιδιά του festival (παίζουν στο φεστιβαλ από τότε που είναι συγκρότημα) τους κάνει μια λογική επιλογή για headliners της Pyramid την Κυριακή το βράδυ. Έτσι τους δώσαμε μια ευκαιρία στο κενό πριν αρχίσουν οι XX στην other stage. Και τολμώ να πω πως ήταν ότι πιο βαρετό έχω δει τα τελευταία χρόνια σε συναυλία. Το συγκρότημα δεν φταίει ιδιαίτερα για αυτό, γιατί φαντάζομαι πως θα ήταν πολύ καλοί σε ένα κλειστό γήπεδο ή για μια θέση πέρα από headliner. Απλά το θέμα είναι ότι τα τραγούδια τους δεν ενδείκνυται για “stadium rock”/”headliners” sing-alongs, γιατί δεν είναι (ακόμα) αρκετά "μεγάλα" και κατά δεύτερον γιατί είναι εξαιρετικά υποτονικά και ήρεμα. Deap Vally Είναι η γυναικεία version των Black Keys. Μας έρχονται από την Καλιφόρνια, παίζουν indie rock και αποτελούνται από δυο αναμαλλιασμένες κοπέλες, μια στην κιθαρα και μια στα drums. Οι απόψεις της παρέας σε σχέση με την μουσική διίστανται: οι μισοί τις βρήκαν εξαιρετικές και άλλοι μισοί βαρετές, με flat ήχο και βαρετή σκηνική παρουσία. Σε κάθε περίπτωση είναι ένα από τα συγκροτήματα που θα μας απασχολήσουν και στο μέλλον. Arctic Monkeys Ειλικρινά θα μπορούσα να γράφω για ώρες για το συγκεκριμένο live αλλά θα προσπαθήσω να πω τα βασικά και να κρατήσω την ουσία. Δεύτερη φορά headliners στο glasto και αυτή την φορά, η πίεση ήταν αρκετά μεγάλη μετά την σχετικά αποτυχημένη εμφάνιση του 2007. Λίγο-πολύ ήταν μια εμφάνιση που θα έπρεπε να αποδείξουν ότι αξίζουν αυτή τη θέση, καθώς τα εφηβικά λάθη του 2007 δύσκολα συγχωρούνταν πλέον. Κόσμος πολύς την Παρασκευή το ράδυ στην Pyramid Stage. Από την πρώτη στιγμή ήταν εμφανές ότι η συναυλία δεν θα έμοιαζε σε τίποτα με εκείνη τoυ 2007. Αυτή την φορά ήρθαν προετοιμασμένοι και έφεραν ολόκληρο δικό τους stage με εντυπωσιακό light show και όχι 4 λάμπες όπως την προηγούμενη φορά. Δυναμικό ξεκίνημα με Do i wanna know και εξαιρετική ανταπόκριση του κόσμου παρότι δεν έχει πάνω από μια εβδομάδα που βγήκε.
Ο Alex Turner χωρίς τα εφηβικά σπυράκια αυτή την φορά ήταν αρκετά ομιλητικός (για τα δεδομένα του) και πολύ ωριμότερος ως frontman συνολικά, χωρίς να σημαίνει πως δεν έχει περιθώρια για βελτίωση. Η συνέχεια ήρθε με Brianstorm, Dancing Shoes και συνεχίστηκε με ένα setlist που συνολικά περιελάμβανε όλα τα τραγούδια που θα ήθελε να ακούσει οποιοσδήποτε fan των AM, από τα γνωστά single των τελευταίων album μέχρι τραγούδια που είχαν να τα παίξουν καιρό. Πραγματικά δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερο κλείσιμο του κυρίως set από το A Certain Romance και το μαζικό sing-along που ακολούθησε. Αποτελούσε προσωπικό διακαή πόθο και ήταν για μένα η στιγμή του live.
Η επιστροφή για encore ήρθε με συνοδεία μιας 5-μελής μπάντας η όποια συνόδεψε το συγκρότημα στο cornerstone και στον διακαή πόθο νο2 - Mardy Bum το οποίο αποτελεί και πάλι ένα από τα τραγούδια που δεν εμφανίζονται συχνά στα live των AM εδώ και αρκετά χρόνια. Και τα 2 τραγούδια απογειώθηκαν με το τσέλο Φυσικά την συναυλία έκλεισε το When The sun goes down και το 505 (ft Miles Kanes) με τους Arctic Monkeys να δίνουν τα πάντα. Συνολικά ήταν η δεύτερη καλύτερη στιγμή του φεστιβάλ μετά τους Stones! Οι Arctic Monkeys απέδειξαν ότι αξίζουν με το παραπάνω να θεωρούνται ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα της γενιάς τους, και έχουν ακόμα πολλά να δώσουν. Α και ο Alex την έχει ψωνίσει τελείως.Συνέχεια αύριο με Rolling Stones και ότι άλλο συγκρότημα ακούσαμε. Μέχρι τότε...LADIES
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Μιχάλη Λαμπρινό και στο MixGrill.gr