1. Τι θα ακούσεις;
electronic, ethereal, darkwave
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
''Court Of Devotion', ''Children Of A Lesser
God'', ''More Alone''
3. Βαθμολογία: 7.2/10
Το ντεμπούτο της εκ Λος Άντζελες ορμώμενης Αμερικανίδας Camella Lobo ήταν ένας από τους πλέον αναμενόμενους δίσκους για την underground μουσική κοινότητα. Τα EPs που είχε κυκλοφορήσει την τελευταία τετραετία ως Tropic Of Cancer μέσα από τις Downwards, Mannequin και Blackest Ever Black την είχαν αναγάγει σε αγαπημένη του μουσικού τύπου, και με το Restless Idylls φροντίζει να μην απογοητεύσει. Ο κόσμος των Tropic Of Cancer είναι minimal και σκοτεινός, μία κατάδυση σε ένα σύμπαν από μονότονα, επαναλαμβανόμενα drum loops, ατμοσφαιρικά synths, μελαγχολικές κιθάρες και τα ακατάληπτα μουρμουρητά της Lobo. Σκέψου κάτι σαν μία Lana Del Rey πιο goth, πιο πειραματική, να ανακατεύει Cocteau Twins με Siouxsie & The Banshees και είσαι περίπου εκεί. Η ίδια λέει πως στα νέα της τραγούδια οι αχτίδες φωτός που παραμερίζουν το σκοτάδι, τον πόνο και την κατάθλιψη είναι πολύ περισσότερες, αλλά καλού κακού εσύ κράτα κι ένα φακό μαζί σου.
Το πρώτο κομμάτι, ''Plant Lillies at My Head'', μοιάζει με κάλεσμα, μια μύηση στα όσα ακολουθούν. Το ''Court Of Devotion'' είναι το αγαπημένο μου τραγούδι του δίσκου, με τις κιθάρες και τα ντραμς να σχηματίζουν μία δίνη μέσα στην οποία αιωρείται η φωνή της Lobo. Στο ''Children Of A Lesser God'' η φωνή της γίνεται ακόμη πιο απόμακρη, χαμένη σε ένα όνειρο θολό που αχνά συγκρατεί η μνήμη, ενώ στο ''More Alone'', το πρώτο single του άλμπουμ, νιώθεις παγιδευμένος σε ένα δωμάτιο του οποίου οι τοίχοι στενεύουν σαν κλοιός γύρω σου. Το ''The Seasons Won't Change (And Neither Will You)'' παίζει κι αυτό το αγαπημένο ψυχεδελικό παιχνίδι των Tropic Of Cancer, σα να ακούς τη Maria Minerva να διασκευάζει Joy Division, ενώ το άλμπουμ κλείνει με το instrumental, σχεδόν χορευτικό ''Rites Of The Wild'' να σε αφήνει μουδιασμένο.
Η θεματική των ''Ανήσυχων Ειδυλλίων'' είναι βασισμένη στο τρίπτυχο έρωτες/ραγισμένες καρδιές/μοναξιά το οποίο κυριαρχούσε ανέκαθεν στα τραγούδια των Tropic Of Cancer, που πρόσφατα επισκέφθηκαν την Αθήνα μαζί με τους Dva Damas, σχεδόν ταυτόχρονα με την κυκλοφορία του άλμπουμ. Ενός άλμπουμ δύσκολου και ανεπιτήδευτου που θέλει χρόνο για να εκτιμήσεις, αφού δεν περιλαμβάνει hits που σε έλκουν ευκολότερα. Αυτή είναι ίσως η μόνη αδυναμία του, ότι σε αφήνει να περιμένεις μία κορύφωση που δεν έρχεται, μία λύτρωση που τελικά δε φτάνει. Αν πάντως δε φοβάσαι το σκοτάδι, ή αν το φοβάσαι αλλά συνάμα σε έλκει, τότε οι Tropic Of Cancer θα σε γοητεύσουν.