Ανασκόπηση 2013: Albums (11-20)

Σήμερα περνάμε στην πρώτη εικοσάδα. Δείτε ποιους δίσκους ψηφίσαμε στις θέσεις 11-20:


11. JON HOPKINS – Immunity
Μέσα από τις αντιθέσεις του, το Immunity σε κάνει να θέλεις να χορέψεις ή να τραγουδήσεις, ή απλά να θαμπώσεις με την λιτή ομορφιά του, ακριβώς λόγω του μαγικού τρόπου που συμβιβάζει τις αντιθέσεις του. Είναι περίπλοκο χωρίς να γίνεται απωθητικό, μηχανικό αλλά ταυτόχρονα ανθρώπινο. - [littlefluffyclouds]





12. James Blake – Overgrown
Ενορχηστρώσεις τις οποίες μόνο κάποιος με την ικανότητα και το ταλέντο του James θα μπορούσε να υλοποιήσει. Αν τις αναλύσεις στα λόγια, αν παρακολουθήσεις οπτικά τον τρόπο που δομούνται σιγά σιγά τα κομμάτια του έχοντας κλειστό τον ήχο, πιθανότατα να θεωρήσεις πως θα ακούσεις κάτι ιδιαίτερα επιτηδευμένο. Αφήνοντας τον ήχο όμως μόνο υπεύθυνο για τα συναισθήματα σου, βρίσκεσαι να ζεις μια εμπειρία που λίγοι μουσικοί μπορούν να σου προσφέρουν τόσο απλά, μα τόσο ουσιωδώς.- [Philippos_S]

-. THE BLACK ANGELS - Indigo Meadow
Το Indigo Meadow, κάθε άλλο, παρά μια απλή αφορμή για ένα από το πιο εκρηκτικά live της χρόνιας δεν ήταν. Είναι η επιστροφή μιας dark psych μπάντας, με δυνατά beats στα drums, κιθάρες που συνθέτουν μια cult ατμόσφαιρα και pop φωνητικά από τον Alex Maas, έτοιμος να αγαπηθεί από όσους αγάπησαν και το  Phosphene Dream και που τους έδωσε το εισιτήριο για την είσοδο στα charts των καλύτερων δίσκων του 2013! Δυνατά λοιπόν ! (Don' t play with guns, Indigo Meadow Black isn't black) – [dimitzz]


14. BILL CALLAHAN – Dream river
Δεν είναι ένα άλμπουμ για όλους, αν και όλοι θα το 'αγαπήσουν' παράφορα και ξαφνικά. Ναι. Κάπως έτσι συμβαίνει πάντα με αυτά τα δισκάκια - σιλωάμ. Καθώς άλλωστε η μουσική βιομηχανία μοιάζει να βουλιάζει όλο και περισσότερο στα ίδια της τα σκατά εδώ και χρόνια, χειροποίητα και καλομαστορεμένα άλμπουμ όπως το 'DREAM RIVER' του Bill Callahan είναι πάντα μια καλή αφορμή για λίγο ακόμα φως. – [Δημήτρης Αντωνόπουλος]
Διαβάστε όλο το άρθρο του Δημήτρη Αντωνόπουλου εδώ.

15. BONOBO - The North Borders
Θυμάμαι ακόμα τη μέρα που κυκλοφόρησε το Cirrus.. Συνδυασμένο με το clip, ήταν χαοτικό, αρρωστημένο, σε βαθμό που να σε κάνει να θέλεις κι άλλο… Και δεν άργησε.. Ο Simon Green (aka Bonobo), κρατώντας το μπάσο και καθοδηγώντας με μαεστρικό τρόπο τους υπόλοιπους, δημιούργησε ένα δίσκο που δε δυσκολεύεται να σε βάλει στους ρυθμούς του. To "The North Borders" ήρθε σαν επιβεβαίωση των ικανοτήτων ενός χαρισματικού δημιουργού, μια ολοκληρωμένη δουλειά που επιβεβαίωσε τις αρχικές προσδοκίες. - [Philippos_S]


16. FOALS - Holy Fire
Το Holy Fire είναι ο δίσκος που δε θα απογοητεύσει το κοινό των Foals. Αντιθέτως, είναι αυτός που χρειάζεται ένας καλλιτέχνης για να προχωρήσει στο τρίτο, δύσκολο εγχείρημα. Ο δίσκος που θα μπορέσει να απευθυνθεί και να προσελκύσει ένα νέο κοινό αυξάνοντας τον αριθμό εκείνων που διέκριναν εξαρχής το ταλέντο του Yannis Philippakis και της παρέας του.- [Κώστας Χουσιάδας]
Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκριτική του Κώστα εδώ.

17. ATOMS FOR PEACE – AMOK
Οι Atoms for Peace δημιουργήθηκαν αρχικά για να πλαισιώνουν τον Thom Yorke στις συναυλίες του, στις οποίες παρουσίαζε το πρώτο solo album του, "The Eraser". Το AMOK είναι το ντεμπούτο album των Atoms for Peace ή αλλιώς το δεύτερο solo album του Thom Yorke. Οι μουσικές του είναι διαφορετικές από τις πρόσφατες μουσικές των Radiohead, ακόμη κι αν υπάρχουν κοινά στοιχεία. Ο Thom Yorke συνεχίζει να αυτοσχεδιάζει, μπαίνει πιο βαθιά στα νέα μονοπάτια που είναι τα τελευταία χρόνια και γενικά προσπαθεί να μας κάνει μια "φρέσκια" μουσική πρόταση. Έχει γίνει γνωστός από τους Radiohead και ο κόσμος τον ακολουθεί τυφλά στις προσωπικές του αναζητήσεις. Όταν όμως σε αυτές έχει μουσικούς σαν το Flea, καταλαβαίνετε ότι υπάρχει μεγαλύτερη απήχηση στο τελικό αποτέλεσμα. - [gbal]
Διαβάστε αναλυτικά τη δισκοκριτική του gbal εδώ.

18. EDITORS - The Weight of Your Love
Οι Editors δεν είναι Interpol! Αυτό έλεγα τα προηγούμενα χρόνια ώστε να μην επιχειρήσω κάποια -εν πολλοίς άδικη- σύγκριση μεταξύ τους. Σήμερα μάλλον πρέπει να αναδιατυπωθεί: οι Editors δεν είναι ούτε U2 ούτε Muse. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα μας. Με το The Weight of Your Love δεν καταφέρνουν να αποκτήσουν τη δική τους μουσική ταυτότητα. Σίγουρα όμως παρουσιάζουν τον πληρέστερο και πιο συνεκτικό δίσκο τους. Οι φωνητικές ικανότητες του Tom Smith εξελίσσονται σε πραγματικό μαγνήτη. Ο αθεόφοβος, ακόμα και τον τηλεφωνικό κατάλογο τραγούδησε! - [Orestis]

19. PRIMAL SCREAM – More light
Ένας δίσκος που προκάλεσε ευχάριστη έκπληξη στους ακροατές του. Δεν τον περιμέναμε τόσο καλό και είναι πάντοτε ευχάριστο να διαψευδόμαστε εκκωφαντικά σε τέτοια θέματα. Παρότι ο ήχος παραμένει στα γνώριμα μοτίβα των Primal Scream, χρειάζεται χρόνος ακόμα για να ξεδιπλωθεί πλήρως ο χαρακτήρας του More Light. Άλλωστε το εντυπωσιακό ξεκίνημα με τα επικά σε διάρκεια 2013 (διαβάζεται 20-13) και River of Pain είναι τόσο καθηλωτικό που δε σου πάει η καρδιά να το βγάλεις από το repeat. – [orestis]



20. FRANZ FERDINAND – Right thoughts right words right action
Ομολογώ ότι στο πρώτο άκουσμα δεν ενθουσιάστηκα. Θες γιατί περίμενα να ακούσω ένα νέο ''Take Me Out'', θες επειδή η μουσική έχει εξελιχθεί από τότε που πρωτοεμφανίστηκαν στο προσκήνιο φέρνοντας επανάσταση στα λιμνάζοντα ροκ ύδατα με τη φρεσκάδα τους, δεν του έδωσα σημασία. Όμως έπειτα από μερικές ακροάσεις, θυμήθηκα σιγά σιγά γιατί είχα αγαπήσει τόσο πολύ τους Franz Ferdinand, σε σημείο που να τελειώνει ο δίσκος και να πατάω κατευθείαν το play ξανά και ξανά. Άλλωστε όλα τα χαρακτηριστικά του ήχου που τους καθιέρωσε είναι παρόντα στο ''Right Thoughts..'' Στακάτοι ρυθμοί, κοφτά χορευτικά κιθαριστικά ριφ, αλλόκοτα, νοσταλγικά synth, μελωδίες πιασάρικες τόσο όσο χρειάζεται για να μην είναι φτηνές και κλισέ, και φυσικά ο ιδιαίτερος, κυνικός τρόπος ερμηνείας του Alex Kapranos στο δρόμο που χάραξε ο Jarvis Cocker, σε ρουφάνε στο κέντρο του punk pop κόσμου των Franz Ferdinand. - [Κirios Χ]
Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκριτική εδώ.


Δείτε τους δίσκους στις θέσεις  21-30, 31-40.