Ημερομηνία: 11 Ιουλίου 2008Ώρα: 23:00
Τοποθεσία: Salamandra (Sala 2) , Av. Carrilet 301, Barcelona
Ο υπογράφων βρέθηκε κατόπιν προσκλήσεως του συναδέλφου Sergi, ο οποίος είναι και ο manager του εν λόγω σχήματος.
Ο συναυλιακός χώρος όχι ιδιαίτερα μικρός (ικανός να φιλοξενήσει περίπου 500 άτομα), η σκηνή σχετικά περιορισμένη, ο ήχος αρκετά καλός (ηχομόνωση σε τοίχους και οροφή) και ο φωτισμός ικανοποιητικός.
Η παρέα του Danny Rodriguez ανέβηκε στη σκηνή με πρόθεση να ξετινάξει το κοινό στα περίπου 60 λεπτά που τους αναλογούσαν (είχαν προηγηθεί 2 σχήματα με μεγάλη καθυστέρηση τα οποία δεν παρακολούθησα παρά μόνο τα τελευταία 15 λεπτά των Estado de Locura και νομίζω ότι θα ήταν άδικο να κάνω οποιαδήποτε κριτική). Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν περίμενα τόσο γεμάτο, δυνατό αλλά και ζυγισμένο ήχο σε συνδυασμό με τις αξιοζήλευτες ικανότητες των μουσικών, όπως και την ενεργητικότητα αλλά και την ερμηνεία, ειδικά του Rodriguez, χωρίς διακοπή και με συνεχή επικοινωνία με το κοινό, το οποίο συμμετείχε ενεργά σε όλη τη διάρκεια. Κομμάτια όπως τα Hearts of Clay, Heaven και Bajo Cero τα οποία βρίσκονται στο ΕΡ του σχήματος αλλά και αρκετά ακυκλοφόρητα, αρκούν για να πείσουν τον ακροατή ότι η μπάντα αυτή εκτός από δυνατότητες έχει και μεστό performing. Ο στίχος είναι στην ισπανική αλλά υπάρχουν και αρκετά κομμάτια στην αγγλική. Οι επιρροές των Soundgarden, Rage Against The Machine, Korn και Alice in Chains είναι σε αρκετές περιπτώσεις προφανείς, χωρίς αυτό να εμποδίζει το ιδιαίτερο ταλέντο και τις δημιουργικές ανησυχίες τους, τα οποία αποδίδονται στα ώτα του προσεκτικού ακροατή και δίνουν πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το Cover: Killing in the name of... όπου και ο Danny μας "κέρασε" αυτό που όλοι ζητούσαμε μετά από μια τόσο καυτή εμφάνιση εν μέσω καλοκαιρινής νυκτός : ένα εμφιαλωμένο μεταλλικό νερό που έγινε "βροχή σαμπάνιας" προς τους πραγματικούς νικητές της βραδιάς δηλ. το κοινό που τους αποθέωσε και υποσχέθηκε να τους ακολουθήσει στην επόμενη εμφάνισή τους ...Ωστόσο, ο προβληματισμός του Danny μετά το πέρας της εμφάνισής τους (καθώς πίναμε παρέα αρκετές Estrella Damm και ο συναυλιακός χώρος παραδόθηκε στους λάτιν ρυθμούς των DJs μετατρεπόμενος σε χορευτικό πανηγύρι Ισπανών και αλλοδαπών) ήταν λογικός : "Miguel, είναι πολύ δύσκολο να κάνεις καριέρα στην χώρα μας με αυτό το είδος της μουσικής που παίζουμε... Ακούς και βλέπεις τώρα "τι πουλάει" και εμείς δεν ανήκουμε εκεί..." Δεν είχα παρά να κουνήσω καταφατικά την κεφαλήν και να παραδοθώ στο χορευτικό πανυγήρι κατόπιν παρακλήσεως της Περουβιανής φίλης του Sergi και της παρέας του που με έκαναν πραγματικά να αισθανθώ για άλλη μια φορά ότι τελικά δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα που χωρίζουν τους Έλληνες από τους Ίβηρες και τους Λατίνους "ξαδέλφους" τους, ίσως μόνο το ότι απαγορευόταν αυστηρά το κάπνισμα στον εν λόγω συναυλιακό χώρο ...
Η σελίδα του σχήματος στο myspace :
http://www.myspace.com/bandgoodchild
