''Συρανό ντε Μπερζεράκ'', στο θέατρο Παλλάς

Σκηνή Παλλάς. Σκηνικό βαρύ και επιβλητικό σε προϊδεάζει για ένα έργο από το οποίο σίγουρα έχει κανείς πολλές απαιτήσεις. Το πρώτο που σε κερδίζει είναι η έξοχη ζωντανή πολυμελής ορχήστρα, την παρουσία της οποίας έρχεται να ολοκληρώσει η μοναδική Ευανθία Ρεμπούτσικα που με το παίξιμο της έμπαινε και σχολίαζε κάθε πράξη σαν ένας παρατηρητής –αφηγητής που αντί με λόγια μιλάει απ’ την ψυχή του μέσω της μουσικής. Ο Γιάννης Κακλέας, τόσο γι’ αυτήν όσο και για τις υπόλοιπες σκηνοθετικές του επιλογές, φαίνεται πως έδωσε στο έργο μια πολύ ενδιαφέρουσα διάσταση, από τη μια μαγική και ταξιδιάρικη από την άλλη σκοτεινή και μυστηριώδη όταν οι σκηνές το απαιτούσαν.

Η παράσταση είχε τα πάντα, μουσική, ξιφομαχία, τέλεια κοστούμια, σκηνικά και την απόλυτη ποίηση, ύμνο σε ένα έρωτα ανιδιοτελή και αγνό μέχρι τέλους...

Το στοίχημα που όλοι οι ηθοποιοί φαίνεται να κερδίζουν είναι η εξαιρετική απόδοση ενός τέτοιου κειμένου γραμμένο φυσικά σε έμμετρο λόγο. Όταν ο ηθοποιός σε κάνει να ξεχνάς πως παρακολουθείς 15σύλλαβες ομοιοκατάληκτες στοιχομυθίες ενώ τόσο γρήγορα μπαίνεις στο νόημα και σου φαίνεται απολύτως φυσικό, έχει κάνει σίγουρα καλά τη δουλειά του.

Υποκριτικά ήταν όλοι τους αρκετά καλοί με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο ως Συρανό όμως να ξεχωρίζει ιδιαίτερα για τις ικανότητές του. Το τέλος του έργου βρίσκει το γεμάτο ως πάνω Παλλάς να συγκινείται και να δακρύζει. Αυτό και μόνο είναι απόδειξη για μια επιτυχημένη παράσταση!