Το MixGrill είχε τη χαρά να παρευρεθεί στο Flow Festival 2014 που διεξήχθη στο Ελσίνκι από την Παρασκευή 8 ως την Κυριακή 10 Αυγούστου. Σε αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκαν οι πρώτες φωτογραφίες και τα σχόλιά μας από τη διοργάνωση. Πληρέστερα φωτογραφικά άλμπουμ μπορείτε να βρείτε στη σελίδα του MixGrill στο facebook:
- ημέρα 1η Παρασκευή 8 Αυγούστου
- ημέρα 2η Σάββατο 9 Αυγούστου
- ημέρα 3η Κυριακή 10 Αυγούστου
Ακολουθούν οι ανταποκρίσεις από το Ελσίνκι
Παρασκευή 8 Αυγούστου, 09:00
Τι γυρεύει το Mixgrill στο Flow Festival 2014; Διαβάστε ορισμένες από τις πιθανές απαντήσεις στον πρόλογο για το φεστιβάλ που θα ανοίξει τις πύλες του σε λίγες ώρες.
Παρασκευή 8 Αυγούστου, 12:00
Χθες το απόγευμα πληροφορηθήκαμε τις ακυρώσεις των The Horrors και Ballet School εξαιτίας ασθένειας και οικογενειακών λόγων. Τη θέση τους στο πρόγραμμα παίρνουν δύο φινλανδικά συγκροτήματα: οι φολκ ροκ Plain Ride και το ηλεκτρονικό ντουέτο Femme En Fourrure. Ελπίζουμε να μην υπάρξουν άλλες αλλαγές της τελευταίας στιγμής στο πρόγραμμα.
Τα λέμε με το καλό αργά το βράδυ με τις εντυπώσεις από την πρώτη ημέρα του φεστιβάλ!
Σάββατο 9 Αυγούστου, 02:00
Ολοκληρώθηκε η πρώτη ημέρα του φεστιβάλ. Αρκετός και κεφάτος ο κόσμος, υπέροχες οι εγκαταστάσεις και με πολύ καλές στιγμές οι συναυλίες.
Στο φωτογραφικό μας άλμπουμ στο facebook μπορείτε να δείτε φωτογραφίες από τις εμφανίσεις των: Joose Keskitalo (FI), Nina Persson (SE), Jenny Wilson (SE), Jessie Ware (UK), Bonobo (UK), Mos Def (US) και DARKSIDE (US).
Σάββατο 9 Αυγούστου, 16:00
Η σύνοψη της πρώτης ημέρας του φεστιβάλ
- Πλήρες φωτογραφικό άλμπουμ: ημέρα 1η Παρασκευή 8 Αυγούστου
Πολλά είναι τα φεστιβάλ και οι συναυλίες που έχουμε παραβρεθεί, ειδικά τα τελευταία χρόνια, μα η αίσθηση που έχουμε ήδη αποκομίσει από την πρώτη μέρα στο Flow Festival είναι κάτι το διαφορετικό. Αποτελούσε θέμα συζήτησης επί μακρόν, μέχρι να καταλήξουμε ότι είναι “really cool and cozy” όπως το περιγράφει ο Guardian. Αυτή η φράση αποτυπώνει ακριβώς το συναίσθημα που υπήρχε στον αέρα από την αρχή. Πραγματικά, δεν είναι ένα απλό μουσικό φεστιβάλ, αλλά μία στην κυριολεξία Τεχνόπολις, όπου διάφορες καλές τέχνες βρίσκουν καταφύγιο. Ποικιλόμορφο κοινό, ίσως ιδιόμορφο σε κάποιες περιπτώσεις, με φανερή την καλλιτεχνική τάση. Μια κοιτίδα ανταλλαγής ιδεών θα λέγαμε υπό την επήρεια κατά βάση μουσικής και πολύ λιγότερο ουσιών.
Το απόγευμα ξεκίνησε με τη φινλανδική φολκ ποπ του Joose Keskitalo στην “Other Side” σκηνή. Ακούσαμε δύο-τρία τραγούδια και έπειτα κινηθήκαμε για να εξερευνήσουμε το χώρο. Η Nina Persson μάς κράτησε για κάπως περισσότερη ώρα στην κεντρική σκηνή. Η τραγουδίστρια των Cardigans παρουσίασε το μεγαλύτερο μέρος από τον πρώτο προσωπικό δίσκο της “Animal Heart ” που κυκλοφόρησε στις αρχές του έτους. Συνεχίσαμε με Σουηδία στην Ballon 360° Stage, που είναι ακριβώς αυτό που λέει το όνομα: μια αμφιθεατρική κυκλική σκηνή για καθήμενους με ένα μπαλόνι στην κορυφή της σκηνής που παίρνει όμορφους φωτισμούς μετά τη δύση του ηλίου. Η Jenny Wilson αποδείχτηκε στην καλύτερη περίπτωση αδιάφορα εκκεντρική, προπαγανδίζοντας τον περσινό της δίσκο “Demand the Impossible!”.
Σύντομα αναζητήσαμε τις καλές θέσεις στην κεντρική σκηνή για τη Jessie Ware. Μια έντονη περιέργεια υπήρχε για την πρώτη σημαντική συναυλία του φεστιβάλ. Η Βρετανίδα τραγουδίστρια ξεκίνησε με το “Running”, αλλά συνέχισε αποκλειστικά με υλικό από τον επερχόμενο δίσκο της. Ήταν η δεύτερη φορά που τον παρουσίαζε ζωντανά και είχε μια εμφανή αγωνία για την ανταπόκριση του κοινού. Οι (αρκετοί) φανς της θα έδειχναν έτσι κι αλλιώς την αγάπη τους σε αυτή τη δεύτερη εμφάνισή της στη φινλανδική πρωτεύουσα. Ακόμα και οι λιγότερο μυημένοι, ωστόσο, διασκέδασαν και λικνίστηκαν υπό τους ήχους των νέων της τραγουδιών. Το “Tough Love” (το τραγούδι από το ομώνυμο album που αναμένεται στις αρχές Οκτωβρίου) αποτέλεσε ίσως την πιο αδύναμη στιγμή της συναυλίας, με την υποτονική μελωδία του. Κατά τα άλλα, η Jessie μας ενημέρωσε ότι διανύει τις τελευταίες εβδομάδες της ελευθερίας της, καθώς θα παντρευτεί σε λιγότερο από δύο εβδομάδες. Επέδειξε μάλιστα με καμάρι το δαχτυλίδι της! Ακούσαμε εννιά από τα έντεκα τραγούδια του “Tough Love”, με τελευταίο το τραγούδι που έγραψε παρέα με τον Blood Orange, ο οποίος θα εμφανιστεί την Κυριακή στο Flow και η Jessie ήδη δήλωσε ότι θα είναι εκεί. Η εμφάνιση έκλεισε με το τραγούδι με το οποίο έγινε πασίγνωστη. Μια υπέροχη εμφάνιση από μια πολύ γλυκιά και πρόσχαρη τραγουδίστρια.
Ανανέωση: Με τη βοήθεια των σημειώσεών μας και των χρηστών του setlist.fm ακούσαμε τα παρακάτω
1. Running
2. Champagne Kisses
3. Cruel
4. Tough Love
5. Keep On Lying
6. You & I (Forever)
7. Desire
8. Kind of…Sometimes…Maybe
9. Want Your Feeling
10. Sweetest Song
11. Wildest Moments
Με το που ολοκληρώθηκαν οι τελευταίες νότες του "Wildest Moments", στις 22.00 ακριβώς, ξεκίνησε ο αγώνας δρόμου να προλάβουμε τη μπλε σκηνή για να ακούσουμε το Bonobo. Είχε ήδη ξεκινήσει το "Cirrus" τη στιγμή που προσεγγίσαμε τη σκηνή και ο παλμός ήταν ήδη στα ύψη. Ο Bonobo σε εξαιρετική φόρμα τα έσπαγε κυριολεκτικά, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά το ταλέντο του. Το κοινό πραγματικά απολάμβανε τη συναυλία μέχρι το τελευταίο λεπτό χορεύοντας ασταμάτητα και αποθεώνοντας το γνωστό μουσικό. Τόσο η υποδοχή όσο και ο αποχαιρετισμός ήταν ένθερμος, ενώ για μας η συναυλία στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, αφού καταφέραμε και φύγαμε πάλι με το γνωστό τρόπαιό μας. Οπότε για τα τραγούδια της συναυλίας σάς παραπέμπουμε στη φωτογραφία. Μπράβο, Bonobo, εξαίρετος!
Παρακολουθήσαμε από μακριά τον Mos Def που ξεκίνησε αμέσως μετά στην κεντρική σκηνή. Πολύς ιδρώτας και χιλιόμετρα στην πίστα. Ωραία ραπ, γαμώτο! Χωρίς χρυσές καδένες να κρέμονται από τα λαιμά… Λίγο πριν το τέλος έβαλε το “What's Going On” του Marvin Gaye, το οποίο απολαύσαμε ολόκληρο. Ενδιάμεσα ο Mos Def ράπαρε αναρωτώμενος τι συμβαίνει στον κόσμο, με ειδική αναφορά στο Ισραήλ και την Ουκρανία. “War is not the answer”, απάντησε σε ορισμένους από τους προβληματισμούς που έθεσε.
Τελευταία συναυλία της βραδιάς ήταν οι DARKSIDE κι εμείς βρεθήκαμε πίσω στη μπλε σκηνή. Δυνατά μπάσα να τα νιώθεις στην καρδιά, πολύς καπνός επί σκηνής με ελάχιστο φωτισμό έτσι που ίσα να ξεχωρίζουν οι φιγούρες των Jaar και Harrington. Ειλικρινά το “Psychic” δεν μας είχε κάνει αίσθηση. Ζωντανά ήταν κάπως καλύτερα, ομολογουμένως. Οι Φινλανδοί φαίνονταν να το ευχαριστιούνται σε κάθε περίπτωση.
Κυριακή 10 Αυγούστου, 13:00
Η σύνοψη της δεύτερης ημέρας του φεστιβάλ
- Πλήρες φωτογραφικό άλμπουμ: ημέρα 2η Σάββατο 9 Αυγούστου
Το Σάββατο, δεύτερη μέρα του φεστιβάλ, μας άφησε με γλυκόπικρα συναισθήματα. Από τη μία οι όμορφες μουσικές στιγμές και από την άλλη οι πρώτοι ενδοιασμοί για αυτό που μέχρι τότε φαινόταν ως οργανωτική τελειότητα. Ας τα πιάσουμε όμως από την αρχή. Το πρόγραμμα του Σαββάτου ξεκίνησε από τις πεντέμισι, όταν πλησιάσαμε τις σκηνές ώστε να μπορέσουμε να πάρουμε μια γεύση τόσο από τον How To Dress Well όσο και από τον Bill Callahan. Δυστυχώς οι εμφανίσεις τους επικαλύπτονταν, του πρώτου στη μαύρη και του δεύτερου στη μπλε σκηνή. Καθώς και οι δύο σκηνές ήταν στεγασμένες, η ζέστη ήταν πραγματικά αφόρητη. Ο κόσμος φαινόταν ήδη αισθητά περισσότερος απ’ό,τι την προηγούμενη, ωστόσο απέτυχε και στις δυο περιπτώσεις να κάνει τη σύνδεση με τους μουσικούς.
Ο, ή καλύτερα, οι, όπως συστήθηκαν, How To Dress Well είχαν δυνατό ήχο και προσπάθησαν να αγγίξουν τον πολύ κόσμο που κατέκλυσε τη μαύρη σκηνή, καθιστώντας ακόμα πιο αποπνικτική την ατμόσφαιρα με την ήδη αφόρητη θερμοκρασία. Ο Tom Krell έβγαζε πάθος στο μικρόφωνο, ενώ η υπόλοιπη μπάντα τον συνόδευε άψογα. Από τα λίγα τραγούδια που άκουσα (πριν φύγω για να προλάβω και λίγο από Callahan) ξεχώρισα το ήδη πολύ αγαπημένο “Repeat Pleasure”, από το φετινό δίσκο “What Is This Heart?”. [Ορέστης]
Με ταχύτατους ρυθμούς και τρέχοντας αγώνα μετ' εμποδίων λόγω του συνωστισμού κινήθηκα στη μπλε σκηνή δίνοντας τη σκυτάλη στον Bill Callahan. Μιας που ο δίσκος του ανήκε στους αγαπημένους μου πέρυσι δε γινόταν να μην τον δω έστω και για λίγο σε live performance. Απόμακρος και κρύος επάνω στο πάλκο έκανε μάταιες προσπάθειες να γλυκάνει λίγο κερδίζοντας το κοινό. Τα τέσσερα πρώτα τραγούδια μαζί με την αφόρητη ζέστη ήταν αρκετά για να σε κάνουν να βαρεθείς και να σηκωθείς να φύγεις από εκεί δίχως να ακούσεις από το στόμα του το αγαπημένο"ohhhhhhh Javelin". Η αλήθεια είναι ότι τον περίμενα κάπως έτσι και γι' αυτό δεν απογοητεύτηκα. [Βιβή]
Και οι δύο αυτές εμφανίσεις δημιούργησαν ερωτηματικά. Γιατί να βάζεις τους μουσικούς να παίζουν τόσο νωρίς –με βάση τις καιρικές συνθήκες– και να υποβάλλεις το κοινό σε τέτοια δοκιμασία; Φαντάζει άτοπο, ειδικά από τη στιγμή που το φεστιβάλ κατέβασε διακόπτες μόλις στη μία μετά τα μεσάνυχτα.
Επόμενος σταθμός η κεντρική σκηνή για την πρώτη φινλανδική μας συναυλία, όπου οι Scandinavian Music Group παρουσίασαν το φετινό τους δίσκο με τίτλο “Terminal 2”. Ελαφριά ποπ που παρά την αδύναμη σκηνική παρουσία βρήκε ανταπόκριση στον αρκετό κόσμο. Για μας, πέρασε και δεν άγγιξε.
Στο μισάωρο μετατοπιστήκαμε ξανά και βρεθήκαμε πίσω στη μαύρη σκηνή όπου, σε πολύ πιο ανθρώπινες συνθήκες απ’ό,τι ένα δίωρο νωρίτερα, εμφανιζόταν η Mø. Η εκκεντρική Δανέζα τραγουδίστρια ξεσήκωσε το κοινό με τη δυναμική της παρουσία και τις εκρήξεις αδρεναλίνης. Κάποιες στιγμές αναρωτήθηκα για τα αποθέματα που διέθετε! Εδώ υπήρξε η πρώτη πραγματική σύνδεση του κόσμου με τους μουσικούς. Με τη δημοφιλία που έδειξε να απολαμβάνει η Mø δικαιολογήθηκε και επί του πρακτέου ο προγραμματισμός σε αυτή τη σκηνή, γιατί τουλάχιστον στα δικά μου μάτια φάνταζε ασύμμετρος. Στο μουσικό κομμάτι, η συναυλία ξεκίνησε ως ηλεκτρονική ραπ και εξελίχθηκε σε ηλεκτρονική ποπ. Σίγουρα έστρωνε όσο περνούσε η ώρα, αλλά έπρεπε να αναχωρήσουμε για να πιάσουμε στασίδι στην κεντρική σκηνή για τους...
Manic Street Preachers. Μα τι λατρεία που τους έχω! Δεν μπορώ να το τεκμηριώσω, γιατί δε θεωρώ ότι έχω πλήρη εικόνας της τεράστιας δισκογραφίας τους, ωστόσο περίμενα την εμφάνισή τους όσο τίποτ’ άλλο. Θα ήταν από αυτές τις συναυλίες που θα θυμόμουν μια ζωή. Και πράγματι ήταν. Παρά την καθυστέρηση στην έναρξη (προφανώς λόγω της αργοπορημένης Neneh Cherry που έπαιζε στην παρακείμενη Balloon 360°) και τα τεχνικά προβλήματα που είχε ο James Dean Bradfield στο μικρόφωνο, τα οποία τον ανάγκασαν να επανεκκινήσει το “Everything Must Go”. Παρόλο που οι Manics είναι φανερά γερασμένοι. Παρόλο που ένας ανεγκέφαλος από το κοινό κατάφερε να πετάξει ένα άδειο κουτάκι μπύρας (παρεμπιπτόντως το ποτό απαγορευόταν στο μπροστινό κομμάτι της αρένας) που προσγειώθηκε στα πόδια του Bradfield, ο οποίος ανταπάντησε με ένα “You fuckin’ missed”. Παρόλο που εκτέλεσαν το λατρεμένο “If You Tolerate This” σχεδόν σε slow motion, για να βγάλουν τα γυρίσματα.
Ήταν μια εμφάνιση για να κερδίσουν το κοινό. Και θαρρώ ότι το πέτυχαν. Παρουσίασαν τις μεγαλύτερες επιτυχίες της σταδιοδρομίας τους, είτε είναι ποπ τραγουδάρες όπως τα “Your love alone” και “Show Me The Wonder”, είτε ύμνοι ολόκληρων γενιών όπως τα “Motorcycle Emptiness” και “Suicide Is Painless”, είτε τραγούδια λατρεμένα ανάμεσα στους θαυμαστές τους, όπως τα “A Design For Life” και “Revol”. Στο τελευταίο ο Nicky Wire χαρακτήρισε τον Richard Edwards ως το μεγαλύτερο συγγραφέα που έχει γνωρίσει στη ζωή του. Πόσο κρίμα, αλήθεια, που εξαφανίστηκε με αυτόν τον τρόπο!
Από την παρακάτω setlist δεν ακούσαμε τελικά το "Ocean Spray".
Η σύνοψη της συναυλίας μπορεί να είναι το “Futurology” από τον ομώνυμο φετινό αριστουργηματικό δίσκο τους. Δεν πήγαν ποτέ μακριά. Είναι εδώ και δείχνουν ικανοί να προσφέρουν για αρκετά χρόνια ακόμα ακαδημαϊκού τύπου μουσική σε όσους αγαπούν ακόμα τις κιθάρες. [Ορέστης]
Οι National αποτελούσαν αδιαμφισβήτητα το μεγάλο όνομα της βραδιάς. Δεν το δήλωνε μόνο η ώρα της συναυλίας, αλλά και η κατάμεστη από υπομομονετικούς και ακίνητους φανς αρένα. 20.000 λέει έφτασαν οι επισκέπτες χθες και δε μας φαίνεται περίεργο αν αναλογιστεί κανείς την διαδοχική ακολουθία Manic Street Preachers και The National. Η εμπειρία των δύο προηγούμενων συναυλιών των National στάθηκε ισχυρός παράγοντας στο να τους απολαύσω χαλαρή χωρίς την ταραχή και την αγωνία που είχα τις προηγούμενες φορές. Η μπάντα, από την άλλη, έδειξε τον καλό της εαυτό με τα κιθαριστικά σόλα να κλέβουν την παράσταση και τον Matt να συμπεριφέρεται σαν ήσυχο μαθητούδι πίνοντας ελάχιστα, ρίχνοντας μια φορά μόνο το μικρόφωνο και κάνοντας την καθιερωμένη (αφού το κοινό την περίμενε), αλλά μικρή βόλτα του μέσα στο πλήθος.
Στα 60 λεπτά μάς αποχαιρέτησαν ευγενικά και εξαφανίστηκαν από την σκηνή ΧΩΡΙΣ encore. Αδιανόητο! Πρώτη συναυλία στα χρονικά που μας συμβαίνει κάτι τέτοιο. Και νόμιζα ότι μόνο οι Γερμανοί είχαν εμμονή με το πρόγραμμα. Τελικά οι Φινλανδοί είναι χειρότεροι. Άφησαν ένα κοινό εγκαταλελειμμένο στην ένταση του Terrible Love χωρίς να επιτρέψουν τη λύση με ένα Pink Rabbits ή ένα Vandelyne. Μας άφησαν μετέωρους συναισθημάτων να κοιτάζουμε την σκηνή μήπως και ξαναβγούν, αλλά μάταια. Το τρόπαιο αυτή τη φορά αφήσαμε να το πάρουν άλλοι να χαρούν κι εκείνοι όπως κι εμείς. Μην είμαστε και πλεονέκτες! [Βιβή]
Setlist:
1. Don't Swallow The Cap
2. I Should Live In Salt
3. Bloodbuzz Ohio
4. Sea Of Love
5. Afraid Of Everyone
6. Squalor Victoria
7. I Need My Girl
8. This Is The Last Time
9. Abel
10. England
11. Graceless
12. Fake Empire
13. Mr. November
14. Terrible Love
Δευτέρα 11 Αυγούστου, 22:00
Η σύνοψη της τρίτης και τελευταίας ημέρας του φεστιβάλ
- Πλήρες φωτογραφικό άλμπουμ: ημέρα 3η Κυριακή 10 Αυγούστου
Την Κυριακή φτάσαμε στο χώρο νωρίτερα από τις προηγούμενες ημέρες κι αυτό όχι μόνο επειδή οι συναυλίες θα ολοκληρώνονταν νωρίτερα, αλλά και γιατί θέλαμε να δούμε τι είδους παιδικές δραστηριότητες είχαν διοργανώσει οι Φινλανδοί για τους μικρούς επισκέπτες του χώρου. Τη μουσική επιμέλεια του προγράμματος είχαν αναλάβει DJs, ενώ νεράιδες έφτιαχναν σαπουνόφουσκες σε διάφορα μεγέθη. Μέχρι κι εμείς σκεφτήκαμε να πιάσουμε να κυνηγήσουμε ορισμένες από όσες ξέφυγαν από τα πιτσιρίκια που τις κυνηγούσαν σα μανιασμένα.
Η πρώτη συναυλία της ημέρας που παρακολούθησα ήταν των Real Estate, μιας που ο Ορέστης είχε βαλθεί να πιάσει στασίδι στους Jungle. H Balloon 360° Stage ήταν ασφυκτικά γεμάτη αρκετή ώρα πριν από την έναρξη και για να μπορέσω να περάσω μπροστά για φωτογραφίες ζήτησα καμιά 30αριά sorry και σκούντηξα με άλλα τόσα please. Ο φετινός τους δίσκος φαίνεται να έχει επιτυχία στη hipsterομάνα πρωτεύουσα της Φινλανδίας, οπότε δε θα έπρεπε να με παραξενεύει κάτι τέτοιο. Στις 17:30 ακριβώς βγήκαν στην σκηνή τέσσερα χειμαδιά με μακριές φράντζες και γυαλιά ηλίου εμποδίζοντάς μας έτσι από το να δούμε τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους. Μόνο ο ένας μάς έκανε τη χάρη με το φρεσκοκουρεμένο μαλλάκι και το χαμόγελό του. Το κοινό υποδέχθηκε θερμά τη γλυκανάλατη indie pop που προσέφεραν απλόχερα, κρατώντας παλμό μέχρι τη στιγμή που απομακρύνθηκα για να αναλάβω τις αντίστοιχες φωτογραφίες και στους Jungle. [Βιβή]
Αν οι Manic Street Preachers είναι η λατρεία που κρατάει από την εφηβεία, οι Jungle είναι ο σύγχρονος έρωτας με το πρώτο άκουσμα. Δε θα μπορούσα παρά να στηθώ από πολύ νωρίς στη μαύρη σκηνή, παρέα με κανά δυο ακόμα νοματαίους με τους οποίους προφανώς μοιραζόμασταν τον ίδιο ενθουσιασμό. Δέκα λεπτά πριν βγουν οι Jungle στη σκηνή άρχισε να έρχεται περισσότερος κόσμος, σημάδι ότι μόλις τελείωσε συναυλία σε μια από τις υπόλοιπες σκηνές. Τα φώτα άναψαν, το συγκρότημα βγήκε και με τις πρώτες κιόλας νότες από το ορχηστρικό “Smoking Pixels” ξεκίνησε ο χορός. Ο T (Tom) και ο J (Josh) στα decks, ο ένας με το κλασικό του μπλουζάκι της Adidas και ο άλλος με το δερμάτινο τζάκετ με τις βάτες (μη ρωτήσετε ποιος είναι ποιος γιατί δεν έχω πρόχειρη απάντηση!), η τραγουδίστρια που τους συνοδεύει στα φωνητικά, ο ντράμερ κι ο μπασίστας. Όταν σε μια συναυλία βρίσκεσαι ακριβώς μπροστά στη σκηνή ζεις στο δικό σου κόσμο. Κι αυτό είναι καλό και κακό. Κακό γιατί δεν μπορώ να σας πω με ακρίβεια για την ανταπόκριση του κόσμου, πέραν του ότι τα χειροκροτήματα ήταν πολλά, όπως και οι επιδοκιμασίες στο τέλος των τραγουδιών. Καλό, γιατί κανείς δε μπορούσε να επηρεάσει –θετικά ή αρνητικά– τα συναισθήματα που βίωνα. Από μουσικός συντάκτης (φευ!) αφέθηκα για λίγη ώρα να γίνω γκρούπι του συγκροτήματος που έχει κυκλοφορήσει το καλύτερο ντεμπούτο της χρονιάς, ως τώρα τουλάχιστον. Είχα καιρό να χορέψω τόσο πολύ. Δε νομίζω να στάθηκα ακίνητος καθ’ όλη τη διάρκεια των πενήντα λεπτών της συναυλίας. Να ‘ναι καλά τα παιδιά!
Στο μουσικό κομμάτι τώρα, οι Jungle έπαιξαν σχεδόν ολόκληρο τον ομώνυμο δίσκο τους (παραμελώντας μονάχα τα “Crumbler” και “Lemonade Lake”) σε μια σειρά που ήταν ταμάμ για μια συναυλία. Τρία δυνατά κομμάτια στο ξεκίνημα, η αναμενόμενη κοιλιά στη μέση (κυρίως στο “Drops”, όπου ευτυχώς έγινε πιο έντονο το παιχνίδι με τα φώτα κι έπιασε ο J ή ο D, αυτός με το τζάκετ τέλος πάντων να προσ-καλεί το κοινό να συμμετάσχει) και αποθεωτικό κλείσιμο με τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ. Αν κρίνω από τις αντιδράσεις των υπολοίπων γκρούπις γύρω μου, το “Time” και το“Busy Earnin’” συναγωνίζονται για το highlight της συναυλίας. Στο τέλος προσπάθησα κι εγώ να λάβω μια setlist (όπως κάθε καθωσπρέπει γκρούπι), αλλά μάταια καθώς δεν υπήρχε. Συμβουλευόμενος το σημειωματάριό μου, η setlist ήταν η παρακάτω:
Setlist:
1. Smoking Pixels
2. The Heat
3. Lucky I Got What I Want
4. Julia
5. Son of a Gun
6. Accelerate
7. Drops
8. Time
9. Busy Earnin'
10. Platoon
[Ορέστης]
Το πρόγραμμα του φεστιβάλ ήταν τόσο σφικτό που και να ήθελες να τα παρακολουθήσεις όλα δε γινόταν. Τρία τραγούδια στους Jungle και έπρεπε να τρέξω στην κεντρική σκηνή για να προλάβω την έναρξη της Janelle Monáe. Και ήθελα να ακούσω έστω το “Time” ζωντανά, αλλά λογικό να το κρατήσουν για το τέλος. Η αλήθεια είναι πως την Janelle όχι μόνο δεν την είχα ακουστά, αλλά πολύ περισσότερο δεν ήξερα καν τι περιμένω. Την περιέργεια μού την κίνησε η Φιλανδή φίλη της παρέας που τη θεωρούσε ως τη σημαντικότερη εμφάνιση του φεστιβάλ. Αυτό που έβλεπα ήταν κόσμο ενημερωμένο να περιμένει υπομονετικά την έναρξη της συναυλίας της. Και εκεί είναι που έσκασε σα σίφουνας μπροστά μας μια νεαρή ζωηρή μαυρούλα που αλώνιζε επάνω στην σκηνή. Χοροπηδούσε στο ρυθμό ασταμάτητα μέσα στην άσπρη φορεσιά της ξεσηκώνοντας ακόμη και τις πέτρες. Περιστοιχισμένη από επτά ακόμη λευκοντυμένα μέλη για μπάντα δε σταμάτησε να διανύει χιλιόμετρα μέχρι το τέλος. Ήξερε τι ήθελε ο κόσμος από κάτω και το έδινε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η μουσική της σύγχρονη χορευτική R&B έγιναν το απόλυτο άνοιγμα για τους Outkast που θα έπαιρναν την σκυτάλη αργότερα. Έκανε και το cover της με το “I feel good“ δηλώνοντας την ταυτότητα επιρροών της. Το clue της υπόθεσης; Με έπεισε να ακούσω τη δισκογραφία της. [Βιβή]
Λίγο πριν το τέλος της συμπαθέστατης Janelle, στην μπλε σκηνή ετοιμάζονταν να βγουν οι Röyksopp με τη Robyn, που όπως αποδείχθηκε από τη διάρκεια της συναυλίας μάλλον αποτελούσαν το κύριο πιάτο όχι μόνο της ημέρας αλλά και του φεστιβάλ. Έπαιξαν συνολικά δύο ώρες (!!) και σταματημό δεν είχαν. Η θερμοκρασία μέσα στη σκηνή μπορεί να είχε αγγίξει και τους 40 βαθμούς, ενώ από κάποια στιγμή η ατμόσφαιρα είχε γίνει τόσο βαριά που δυσκολευόσουν να αναπνεύσεις. Το μελανό σημείο της όλης υπόθεσης ήταν η άδεια φωτογραφιών. Μας είχαν στημένους να περιμένουμε τα τελευταία πέντε τραγούδια για να μπούμε μπροστά να τραβήξουμε φωτογραφίες. Εκ των υστέρων αποδείχτηκε ότι το πρόγραμμα ήταν αυστηρά σχεδιασμένο: 40’ Röyksopp, 40’ Robyn και 40’ Do It Again 2014. Το πρώτο κομμάτι της συναυλίας με τους Röyksopp ήταν απολαυστικό, παρά τις δυσχερείς συνθήκες. Οι φανς τούς αγκάλιασαν με τον δέοντα τρόπο τραγουδώντας και χορεύοντας διαρκώς. Στο “Remind Me” έγινε πραγματικός χαμός, ενώ το “What Else Is Out There?” που ακολούθησε και αποτέλεσε την πρώτη εμφάνιση της Susanne Sundfør αποδόθηκε συμπαθητικά.
Οι δύο Röyksopp αποχώρησαν, οι υπόλοιποι μουσικοί παρέμειναν επί σκηνής και τη σκυτάλη παρέλαβε η Robyn. Στο ξεκίνημα με το άσμα της “Be Mine!” ο κόσμος συμμετείχε εκστασιασμένος, ίσως και από κεκτημένη ταχύτητα. Η πορεία αποδείχθηκε πτωτική, αν και μπορεί να είναι ιδέα μας λόγω της απίστευτης δυσφορίας που δημιουργούσε η ατμόσφαιρα. Από την άλλη, ενδέχεται η (βαρετή) παρουσία της Σουηδής τραγουδίστριας να έβαλε το χεράκι της. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα τραγούδια ακόμα. Δεν έλεγε να μας κάνει τη χάρη να τελειώνει και η υπομονή μας όλο και λιγόστευε. Κάπου στις δύο ώρες παρά κάτι, παρατήσαμε τους θαρραλέους στο έλεος της Robyn, αφού το να μείνουμε στη σκηνή υπό αυτές τις συνθήκες έστω και ένα λεπτό παραπάνω ήταν αδύνατο. Χάσαμε έτσι την κοινή τους εμφάνιση, αλλά μπορέσαμε τουλάχιστον να επανακτήσουμε την αυτοκυριαρχία μας.
Πίσω στην κεντρική σκηνή είχε ήδη αρχίσει να μαζεύεται ο κόσμος για τους Outkast. Μεγάλη και δικαιολογημένη προσμονή για ένα ιστορικό συγκρότημα της ραπ. Εντυπωσιακή είσοδος με τις “Βόμβες πάνω από τη Βαγδάτη” και αλλεπάλληλα χτυπήματα με “Gasoline Dreams” και “ATLiens”. Ο Big Boi έτοιμος για τα… χιόνια με περασμένη την απαραίτητη κοτρόνα με τη χρυσή αλυσίδα στο λαιμό και ο André 3000 με μαύρη φόρμα εργασίας, τη φράση “narcissistic americans” στο στήθος και ένα καρτελάκι στη μέση που έγραφε “sold out” από τη μία και είχε το σήμα του δολαρίου από την άλλη. Μαζί τους επί σκηνής, ο DJ, μια μπασίστρια και δυο κοπέλες στα φωνητικά. Έβγαλαν ένα μεγάλο πρόγραμμα περί τα 20 τραγούδια, διάρκειας σχεδόν 2 ωρών, το οποίο ωστόσο το παρακολουθήσαμε αποσπασματικά από μια στιγμή και μετά. Ακούστηκαν μεταξύ άλλων τα “Rosa Parks”, “Ms. Jackson” και “Hey Ya!”.
Και καλά κάναμε και ακούσαμε αποσπασματικά τους Outkast, γιατί έτσι είχαμε τη δυνατότητα να παραστούμε ίσως στην ομορφότερη στιγμή του φεστιβάλ: σε μια μισοάδεια μαύρη σκηνή ο Mac DeMarco σέρβιρε τις σαλάτες του, λογικά φετινές και περασμένες. Δεν προλάβαμε πολλά. Ένα τραγούδι για την ακρίβεια. Ένα τραγούδι που βρήκε το DeMarco στα χέρια του κοινού να κάνει crowd surfing σε φινλανδικό φεστιβάλ. Αδιανόητο για τις συνθήκες ασφαλείας που προσπαθούσαν να εφαρμόσουν οι διοργανωτές. Πόσο αληθινά παθιασμένο όμως! Όσο περνάει ο καιρός, και ειδικά στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη, οι συναυλίες αποστειρώνονται: απαγορεύεται το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους (σύντομα και σε ανοιχτούς όπως στην αρένα της κεντρική σκηνής του Flow), απαγορεύεται το ποτό (όπως… στην αρένα της κεντρική σκηνής του Flow), απαγορεύεται να ανέβεις στους ώμους, να ανάψεις αναπτήρα, να σηκώσεις πανό (όλα αυτά απαγορεύονταν… στην αρένα της κεντρική σκηνής του Flow) και χίλια δυο άλλα, πάντα για λόγους ασφαλείας. Δεν ισχυρίζομαι ότι όλα είναι άγια κι ωραία. Καλή η οργάνωση, τρίκαλη η ασφάλεια των μουσικών και του κοινού, αλλά υπάρχει και κάτι που λέγεται συναίσθημα. Κι αυτό το συναίσθημα χτύπησε κόκκινο όταν είδα το νεαρό DeMarco να παραδίνεται στο κοινό του περίπου στη μέση του τελευταίου τραγουδιού και να παραμένει στα χέρια του μέχρι και το τέλος, περιφερόμενος δεξιά κι αριστερά, λες κι έπρεπε να περάσει απ’ όλους.
Κάπου εκεί σήμανε η λήξη. Τελευταίο γεύμα στο χώρο του Flow, τελευταία μπύρα υπό τους ήχους των DJs We Love Helsinki με ό,τι πιο cult (αν όχι trash) έχει να επιδείξει η μουσική της Φινλανδίας και αποχαιρετισμός. Ήταν ένα υπέροχο μουσικό τριήμερο. Ξεκίνησε εντυπωσιακά, συνέχισε με προβληματισμούς κι έκλεισε στο Champagne Lounge. Πάντα με τη συνοδεία όμορφων μουσικών, περιτριγυρισμένων από ένα πολύ αξιοπρεπές κοινό, που ήθελε να περάσει καλά και ήξερε πώς να το πετύχει χωρίς να γίνεται λιώμα.
Θέλουμε να ευχαριστήσουμε θερμά το Martino, την Pirjo και τον Ilia, για την παρέα και γιατί κατέστησαν δυνατή την όσο το δυνατόν καλύτερη κάλυψη του φεστιβάλ από μέρους μας.
Από το Ελσίνκι και το Ντίσελντορφ για το Mixgrill αυτά προς το παρόν!