Μια σφιχτά δεμένη λίστα, δύο encores και πολύ κέφι είναι τα τρία χαρακτηριστικά που χρειάζεσαι για μια επιτυχημένη συναυλία!
... εκεί ξεκίνησαν κι εκεί τελείωσαν όλα ... Η ιστορία έχει τις ρίζες της πολλούς μήνες πριν, όταν ανακοινώθηκε η ευρωπαϊκή περιοδεία των αγαπητών Τεξανών και γέμισε την καρδιά μου από χαρά. Η Γερμανία είναι συνήθης σταθμός και των μικρών και των μεγάλων συγκροτημάτων παντός είδους. Όσο κι αν το Βερολίνο είναι πρωτεύουσα της χώρας και κοιτίδα καλλιτεχνών πάντα όλοι κάνουν στάση στο κρατίδιο μου. Είτε Κολωνία είναι, είτε Ντίσελντορφ. Ακόμη κι αν δε μένω εκεί δε λογαριάζω τις δύο ώρες ταξίδι για να απολαύσω κάτι που μου αρέσει πολύ. Βλέπεις στην Ελλάδα, μού ήταν πολυτέλεια, καθότι στη Θεσσαλονίκη που έμενα ως ενήλικη οι επιλογές ήταν πιο περιορισμένες. Το κακό είναι ότι πάντα πρέπει να οδηγεί κάποιος άλλος που παρασέρνω και τελικά πληρώνει τη νύφη.
Τα εισιτήρια αγοράστηκαν περί το μισό χρόνο πριν και αυτό που είχα να κάνω ήταν υπομονή. Μέχρι εχθές. 19:00 βρισκόμασταν έξω από το Luxor, όπου φάγαμε την πρώτη ήττα. Δεν είχε πάρκινγκ και ήταν τοποθετημένο στο κέντρο της πόλης. Η αλήθεια είναι πως φταίμε, καθότι δεν το είχαμε ψάξει. Ό,τι είχαμε παρακολουθήσει στη Γερμανία μέχρι χθες ήταν στις μεγάλες προσεγμένες, καθαρές και γεμάτες τάξη γερμανικές αρένες. Το ότι οι Spoon επέλεξαν να παίξουν σε κάποιο κλαμπ δε μας προξένησε τελικά έκπληξη, απλώς δεν το είχαμε υπολογίσει. Με απόσταση πλέον ενός 24ώρου μπορώ να πω ότι ήταν η καλύτερη απόφαση που θα μπορούσαν να είχαν πάρει. Αναρωτιόμασταν μάλιστα πιο πριν λογαριάζοντας χωρίς τον ξενοδόχο την αρένα, αν θα γέμιζαν το χώρο. Και τελικά ήταν sold out!
Μολονότι η ώρα εμφάνισης των Spoon ήταν δηλωμένη για τις 20:00, υπήρχαν πιο πριν δυο support groups που εμείς δεν είχαμε προσέξει. Όταν μπήκαμε μέσα, επάνω στην σκηνή υπήρχε ένα τυπάκι με την κιθάρα του, που θα πρέπει να είχε σνιφάρει ό,τι λευκό κυκλοφορεί σε σκόνη, μέχρι και εκείνη του πλυντηρίου. ΑΛΛΑ ο άνθρωπος το γούσταρε. Προσπαθούσε να ξεσηκώσει το λιγοστό κόσμο που υπήρχε (μιας που οι Γερμανοί δε στήνονται σαν εμάς στις συναυλίες, αλλά παίρνουν το χρόνο τους άνετα), τραγούδαγε με την ψυχή του ακόμη κι αν τα τραγούδια του δεν ξεχώριζαν το ένα από το άλλο και προσπαθούσε να προετοιμάσει το κοινό για τα συγκροτήματα που θα ακολουθούσαν. One man show κυριολεκτικά. Το όνομά του δεν το ξέρω, αλλά με τη μουστάκλα και την κόμμωση που είχε μου κάνει σίγουρα Τεξανός.
Κάπου στις 20:00 σταμάτησε για να προετοιμάσουν οι τεχνικοί την σκηνή για τους Operators, τους Divine Fits δηλαδή με την αφαίρεση του Britt Daniel και την προσθήκη μιας αιθέριας ύπαρξης. Πόσο μεγάλη διαφορά έκανε μια καλλονή ανάμεσα σε τόσους μαντραχαλαίους! Ήταν οι τρείς τους επάνω: εκείνη στις κονσόλες, ο τραγουδιστής σε πλήκτρα και κιθάρα και ο ντράμερ. Ο Dan Boeckner δε σταμάτησε στιγμή να κινείται με το μικρόφωνο επάνω στη σκηνή δίνοντας τον εαυτό και τον ιδρώτα του μέχρι την τελευταία σταγόνα. Από την άλλη μεριά ο Sam Brown ξεδίπλωνε το ταλέντο του στα τύμπανα σαν να είχε καταπιεί ολόκληρο το Βούδα από τη νιρβάνα. Πώς κατάφερε να παίζει με τέτοια ταχύτητα και παρόλα αυτά να έχει την απόλυτη ηρεμία δεν μπορώ να το καταλάβω. Τα τραγούδια μου ήταν άγνωστα. Παραδέχθηκαν άλλωστε και οι ίδιοι το γεγονός, αφού ως Operators κυκλοφόρησαν φέτος την πρώτη τους δουλειά. Η ένταση και το πάθος όμως που ξεχύνονταν στην σκηνή ήταν ικανά για να σε παρασύρουν σε ρυθμικό χορό. Η αλήθεια είναι πως τους χρωστώ μια ειλικρινή συγγνώμη για την πρώτη "τι 'ν' τούτοι" αντίδραση που είχα. Ήταν βιαστική και ακούγοντας αυτή τη στιγμή το δίσκο τους καταλαβαίνω πόσο καλύτεροι ήταν ζωντανά. Δε θα μπορούσαν οι Spoon να είχαν διαλέξει καλύτερη μπάντα για να ετοιμάσει το κοινό τους.
60 λεπτά δεν είχαν συμπληρωθεί, όταν μας αποχαιρέτησαν, αλλά ακόμη κι αν διασκεδάζαμε μαζί τους, εμείς περιμέναμε ανυπόμονα να βγουν οι Spoon. Μισή ώρα διάλειμμα για φόρτωση μπαταριών και την κατάλληλη προετοιμασία της τεχνικής υποστήριξης. Το φιλικό κλίμα που υπήρχε γενικότερα συνεχίστηκε και από τους φροντιστές, οι οποίοι περισσότερο χαβαλέ έκαναν παρά δούλευαν. Το χαιρόταν ολόκληρη η ομάδα, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο αρμόδιο. Τώρα είναι που συνειδητοποιώ ότι ένα ακόμη στοιχείο που συνετέλεσε στην ωραία βραδιά ήταν η χαλαρότητα (που δεν είχε αντίκτυπο στην επαγγελματικότητα) όλων. Σκεπτόμενη έπειτα άλλα συγκροτήματα, τύπου The National ας πούμε, κατάλαβα τη διαφορά μήκους κύματος για να το πω κομψά χωρίς να αδικήσω κανέναν. Το αίσθημα παρέας που υπήρχε μεταξύ τους ήταν εμφανές, όχι μόνο από το λεωφορείο που είχαν αφήσει παρκαρισμένο με αλάρμ μπροστά από το μαγαζί όλο το βράδυ σαν να είναι το σπίτι τους, αλλά και στο ότι όταν έπαιζαν οι Operators οι Spoon τους παρακολουθούσαν από την πίσω πόρτα τραγουδώντας τα κομμάτια και βιντεοσκοπώντας τους. Σε ποιο παράλληλο σύμπαν συμβαίνουν αυτά; Όχι, πείτε μου.
21.30 η ώρα και στη σκηνή βγαίνουν με φόρα και γεμάτοι χαμόγελα οι Spoon. Δεν αφήνουν περιθώρια για αντιδράσεις. Ξεκινούν αμέσως με το Rent I Pay ξεσηκώνοντας το κοινό. Τα τραγούδια πέφτουν βροχή το ένα μετά το άλλο χωρίς σταματημό. Ένα "ευχαριστώ" γρήγορα στο ενδιάμεσο και μετά κατευθείαν στο επόμενο κομμάτι. Οι κιθάρες έπαιρναν φωτιά και τα βλέμματα μεταξύ τους λειτουργούσαν υπό το καθεστώς μιας ανείπωτης συμφωνίας, με έναν κώδικα που καταλάβαιναν μόνο οι ίδιοι. Δε θα ξεχάσω τη στιγμή που ο Rob Pope γύρισε, κοίταξε στα μάτια τον Britt Daniel και του 'κλεισε συνωμοτικά το μάτι. Αυτό θα πει να χαίρεσαι γι' αυτό που κάνεις. Χωρίς βεντετισμούς, δηθενιές και ίντριγκες. Η αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί, όσο κι αν προσπαθείς.
Η πρώτη μεγάλη τομή-στιγμή της συναυλίας (η μέγιστη για εμένα προσωπικά) ήταν όταν ο Britt άφησε την κιθάρα του και ήρθε ακριβώς μπροστά μας (μου) και ξεκίνησε να τραγουδά το The Ghost of You Lingers. Ανατριχιαστικό το δευτερόλεπτο που ξεκίνησαν τα χαρακτηριστικά αυτά πλήκτρα. Απερίγραπτη η σκηνή που κουλουριάστηκε δύο μέτρα άντρας μπροστά μας. Προσωπικά για εμένα, θα μπορούσε να είχε τελειώσει εκείνη τη στιγμή η συναυλία. Για αυτά τα 4 λεπτά είχε σταματήσει ο χρόνος. Προφανώς απόλαυσα στη συνέχεια τη συναυλία, δεν το συζητώ. Αλλά αυτό ήταν το κάτι άλλο.
Μας άφησαν λίγο να ηρεμήσουμε για δύο τραγούδια, ένα εκ των οποίων ήταν και το catchy Do You του δίσκου, και επανήλθαν με την εξαιρετική ζωντανή απόδοση του Outlier. Παρόλη την ηχογραφημένη του ψυχεδέλεια αυτό που κυριάρχησε επί σκηνής ήταν το μοναδικό μπάσο, το κατεστραμμένο από την πολύ χρήση μπάσο, που έκλεψε την παράσταση και αποτέλεσε για μια ακόμη βραδιά τον πιστό σύντροφο του κατόχου του. Δεν το αποχωρίστηκε παρά μόνο για λίγο, όταν του έσπασε η χορδή και το έδωσε στους βοηθούς του για αλλαγή. Μεταμόρφωσε όλο το κομμάτι. Συνέχισαν με επιτυχίες από παλαιότερους δίσκους, όπως το I Summon You και το I Turn My Camera On, ενώ η πυκνογραμμένη και πυκνοπαιγμένη λίστα ολοκληρώθηκε με το Black Like Me. Μας χαιρέτησαν και μπήκαν μέσα.
... για λίγο! Μια τέτοια βραδιά δε γινόταν να ολοκληρωθεί έτσι. Ακόμα και στα πιο γερμανικά αυστηρά πλαίσια οι Spoon δε θα επέτρεπαν να χαλάσει αυτό το υπέροχο κλίμα. 500 (το πολύ) άτομα ζητούσαν επίμονα την επί σκηνής επιστροφή τους και εκείνοι δε θα μπορούσαν να αρνηθούν. Στο πρώτο τραγούδι βγήκαν μαζί τους Operators και γέμισε η σκηνή μουσικούς. Στην κυριολεξία. Λυπάμαι που δε γνωρίζω τον τίτλο του τραγουδιού που έπαιξαν, αλλά αδιαμφισβήτητα αποτέλεσε μία από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς. Άνθρωποι με πάθος και αγάπη για τη μουσική που δημιουργούν. Οι Operators αποχώρησαν για μία ακόμη φορά και άφησαν τους Spoon να αλωνίσουν για τρία ακόμη τραγούδια. Μας χαιρέτησαν και μπήκαν μέσα.
... για λίγο! Η λαϊκή απαίτηση αντέκρουσε την σκηνική παραίτηση και η μπάντα βγήκε για ένα δεύτερο encore. Φωνές κι αλαλαγμοί τούς αγκάλιασαν για 20 ακόμη λεπτά που ήταν και τα τελευταία. Μην είμαστε και άπληστοι. Μετά το τέλος δε θα μπορούσα να φύγω χωρίς το λάφυρό μου: τη setlist. Δε θέλουμε να χαλάμε και τις παραδόσεις. Σε λίγο θα με μάθουν οι τεχνικοί της απανταχού υφηλίου. Όμως αυτή τη φορά ανέβασα τον πήχη. Στη συλλογή μου ανήκει πλέον και πένα με το όνομα των Spoon επάνω. Κι εκεί που σκεφτόμουν "εντάξει, τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει κανείς έπειτα από μια τέτοια βραδιά" έρχεται ο Fischel κάθεται δίπλα μου και ρωτάει "ποιος θέλει αυτόγραφο;". Νομίζω το να επαναλάβω την απάντηση που έδωσα είναι περιττό. Πολλά tasks, αδερφάκι μου, για την επόμενη συναυλία.
Το αρνητικό της βραδιάς: το πόσο δυνατά ήταν τα όργανα σε σχέση με τη φωνή. Σίγουρα παίζει σημαντικό ρόλο ότι βρισκόμουν ακριβώς μπροστά και δε γνωρίζω πώς μπορεί να ήταν η ακουστική του χώρου. Θα έπρεπε νομίζω να είχαν ανεβασμένο παραπάνω το μικρόφωνό του. Παρόλα αυτά η ποιότητα της μουσικής, ο τρόπος δηλαδή που παρήγαγαν ήχο, ήταν εξαιρετική. Είναι από τα λίγα συγκροτήματα που αποδεικνύονται εξίσου καλά και στο στούντιο και στη συναυλία.
Η έκπληξη της βραδιάς: ο Britt που μας αποδείχτηκε γκομενιάρης -διακριτικός βέβαια- και έπαιζε με τις θαυμάστριες. Δεν του το είχα. Αφού είδα κι αυτό, τα περιμένω όλα από τη ζωή μου.
Η στιχομυθία της βραδιάς:
Britt Daniel "βγάλαμε καινούριο CD. Το ακούσατε;"
Κοινό "ναιιιιιιιι"
Britt Daniel "το αγοράσατε;"
Κοινό (το 1/3 του πλήθους) "ναιιιιιιιι"
Britt Daniel "Μήπως νομίζετε ότι το αγοράσατε, επειδή το ακούσατε στο Spotify;"
Κοινό " ... σιγή ιχθύος"
Επιμύθιο: ακούστε το They Want My Soul, ακούστε όλη τη δισκογραφία τους αν έχετε χρόνο, δείτε τους ζωντανά αν σας δοθεί η ευκαιρία. Γνωρίστε τους. Δε θα χάσετε.
... εκεί ξεκίνησαν κι εκεί τελείωσαν όλα ... Η ιστορία έχει τις ρίζες της πολλούς μήνες πριν, όταν ανακοινώθηκε η ευρωπαϊκή περιοδεία των αγαπητών Τεξανών και γέμισε την καρδιά μου από χαρά. Η Γερμανία είναι συνήθης σταθμός και των μικρών και των μεγάλων συγκροτημάτων παντός είδους. Όσο κι αν το Βερολίνο είναι πρωτεύουσα της χώρας και κοιτίδα καλλιτεχνών πάντα όλοι κάνουν στάση στο κρατίδιο μου. Είτε Κολωνία είναι, είτε Ντίσελντορφ. Ακόμη κι αν δε μένω εκεί δε λογαριάζω τις δύο ώρες ταξίδι για να απολαύσω κάτι που μου αρέσει πολύ. Βλέπεις στην Ελλάδα, μού ήταν πολυτέλεια, καθότι στη Θεσσαλονίκη που έμενα ως ενήλικη οι επιλογές ήταν πιο περιορισμένες. Το κακό είναι ότι πάντα πρέπει να οδηγεί κάποιος άλλος που παρασέρνω και τελικά πληρώνει τη νύφη.
Τα εισιτήρια αγοράστηκαν περί το μισό χρόνο πριν και αυτό που είχα να κάνω ήταν υπομονή. Μέχρι εχθές. 19:00 βρισκόμασταν έξω από το Luxor, όπου φάγαμε την πρώτη ήττα. Δεν είχε πάρκινγκ και ήταν τοποθετημένο στο κέντρο της πόλης. Η αλήθεια είναι πως φταίμε, καθότι δεν το είχαμε ψάξει. Ό,τι είχαμε παρακολουθήσει στη Γερμανία μέχρι χθες ήταν στις μεγάλες προσεγμένες, καθαρές και γεμάτες τάξη γερμανικές αρένες. Το ότι οι Spoon επέλεξαν να παίξουν σε κάποιο κλαμπ δε μας προξένησε τελικά έκπληξη, απλώς δεν το είχαμε υπολογίσει. Με απόσταση πλέον ενός 24ώρου μπορώ να πω ότι ήταν η καλύτερη απόφαση που θα μπορούσαν να είχαν πάρει. Αναρωτιόμασταν μάλιστα πιο πριν λογαριάζοντας χωρίς τον ξενοδόχο την αρένα, αν θα γέμιζαν το χώρο. Και τελικά ήταν sold out!
Μολονότι η ώρα εμφάνισης των Spoon ήταν δηλωμένη για τις 20:00, υπήρχαν πιο πριν δυο support groups που εμείς δεν είχαμε προσέξει. Όταν μπήκαμε μέσα, επάνω στην σκηνή υπήρχε ένα τυπάκι με την κιθάρα του, που θα πρέπει να είχε σνιφάρει ό,τι λευκό κυκλοφορεί σε σκόνη, μέχρι και εκείνη του πλυντηρίου. ΑΛΛΑ ο άνθρωπος το γούσταρε. Προσπαθούσε να ξεσηκώσει το λιγοστό κόσμο που υπήρχε (μιας που οι Γερμανοί δε στήνονται σαν εμάς στις συναυλίες, αλλά παίρνουν το χρόνο τους άνετα), τραγούδαγε με την ψυχή του ακόμη κι αν τα τραγούδια του δεν ξεχώριζαν το ένα από το άλλο και προσπαθούσε να προετοιμάσει το κοινό για τα συγκροτήματα που θα ακολουθούσαν. One man show κυριολεκτικά. Το όνομά του δεν το ξέρω, αλλά με τη μουστάκλα και την κόμμωση που είχε μου κάνει σίγουρα Τεξανός.
Κάπου στις 20:00 σταμάτησε για να προετοιμάσουν οι τεχνικοί την σκηνή για τους Operators, τους Divine Fits δηλαδή με την αφαίρεση του Britt Daniel και την προσθήκη μιας αιθέριας ύπαρξης. Πόσο μεγάλη διαφορά έκανε μια καλλονή ανάμεσα σε τόσους μαντραχαλαίους! Ήταν οι τρείς τους επάνω: εκείνη στις κονσόλες, ο τραγουδιστής σε πλήκτρα και κιθάρα και ο ντράμερ. Ο Dan Boeckner δε σταμάτησε στιγμή να κινείται με το μικρόφωνο επάνω στη σκηνή δίνοντας τον εαυτό και τον ιδρώτα του μέχρι την τελευταία σταγόνα. Από την άλλη μεριά ο Sam Brown ξεδίπλωνε το ταλέντο του στα τύμπανα σαν να είχε καταπιεί ολόκληρο το Βούδα από τη νιρβάνα. Πώς κατάφερε να παίζει με τέτοια ταχύτητα και παρόλα αυτά να έχει την απόλυτη ηρεμία δεν μπορώ να το καταλάβω. Τα τραγούδια μου ήταν άγνωστα. Παραδέχθηκαν άλλωστε και οι ίδιοι το γεγονός, αφού ως Operators κυκλοφόρησαν φέτος την πρώτη τους δουλειά. Η ένταση και το πάθος όμως που ξεχύνονταν στην σκηνή ήταν ικανά για να σε παρασύρουν σε ρυθμικό χορό. Η αλήθεια είναι πως τους χρωστώ μια ειλικρινή συγγνώμη για την πρώτη "τι 'ν' τούτοι" αντίδραση που είχα. Ήταν βιαστική και ακούγοντας αυτή τη στιγμή το δίσκο τους καταλαβαίνω πόσο καλύτεροι ήταν ζωντανά. Δε θα μπορούσαν οι Spoon να είχαν διαλέξει καλύτερη μπάντα για να ετοιμάσει το κοινό τους.
60 λεπτά δεν είχαν συμπληρωθεί, όταν μας αποχαιρέτησαν, αλλά ακόμη κι αν διασκεδάζαμε μαζί τους, εμείς περιμέναμε ανυπόμονα να βγουν οι Spoon. Μισή ώρα διάλειμμα για φόρτωση μπαταριών και την κατάλληλη προετοιμασία της τεχνικής υποστήριξης. Το φιλικό κλίμα που υπήρχε γενικότερα συνεχίστηκε και από τους φροντιστές, οι οποίοι περισσότερο χαβαλέ έκαναν παρά δούλευαν. Το χαιρόταν ολόκληρη η ομάδα, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο αρμόδιο. Τώρα είναι που συνειδητοποιώ ότι ένα ακόμη στοιχείο που συνετέλεσε στην ωραία βραδιά ήταν η χαλαρότητα (που δεν είχε αντίκτυπο στην επαγγελματικότητα) όλων. Σκεπτόμενη έπειτα άλλα συγκροτήματα, τύπου The National ας πούμε, κατάλαβα τη διαφορά μήκους κύματος για να το πω κομψά χωρίς να αδικήσω κανέναν. Το αίσθημα παρέας που υπήρχε μεταξύ τους ήταν εμφανές, όχι μόνο από το λεωφορείο που είχαν αφήσει παρκαρισμένο με αλάρμ μπροστά από το μαγαζί όλο το βράδυ σαν να είναι το σπίτι τους, αλλά και στο ότι όταν έπαιζαν οι Operators οι Spoon τους παρακολουθούσαν από την πίσω πόρτα τραγουδώντας τα κομμάτια και βιντεοσκοπώντας τους. Σε ποιο παράλληλο σύμπαν συμβαίνουν αυτά; Όχι, πείτε μου.21.30 η ώρα και στη σκηνή βγαίνουν με φόρα και γεμάτοι χαμόγελα οι Spoon. Δεν αφήνουν περιθώρια για αντιδράσεις. Ξεκινούν αμέσως με το Rent I Pay ξεσηκώνοντας το κοινό. Τα τραγούδια πέφτουν βροχή το ένα μετά το άλλο χωρίς σταματημό. Ένα "ευχαριστώ" γρήγορα στο ενδιάμεσο και μετά κατευθείαν στο επόμενο κομμάτι. Οι κιθάρες έπαιρναν φωτιά και τα βλέμματα μεταξύ τους λειτουργούσαν υπό το καθεστώς μιας ανείπωτης συμφωνίας, με έναν κώδικα που καταλάβαιναν μόνο οι ίδιοι. Δε θα ξεχάσω τη στιγμή που ο Rob Pope γύρισε, κοίταξε στα μάτια τον Britt Daniel και του 'κλεισε συνωμοτικά το μάτι. Αυτό θα πει να χαίρεσαι γι' αυτό που κάνεις. Χωρίς βεντετισμούς, δηθενιές και ίντριγκες. Η αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί, όσο κι αν προσπαθείς.
Η πρώτη μεγάλη τομή-στιγμή της συναυλίας (η μέγιστη για εμένα προσωπικά) ήταν όταν ο Britt άφησε την κιθάρα του και ήρθε ακριβώς μπροστά μας (μου) και ξεκίνησε να τραγουδά το The Ghost of You Lingers. Ανατριχιαστικό το δευτερόλεπτο που ξεκίνησαν τα χαρακτηριστικά αυτά πλήκτρα. Απερίγραπτη η σκηνή που κουλουριάστηκε δύο μέτρα άντρας μπροστά μας. Προσωπικά για εμένα, θα μπορούσε να είχε τελειώσει εκείνη τη στιγμή η συναυλία. Για αυτά τα 4 λεπτά είχε σταματήσει ο χρόνος. Προφανώς απόλαυσα στη συνέχεια τη συναυλία, δεν το συζητώ. Αλλά αυτό ήταν το κάτι άλλο.Μας άφησαν λίγο να ηρεμήσουμε για δύο τραγούδια, ένα εκ των οποίων ήταν και το catchy Do You του δίσκου, και επανήλθαν με την εξαιρετική ζωντανή απόδοση του Outlier. Παρόλη την ηχογραφημένη του ψυχεδέλεια αυτό που κυριάρχησε επί σκηνής ήταν το μοναδικό μπάσο, το κατεστραμμένο από την πολύ χρήση μπάσο, που έκλεψε την παράσταση και αποτέλεσε για μια ακόμη βραδιά τον πιστό σύντροφο του κατόχου του. Δεν το αποχωρίστηκε παρά μόνο για λίγο, όταν του έσπασε η χορδή και το έδωσε στους βοηθούς του για αλλαγή. Μεταμόρφωσε όλο το κομμάτι. Συνέχισαν με επιτυχίες από παλαιότερους δίσκους, όπως το I Summon You και το I Turn My Camera On, ενώ η πυκνογραμμένη και πυκνοπαιγμένη λίστα ολοκληρώθηκε με το Black Like Me. Μας χαιρέτησαν και μπήκαν μέσα.
... για λίγο! Μια τέτοια βραδιά δε γινόταν να ολοκληρωθεί έτσι. Ακόμα και στα πιο γερμανικά αυστηρά πλαίσια οι Spoon δε θα επέτρεπαν να χαλάσει αυτό το υπέροχο κλίμα. 500 (το πολύ) άτομα ζητούσαν επίμονα την επί σκηνής επιστροφή τους και εκείνοι δε θα μπορούσαν να αρνηθούν. Στο πρώτο τραγούδι βγήκαν μαζί τους Operators και γέμισε η σκηνή μουσικούς. Στην κυριολεξία. Λυπάμαι που δε γνωρίζω τον τίτλο του τραγουδιού που έπαιξαν, αλλά αδιαμφισβήτητα αποτέλεσε μία από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς. Άνθρωποι με πάθος και αγάπη για τη μουσική που δημιουργούν. Οι Operators αποχώρησαν για μία ακόμη φορά και άφησαν τους Spoon να αλωνίσουν για τρία ακόμη τραγούδια. Μας χαιρέτησαν και μπήκαν μέσα.
... για λίγο! Η λαϊκή απαίτηση αντέκρουσε την σκηνική παραίτηση και η μπάντα βγήκε για ένα δεύτερο encore. Φωνές κι αλαλαγμοί τούς αγκάλιασαν για 20 ακόμη λεπτά που ήταν και τα τελευταία. Μην είμαστε και άπληστοι. Μετά το τέλος δε θα μπορούσα να φύγω χωρίς το λάφυρό μου: τη setlist. Δε θέλουμε να χαλάμε και τις παραδόσεις. Σε λίγο θα με μάθουν οι τεχνικοί της απανταχού υφηλίου. Όμως αυτή τη φορά ανέβασα τον πήχη. Στη συλλογή μου ανήκει πλέον και πένα με το όνομα των Spoon επάνω. Κι εκεί που σκεφτόμουν "εντάξει, τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει κανείς έπειτα από μια τέτοια βραδιά" έρχεται ο Fischel κάθεται δίπλα μου και ρωτάει "ποιος θέλει αυτόγραφο;". Νομίζω το να επαναλάβω την απάντηση που έδωσα είναι περιττό. Πολλά tasks, αδερφάκι μου, για την επόμενη συναυλία.Το αρνητικό της βραδιάς: το πόσο δυνατά ήταν τα όργανα σε σχέση με τη φωνή. Σίγουρα παίζει σημαντικό ρόλο ότι βρισκόμουν ακριβώς μπροστά και δε γνωρίζω πώς μπορεί να ήταν η ακουστική του χώρου. Θα έπρεπε νομίζω να είχαν ανεβασμένο παραπάνω το μικρόφωνό του. Παρόλα αυτά η ποιότητα της μουσικής, ο τρόπος δηλαδή που παρήγαγαν ήχο, ήταν εξαιρετική. Είναι από τα λίγα συγκροτήματα που αποδεικνύονται εξίσου καλά και στο στούντιο και στη συναυλία.
Η έκπληξη της βραδιάς: ο Britt που μας αποδείχτηκε γκομενιάρης -διακριτικός βέβαια- και έπαιζε με τις θαυμάστριες. Δεν του το είχα. Αφού είδα κι αυτό, τα περιμένω όλα από τη ζωή μου.
Η στιχομυθία της βραδιάς:
Britt Daniel "βγάλαμε καινούριο CD. Το ακούσατε;"
Κοινό "ναιιιιιιιι"
Britt Daniel "το αγοράσατε;"
Κοινό (το 1/3 του πλήθους) "ναιιιιιιιι"
Britt Daniel "Μήπως νομίζετε ότι το αγοράσατε, επειδή το ακούσατε στο Spotify;"
Κοινό " ... σιγή ιχθύος"
Επιμύθιο: ακούστε το They Want My Soul, ακούστε όλη τη δισκογραφία τους αν έχετε χρόνο, δείτε τους ζωντανά αν σας δοθεί η ευκαιρία. Γνωρίστε τους. Δε θα χάσετε.