Αρχικά, θα θέλαμε να αναφερθούμε στην αυξανόμενη τάση του κοινού της Αθήνας προς το θέατρο, και μάλιστα την προτίμηση του όχι μόνο στις «εμπορικές» παραγωγές, αλλά και σε παραστάσεις πιο «δύσκολες». Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι ο κόσμος έχει εντάξει στις επιλογές ψυχαγωγίας του το θέατρο και ιδιαίτερα ελπιδοφόρο ώστε να βλέπουμε κάθε χρόνο καλύτερες παραστάσεις. Η περσινή σεζόν, όπως και αυτή που διανύουμε, μας αποκάλυψε πληθώρα παραστάσεων και θεατρικών σκηνών, γεγονός που χαροποιεί ιδιαίτερα όσους αγαπούν το θέατρο. Μέσα σε αυτή την πληθώρα, όμως, η ποιότητα είναι εξίσου ικανοποιητική;
Η ομάδα του Mix Grill, λοιπόν, άνοιξε τα τεφτέρια της χρονιάς που πέρασε, αναζήτησε εισιτήρια καταχωνιασμένα σε συρτάρια και ξαναδιάβασε άρθρα ώστε να θυμηθεί ποιες παραστάσεις έμειναν ανεξίτηλες στη μνήμη κάθε συντάκτη.
«Το Τέλος του Παιχνιδιού» @ Θέατρο Τζένη Καρέζη
Αν και τη χρονιά, που μας πέρασε ανέβηκαν πολλές παραστάσεις στη θεατρική Αθήνα, λίγες είναι αυτές που ξεχώρισαν. Μία από αυτές ήταν και το «Τέλος του Παιχνιδιού» του Samuel Beckett. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντούμε τον Κώστα Καζάκο, τον Κωνσταντίνο Καζάκο, το Γιώργο Μωρόγιαννη και τη Νίνα Γιαννίδη. Μέσα από τις πολύ καλές ερμηνείες των πρωταγωνιστών αναδεικνύονται οι μοναδικοί χαρακτήρες του Beckett. Ο Κώστας Καζάκος ερμηνεύοντας το ρόλο του αυταρχικού Χαμ με τη λιτότητα που του αρμόζει, σε συνδυασμό με την ερμηνεία του Κωνσταντίνου Καζάκου στο ρόλο του πιστού υπηρέτη Κλοβ μάς προβληματίζουν, μας εκπλήσσουν και μας συγκινούν. Οι συντελεστές της παράστασης ακολούθησαν επακριβώς τις σκηνοθετικές και τις σκηνογραφικές οδηγίες του συγγραφέα για να μπορούν να πάρουν τα δικαιώματα, όπως μας είπε η Νίνα Γιαννίδη, με αποτέλεσμα να μας δίνεται η μοναδική ατμόσφαιρα που δημιούργησε ο Samuel Beckett.
Μιχάλης Γιαλούσης
«Ο Πουπουλένιος» @ Θέατρο Αθηνών
Όταν μου ζητήθηκε να γράψω για μια θεατρική παράσταση της χρονιάς που πέρασε, η επιλογή ήταν μονόδρομος: «Ο Πουπουλένιος». Όχι για τις διθυραμβικές κριτικές που έχει αποσπάσει, ούτε γιατί το θέατρο Αθηνών είναι κατάμεστο σε κάθε παράσταση, ανεξαιρέτως. Αλλά γιατί ο Πουπουλένιος δεν μένει απλώς στον νου βγαίνοντας από το θέατρο, φθάνοντας στο σπίτι, την επόμενη μέρα/εβδομάδα/μήνα. «Ο Πουπουλένιος» στιγματίζει συλλήβδην τη θεατρική κουλτούρα, είτε σε προσωπικό είτε σε κοινωνικό επίπεδο. Η αρχή γίνεται με ένα καλογραμμένο κείμενο, διαφορετικό, ανατρεπτικό και μυστηριώδες. Το ίδιο κείμενο που θα αποτελέσει στέρεο δημιουργικό έδαφος, ώστε οι ηθοποιοί να ισορροπήσουν δίχως φόβο, αποδίδοντας απολύτως εναρμονισμένα την κωμική και δραματική υπόσταση των ρόλων τους, την αστεία και συγκινησιακή έκφανση καθενός ξεχωριστά και την περιοδική, συχνά στιγμιαία, εναλλαγή ανάμεσα στο "καλό" και το "κακό" που λανθάνει σε κάθε άνθρωπο.
Θυμάμαι τον κόμπο στο στομάχι, που είχα βγαίνοντας από το θέατρο -σε τέτοιο βαθμό, που σχεδόν αναβιώνω την αίσθηση αυτή με μόνη τη σκέψη της παράστασης. Θυμάμαι την εξαιρετική σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη και την εξίσου άρτια ερμηνεία του. Δεν ξεχνώ τη δυσκολία μου να επιλέξω ποιος ηθοποιός με εντυπωσίασε περισσότερο μεταξύ του Νίκου Κουρή, του Γιώργου Πυρπασόπουλου και του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου -και δεν αργώ να θυμηθώ ότι με κέρδισε, στα σημεία, ο τελευταίος. Κυρίως, όμως, θυμάμαι πάντα να συστήνω τη συγκεκριμένη παράσταση σε γνωστούς και αγνώστους, ώστε ο καθένας να αντιληφθεί και να λάβει ερεθίσματα, εξάγοντας τα προσωπικά του συμπεράσματα. Γιατί, "καλή" παράσταση, δεν είναι αυτή που απολαμβάνει της αποδοχής όλων, αλλά αυτή που δίνει το έναυσμα για διάλογο. Κι ο Πουπουλένιος, αν μη τι άλλο, το πετυχαίνει.
Δανάη Δεληπέτρου
«Ρινόκερος» @ Θέατρο Θησείον
Μπορείς να πιστέψεις ότι κάποιος είδε έναν ρινόκερο; Αληθινό, ναι κι όμως! Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να μεταμορφωθεί σε ρινόκερο; Ο Ευγένιος Ιονέσκο υποστηρίζει πως...ναι!!
Και με αφορμή αυτό τον ισχυρισμό είχα την ευκαιρία να δω μια από τις πιο δυνατές -από όλες τις πλευρές- παραστάσεις της χρονιάς που μας πέρασε. Μέσα από την ιστορία μιας γαλλικής πολιτείας γίναμε κοινωνοί ενός φιλοσοφικού διαλόγου που έθιγε ζητήματα όπως η παγκοσμιοποίηση, η ανθρωπιά, η λογική και τα ένστικτα. Ένα άκρως επίκαιρο ζήτημα που με την πολύ ξεχωριστή ερμηνευτική τους ικανότητα ανέδειξαν ο Μανώλης Μαυροματάκης και ο Γιώργος Χρυσοστόμου. Μια παράσταση που είχε να δώσει πολύ τροφή για σκέψη στο κοινό και που αξίζει να ξανανέβει στην αθηναϊκή σκηνή.
Θα ήθελα, ακόμα, να προσθέσω πως ξεχώρισε η θεατρική παράσταση «ΜΑΟΥΤΧΑΟΥΖΕΝ» που ανέβηκε για περιορισμένο χρονικό διάστημα στο θέατρο Badminton, με μια επίσης πολύ επίκαιρη θεματολογία, αλλά και το έργο «Αγαπητή Ελένα» στο θέατρο Επί Κολωνώ που ξεχώρισε στην έναρξη της θεατρικής σεζόν 2014-2015.
Ελένη Ζαρκάδα
«Δε φοβάμαι.Δεν ελπίζω.Είμαι…» @ Vault Theatre Plus
Μία αναδρομή στις εσχατιές του ανθρώπου με ξεναγούς τον Ν. Καζαντζάκη και τον Νίτσε. Δια στόματος Μάριου Ιορδάνου και Σοφίας Καζατζιάν μάς έπιασαν από το μεδούλι της ανθρώπινης και συνεπώς αδύναμης υπόστασης για μια διαδρομή στις ανηφόρες τις ασκητικές προς το ανθρωπινότερο. Μια παράσταση με σκηνοθεσία χωρίς υπερβολές και υπερσυμβολισμούς, μα στηριγμένη στο ήδη τεράστιο βάρος των κειμένων, αφηγηματική σε πολλά σημεία αλλά και αυστηρώς νουθετική εκεί που χρειαζόταν. Με καθήλωσε στο ήδη αποσαθρωμένο εγώ μου. Η μουσική λυσσομανούσε ανάμεσα από τις λέξεις, σε συνθέσεις του Μάριου Ιορδάνου, θαρρείς και σκιάχτρα οι άνθρωποι στα χωράφια της αγωνίας τους, τα ζωντάνευαν οι λέξεις και νότες, σαν να τα ωθούσαν προς το αληθινότερο, το σπουδαιότερο, το βαθύτερο εαυτό τους. Μια ένδοξη ανάσταση των λέξεων.
Αντώνης Κατσαμάς
«Πνιγμονή» @ Vault Theatre Plus
Μια παράσταση που συγκλονίζει, τραντάζει όλο σου το είναι και προκαλεί τα πιο κρυμμένα συναισθήματα να βγουν στην επιφάνεια. Η αγωνία, η μυσταγωγική ατμόσφαιρα, το μαύρο πένθος σε ακινητοποιούν παρακολουθώντας με κομμένη την ανάσα και ένα σφίξιμο στην καρδιά . Μια φοβερή και αξιοπρεπέστατη διασκευή του αριστουργήματος «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» (Federico Garcia Lorca) από τον Δημήτρη Καρατζιά που συνοδεύεται από την εύστοχη και προσεγμένη σκηνοθεσία του ιδίου. Οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν πραγματικά υπέροχες, σε σημείο που ένιωθες πως μπροστά σου δεν έχεις ηθοποιούς και ρόλους, αλλά τους χαρακτήρες αυτοπροσώπως. Την ξεχώρισα γιατί πρόκειται για μια ιστορία που ριζώθηκε βαθιά μέσα μας, για μια παράσταση που χάραξε τη σιωπή μας!
«Δε φοβάμαι.Δεν ελπίζω.Είμαι…» @ Vault Theatre Plus
Όταν οι λέξεις παίρνουν σάρκα και οστά. Όταν έννοιες ασύλληπτες γίνονται χορός. Όταν το νόημα της ζωής μεταμορφώνεται σε εικόνα… Τότε δημιουργείται μια παράσταση σαν κι αυτή! Με λιτότητα, αγάπη και απόλυτο σεβασμό στην τεράστια προσωπικότητα του Νίκου Καζαντζάκη, οι ταλαντούχοι ηθοποιοί Μάριος Ιορδάνου και Σοφία Καζαντζιάν, προσέγγισαν τα έργα του και τα ζωντάνεψαν. Η σκηνοθεσία τους απλή και ευρηματική. Η έκφρασή τους περίσσια και δυναμική. Η όλη ιδέα τους άκρως δημιουργική. Με όλα τα μέσα που διαθέτουν, σώμα, μουσική, κείμενα, μα κυρίως Ψυχή, έστησαν μια παράσταση άξια θαυμασμού την οποία αγάπησα τόσο πολύ ώστε να την παρακολουθήσω δύο φορές.
Παναγιώτα Κλεάνθους
«Κόλχαας» @ Πολυχώρος Πολιτισμού Διέλευσις
Μια πραγματική ιστορία του 1950, ένας εξαιρετικός μονόλογος από τον ηθοποιό Νίκο Αλεξίου. Πιθανότατα ο «Κόλχαας» δεν ήταν η καλύτερη παράσταση της σεζόν. Ήταν όμως μια παράσταση που όποιος την είδε θα τη θυμάται για πολύ καιρό. Μέσα από την απλότητά της ενδυνάμωνε την αποτύπωση των εικόνων και των μηνυμάτων που λάμβανε ο θεατής, μοναχά από την αφήγηση και την υποκριτική ικανότητα του Νίκου Αλεξίου.
Η καλύτερη στιγμή της παράστασης είναι... όλη η παράσταση. Ο Νίκος Αλεξίου,
καθ’ όλη τη διάρκειά της καθισμένος σε μία καρέκλα. Γύρω του το σκηνικό εντελώς άδειο. Και όμως… Ο θεατής έβλεπε μπροστά του μια "ταινία εποχής". Αισθανόταν να διαδραματίζονται οι σκηνές μπροστά στα μάτια του. Αυτή είναι η δύναμη και τα συναισθήματα που σου προσδίδει το θέατρο.
Αν "έπρεπε" να ξεχωρίσω και μία δεύτερη παράσταση, θα διάλεγα σίγουρα τον «Ρινόκερο». Κυρίως για τις εκπληκτικές ερμηνείες των ηθοποιών, αλλά εξίσου και για τα μηνύματα που επικοινωνούσε η παράσταση, μέσα από το κείμενο του Ευγένιου Ιονέσκο.
Χρήστος Μπεσίρης
«Ο Γάμος» @ Θέατρο Μεταξουργείο
Η Άννα Βαγενά διασκευάζει, σκηνοθετεί και ερμηνεύει το έργο της Βάσας Σολωμού Ξανθάκη. Πρόκειται για έναν μονόλογο. Μία γυναίκα μάς διηγείται την ιστορία της, θίγοντας θέματα ευαίσθητα, όχι μόνο να τα λες μα ακόμα και να τα αισθάνεσαι. Η σχέση με την οικογένεια σαν παιδί, η σχέση με την οικογένεια που δημιούργησες. Τα μυστικά, τα προβλήματα, η αποδοχή από την κοινωνία. Η αυτογνωσία. Μία γυναίκα κατάφερε να σε κρατήσει όλη την ώρα με τα μάτια ορθάνοιχτα και τα αυτιά τεντωμένα, να μη χάσεις ούτε λέξη, ούτε αναστεναγμό. Ξεχνάς τους γύρω σου και την ακούς με τόση προσήλωση που στον πόνο της κλαις. Συγκλονιστική ερμηνεία. Σκηνικό λιτό, ήχοι που συνοδεύουν τη σιωπή, μουσική ταιριαστή. Σίγουρα τροφή για προβληματισμό και πολύ ανθρώπινη.
Επίσης, ξεχώρισα την ιστορία του «Αβελάρδου και της Ελοΐζας» στο θέατρο του Νέου Κόσμου που κινείται σε ένα παρόμοιο πλαίσιο. Η αγάπη, ο έρωτας και κατά πόσο είναι κοινωνικά αποδεκτός. Μία παλιά ιστορία, τόσο σύγχρονη και τόσο κοντά μας. Ερμηνείες εξαιρετικές. Ελένη Κοκκίδου, Χριστίνα Μαξούρη, Γιώργος Γλάστρας, χορεύουν, τραγουδούν, ερμηνεύουν και ερωτεύονται. Η σεζόν 2014-2015 παραμένει ερωτεύσιμη όσον αφορά το θέατρο!
Άννα Παπαδάκη
«Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2» @ Θέατρο Θησείον
Η Ομάδα Ιδέα (Κώστας Γάκης, Αθηνά Μουστάκα και Κωνσταντίνος Μπιμπής) κατάφεραν μέσα σε 90’ να ερμηνεύσουν όλους τους χαρακτήρες του σαιξπηρικού κειμένου με ένα λιτό, μα παράλληλα ιδιαίτερα ευρηματικό τρόπο και να μας συναρπάσουν με τις ατελείωτες μεταμορφώσεις τους, υπέροχη μουσική και αστείρευτη ενέργεια. Είδαμε ταλέντο και πάθος να ξεχειλίζει από νέους ηθοποιούς και φύγαμε μ’ ένα τεράστιο χαμόγελο. Δεν ήταν το κλασικό «Ρωμαίος και Ιουλιέτα»... Ήταν μόνο «για δύο». Σε μια εκδοχή που ούτε καν είχαμε φανταστεί και που ξεπέρασε τις προσδοκίες μας.
Ελένη Σουλιώτη
Η ομάδα του Mix Grill, λοιπόν, άνοιξε τα τεφτέρια της χρονιάς που πέρασε, αναζήτησε εισιτήρια καταχωνιασμένα σε συρτάρια και ξαναδιάβασε άρθρα ώστε να θυμηθεί ποιες παραστάσεις έμειναν ανεξίτηλες στη μνήμη κάθε συντάκτη.
«Το Τέλος του Παιχνιδιού» @ Θέατρο Τζένη Καρέζη
Αν και τη χρονιά, που μας πέρασε ανέβηκαν πολλές παραστάσεις στη θεατρική Αθήνα, λίγες είναι αυτές που ξεχώρισαν. Μία από αυτές ήταν και το «Τέλος του Παιχνιδιού» του Samuel Beckett. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντούμε τον Κώστα Καζάκο, τον Κωνσταντίνο Καζάκο, το Γιώργο Μωρόγιαννη και τη Νίνα Γιαννίδη. Μέσα από τις πολύ καλές ερμηνείες των πρωταγωνιστών αναδεικνύονται οι μοναδικοί χαρακτήρες του Beckett. Ο Κώστας Καζάκος ερμηνεύοντας το ρόλο του αυταρχικού Χαμ με τη λιτότητα που του αρμόζει, σε συνδυασμό με την ερμηνεία του Κωνσταντίνου Καζάκου στο ρόλο του πιστού υπηρέτη Κλοβ μάς προβληματίζουν, μας εκπλήσσουν και μας συγκινούν. Οι συντελεστές της παράστασης ακολούθησαν επακριβώς τις σκηνοθετικές και τις σκηνογραφικές οδηγίες του συγγραφέα για να μπορούν να πάρουν τα δικαιώματα, όπως μας είπε η Νίνα Γιαννίδη, με αποτέλεσμα να μας δίνεται η μοναδική ατμόσφαιρα που δημιούργησε ο Samuel Beckett.
Μιχάλης Γιαλούσης
«Ο Πουπουλένιος» @ Θέατρο Αθηνών
Όταν μου ζητήθηκε να γράψω για μια θεατρική παράσταση της χρονιάς που πέρασε, η επιλογή ήταν μονόδρομος: «Ο Πουπουλένιος». Όχι για τις διθυραμβικές κριτικές που έχει αποσπάσει, ούτε γιατί το θέατρο Αθηνών είναι κατάμεστο σε κάθε παράσταση, ανεξαιρέτως. Αλλά γιατί ο Πουπουλένιος δεν μένει απλώς στον νου βγαίνοντας από το θέατρο, φθάνοντας στο σπίτι, την επόμενη μέρα/εβδομάδα/μήνα. «Ο Πουπουλένιος» στιγματίζει συλλήβδην τη θεατρική κουλτούρα, είτε σε προσωπικό είτε σε κοινωνικό επίπεδο. Η αρχή γίνεται με ένα καλογραμμένο κείμενο, διαφορετικό, ανατρεπτικό και μυστηριώδες. Το ίδιο κείμενο που θα αποτελέσει στέρεο δημιουργικό έδαφος, ώστε οι ηθοποιοί να ισορροπήσουν δίχως φόβο, αποδίδοντας απολύτως εναρμονισμένα την κωμική και δραματική υπόσταση των ρόλων τους, την αστεία και συγκινησιακή έκφανση καθενός ξεχωριστά και την περιοδική, συχνά στιγμιαία, εναλλαγή ανάμεσα στο "καλό" και το "κακό" που λανθάνει σε κάθε άνθρωπο.
Θυμάμαι τον κόμπο στο στομάχι, που είχα βγαίνοντας από το θέατρο -σε τέτοιο βαθμό, που σχεδόν αναβιώνω την αίσθηση αυτή με μόνη τη σκέψη της παράστασης. Θυμάμαι την εξαιρετική σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη και την εξίσου άρτια ερμηνεία του. Δεν ξεχνώ τη δυσκολία μου να επιλέξω ποιος ηθοποιός με εντυπωσίασε περισσότερο μεταξύ του Νίκου Κουρή, του Γιώργου Πυρπασόπουλου και του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου -και δεν αργώ να θυμηθώ ότι με κέρδισε, στα σημεία, ο τελευταίος. Κυρίως, όμως, θυμάμαι πάντα να συστήνω τη συγκεκριμένη παράσταση σε γνωστούς και αγνώστους, ώστε ο καθένας να αντιληφθεί και να λάβει ερεθίσματα, εξάγοντας τα προσωπικά του συμπεράσματα. Γιατί, "καλή" παράσταση, δεν είναι αυτή που απολαμβάνει της αποδοχής όλων, αλλά αυτή που δίνει το έναυσμα για διάλογο. Κι ο Πουπουλένιος, αν μη τι άλλο, το πετυχαίνει.
Δανάη Δεληπέτρου
«Ρινόκερος» @ Θέατρο Θησείον
Μπορείς να πιστέψεις ότι κάποιος είδε έναν ρινόκερο; Αληθινό, ναι κι όμως! Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να μεταμορφωθεί σε ρινόκερο; Ο Ευγένιος Ιονέσκο υποστηρίζει πως...ναι!!
Και με αφορμή αυτό τον ισχυρισμό είχα την ευκαιρία να δω μια από τις πιο δυνατές -από όλες τις πλευρές- παραστάσεις της χρονιάς που μας πέρασε. Μέσα από την ιστορία μιας γαλλικής πολιτείας γίναμε κοινωνοί ενός φιλοσοφικού διαλόγου που έθιγε ζητήματα όπως η παγκοσμιοποίηση, η ανθρωπιά, η λογική και τα ένστικτα. Ένα άκρως επίκαιρο ζήτημα που με την πολύ ξεχωριστή ερμηνευτική τους ικανότητα ανέδειξαν ο Μανώλης Μαυροματάκης και ο Γιώργος Χρυσοστόμου. Μια παράσταση που είχε να δώσει πολύ τροφή για σκέψη στο κοινό και που αξίζει να ξανανέβει στην αθηναϊκή σκηνή.
Θα ήθελα, ακόμα, να προσθέσω πως ξεχώρισε η θεατρική παράσταση «ΜΑΟΥΤΧΑΟΥΖΕΝ» που ανέβηκε για περιορισμένο χρονικό διάστημα στο θέατρο Badminton, με μια επίσης πολύ επίκαιρη θεματολογία, αλλά και το έργο «Αγαπητή Ελένα» στο θέατρο Επί Κολωνώ που ξεχώρισε στην έναρξη της θεατρικής σεζόν 2014-2015.
Ελένη Ζαρκάδα
«Δε φοβάμαι.Δεν ελπίζω.Είμαι…» @ Vault Theatre Plus
Μία αναδρομή στις εσχατιές του ανθρώπου με ξεναγούς τον Ν. Καζαντζάκη και τον Νίτσε. Δια στόματος Μάριου Ιορδάνου και Σοφίας Καζατζιάν μάς έπιασαν από το μεδούλι της ανθρώπινης και συνεπώς αδύναμης υπόστασης για μια διαδρομή στις ανηφόρες τις ασκητικές προς το ανθρωπινότερο. Μια παράσταση με σκηνοθεσία χωρίς υπερβολές και υπερσυμβολισμούς, μα στηριγμένη στο ήδη τεράστιο βάρος των κειμένων, αφηγηματική σε πολλά σημεία αλλά και αυστηρώς νουθετική εκεί που χρειαζόταν. Με καθήλωσε στο ήδη αποσαθρωμένο εγώ μου. Η μουσική λυσσομανούσε ανάμεσα από τις λέξεις, σε συνθέσεις του Μάριου Ιορδάνου, θαρρείς και σκιάχτρα οι άνθρωποι στα χωράφια της αγωνίας τους, τα ζωντάνευαν οι λέξεις και νότες, σαν να τα ωθούσαν προς το αληθινότερο, το σπουδαιότερο, το βαθύτερο εαυτό τους. Μια ένδοξη ανάσταση των λέξεων.
Αντώνης Κατσαμάς
«Πνιγμονή» @ Vault Theatre Plus
Μια παράσταση που συγκλονίζει, τραντάζει όλο σου το είναι και προκαλεί τα πιο κρυμμένα συναισθήματα να βγουν στην επιφάνεια. Η αγωνία, η μυσταγωγική ατμόσφαιρα, το μαύρο πένθος σε ακινητοποιούν παρακολουθώντας με κομμένη την ανάσα και ένα σφίξιμο στην καρδιά . Μια φοβερή και αξιοπρεπέστατη διασκευή του αριστουργήματος «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» (Federico Garcia Lorca) από τον Δημήτρη Καρατζιά που συνοδεύεται από την εύστοχη και προσεγμένη σκηνοθεσία του ιδίου. Οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν πραγματικά υπέροχες, σε σημείο που ένιωθες πως μπροστά σου δεν έχεις ηθοποιούς και ρόλους, αλλά τους χαρακτήρες αυτοπροσώπως. Την ξεχώρισα γιατί πρόκειται για μια ιστορία που ριζώθηκε βαθιά μέσα μας, για μια παράσταση που χάραξε τη σιωπή μας!
«Δε φοβάμαι.Δεν ελπίζω.Είμαι…» @ Vault Theatre Plus
Όταν οι λέξεις παίρνουν σάρκα και οστά. Όταν έννοιες ασύλληπτες γίνονται χορός. Όταν το νόημα της ζωής μεταμορφώνεται σε εικόνα… Τότε δημιουργείται μια παράσταση σαν κι αυτή! Με λιτότητα, αγάπη και απόλυτο σεβασμό στην τεράστια προσωπικότητα του Νίκου Καζαντζάκη, οι ταλαντούχοι ηθοποιοί Μάριος Ιορδάνου και Σοφία Καζαντζιάν, προσέγγισαν τα έργα του και τα ζωντάνεψαν. Η σκηνοθεσία τους απλή και ευρηματική. Η έκφρασή τους περίσσια και δυναμική. Η όλη ιδέα τους άκρως δημιουργική. Με όλα τα μέσα που διαθέτουν, σώμα, μουσική, κείμενα, μα κυρίως Ψυχή, έστησαν μια παράσταση άξια θαυμασμού την οποία αγάπησα τόσο πολύ ώστε να την παρακολουθήσω δύο φορές.
Παναγιώτα Κλεάνθους
«Κόλχαας» @ Πολυχώρος Πολιτισμού Διέλευσις
Μια πραγματική ιστορία του 1950, ένας εξαιρετικός μονόλογος από τον ηθοποιό Νίκο Αλεξίου. Πιθανότατα ο «Κόλχαας» δεν ήταν η καλύτερη παράσταση της σεζόν. Ήταν όμως μια παράσταση που όποιος την είδε θα τη θυμάται για πολύ καιρό. Μέσα από την απλότητά της ενδυνάμωνε την αποτύπωση των εικόνων και των μηνυμάτων που λάμβανε ο θεατής, μοναχά από την αφήγηση και την υποκριτική ικανότητα του Νίκου Αλεξίου.
Η καλύτερη στιγμή της παράστασης είναι... όλη η παράσταση. Ο Νίκος Αλεξίου,
καθ’ όλη τη διάρκειά της καθισμένος σε μία καρέκλα. Γύρω του το σκηνικό εντελώς άδειο. Και όμως… Ο θεατής έβλεπε μπροστά του μια "ταινία εποχής". Αισθανόταν να διαδραματίζονται οι σκηνές μπροστά στα μάτια του. Αυτή είναι η δύναμη και τα συναισθήματα που σου προσδίδει το θέατρο.
Αν "έπρεπε" να ξεχωρίσω και μία δεύτερη παράσταση, θα διάλεγα σίγουρα τον «Ρινόκερο». Κυρίως για τις εκπληκτικές ερμηνείες των ηθοποιών, αλλά εξίσου και για τα μηνύματα που επικοινωνούσε η παράσταση, μέσα από το κείμενο του Ευγένιου Ιονέσκο.
Χρήστος Μπεσίρης
«Ο Γάμος» @ Θέατρο Μεταξουργείο
Η Άννα Βαγενά διασκευάζει, σκηνοθετεί και ερμηνεύει το έργο της Βάσας Σολωμού Ξανθάκη. Πρόκειται για έναν μονόλογο. Μία γυναίκα μάς διηγείται την ιστορία της, θίγοντας θέματα ευαίσθητα, όχι μόνο να τα λες μα ακόμα και να τα αισθάνεσαι. Η σχέση με την οικογένεια σαν παιδί, η σχέση με την οικογένεια που δημιούργησες. Τα μυστικά, τα προβλήματα, η αποδοχή από την κοινωνία. Η αυτογνωσία. Μία γυναίκα κατάφερε να σε κρατήσει όλη την ώρα με τα μάτια ορθάνοιχτα και τα αυτιά τεντωμένα, να μη χάσεις ούτε λέξη, ούτε αναστεναγμό. Ξεχνάς τους γύρω σου και την ακούς με τόση προσήλωση που στον πόνο της κλαις. Συγκλονιστική ερμηνεία. Σκηνικό λιτό, ήχοι που συνοδεύουν τη σιωπή, μουσική ταιριαστή. Σίγουρα τροφή για προβληματισμό και πολύ ανθρώπινη.
Επίσης, ξεχώρισα την ιστορία του «Αβελάρδου και της Ελοΐζας» στο θέατρο του Νέου Κόσμου που κινείται σε ένα παρόμοιο πλαίσιο. Η αγάπη, ο έρωτας και κατά πόσο είναι κοινωνικά αποδεκτός. Μία παλιά ιστορία, τόσο σύγχρονη και τόσο κοντά μας. Ερμηνείες εξαιρετικές. Ελένη Κοκκίδου, Χριστίνα Μαξούρη, Γιώργος Γλάστρας, χορεύουν, τραγουδούν, ερμηνεύουν και ερωτεύονται. Η σεζόν 2014-2015 παραμένει ερωτεύσιμη όσον αφορά το θέατρο!
Άννα Παπαδάκη
«Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2» @ Θέατρο Θησείον
Η Ομάδα Ιδέα (Κώστας Γάκης, Αθηνά Μουστάκα και Κωνσταντίνος Μπιμπής) κατάφεραν μέσα σε 90’ να ερμηνεύσουν όλους τους χαρακτήρες του σαιξπηρικού κειμένου με ένα λιτό, μα παράλληλα ιδιαίτερα ευρηματικό τρόπο και να μας συναρπάσουν με τις ατελείωτες μεταμορφώσεις τους, υπέροχη μουσική και αστείρευτη ενέργεια. Είδαμε ταλέντο και πάθος να ξεχειλίζει από νέους ηθοποιούς και φύγαμε μ’ ένα τεράστιο χαμόγελο. Δεν ήταν το κλασικό «Ρωμαίος και Ιουλιέτα»... Ήταν μόνο «για δύο». Σε μια εκδοχή που ούτε καν είχαμε φανταστεί και που ξεπέρασε τις προσδοκίες μας.
Ελένη Σουλιώτη