Πάει ο παλιός ο χρόνος... Το 2014 φτάνει ημερολογιακά στο τέλος του αλλά για εμάς τους μουσικόφιλους έχει τελειώσει από αρχές Δεκέμβρη. Σταματήσαμε εκεί, μαζέψαμε τους δίσκους που κυκλοφόρησαν από το Δεκέμβρη του 2013 μέχρι το Δεκέμβρη του 2014, και τους αξιολογήσαμε.
Δεκαοχτώ συντάκτες του mixgrill κλείστηκαν για μέρες στα δωμάτιά τους, κυκλοφορούσαν με ακουστικά στο δρόμο, στο γραφείο, ξυπνούσαν και κοιμόντουσαν με τη μουσική του 2014.
Τα τελικά αποτελέσματα των 50 καλύτερων δίσκων του 2014 είναι εδώ. Από σήμερα και μέχρι την Παρασκευή θα σας αποκαλύπτουμε 10 δίσκους κάθε μέρα μέχρι να φτάσουμε στο (απρόσμενο!) #1. Σήμερα, οι δίσκοι στις θέσεις 41-50.
50. Pink Floyd - The Endless River
Ο 15oς και τελευταίος (;) δίσκος του θρυλικού βρετανικού συγκροτήματος περιλαμβάνει ηχογραφήσεις του κιμπορντίστα Richard Wright όσο βρισκόταν εν ζωή. Βασίστηκε σε ηχογραφήσεις που είχαν γίνει το 1993 στα Britannia Row Studios και το εν πλω στούντιο του Gilmour, Astoria. Το υλικό, που έμεινε εκτός του προηγούμενου studio album των Pink Floyd 'The Division Bell' (1994), προοριζόταν να κυκλοφορήσει σε μία συλλογή με τίτλο "The Big Spliff", αλλά η συγκεκριμένη κυκλοφορία ακυρώθηκε μετά τον θάνατο του Wright το 2008. Ο τίτλος του άλμπουμ προέρχεται από τον στίχο "The water flowing / The endless river / Forever and ever" του τραγουδιού "High Hopes" από το άλμπουμ 'The Division Bell'.
49 (-). SOHN - TremorsΤο 2012 ο Christopher Taylor κυκλοφόρησε το πρώτο του EP ως SOHN, το 2013 υπόγραψε συμβόλαιο με την 4AD και τον Απρίλιο του 2014 ήρθε ως φυσιολογικό επακόλουθο ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος. Όλα αυτά εν αγνοία μου. Όταν τον περασμένο Μάιο ταξίδευα νότια, αυτός ταξίδευε δυτικά και κάπως έτσι συναντηθήκαμε στη μέση της διαδρομής (Μάνχαϊμ, Maifeld Derby). Μια σκοτεινή φιγούρα πάνω από τις κονσόλες να ξεσηκώνει τον κόσμο. Κράτησα τα στοιχεία του, έψαξα, άκουσα το "Tremors"και ομολογώ ότι το αναζητούσα καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Κι όταν κάποια στιγμή ξεκολλούσε το "Artifice" από το repeat, έρχονταν το "Ransom Notes", το "Veto" και το "Tremors" να διεκδικήσουν το χώρο τους. - [Ορέστης Καζασίδης]
48 (-). Ty Segall - Manipulator
Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να αναρωτηθεί γιατί ένας δίσκος με τόσο εμφανείς τις επιρροές ενός καλλιτέχνη μπορεί να είναι τόσο καλός. Η απάντηση είναι ότι σε αυτές τις καταστάσεις ξεχωρίζει ή ήρα από το στάρι. Ο Ty Segall δεν αντιγράφει και ούτε στηρίζεται στη ρετρολαγνεία όπως πολλοί άλλοι. Όλες οι συνθέσεις ασχέτως καταβολών κι επιρροών αποπνέουν κάτι φρέσκο και προσωπικό. Είναι μια συνταγή που πολλοί λίγοι την ξέρουν και λιγότεροι μπορούν να την εκτελούν σωστά. - [Δημήτρης Δημόπουλος] Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκριτική του εδώ.
47. The Twilight Sad - Nobody Whats To Be Here and Nobody Wants To LeaveΤα άξια μουσικά τέκνα των Mogwai χτύπησαν διάνα φέτος. Με τα ιδιαίτερα ηχοτοπία τους, τις δεμένες, μελωδικές αλλά και δυναμικές μουσικές τους και τους ξεχωριστούς στίχους τους. Το "Nobody Wants To be Here And Nobody Wants To Leave" δεν είναι απλώς ο καλύτερος δίσκος στην καριέρα των The Twilight Sad και δεν είναι απλώς ο καλύτερος σκωτσέζικος δίσκος της χρονιάς όπως ανακηρύχθηκε από το εγνωσμένης αξίας μουσικό site Any Decent Music?. Πρόκειται για ένα έργο ζωής που μπορεί να επανανοηματοδοτήσει την post rock τα επόμενα χρόνια. - [Ορέστης Καζασίδης]
46. Machine Head - Bloodstone and Diamonds
Από το 2007 και την κυκλοφορία σταθμό για το μεταλλικό χώρο 'The Blackening', μέχρι και το τωρινό 'Bloodstone and Diamonds', οι Machine Head διανύουν μια μακρά περίοδο εξαιρετικής ωριμότητας. Δώδεκα διαμάντια συνολικής διάρκειας 71 λεπτών, με την κλασσική υπογραφή του συγκροτήματος αλλά και με πειραματισμό. Άπειρες εναλλαγές μουσικών μερών, εκπληκτικές συνυπάρξεις - αντιθέσεις φωνητικών και φυσικά metal. Πιο συγκεκριμένα: καθαρά φωνητικά, growls, βιολιά, πλήκτρα, αρμόνικα solos και ο,τι άλλο τραβάει η όρεξη του αυτιού σας. Τραγούδια που ξεχωρίζουν με τη μια: 'Now We Die', 'Sail Into The Black', 'In Comes The Flood'. Προσοχή μεγάλη: Το 'Bloodstone and Diamonds' μπορεί με το πρώτο άκουσμα, πολλοί να το απορρίψουν ή να το κρίνουν λανθασμένα. Ακούστε το αρκετες φορές και προσεκτικά. Θα ανακαλύψετε πολλά! - [Λουκάς Κάκος]
45. Ben Howard - I forget Where We WereΟ νεαρός Βρετανός δεν είναι πλέον πρωτάρης στη μουσική. Μετά τα δύο βραβεία που απέσπασε στα BRIT Awards το 2013 για το ντεμπούτο του 'Every Kingdom' σίγουρα πολλοί τον περίμεναν στη γωνία. Όμως στο φετινό δεύτερο βήμα του κατορθώνει με χαρακτηριστική ευκολία να ξεπεράσει κάθε προσδοκία. Το 'I Forget Where We Were' είναι ένας δίσκος που τρυπώνει στην καρδιά σου από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Περιέχει όμορφα τραγούδια, όμως είναι ακόμα ομορφότερος ως σύνολο. Δεν χρειάζεται παρά να του δώσεις λίγο χρόνο και θα αγκαλιάσει την ψυχή σου. Σπάνια πράγμα! - [Ορέστης Καζασίδης]
44. Broken Bells - After the Disco
Πιο συνεκτικός και δεμένος από τον ομώνυμο πρώτο δίσκο τους, αυτός ο δίσκος των Brian Burton (γνωστός και ως Danger Mouse) και James Mercer (The Shins) χάνει πόντους για αυτόν ακριβώς το λόγο. Η διαφορετικότητα των δυο δημιουργών είναι αυτό που τους έκανε επιτυχημένους εξ' αρχής. Σε αυτό το δίσκο οι διαφορές τους εξομαλύνθηκαν και το αποτέλεσμα είναι αρκετά επίπεδο με αποτέλεσμα να μην φτάσουν σε υψηλότερη θέση, όπως αξίζει στον καθένα τους. Ξεχωρίζουν τα 'Holding On For Life' και 'After The Disco' - [Ελένη Πεφάνη]
43(-). Arch Enemy - War EternalΠρώτος δίσκος χωρίς την Angela Gossow, αλλά με μια πανάξια αντικαταστάτριά της, την Alissa White-Gluz, τραγουδίστρια των Agonist. Πραγματικά όταν ανακοινώθηκε η Alysa από τους Arch Enemy, ήμουν σίγουρος ότι ο νέος δίσκος τους δεν θα υστερούσε σε τίποτα από τις προηγούμενες κυκλοφορίες. Τουναντίον, το War Eternal είναι μια βόμβα μεγατόνων. Πραγματικό πυρηνικό όπλο. Ένας δίσκος που δεν κάνει κοιλιά πουθενά. Χωρίς να θέλω να μειώσω κανένα κομμάτι από τα δεκατρία του War Eternal, το 'No more regrets' μού τα 'σκασε από την πρώτη στιγμή και το θεωρώ κορυφαίο. Σε γενικές γραμμές μιλάμε για riffαρες από το μαέστρο Ammott που συμπαρασύρει όλη την μπάντα σε ένα διαβολικά άρτιο παίξιμο, ενώ η Alysa δείχνει ότι θα γράψει τη δική της ιστορία με το group. Δίσκος εγγύηση! - [Λουκάς Κάκος]
42. The Drums - Encyclopedia
Το Encyclopedia αποτελεί για τους Drums το 3ο τους δισκογραφικό βήμα κι αυτό που αγνοήθηκε περισσότερο από το κοινό και τα μέσα. Πειραματίζονται αρκετά αυτή τη φορά, χωρίς να αφήνουν τις surf-indie pop σταθερές τους, αλλά ταυτόχρονα κάτι προσπαθούν να κάνουν προς άλλες κατευθύνσεις (electropop-ίζουν σε σημεία) και γενικότερα γίνονται πιο περιπετειώδεις. Δεν τα καταφέρνουν σε όλη τη διάρκεια του Encyclopedia, αλλά σε γενικές γραμμές παρουσιάζουν ένα πολύ ενδιαφέρον σύνολο τραγουδιών, με αρκετές κορυφές και λιγότερα γεμίσματα. Ακούστε σίγουρα τα “Kiss me again”, “There is nothing left”, “Face of God” & “I can’t pretend”. - [Δημήτρης Καμπούρης]
41. U2 - Songs of InnocenceΟι U2 δεν είναι σίγουρα ένα χθεσινό συγκρότημα. Υπάρχει στο χώρο σχεδόν 35 χρόνια και έχει διατηρήσει τη συνοχή του αδιάσπαστη. Όλες αυτές τις δεκαετίες πρόκειται περί των ίδιων τεσσάρων ανθρώπων, των οποίων η μουσική, αν εξαιρέσει κανείς τις διάφορες συνεργασίες, αποτελεί την εξέλιξη των ίδιων τους των εαυτών. Το Songs of Innocence είναι κομμάτι της καλλιτεχνικής τους συνέχειας και συνέπειας. Δεν θα μπορούσε αλλιώς. Έπειτα από τον σχετικό μουσικό πειραματισμό του No Line On The Horizon, οι U2 επέστεψαν στο σπίτι φρέσκοι και ανανεωμένοι. Με 11 τραγούδια διαφορετικά μεταξύ τους, άλλα καλύτερα και άλλα πιο μέτρια, όμως όλα με κοινό παρονομαστή τη δική τους αυθεντική ταυτότητα. - [Βιβή Τόμα]. Διαβάστε όλο το κείμενό της για το δίσκο εδώ.
[Η παύλα (-) δίπλα στον αριθμό της θέσης, σημαίνει ότι ο δίσκος ισοψηφεί με τον προηγούμενο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε ισοψηφία στις θέσεις 42 με 43 και 47, 48 με 49].
Αύριο πάλι εδώ με τις θέσεις 31-40.
Σχετικό θέμα