ΑΡΜΟΝΙΑ Μπαλιώτη....α ρ μ ο ν ί α... Ότι πιο σπάνιο, ότι πιο όμορφο... Μια αρμονία που σε κάθε επίπεδο, μας διαλέγει τελικά, παρά τη διαλέγουμε... ΕΚΤΟΣ αν την 'προλάβουμε' και τη διαλέξουμε δηλαδή πρώτοι, γιατί δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο... Δεν έχουμε καθόλου χρόνο.
Γιατί τι χρόνο μπορείς να έχεις, όταν οι πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις των γιατρών λένε πως θα είσαι ΠΟΛΥ τυχερός αν ζήσεις μέχρι τα πρώτα χρόνια της εφηβείας σου... Ακόμη 8 χρόνια σχεδόν, ή κάτι τέτοιο και όταν μάλιστα ζείς στις φτωχογειτονιές του Βronx, χωρίς κανένα μέλλον, έτσι κι αλλιώς. Πρέπει να πω, πως αγαπώ τον Bobby Darin για τις ερμηνείες του, μα τον θαυμάζω για τη ΖΩΗ του.
Όταν πριν από μερικούς μήνες, τιμήθηκε (επιτέλους..) με το Grammy για τη συνολική προσφορά του στη μουσική (σχεδόν τέσσερις δεκαετίες μετά το θάνατο του...) τον φανταζόμουν να γελάει εκεί ψηλά και να λέει: "σταθήκατε τυχεροί που βρέθηκα κοντά σας, έστω και για λίγο guys!" με μια βαθιά, τρυφερή 'αλαζονεία'... κι ένα χαμόγελο από τα μέσα... Εκείνο το καλό του...
Είχα την τύχη να συνομιλήσω προόφατα με ανθρώπους που τον έζησαν όπως και με κάποιους ακόμα που άκουσαν ιστορίες για αυτόν από πρώτο χέρι. Όλοι συμφωνούσαν σε ένα πράγμα: Αυτός ο άνθρωπος κυνήγησε το πεπρωμένο του, τη μουσίκη ΤΟΥ... Όσο γοητευτικές και αν είναι οι ιστορίες της περίφημης Rat pack και όσο και αν οι σχέσεις του Frankie με τη μαφία έχουν ενδιαφέρον, η ιστορία του Bobby Darryn έχει κάτι ιδιαίτερο τελικά και όποιος έχει απολαύσει το εκπληκτικό φίλμ του Kevin Spacey για τον Darrin ('Beyond the sea') ξέρει καλά για τι πράγμα μιλάω...
Ήταν 20 Δεκεμβρίου του 1973 όταν έφυγε μόλις 37 ετών κι όμως είχε καταφέρει να ΖΗΣΕΙ ακριβώς τη ζωή που τόλμησε να 'διεκδικήσει' αυτήν που ονειρευόταν από πιτσιρικάς, καρφωμένος για μέρες στο κρεβάτι με αφόρητους πόνους... ΕΖΗΣΕ τον εαυτό... Ότι σπουδαιότερο. Σκέφτομαι εδώ και καιρό να κάνω ενα αφιέρωμα στη μουσική του, μάλλον κάποια Τετάρτη στη Rockzone. Πάει καιρός που δεν έχω παίξει κάτι δικό του και μου λείπει... Άλλωστε το χρωστάω στον Walden Robert Cassotto, περισσότερο από ότι στον Bobby Darin και δεν θέλω να μου φωνάζει...
Γιατί τι χρόνο μπορείς να έχεις, όταν οι πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις των γιατρών λένε πως θα είσαι ΠΟΛΥ τυχερός αν ζήσεις μέχρι τα πρώτα χρόνια της εφηβείας σου... Ακόμη 8 χρόνια σχεδόν, ή κάτι τέτοιο και όταν μάλιστα ζείς στις φτωχογειτονιές του Βronx, χωρίς κανένα μέλλον, έτσι κι αλλιώς. Πρέπει να πω, πως αγαπώ τον Bobby Darin για τις ερμηνείες του, μα τον θαυμάζω για τη ΖΩΗ του.
Όταν πριν από μερικούς μήνες, τιμήθηκε (επιτέλους..) με το Grammy για τη συνολική προσφορά του στη μουσική (σχεδόν τέσσερις δεκαετίες μετά το θάνατο του...) τον φανταζόμουν να γελάει εκεί ψηλά και να λέει: "σταθήκατε τυχεροί που βρέθηκα κοντά σας, έστω και για λίγο guys!" με μια βαθιά, τρυφερή 'αλαζονεία'... κι ένα χαμόγελο από τα μέσα... Εκείνο το καλό του...
Είχα την τύχη να συνομιλήσω προόφατα με ανθρώπους που τον έζησαν όπως και με κάποιους ακόμα που άκουσαν ιστορίες για αυτόν από πρώτο χέρι. Όλοι συμφωνούσαν σε ένα πράγμα: Αυτός ο άνθρωπος κυνήγησε το πεπρωμένο του, τη μουσίκη ΤΟΥ... Όσο γοητευτικές και αν είναι οι ιστορίες της περίφημης Rat pack και όσο και αν οι σχέσεις του Frankie με τη μαφία έχουν ενδιαφέρον, η ιστορία του Bobby Darryn έχει κάτι ιδιαίτερο τελικά και όποιος έχει απολαύσει το εκπληκτικό φίλμ του Kevin Spacey για τον Darrin ('Beyond the sea') ξέρει καλά για τι πράγμα μιλάω...
Ήταν 20 Δεκεμβρίου του 1973 όταν έφυγε μόλις 37 ετών κι όμως είχε καταφέρει να ΖΗΣΕΙ ακριβώς τη ζωή που τόλμησε να 'διεκδικήσει' αυτήν που ονειρευόταν από πιτσιρικάς, καρφωμένος για μέρες στο κρεβάτι με αφόρητους πόνους... ΕΖΗΣΕ τον εαυτό... Ότι σπουδαιότερο. Σκέφτομαι εδώ και καιρό να κάνω ενα αφιέρωμα στη μουσική του, μάλλον κάποια Τετάρτη στη Rockzone. Πάει καιρός που δεν έχω παίξει κάτι δικό του και μου λείπει... Άλλωστε το χρωστάω στον Walden Robert Cassotto, περισσότερο από ότι στον Bobby Darin και δεν θέλω να μου φωνάζει...