Εάν η κατάθλιψη λογιζόταν ως αρετή, οι Black Heart Procession θα ήταν σίγουρα ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα στον κόσμο. Η ψυχή της μπάντας είναι το δίδυμο του τραγουδιστή Pall Jenkins και του πολυοργανίστα Tobias Nathaniel. Ο πρώτος ήταν ιδρυτικό μέλος των indie rockers Three Mile Pilot από το San Diego και ο δεύτερος κατοπινή προσθήκη. Ο ήχος τους ήταν πιο κοντά στους Nirvana και γενικότερα σε αυτό που πλέον ονομάζεται 90’s rock.
Αντίθετα στο ασπρόμαυρο σύμπαν των The Black Heart Procession όπου αιωρούνται μεταξύ άλλων ο Nick Cave, ο Scott Walker, ο Jacques Brel, οι Smog, οι Tindersticks, αλλά και οι Sixteen Horsepower, κυριαρχούν η γοτθική μελαγχολία και τα σκοτεινά folk blues για την ματαιότητα και την απώλεια. Είναι από τα μεγάλα παράδοξα ότι στην Ελλάδα των Madrugada και των Puressence, οι BHP δεν γεμίζουν το Ολυμπιακό Στάδιο. Και επειδή η απουσία του καλού φίλου ody για το Primavera, αποτελεί εγγύηση για τη πραγματοποίηση των δύο συναυλιών τους την Παρασκευή και το Σάββατο στο Rodeo, πάμε να θυμηθούμε όλη την δισκογραφία τους ώστε να είμαστε τέλεια διαβασμένοι για τα δύο live.
Η βόλτα μας θα ξεκινήσει με το One το οποίο κατά ομολογία και των ίδιων δεν προέκυψε βάση ενός πλάνου, αλλά γεννήθηκε από την ενστικτώδη ανάγκη τους να κάνουν κάτι διαφορετικό από ότι είχαν κάνει μέχρι τότε. Απλές μελωδίες γύρω από ένα πιάνο, με συντροφιά ακουστικής κιθάρας, ακορντεόν, βιμπράφωνο και κλαψιάρικα φωνητικά που σχεδόν πάντα προσπαθούν να ξορκίσουν κάποιο δαίμονα. Κυριαρχεί ο μινιμαλισμός στο ύφος και το μέγιστο δυνατό συναίσθημα που φτάνει στον ακροατή. Πρωταθλήτρια η λέξη heart με επτά στις έντεκα εμφανίσεις η οποία είναι πότε μαύρη, πότε άστεγη, πότε παγωμένη, πότε τετράγωνη, είναι μεγάλη σαν του αλόγου, άλλοτε σκλαβωμένη και άλλοτε ερωτευμένη, ενώ εμφανίζεται για πρώτη φορά (από τις πέντε ως σήμερα) το The Waiter. Ίσως το πιο αγαπημένο μου κομμάτι απ’ όλα τους βρίσκεται εδώ και είναι το Blue Water-Black Heart.
Listen: Blue Water-Black Heart, Release My Heart
Two (1999 – Touch & Go)
Είναι το πρώτο τους στο νέο label και δεν έχει να ζηλέψει απολύτως τίποτα από τους καλύτερους δίσκους του Nick Cave. Σκοτεινό, θεοσκότεινο, με τη μουσική να μοιάζει να βγαίνει κατ’ ευθείαν από κάποιο μπουντρούμι που νομίζεις πως είσαι φυλακισμένος, σχεδόν μπορείς να ακούσεις τις αλυσίδες να σκίζουν τη νύχτα στα δύο, οι BHP καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα απίστευτα κλειστοφοβικό κλίμα και μια ατμόσφαιρα πνιγμού, σαν την αίσθηση που νοιώθεις όταν σου τελειώνει το οξυγόνο. Το ύφος φυσικά παραμένει το ίδιο, ένα κράμα blues και gothic rock, νομίζω πως εδώ πετυχαίνουν με ακρίβεια την εκτέλεση του soundtrack που έχουν στο μυαλό τους. Περιέχει τα The Waiter #2 και The Waiter #3! Αν έπρεπε να διαλέξω αποκλειστικά ένα τους μόνο δίσκο, θα ήταν σίγουρα αυτός. Είναι αυτό που λέμε αριστούργημα.
Αντίθετα στο ασπρόμαυρο σύμπαν των The Black Heart Procession όπου αιωρούνται μεταξύ άλλων ο Nick Cave, ο Scott Walker, ο Jacques Brel, οι Smog, οι Tindersticks, αλλά και οι Sixteen Horsepower, κυριαρχούν η γοτθική μελαγχολία και τα σκοτεινά folk blues για την ματαιότητα και την απώλεια. Είναι από τα μεγάλα παράδοξα ότι στην Ελλάδα των Madrugada και των Puressence, οι BHP δεν γεμίζουν το Ολυμπιακό Στάδιο. Και επειδή η απουσία του καλού φίλου ody για το Primavera, αποτελεί εγγύηση για τη πραγματοποίηση των δύο συναυλιών τους την Παρασκευή και το Σάββατο στο Rodeo, πάμε να θυμηθούμε όλη την δισκογραφία τους ώστε να είμαστε τέλεια διαβασμένοι για τα δύο live.
One (1998 - Cargo)
Η βόλτα μας θα ξεκινήσει με το One το οποίο κατά ομολογία και των ίδιων δεν προέκυψε βάση ενός πλάνου, αλλά γεννήθηκε από την ενστικτώδη ανάγκη τους να κάνουν κάτι διαφορετικό από ότι είχαν κάνει μέχρι τότε. Απλές μελωδίες γύρω από ένα πιάνο, με συντροφιά ακουστικής κιθάρας, ακορντεόν, βιμπράφωνο και κλαψιάρικα φωνητικά που σχεδόν πάντα προσπαθούν να ξορκίσουν κάποιο δαίμονα. Κυριαρχεί ο μινιμαλισμός στο ύφος και το μέγιστο δυνατό συναίσθημα που φτάνει στον ακροατή. Πρωταθλήτρια η λέξη heart με επτά στις έντεκα εμφανίσεις η οποία είναι πότε μαύρη, πότε άστεγη, πότε παγωμένη, πότε τετράγωνη, είναι μεγάλη σαν του αλόγου, άλλοτε σκλαβωμένη και άλλοτε ερωτευμένη, ενώ εμφανίζεται για πρώτη φορά (από τις πέντε ως σήμερα) το The Waiter. Ίσως το πιο αγαπημένο μου κομμάτι απ’ όλα τους βρίσκεται εδώ και είναι το Blue Water-Black Heart.Listen: Blue Water-Black Heart, Release My Heart
Two (1999 – Touch & Go)
Είναι το πρώτο τους στο νέο label και δεν έχει να ζηλέψει απολύτως τίποτα από τους καλύτερους δίσκους του Nick Cave. Σκοτεινό, θεοσκότεινο, με τη μουσική να μοιάζει να βγαίνει κατ’ ευθείαν από κάποιο μπουντρούμι που νομίζεις πως είσαι φυλακισμένος, σχεδόν μπορείς να ακούσεις τις αλυσίδες να σκίζουν τη νύχτα στα δύο, οι BHP καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα απίστευτα κλειστοφοβικό κλίμα και μια ατμόσφαιρα πνιγμού, σαν την αίσθηση που νοιώθεις όταν σου τελειώνει το οξυγόνο. Το ύφος φυσικά παραμένει το ίδιο, ένα κράμα blues και gothic rock, νομίζω πως εδώ πετυχαίνουν με ακρίβεια την εκτέλεση του soundtrack που έχουν στο μυαλό τους. Περιέχει τα The Waiter #2 και The Waiter #3! Αν έπρεπε να διαλέξω αποκλειστικά ένα τους μόνο δίσκο, θα ήταν σίγουρα αυτός. Είναι αυτό που λέμε αριστούργημα.Listen: A Light So Dim, Blue Tears, When We Reach the Hill
Χωρίς ιδιαίτερη διαφοροποίηση στον ήχο τους θα κυκλοφορήσει ένα χρόνο μετά από την Touch & Go και πάλι, ο τρίτος τους δίσκος Three. Δέκα τραγούδια για την ανυπόφορη απώλεια, πάντα μέσα σε ίδιο κλίμα απόγνωσης των δύο προηγούμενων δίσκων. Είναι το πιο χαμηλόφωνο απ’ όλους τους δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει και προσωπικά το θεωρώ και το λιγότερο ενδιαφέρον, περιέχει πάντως το φοβερό και τρομερό Waterfront (The Sinking Road).
Three (2000 - Touch & Go)
Χωρίς ιδιαίτερη διαφοροποίηση στον ήχο τους θα κυκλοφορήσει ένα χρόνο μετά από την Touch & Go και πάλι, ο τρίτος τους δίσκος Three. Δέκα τραγούδια για την ανυπόφορη απώλεια, πάντα μέσα σε ίδιο κλίμα απόγνωσης των δύο προηγούμενων δίσκων. Είναι το πιο χαμηλόφωνο απ’ όλους τους δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει και προσωπικά το θεωρώ και το λιγότερο ενδιαφέρον, περιέχει πάντως το φοβερό και τρομερό Waterfront (The Sinking Road).Listen: Waterfront (The Sinking Road), I Know Your Ways, We Always Knew
Έκπληξη! Στο Amore Del Tropico θα παρατηρηθεί μια μικρή στροφή στο ύφος της μπάντας όπως αυτό διαμορφώθηκε στα τρία πρώτα album. Είναι το πρώτο (και μέχρι στιγμής τελευταίο) concept album με θέμα κάποια μυστηριώδης δολοφονία εκεί κάπου στα νοτιοδυτικά σύνορα, ενώ τα τραγούδια τους εμπλουτίζονται με μουσικές φόρμες που δεν είχαν δοκιμάσει ποτέ έως τώρα, όπως βαλς, bossanova κλπ και υπάρχουν περισσότερες δυνατές στιγμές (did you wonder), υπάρχουν κομμάτια με female crooning (Tropics of love), ενώ δεν είναι τυχαίο πως εμφανίζεται πολλές φορές η λέξη love στα τραγούδια τους. Εδώ επίσης εγκαταλείπονται για πρώτη φορά τα νούμερα σαν τίτλος δίσκου και εμφανίζεται το The Waitress #4, ενώ περιλαμβάνει το τραγούδι-ύμνο του Κοκκινόπουλου, αυτό με τις περισσότερες εμφανίσεις στα επεισόδια (περίπου 24 στα 30!!!) της «Ενδεκάτης Εντολής», το The Invitation.
Οι Black Heart Procession επέστρεψαν το 2006 με έναν ακόμη καταπληκτικό δίσκο, τον τελευταίο ως σήμερα στην Touch & Go και πέμπτο συνολικά μετά τις τροπικές θανατηφόρες μπαλάντες του Amore Del Tropico. Σε σχέση με αυτό, μοιάζει να υπάρχει μια επαναφορά στον ήχο των τριών πρώτων δίσκων αλλά στο πιο mainstream και χωρίς πάντως να αλλοιώνεται ο γνώριμος ήχος της μπάντας ή να διαφαίνεται οποιοδήποτε είδος συμβιβασμού, οι πάντα μελαγχολικές και σκοτεινές ελεγείες φωνάζουν παρών και πάλι. Ξεχωρίζει το σχεδόν βιβλικό The Spell με τα φοβερά του drums και την εξομολογητική αφήγηση, ενώ ολοκληρώνεται(;) η σειρά με The Waiter #5.
Amore Del Tropico (2000 - Touch & Go)
Έκπληξη! Στο Amore Del Tropico θα παρατηρηθεί μια μικρή στροφή στο ύφος της μπάντας όπως αυτό διαμορφώθηκε στα τρία πρώτα album. Είναι το πρώτο (και μέχρι στιγμής τελευταίο) concept album με θέμα κάποια μυστηριώδης δολοφονία εκεί κάπου στα νοτιοδυτικά σύνορα, ενώ τα τραγούδια τους εμπλουτίζονται με μουσικές φόρμες που δεν είχαν δοκιμάσει ποτέ έως τώρα, όπως βαλς, bossanova κλπ και υπάρχουν περισσότερες δυνατές στιγμές (did you wonder), υπάρχουν κομμάτια με female crooning (Tropics of love), ενώ δεν είναι τυχαίο πως εμφανίζεται πολλές φορές η λέξη love στα τραγούδια τους. Εδώ επίσης εγκαταλείπονται για πρώτη φορά τα νούμερα σαν τίτλος δίσκου και εμφανίζεται το The Waitress #4, ενώ περιλαμβάνει το τραγούδι-ύμνο του Κοκκινόπουλου, αυτό με τις περισσότερες εμφανίσεις στα επεισόδια (περίπου 24 στα 30!!!) της «Ενδεκάτης Εντολής», το The Invitation.Listen: Tropics Of Love, A Cry For Love, The Invitation
The Spell (2006 - Touch & Go)
Οι Black Heart Procession επέστρεψαν το 2006 με έναν ακόμη καταπληκτικό δίσκο, τον τελευταίο ως σήμερα στην Touch & Go και πέμπτο συνολικά μετά τις τροπικές θανατηφόρες μπαλάντες του Amore Del Tropico. Σε σχέση με αυτό, μοιάζει να υπάρχει μια επαναφορά στον ήχο των τριών πρώτων δίσκων αλλά στο πιο mainstream και χωρίς πάντως να αλλοιώνεται ο γνώριμος ήχος της μπάντας ή να διαφαίνεται οποιοδήποτε είδος συμβιβασμού, οι πάντα μελαγχολικές και σκοτεινές ελεγείες φωνάζουν παρών και πάλι. Ξεχωρίζει το σχεδόν βιβλικό The Spell με τα φοβερά του drums και την εξομολογητική αφήγηση, ενώ ολοκληρώνεται(;) η σειρά με The Waiter #5.Listen: The Spell, the Letter
Six (2009 - Temporary Residence)
Οι Black Heart Procession κατάφεραν με το περυσινό Six να φτάσουν αισίως το έκτο δίσκο τους, έχοντας συμπληρώσει μια εξάδα δίσκων πολύ καλής ποιότητας πράγμα διόλου ευκαταφρόνητο, έστω και αν η παρούσα δουλειά δεν συγκαταλέγεται στις κορυφαίες τους. Κοιτάζοντας προς τα πίσω, φυσικά και δεν έχει αλλάξει καθόλου η θεματολογία τους, και θα έλεγα δεν έχει αλλάξει το κάπως πιο mainstream ύφος τους, όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά το 2004 πρωτίστως με το Amore Del Tropico αλλά κυρίως με το The Spell.
Listen: Forget My Heart, Back to the Underground, Suicide
Φωτογραφίες από εδώ
http://www.theblackheartprocession.com/
Οι Black Heart Procession κατάφεραν με το περυσινό Six να φτάσουν αισίως το έκτο δίσκο τους, έχοντας συμπληρώσει μια εξάδα δίσκων πολύ καλής ποιότητας πράγμα διόλου ευκαταφρόνητο, έστω και αν η παρούσα δουλειά δεν συγκαταλέγεται στις κορυφαίες τους. Κοιτάζοντας προς τα πίσω, φυσικά και δεν έχει αλλάξει καθόλου η θεματολογία τους, και θα έλεγα δεν έχει αλλάξει το κάπως πιο mainstream ύφος τους, όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά το 2004 πρωτίστως με το Amore Del Tropico αλλά κυρίως με το The Spell.Listen: Forget My Heart, Back to the Underground, Suicide
Φωτογραφίες από εδώ
http://www.theblackheartprocession.com/
