(ΜΕΡΟΣ 2ον)
Πιστός στο sequel των εμπειριών των μουσικών στην πορεία προς καταξίωση ή την απαξίωση, ανάλογα, πλησίασα αεράτος ένα βράδυ τον Vankouver.
Καθόταν αγκαλιά με το παιδί του το οποίο κοιμόταν μακάριο, και μιλούσε στο τηλέφωνο με ένα περιοδικό, για κάποια συνέντευξη. Έστησα αυτί, και τα κατέγραψα όλα.
Η συνομιλία βγαίνει ‘κλεψιμαίϊκη»... "Torrents" για φαντασματα...
(σημείωση: βρήκα εξαιρετικά καλόγουστη τη διακόσμηση του σπιτιού του. Μπράβο!)
Vankouver speaking on the phone:
«Ναι, όπως τα λές. Άλλωστε όλοι οι συνάδελφοι μουσικοί είχαν λίγο ως πολύ νταραβέρια με δισκογραφικά labels, είτε ανεξάρτητα, είτε mainstream. Ένα παλιό φιλαράκι που παίζαμε στο σχολείο έκανε δικιά του εταιρία, αλλά παρά τα όνειρά του δεν πήγε καλά. Αυτό με είχε επηρεάσει. Εγώ ήμουν υπέρ του να χτυπήσουμε ‘βαριά’ πολυεθνική.
Όχι, μη φανταστείς... Δεν ήμουν πορωμένος. Αλλά η ιστορία έχει κάπως έτσι: όταν η Dimi έφερε σε ένα live μια παλιά της φίλη και παλιά εργαζόμενη σε εταιρία δισκογραφική, την MustangRec Hellas, αυτή μας άκουσε που παίξαμε τότε support στους Fantastifusible, στο Ρόδον.
Ναι, ναι... Καραμπινάτο live… Αλλά έκλεισε το Ρόδον, γαμώτο... Ναι...
Ε, και κανονίσαμε να βρεθούμε όλοι μαζί για καφέ, να τα πούμε.
Εκείνη είχε ακόμη άκρες, και καλές. Μας έδωσε δυο τηλέφωνα, και τσουπ, πήγαμε κολλητοί στα γραφεία της εταιρίας. Μας υποδέχτηκαν μια κοπέλα κι ένα παλικάρι, οι υπεύθυνοι του ξένου ρεπερτορίου αλλά για ελληνικές μπάντες. Μιλήσαμε αρκετή ώρα και ο Droid έδωσε στην κοπελιά το demo...
Όχι, δεν μπορώ να πω. Ευγενέστατοι και φιλικότατοι κι οι δυό. Αλλά δεν έδειξαν τίποτε παραπάνω.
Δεν είχαμε νέα. Συνεχίσαμε να παίζουμε κι άλλα live. Πήγαμε και Κρήτη, και Ρόδο. Και τότε έσκασε η ευκαιρία να παίξουμε στη γιορτή της μουσικής. Ο ατζέντης των “Fly By Flyby” που ήρθε την ημέρα που παίζαμε, μας ρώτησε για ένα support σε αυτούς. ΟΚ, καλά τα παιδιά, αλλά λίγο... λίγα. Παίξαμε.
Εκεί παραδόξως – εμείς δεν το ξέραμε καν- βρισκόταν και ο υπεύθυνος του μαμάς εταιρίας MustangRec στην Αγγλία, ο οποίος ήταν κολλητός με τον ατζέντη των Flyby, και ενθουσιάστηκε. Πιάσαμε την κουβέντα. Είπαμε τα διάφορα. Να μη στα πολυλογώ, η κοπελίτσα στην εδώ εταιρία πείστηκε.
Αλλά αναρωτιέμαι ρε συ... Κώστα, είπαμε; Ναι.. Αναρωτιέμαι αν το έκανε επειδή ‘της αρέσαμε’ ή για να μην γίνει ρεζίλι στον προϊστάμενό της. Τέλος πάντων, εντάξει, κατάλαβες...
Οι άλλοι;... Ποιοί άλλοι; Τα άλλα γκρούπ;... Ναι, εκεί θα κατέληγα.
Στην αρχή όλοι μας έλεγαν μπράβο. Αλλά πετούσαν κάτι χολές, άλλο πράγμα. Ειδικά μερικοί αξιοσέβαστοι, οι οποίοι είχαν γράψει ιστορία σε πέτρινα χρόνια μεν, αλλά η κόμπλα δεν τους έφυγε. Δεν ξέρω πώς το έβλεπαν, αλήθεια. Ξέρεις... Σε αυτές τις στιγμές, οι ‘φιλίες’ επαναπροσδιορίζονται και...
Τι έλεγαν;...Ε, να... κλασικά. Οτι είμαστε κορόιδα που δεν ζητήσαμε μπροστά λεφτά, ή μεγαλύτερα ποσοστά. Μέχρι για τον ατζέντη μας, το Δημήτρη οτι ήταν αδερφή και τον έσπρωχνε το αδερφάτο, ή ότι τα είχε ‘πάρει’ απο την εταιρία, για να ξεπλύνει. 'Οτι ο Hasan και καλά, είχε βύσμα τον πατέρα του. Ναι, ο Λιβανέζος... Δεν πάμε καλά...
Εγώ φίλε, ξέρεις με τι στράβωσα; Με το ότι κάποιοι απο αυτούς, ήταν μπάντες που παίζαμε μαζί σαν φυντάνια, τότε στο Αν και σε τέτοια. Πίναμε μαζί μπύρες. Ανταλλάζανε οι κιθαρίστες τις πεταλιέρες τους, για ένα live. Μέχρι και κοπέλες είχαν γνωρίσει τα παιδιά. Αδέρφια, σου λέω. Και τσουπ! Μόλις το γλυκό ήρθε σε εμάς, πέσανε να μας φάνε. Εγώ μάλωσα με τον Jimi, γιατί ένας φίλος του και γνωστός αντιδραστικός, μας πετούσε κέρματα σε ένα live στη Θήβα, και...
Έ; Υπεσχημένα;... Με δουλεύεις; (γελάει)
Ρε φίλε, εδώ μας κλείσανε: Όλα τα EP σε καλό στούντιο, το BETAPRODS. Όλα τα LP αργότερα σε άλλο μεγάλο, το KLICKY RECORDS, όπου και συνεχίσαμε κάνοντας τα LP “This is my shoe” και “Love for SciFi dorks”… Ναι, και μάλιστα, χωρίς κοψοχρονιές, παλικάρι μου! Άκρες έχεις, μπορείς να το τσεκάρεις. Σου λέω. Να πω για βίντεο κλιπ; 2 μύρια (σ.σ δραχμές) κόστισε το δεύτερο κλιπ. Το πρώτο ήταν minimal, εντάξει, αρχή ήταν. Στο τρίτο, είδες: κοτζάμ Στέλλα Αχαλινωτάκη και Μάρκο Ντούσαρη φωνάξαμε. Στο τέταρτο κάναμε γυρίσματα στο Σπήλαιο Παιανίας, με 30 παρατρεχάμενους... Μέχρι και 2nd unit είχαν οι τύποι! Ναι... όχι, όχι στο Δυρό, μπούρδες λένε. Σιγά μη πηγαίναμε εκεί πάνω... Στην Παιανία ήταν...
Αλλά αναρωτιέμαι, ρε Κώστα: αν αυτά δεν είναι υπεσχημένα, παροχές που προβλέπεται να κάνει μια δισκογραφική, τότε τι είναι; Και σκέψου οτι ίσως απο εμάς να μην έχουν ρεφάρει ακόμη. Κι αν σου μιλάω τώρα, είναι επειδή με πήραν πρώτα τηλέφωνο να με ρωτήσουν και μετά... (γελάει) Λες ε;.. Ε, άμα το βύσμα σου είναι τόσο δυνατό, τι να πω, ρε παλικάρι μου... (ξαναγελάει. Ο μικρός αλλάζει πλευρό και πατάει την κοιλιά του Vankouver. Εκείνος συνεχίζει.)
Τι έλεγα;... Α, ναι.
Για να μην αναφέρω το κονέ που έκαναν πάλι με την MustangRec Αγγλίας, και πήγαμε σε όλη τη Μ. Βρεττανία. Θυμάσαι; Λείπαμε 25 μέρες και παίξαμε σε 16 venues! Κι απο εκεί, κλείσαμε για άλλη μια τουρνέ στο Βέλγιο, Ολλανδία και Αυστρία. Κι είχαμε και τα πολύ καλα παιδάκια, τους Original Threat μαζί μας, αυτοί με το κομμάτι που μου έλεγες ότι σου άρεσε... Ναι, το θεωρώ λίγο άνευρο, αλλά οι ήχοι του είναι συγκλονιστικοί...
Ναι, ναι... Σωστά.
Αλλά εμείς ίσως φίλε, να ήμασταν οι τυχεροί. Τυχεροί με καλή μουσική, και πείσμα. Και κυρίως: Ανοιχτά μυαλά!»
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
(οι φωτογραφίες είναι απο τα http://www.keyboardmag.com/ , http://www.record-labels-companies-guide.com/ , http://entertainment.howstuffworks.com/record-label.htm)