Λίγο πριν κλείσουν τα θερινά σινεμά ο Γούντι Άλεν επέστρεψε στις κινηματογραφικές αίθουσες με το δυνατό πρωταγωνιστικό δίδυμο Χοακίν Φίνιξ και Έμα Στόουν, και τον γεμάτο ανατροπές και φιλοσοφικές αναζητήσεις "Παράλογο Άνθρωπο".
Σε ένα παραθαλάσσιο προάστιο της Αμερικής, ανάμεσα σε καλοβολεμένους αστούς, βαριεστημένες συζύγους που γυρεύουν την ερωτική περιπέτεια που θα τις βγάλει για λίγο από την πλήξη τους και ονειροπαρμένες φοιτήτριες που σπουδάζουν φιλοσοφία και περιμένουν όλα όσα διαβάζουν στα βιβλία των σπουδών τους να ανταποκρίνονται επακριβώς και στην αληθινή ζωή, καταφθάνει ένας αλκοολικός καθηγητής με αξιοσέβαστη ακαδημαϊκή φήμη, μπόλικες αισθηματικές περιπέτειες στο ενεργητικό του, αλλά και αρκετές προσωπικές τραγωδίες να βαραίνουν το κάθε βήμα του. Σχεδόν αποτραβηγμένος από τους γύρω του και πιωμένος, σε διαρκή αναμέτρηση με την κατάθλιψη και πεπεισμένος ότι τα πάντα σε αυτή τη σύντομη παραμονή μας στη γη είναι αποτέλεσμα τύχης και όχι κάποιου ευρύτερου κοσμικού σχεδίου, ο ήρωας της νέας ταινίας του Άλεν κλέβει χωρίς να προσπαθήσει ιδιαίτερα την καρδιά μιας έξυπνης φοιτήτριας και παράλληλα ξαναβρίσκει τη χαμένη του διάθεση για ζωή όταν αποφασίζει να διαπράξει ένα έγκλημα.
Η ταινία αυτοπροσδιορίζεται ως δραματική κομεντί, μιας και έχει όντως στοιχεία κωμωδίας και αρκετά ψυχολογικού δράματος. Στη νέα του δουλειά ο Γούντι Άλεν επαναφέρει στο προσκήνιο, με λιγότερη πρωτοτυπία αυτή τη φορά, τα ηθικά διλήμματα και την ανθρώπινη ενοχή με αφορμή την έμπνευση ενός φόνου, θέμα το οποίο έχει πραγματευτεί και σε παλαιότερες ταινίες του (βλέπε "Match Point", "Το Όνειρο της Κασσάνδρας") με αποτέλεσμα ο θεατής να αισθάνεται κάποιες στιγμές ένα κινηματογραφικό deja-vu. Για μια ακόμη φορά κάνει παιχνίδι ανάμεσα στη κωμωδία και το ρομάντζο ενώ παράλληλα ρωτά και συνδιαλέγεται με κάποια από τα πιο γνωστά και συνάμα αναπάντητα φιλοσοφικά ερωτήματα προσφέροντας μας τροφή για σκέψη μέσω των αποφθεγμάτων του Κάντ, Χαιντεγκερ και Ντε Μποβουάρ.
Βαθιά επηρεασμένος από το βιβλίο του Ντοστογιέφσκι "Έγκλημα και τιμωρία", διαστάσεις του οποίου ο σκηνοθέτης προεκτείνει κι εμπλουτίζει με δικές του ιδέες, ο "Παράλογος Άνθρωπος" σου κεντρίζει σίγουρα την προσοχή εξαιτίας των άψογων ερμηνειών από το βασικό καστ που αποτελείται από τους Χοακίν Φίνιξ, Έμα Στόουν και Πάρκερ Πόουζι. Κομβικό σημείο στην υπόθεση του έργου είναι όταν ο Έιμπ κρυφακούει κατά τύχη τη συζήτηση ενός αγνώστου η οποία θα τον ξυπνήσει από τον υπαρξιακό του λήθαργο και θα ανατρέψει την μοίρα των πρωταγωνιστών.
«Η ζωή έχει το νόημα που εσύ επιλέγεις να της δώσεις» ακούγεται στο φιλμ να λέει ο καθηγητής Έιμπ Λούκας (Χοακίν Φίνιξ). Εξάλλου η έννοια του τυχαίου είναι μια βασική θεματική στις ταινίες του Άλεν. Όπως και αλλού έτσι και εδώ η ιστορία επιφυλάσσει μια σειρά τυχαίων γεγονότων με συνέπειες που ισορροπούν ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει σε συνεντεύξεις του και ο ίδιος ο σκηνοθέτης: «Πιστεύω ακράδαντα στο δίχως απολύτως κανένα νόημα, τυχαίο της ύπαρξης. Αυτό ήθελα να πω στο “Match Point” και αυτό διδάσκει ο Έιμπ στην τάξη του. Η ύπαρξη δεν έχει κανένα νόημα ή λογική. Όλοι υπόκεινται στο εντελώς εύθραυστο απρόοπτο της ζωής».
Εν κατακλείδι, σίγουρα ο Άλεν είναι το είδος του σκηνοθέτη που είτε λατρεύεις είτε αγαπάς να μισείς. Προσωπικά, κατατάσσοντας τον εαυτό μου στην πρώτη κατηγορία, βρίσκω σχεδόν κάθε ταινία του ενδιαφέρουσα και πάνω από όλα διασκεδαστική. Θεωρώ ότι ενίοτε παρουσιάζει τη λογοτεχνία και την ψυχανάλυση κάπως επιδερμικά. Παρόλα αυτά, μια ταινία που σε κάνει να γελάς, να προβληματίζεσαι και να ''συνομιλείς'' έστω και για λίγο με τον Κάντ και τον Ντοστογιέφσκι δεν μπορεί να αποτελεί χάσιμο χρόνου. Ο “Παράλογος Άνθρωπος” επιβεβαιώνει ότι ο Γούντι Άλεν, πάρα τα 80 του χρόνια, “το έχει ακόμα”, τόσο σεναρικά όσο και σκηνοθετικά.
Σε ένα παραθαλάσσιο προάστιο της Αμερικής, ανάμεσα σε καλοβολεμένους αστούς, βαριεστημένες συζύγους που γυρεύουν την ερωτική περιπέτεια που θα τις βγάλει για λίγο από την πλήξη τους και ονειροπαρμένες φοιτήτριες που σπουδάζουν φιλοσοφία και περιμένουν όλα όσα διαβάζουν στα βιβλία των σπουδών τους να ανταποκρίνονται επακριβώς και στην αληθινή ζωή, καταφθάνει ένας αλκοολικός καθηγητής με αξιοσέβαστη ακαδημαϊκή φήμη, μπόλικες αισθηματικές περιπέτειες στο ενεργητικό του, αλλά και αρκετές προσωπικές τραγωδίες να βαραίνουν το κάθε βήμα του. Σχεδόν αποτραβηγμένος από τους γύρω του και πιωμένος, σε διαρκή αναμέτρηση με την κατάθλιψη και πεπεισμένος ότι τα πάντα σε αυτή τη σύντομη παραμονή μας στη γη είναι αποτέλεσμα τύχης και όχι κάποιου ευρύτερου κοσμικού σχεδίου, ο ήρωας της νέας ταινίας του Άλεν κλέβει χωρίς να προσπαθήσει ιδιαίτερα την καρδιά μιας έξυπνης φοιτήτριας και παράλληλα ξαναβρίσκει τη χαμένη του διάθεση για ζωή όταν αποφασίζει να διαπράξει ένα έγκλημα.
Η ταινία αυτοπροσδιορίζεται ως δραματική κομεντί, μιας και έχει όντως στοιχεία κωμωδίας και αρκετά ψυχολογικού δράματος. Στη νέα του δουλειά ο Γούντι Άλεν επαναφέρει στο προσκήνιο, με λιγότερη πρωτοτυπία αυτή τη φορά, τα ηθικά διλήμματα και την ανθρώπινη ενοχή με αφορμή την έμπνευση ενός φόνου, θέμα το οποίο έχει πραγματευτεί και σε παλαιότερες ταινίες του (βλέπε "Match Point", "Το Όνειρο της Κασσάνδρας") με αποτέλεσμα ο θεατής να αισθάνεται κάποιες στιγμές ένα κινηματογραφικό deja-vu. Για μια ακόμη φορά κάνει παιχνίδι ανάμεσα στη κωμωδία και το ρομάντζο ενώ παράλληλα ρωτά και συνδιαλέγεται με κάποια από τα πιο γνωστά και συνάμα αναπάντητα φιλοσοφικά ερωτήματα προσφέροντας μας τροφή για σκέψη μέσω των αποφθεγμάτων του Κάντ, Χαιντεγκερ και Ντε Μποβουάρ.
Βαθιά επηρεασμένος από το βιβλίο του Ντοστογιέφσκι "Έγκλημα και τιμωρία", διαστάσεις του οποίου ο σκηνοθέτης προεκτείνει κι εμπλουτίζει με δικές του ιδέες, ο "Παράλογος Άνθρωπος" σου κεντρίζει σίγουρα την προσοχή εξαιτίας των άψογων ερμηνειών από το βασικό καστ που αποτελείται από τους Χοακίν Φίνιξ, Έμα Στόουν και Πάρκερ Πόουζι. Κομβικό σημείο στην υπόθεση του έργου είναι όταν ο Έιμπ κρυφακούει κατά τύχη τη συζήτηση ενός αγνώστου η οποία θα τον ξυπνήσει από τον υπαρξιακό του λήθαργο και θα ανατρέψει την μοίρα των πρωταγωνιστών.
«Η ζωή έχει το νόημα που εσύ επιλέγεις να της δώσεις» ακούγεται στο φιλμ να λέει ο καθηγητής Έιμπ Λούκας (Χοακίν Φίνιξ). Εξάλλου η έννοια του τυχαίου είναι μια βασική θεματική στις ταινίες του Άλεν. Όπως και αλλού έτσι και εδώ η ιστορία επιφυλάσσει μια σειρά τυχαίων γεγονότων με συνέπειες που ισορροπούν ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει σε συνεντεύξεις του και ο ίδιος ο σκηνοθέτης: «Πιστεύω ακράδαντα στο δίχως απολύτως κανένα νόημα, τυχαίο της ύπαρξης. Αυτό ήθελα να πω στο “Match Point” και αυτό διδάσκει ο Έιμπ στην τάξη του. Η ύπαρξη δεν έχει κανένα νόημα ή λογική. Όλοι υπόκεινται στο εντελώς εύθραυστο απρόοπτο της ζωής».
Εν κατακλείδι, σίγουρα ο Άλεν είναι το είδος του σκηνοθέτη που είτε λατρεύεις είτε αγαπάς να μισείς. Προσωπικά, κατατάσσοντας τον εαυτό μου στην πρώτη κατηγορία, βρίσκω σχεδόν κάθε ταινία του ενδιαφέρουσα και πάνω από όλα διασκεδαστική. Θεωρώ ότι ενίοτε παρουσιάζει τη λογοτεχνία και την ψυχανάλυση κάπως επιδερμικά. Παρόλα αυτά, μια ταινία που σε κάνει να γελάς, να προβληματίζεσαι και να ''συνομιλείς'' έστω και για λίγο με τον Κάντ και τον Ντοστογιέφσκι δεν μπορεί να αποτελεί χάσιμο χρόνου. Ο “Παράλογος Άνθρωπος” επιβεβαιώνει ότι ο Γούντι Άλεν, πάρα τα 80 του χρόνια, “το έχει ακόμα”, τόσο σεναρικά όσο και σκηνοθετικά.