MARTYRSΣκεφτόμουνα τις προάλλες το εξής. Αν πληρωνόμουνα τις ώρες που ξόδεψα να δω ταινίες που δε θυμάμαι καν ούτε το όνομα, ούτε την υπόθεση τους, αυτή τη στιγμή θα με έπαιζε η διαφήμιση του ΟΠΑΠ σαν ιδιοκτήτη νησιού με 15 γράμματα. Επειδή δεν έχω βρει ακόμα σπόνσορα, θα συνεχίσω να ασχολούμαι με το άθλημα καθαρά για μαζοχιστικούς λόγους. Δε πιστεύω να υπάρχει διαφωνία από κανέναν στο γεγονός ότι στον τομέα των ταινιών τρόμου οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι είναι κορυφή στον τομέα των οπτικών εφέ, τα Γιαπωνεζάκια στην ατμόσφαιρα και οι Γάλλοι στις ταινίες που βγάζουν κάτι το brutal με πολύ αίμα.
Στην τελευταία κατηγορία ανήκει και η ταινία Martyrs, σε σκηνοθεσία του Pascal Laugier και παραγωγή του Richard Grandpierre που εκτός άλλων έχει κάνει την παραγωγή στο Irreversible με την άσχημη κι ατάλαντη Monica και στο Ils. Η ταινία με λίγα λόγια είναι μια μίξη Saw με Hellraiser μόνο που λείπουν ο Jigsaw και οι δαίμονες. Οι πρωταγωνίστριες Mylene Jampanoi και Morjana Alaoui είναι οι μάρτυρες του ποιητή που έγραψε το σενάριο. Η ταινία κατά τις πρώτες της προβολές ανάγκασε πολλούς να φύγουν από την αίθουσα λόγω της ωμής βίας που υπάρχει σε πολλές σκήνες της, ενώ είχε πολύ καλά σχόλια από κριτικούς ταινιών τρόμου.
Το Martyrs αποτελείται από τρια μέρη. Το πρώτο κομμάτι της ιστορίας σε βάζει στο πνεύμα της υπόθεσης, η οποία βασίζεται σε παιδιά που απήχθησαν και βαζανίζονταν συστηματικά απο ένα καλά οργανωμένο δίκτυο. Ώσπου ένα ωραίο πρωί ένα αποό αυτα βρίσκει τον τρόπο να δραπευτεύσει και μετά από κάμποσα χρόνια βρίσκει τους βασανιστλες του σε μια φωτογραφία στην εφημερίδα και γυρνάει να πάρει εκδίκηση. Μετά απο μισή ώρα ταινίας κι αφού πιστεύεις ότι τέλειωσε η ταινία (τι διάολο με γελάσανε και με φέρανε σε μικρού μήκους ταινία;;) το όλο σκηνικό συνεχίζεται αφου η πρωταγωνίστρια ανακαλύπτει ότι στο υπόγειο του σπιτιού η φρίκη συνεχίζεται, και δε φτάνει μόνο αυτό αλλά μπαινει κι αυτή στη θέση του μάρτυρα στο τρίτο κομμάτι του έργου...
Γενικά πρόκειται για μια πολύ καλή ταινία η οποία όμως θα εκτιμηθεί κυρίως από οπαδούς των ταινιών τρόμου (αλλά και του Παναθηναικού που κάθε χρόνο ζουν το δικό τους μαρτύριο). Αν και μερικές σκηνές είναι τόσο ωμές που σε αναγκάζουν να γυρίσεις να δεις ποιος κάθεται δίπλα σου για λίγο, κατά τα άλλα η ταινία σε κρατά σε διαρκή αγωνία και σ’αναγκάζει να μπεις στο θέση της πρωταγωνίστριας βιώνοντας όλο το μαρτύριο της....
P.s. : ΑCDC ερχόμαστε!!!!!