Την τελευταία εβδομάδα εύκολα μπορείς να τη χαρακτηρίσεις ως εβδομάδα των πολλών decibels, των αναμνήσεων από άλλες δεκαετίες, της σκόνης, του ιδρώτα, του "ντάλα ήλιου", των hot dogs, της μπύρας και γενικότερα η πιο συναυλιακή εβδομάδα της χρονιάς.
Μέσα σε 7 ημέρες είχαμε Rockwave, Ejekt και Cranberries χθες. Όλα μαζεμένα. Βλέπετε το Mundial φέτος άλλαξε τον προγραμματισμό πολλών διοργανωτών ανά τον κόσμο.
Το απόγευμα της Τρίτης φτάσαμε στο Κλειστό Γήπεδο του Tae Kwon Do στο Φάληρο για το Ejekt Festival. Ας ξεκινήσουμε με μια παράθεση από "συν" και "πλήν" του όλου Φεστιβάλ:
Στα συν
+ Το Ejekt πραγματικά ρόκαρε και ικανοποίησε αρκετούς που είχαν απογοητευθεί από τη σύνθεση του φετινού Rockwave.
+ Και οι 3 εμφανίσεις (Bad Religion, Faith No More, UNKLE) ήταν καλές με τα μέλη των συγκροτημάτων να είναι σε κέφια (ιδίως οι Bad Religion).
+ Ο Graffin και ο Patton. Σαν το παλιό καλό κρασί είναι ακόμη οι φωνές των τραγουδιστών των Bad Religion και Faith No More αντίστοιχα.
+ Ο κόσμος. Ευτυχώς το γήπεδο γέμισε και δεν είδαμε τις μικρές προσελεύσεις των προηγούμενων ημερών. Μάλιστα το κοινό ήξερε πολύ καλά γιατί είχε έρθει στο Tae Kwon Do και θα έλεγα ότι ήταν από τα καλύτερα και πιο διαβασμένα, που έχω δει.
+ Μετά την περσινή όχι επιτυχημένα - εισπρακτικά - χρονιά, ευτυχώς έγινε το Ejekt, ακόμη κι αν έγιναν πολλές περικοπές.
+ Το air condition όταν φτάσαμε ήταν βάλσαμο, λόγω της ζέστης που υπήρχε έξω.
Στα πλήν
- Ο χώρος. Τα λέγαμε και πριν γίνει το Φεστιβάλ. Και δεν προσφέρεται ο κλειστός χώρος για Καλοκαιρινό Φεστιβάλ στην Ελλάδα, αλλά και είναι πιο δύσκολος για να παράγει σωστό ήχο.
- Ο ήχος. Δε γνωρίζω πολλά από τη δουλειά των ηχοληπτών, αλλά η λογική μου λέει ότι όταν κάνεις μια συναυλία rock συγκροτημάτων (που είναι ακόμη πιο δύσκολος ο ήχος τους) σε κλειστό χώρο έχεις ένα παραπάνω εμπόδιο: Την αντανάκλαση του ήχου. Θα μου πείτε και πως γίνονται οι συναυλίες σε κλειστούς χώρους στο εξωτερικό; Πώς στη συναυλία του Jean Michel Jarre ο ήχος ήταν κρυστάλλινος (βέβαια άλλο το ύφος μουσικής εκεί); Δυστυχώς, ο ήχος συνολικά στο Ejekt δεν ήταν καλός. Όσο απομακρυνόσουν από τη σκηνή (και υπήρχαν μεγαλύτερες αντανακλάσεις), τόσο χειροτέρευε ο ήχος. Όσοι ήταν στα καθίσματα πίσω, θα πρέπει να συχτήριασαν αρκετές φορές...
- Το τσιγάρο και ο εξαερισμός. ΟΚ δεν είμαστε και οι δύο καπνιστές, αλλά δεν έχουμε ψυχή κι εμείς...; Μετά το τέλος της εμφάνισης των Bad Religion και λίγο πριν τους Faith No More ο ιδρώτας σε συνδυασμό με το "ντουμάνι" καπνού που υπήρχε στο Γήπεδο δημιουργούσε ένα συνδυασμό αρκετά άσχημο. Σε ανοιχτό χώρο βέβαια δε θα είχαμε τέτοια θέματα.
- Οι περικοπές. Από δύο μέρες, έγινε Φεστιβάλ της μιας ημέρας. Από τον ευρύ και ανοιχτό χώρο του Ελληνικού, στο Tae Kwon Do. Δύσκολες εποχές για Festivals στην Ελλάδα, το ξέρουμε.
Τους δικούς μας Zebra Tracks δυστυχώς δεν τους είδαμε. Για τους Σέρβους Obojeni Program δεν έχω πολλά να πω δυστυχώς. Δεν ξέρω αν φταίει ο κάκιστος ήχος, αλλά περίμενα πως και πως να τελειώσουν...
Bad Religion [by ody]
Ποσό γρήγορα κυλάει ο χρόνος… ήμουνα νιός και γέρασα… και άλλες τέτοιες κοινότυπες αλλά αληθινές φράσεις περνούν από το μυαλό μου καθώς μπαίνω στο κλειστό (καλοκαιριάτικα) γήπεδο του Tae Kwon Do και οι Bad Religion έχουν ήδη ξεκινήσει τη μόλις δεύτερη Αθηναϊκή τους εμφάνιση στα 30 χρόνια της ιστορίας τους. Ακριβώς 14 (δεκατέσσερα!) χρόνια πριν και πάνω κάτω την ίδια ώρα ήμουν λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, στην Αποβάθρα 3 στο λιμάνι του Πειραιά (όπως μας θυμίζει και ο Λεωνίδας εδώ) όπου οι βετεράνοι Καλιφορνέζοι punkers έκαναν το Ελληνικό συναυλιακό τους ντεμπούτο στα πλαίσια του φεστιβάλ Rock of Gods, παίζοντας πριν από τους Jesus And Mary Chain.
Ε, λοιπόν, αν σας έλεγα ότι πάνω κάτω το σετ τους ήταν το ίδιο, θα με πιστεύατε; Αν λάβετε υπόψη ότι τα περισσότερα κομμάτια που μας έπαιξαν στο σχεδόν 90λεπτο «best of» σετ τους ήταν από εκείνη την περίοδο και πίσω, καταλαβαίνετε ότι μάλλον δεν με απατά η μνήμη μου.
Αν επίσης προσθέσουμε στα δεδομένα μας (για να μιλάμε επιστημονικά, αφού έχουμε μπροστά μας και έναν καθηγητή με PhD) ότι οι Bad Religion δεν έχουν αλλάξει στο παραμικρό τον ήχο τους από τότε που ξεκίναγαν με το ιστορικό «How Could Hell Be Any Worse?» στις αρχές των ‘80s (ΟΚ, πρόσθεσαν μια δόση μελωδίας λίγο αργότερα), γίνεται εύκολα κατανοητό ότι αυτό που ακούσαμε το 2010 καθόλου δεν διαφέρει από αυτό που θυμόμαστε οι μεγαλύτεροι από το 1996. Και πιθανότατα, σαν ήχος τουλάχιστον, το ίδιο ακριβώς θα ακούγαμε αν με τη μηχανή του χρόνου πηγαίναμε 30 χρόνια πίσω και τους πετυχαίναμε σε κάποια τρύπα του Λος Άντζελες στα πρώτα τους βήματα.
Η ουσιαστική διαφορά είναι ότι 30 χρόνια πριν θα βλέπαμε την ιστορία στη γέννησή της (δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι στην έκρηξη του hardcore punk, όπου οι Bad Religion έχουν σημαντική συνεισφορά, έχουν τις ρίζες τους κάποια από τα σπουδαιότερα μεταγενέστερα ροκ ονόματα - από τους Pixies μέχρι τους Nirvana), ενώ 14 χρόνια πριν είδαμε ένα γκρουπ που τουλάχιστον ήταν κοντά στο απόγειο της δημοτικότητάς του. Αυτό όμως που είδαμε το 2010 μόνο ως μάθημα ιστορίας για τους νεώτερους και νοσταλγία του παρελθόντος για τις παλιοσειρές μπορώ να το εκλάβω (το ίδιο φυσικά ισχύει και για τους Faith No More που ακλούθησαν ή τους Pixies που είδαμε πέρυσι).
Ήταν ένα punk πάρτι μιας άλλης εποχής, όμως όποιος είχε την ανόητη απαίτηση να δει κάτι πραγματικά καινούργιο, είχε χάσει. Αλλά αν κρίνω από την ανταπόκριση της πλειοψηφίας του κοινού, αυτά είναι ψιλά γράμματα. Είναι γνωστό άλλωστε ότι στην Ελλάδα έχει πέραση η εμπειρία και η ασφάλεια της επανάληψης - ο νέος και οτιδήποτε το καινούργιο, ας περιμένουν τη σειρά τους. Καλώς ήρθατε στη δεκαετία του ’90!
Κάποια από τα τραγούδια που ακούσαμε: Do What You Want, Sinister Rouge, We're Only Gonna Die, Recipe For Hate, Flat Earth Society , Before You Die , A Walk , How Much Is Enough , No Control , Requiem For Dissent , Atomic Garden , Sanity , Suffer , No Direction , Los Angeles Is Burning , Germs Of Perfection , I Want To Conquer The World , Materialist , Fuck Armageddon This Is Hell , Along The Way , Infected , American Jesus , Generator , 21st Century Digital Boy , Sorrow.
Faith No More [by gbal]
Ήταν εμφανές ότι οι περισσότεροι είχαν έρθει για τους Faith No More. Από την ανταπόκριση του κόσμου (μεγαλύτερη από Bad Religion), από τα μπλουζάκια κι από το γεγονός ότι μετά την εμφάνιση τους πολύς κόσμος έφυγε.
Στις 10:23 μμ ξεκίνησαν οι Faith no More με το Mike Patton να φοράει το άσπρο κουστουμάκι του και με τη μελλόντικα να παίζει το "Midnight Cowboy". Με αυτό το κομμάτι ή το "Reunited" ξεκινούν τις περισσότερες από τις συναυλίες τους πέρσι και φέτος. Η συνέχεια είχε From out of nowhere στο οποίο ο Patton βάζει το μικρόφωνο μέσα στο στόμα του και ουρλιάζει σατανικά...
Ότι ήθελε έκανε τη φωνή του αυτός ο άνθρωπος! Ακόμη κι αν έχει σαρανταρίσει (αισίως 42), οι φωνητικές του ικανότητες παραμένουν ανεξίτηλες. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Στη σκηνή είχε συνεχή κίνηση. Έκανε κάποιους κλασσικούς γύρους από τη θέση που ήταν (το έκανε και ο Graffin πιο πριν αυτό) και γενικότερα "έπαιζε" όσο μπορούσε με το κοινό και όσους ήταν στη "ζώνη του πυρός", μπροστά, μπροστά δηλαδή....
Caffeine σε μια πολύ δυναμική εκτέλεση, Evidence για να θυμηθούμε τις παλιές απολαύσεις μας και Surprise you are dead για να ροκάρουμε δυνατά! Το όλο set ήταν όπως και στους Bad Religion ένα Best of ποτ πουρί. Κορυφαίες στιγμές της βραδιάς τα "Epic", "King for a day", "Easy", "Ashes to Ashes" & "Caffeine" με το κοινό να δίνει τα ρέστα του στο τραγούδι και το χορό.
Για τον ήχο τα λέμε και πιο πάνω στα πλην, μην επαναλαμβανόμαστε. Στις 23:37 το κανονικό set κλείνει με την τελευταία νότα του "Just a man" και 3 λεπτά μετά οι Faith No More ξαναβγαίνουν στη σκηνή για να μοιράσουν μπλουζάκια και να αφιερώσουν τη διασκευή τους στο "Chariots of Fire" στο "μεγαλύτερο Έλληνα συνθέτη" για αυτούς, το Βαγγέλη Παπαθανασίου.
23.55 Δεύτερο encore με το "Pristina" και τίτλοι τέλους για την εμφάνιση των Faith no More. Θα ήθελα να έκλειναν με ένα πιο δυνατό τραγούδι, όπως το "We care a lot", αλλά μην τα θέλουμε όλα δικά μας...
Κάποια από τα τραγούδια που ακούσαμε: Midnight Cowboy, From out of nowhere, Caffeine, Evidence, Surprise you are dead, Last cup of sorrow, Cuckoo for Caca, Easy, Ashes to Ashes, Ben (διασκευή σε Jackson 5), King for a day, Midlife Crisis, Epic, Just a man. Encore 1: Chariots of Fire (Vangelis). Encore 2: Pristina.
UNKLE [by ody]
Η βραδιά ολοκληρώθηκε με τους UNKLE, το πολυμετοχικό σχήμα του James Lavelle, που μπορεί στο ξεκίνημα του να είχε μεγαλύτερη σχέση με την χορευτική και ηλεκτρονική σκηνή, αλλά που τα τελευταία χρόνια έχει κάνει σαφή στροφή στον rock ήχο (βλέπε συνεργασίες με Chris Goss, Josh Homme, Ian Astbury, Mark Lanegan κλπ). Έτσι λοιπόν η συμμετοχή τους στο φετινό, ηλεκτρικό Ejekt κάθε άλλο παρά άστοχη ήταν - άλλο αν δεν εκτιμήθηκε αρκετά από όλους τους θεατές, αφού δεν ήταν και λίγοι όσοι έφυγαν μετά τους FNM.
Ομολογουμένως είναι άλλο να βλέπεις τον Josh Homme να τραγουδάει μπροστά σου και άλλο να ακούς απλώς την φωνή του στο ξεσηκωτικό «Restless», αλλά μια τέτοια συναυλία που θα συγκέντρωνε όλο τα αστέρια και τα αστεράκια που συμμετέχουν κατά καιρούς στους δίσκους των UNKLE μόνο στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Κατά τα άλλα, το οπτικό μέρος της συναυλίας με τα video projections και τον κατάλληλο φωτισμό κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μας, ενώ αξιοσημείωτη ήταν και η ενέργεια του συγκροτήματος στη σκηνή που έδειχνε να πηγάζει περισσότερο από τις κιθάρες παρά από τα ηλεκτρονικά κόλπα του Lavelle (ή έτσι κατάφερε να νομίζουμε).
Σημειώνω ότι ο ήχος που είχαν οι UNKLE μου φάνηκε πολύ πιο καθαρός από αυτόν των προηγουμένων συγκροτήματα, αλλά αυτό μάλλον οφείλεται στη θέση μου μπροστά από τη σκηνή. Γενικότερα, η ακουστική τέτοιων γηπέδων δεν προσφέρεται για συναυλίες και η αλλαγή του χώρου χρεώνεται στα αρνητικά του φεστιβάλ.
Ακούσαμε: The Answer, Burn My Shadow, Chemistry, Natural Selection, Reign, Restless, Glow, Follow Me Down, Keys To The Kingdom, Ablivion, Eye For An Eye και στο encore Heaven, Lonely Soul και In A State.
Μέσα σε 7 ημέρες είχαμε Rockwave, Ejekt και Cranberries χθες. Όλα μαζεμένα. Βλέπετε το Mundial φέτος άλλαξε τον προγραμματισμό πολλών διοργανωτών ανά τον κόσμο.
Το απόγευμα της Τρίτης φτάσαμε στο Κλειστό Γήπεδο του Tae Kwon Do στο Φάληρο για το Ejekt Festival. Ας ξεκινήσουμε με μια παράθεση από "συν" και "πλήν" του όλου Φεστιβάλ:
Στα συν
+ Το Ejekt πραγματικά ρόκαρε και ικανοποίησε αρκετούς που είχαν απογοητευθεί από τη σύνθεση του φετινού Rockwave.
+ Και οι 3 εμφανίσεις (Bad Religion, Faith No More, UNKLE) ήταν καλές με τα μέλη των συγκροτημάτων να είναι σε κέφια (ιδίως οι Bad Religion).
+ Ο Graffin και ο Patton. Σαν το παλιό καλό κρασί είναι ακόμη οι φωνές των τραγουδιστών των Bad Religion και Faith No More αντίστοιχα.
+ Ο κόσμος. Ευτυχώς το γήπεδο γέμισε και δεν είδαμε τις μικρές προσελεύσεις των προηγούμενων ημερών. Μάλιστα το κοινό ήξερε πολύ καλά γιατί είχε έρθει στο Tae Kwon Do και θα έλεγα ότι ήταν από τα καλύτερα και πιο διαβασμένα, που έχω δει.
+ Μετά την περσινή όχι επιτυχημένα - εισπρακτικά - χρονιά, ευτυχώς έγινε το Ejekt, ακόμη κι αν έγιναν πολλές περικοπές.
+ Το air condition όταν φτάσαμε ήταν βάλσαμο, λόγω της ζέστης που υπήρχε έξω.
Στα πλήν
- Ο χώρος. Τα λέγαμε και πριν γίνει το Φεστιβάλ. Και δεν προσφέρεται ο κλειστός χώρος για Καλοκαιρινό Φεστιβάλ στην Ελλάδα, αλλά και είναι πιο δύσκολος για να παράγει σωστό ήχο.
- Ο ήχος. Δε γνωρίζω πολλά από τη δουλειά των ηχοληπτών, αλλά η λογική μου λέει ότι όταν κάνεις μια συναυλία rock συγκροτημάτων (που είναι ακόμη πιο δύσκολος ο ήχος τους) σε κλειστό χώρο έχεις ένα παραπάνω εμπόδιο: Την αντανάκλαση του ήχου. Θα μου πείτε και πως γίνονται οι συναυλίες σε κλειστούς χώρους στο εξωτερικό; Πώς στη συναυλία του Jean Michel Jarre ο ήχος ήταν κρυστάλλινος (βέβαια άλλο το ύφος μουσικής εκεί); Δυστυχώς, ο ήχος συνολικά στο Ejekt δεν ήταν καλός. Όσο απομακρυνόσουν από τη σκηνή (και υπήρχαν μεγαλύτερες αντανακλάσεις), τόσο χειροτέρευε ο ήχος. Όσοι ήταν στα καθίσματα πίσω, θα πρέπει να συχτήριασαν αρκετές φορές...
- Το τσιγάρο και ο εξαερισμός. ΟΚ δεν είμαστε και οι δύο καπνιστές, αλλά δεν έχουμε ψυχή κι εμείς...; Μετά το τέλος της εμφάνισης των Bad Religion και λίγο πριν τους Faith No More ο ιδρώτας σε συνδυασμό με το "ντουμάνι" καπνού που υπήρχε στο Γήπεδο δημιουργούσε ένα συνδυασμό αρκετά άσχημο. Σε ανοιχτό χώρο βέβαια δε θα είχαμε τέτοια θέματα.
- Οι περικοπές. Από δύο μέρες, έγινε Φεστιβάλ της μιας ημέρας. Από τον ευρύ και ανοιχτό χώρο του Ελληνικού, στο Tae Kwon Do. Δύσκολες εποχές για Festivals στην Ελλάδα, το ξέρουμε.
Τους δικούς μας Zebra Tracks δυστυχώς δεν τους είδαμε. Για τους Σέρβους Obojeni Program δεν έχω πολλά να πω δυστυχώς. Δεν ξέρω αν φταίει ο κάκιστος ήχος, αλλά περίμενα πως και πως να τελειώσουν...
Bad Religion [by ody]
Ποσό γρήγορα κυλάει ο χρόνος… ήμουνα νιός και γέρασα… και άλλες τέτοιες κοινότυπες αλλά αληθινές φράσεις περνούν από το μυαλό μου καθώς μπαίνω στο κλειστό (καλοκαιριάτικα) γήπεδο του Tae Kwon Do και οι Bad Religion έχουν ήδη ξεκινήσει τη μόλις δεύτερη Αθηναϊκή τους εμφάνιση στα 30 χρόνια της ιστορίας τους. Ακριβώς 14 (δεκατέσσερα!) χρόνια πριν και πάνω κάτω την ίδια ώρα ήμουν λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, στην Αποβάθρα 3 στο λιμάνι του Πειραιά (όπως μας θυμίζει και ο Λεωνίδας εδώ) όπου οι βετεράνοι Καλιφορνέζοι punkers έκαναν το Ελληνικό συναυλιακό τους ντεμπούτο στα πλαίσια του φεστιβάλ Rock of Gods, παίζοντας πριν από τους Jesus And Mary Chain.
Ε, λοιπόν, αν σας έλεγα ότι πάνω κάτω το σετ τους ήταν το ίδιο, θα με πιστεύατε; Αν λάβετε υπόψη ότι τα περισσότερα κομμάτια που μας έπαιξαν στο σχεδόν 90λεπτο «best of» σετ τους ήταν από εκείνη την περίοδο και πίσω, καταλαβαίνετε ότι μάλλον δεν με απατά η μνήμη μου.
Αν επίσης προσθέσουμε στα δεδομένα μας (για να μιλάμε επιστημονικά, αφού έχουμε μπροστά μας και έναν καθηγητή με PhD) ότι οι Bad Religion δεν έχουν αλλάξει στο παραμικρό τον ήχο τους από τότε που ξεκίναγαν με το ιστορικό «How Could Hell Be Any Worse?» στις αρχές των ‘80s (ΟΚ, πρόσθεσαν μια δόση μελωδίας λίγο αργότερα), γίνεται εύκολα κατανοητό ότι αυτό που ακούσαμε το 2010 καθόλου δεν διαφέρει από αυτό που θυμόμαστε οι μεγαλύτεροι από το 1996. Και πιθανότατα, σαν ήχος τουλάχιστον, το ίδιο ακριβώς θα ακούγαμε αν με τη μηχανή του χρόνου πηγαίναμε 30 χρόνια πίσω και τους πετυχαίναμε σε κάποια τρύπα του Λος Άντζελες στα πρώτα τους βήματα.
Η ουσιαστική διαφορά είναι ότι 30 χρόνια πριν θα βλέπαμε την ιστορία στη γέννησή της (δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι στην έκρηξη του hardcore punk, όπου οι Bad Religion έχουν σημαντική συνεισφορά, έχουν τις ρίζες τους κάποια από τα σπουδαιότερα μεταγενέστερα ροκ ονόματα - από τους Pixies μέχρι τους Nirvana), ενώ 14 χρόνια πριν είδαμε ένα γκρουπ που τουλάχιστον ήταν κοντά στο απόγειο της δημοτικότητάς του. Αυτό όμως που είδαμε το 2010 μόνο ως μάθημα ιστορίας για τους νεώτερους και νοσταλγία του παρελθόντος για τις παλιοσειρές μπορώ να το εκλάβω (το ίδιο φυσικά ισχύει και για τους Faith No More που ακλούθησαν ή τους Pixies που είδαμε πέρυσι).
Ήταν ένα punk πάρτι μιας άλλης εποχής, όμως όποιος είχε την ανόητη απαίτηση να δει κάτι πραγματικά καινούργιο, είχε χάσει. Αλλά αν κρίνω από την ανταπόκριση της πλειοψηφίας του κοινού, αυτά είναι ψιλά γράμματα. Είναι γνωστό άλλωστε ότι στην Ελλάδα έχει πέραση η εμπειρία και η ασφάλεια της επανάληψης - ο νέος και οτιδήποτε το καινούργιο, ας περιμένουν τη σειρά τους. Καλώς ήρθατε στη δεκαετία του ’90!
Κάποια από τα τραγούδια που ακούσαμε: Do What You Want, Sinister Rouge, We're Only Gonna Die, Recipe For Hate, Flat Earth Society , Before You Die , A Walk , How Much Is Enough , No Control , Requiem For Dissent , Atomic Garden , Sanity , Suffer , No Direction , Los Angeles Is Burning , Germs Of Perfection , I Want To Conquer The World , Materialist , Fuck Armageddon This Is Hell , Along The Way , Infected , American Jesus , Generator , 21st Century Digital Boy , Sorrow.
Faith No More [by gbal]
Ήταν εμφανές ότι οι περισσότεροι είχαν έρθει για τους Faith No More. Από την ανταπόκριση του κόσμου (μεγαλύτερη από Bad Religion), από τα μπλουζάκια κι από το γεγονός ότι μετά την εμφάνιση τους πολύς κόσμος έφυγε.
Στις 10:23 μμ ξεκίνησαν οι Faith no More με το Mike Patton να φοράει το άσπρο κουστουμάκι του και με τη μελλόντικα να παίζει το "Midnight Cowboy". Με αυτό το κομμάτι ή το "Reunited" ξεκινούν τις περισσότερες από τις συναυλίες τους πέρσι και φέτος. Η συνέχεια είχε From out of nowhere στο οποίο ο Patton βάζει το μικρόφωνο μέσα στο στόμα του και ουρλιάζει σατανικά...
Ότι ήθελε έκανε τη φωνή του αυτός ο άνθρωπος! Ακόμη κι αν έχει σαρανταρίσει (αισίως 42), οι φωνητικές του ικανότητες παραμένουν ανεξίτηλες. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Στη σκηνή είχε συνεχή κίνηση. Έκανε κάποιους κλασσικούς γύρους από τη θέση που ήταν (το έκανε και ο Graffin πιο πριν αυτό) και γενικότερα "έπαιζε" όσο μπορούσε με το κοινό και όσους ήταν στη "ζώνη του πυρός", μπροστά, μπροστά δηλαδή....
Caffeine σε μια πολύ δυναμική εκτέλεση, Evidence για να θυμηθούμε τις παλιές απολαύσεις μας και Surprise you are dead για να ροκάρουμε δυνατά! Το όλο set ήταν όπως και στους Bad Religion ένα Best of ποτ πουρί. Κορυφαίες στιγμές της βραδιάς τα "Epic", "King for a day", "Easy", "Ashes to Ashes" & "Caffeine" με το κοινό να δίνει τα ρέστα του στο τραγούδι και το χορό.
Για τον ήχο τα λέμε και πιο πάνω στα πλην, μην επαναλαμβανόμαστε. Στις 23:37 το κανονικό set κλείνει με την τελευταία νότα του "Just a man" και 3 λεπτά μετά οι Faith No More ξαναβγαίνουν στη σκηνή για να μοιράσουν μπλουζάκια και να αφιερώσουν τη διασκευή τους στο "Chariots of Fire" στο "μεγαλύτερο Έλληνα συνθέτη" για αυτούς, το Βαγγέλη Παπαθανασίου.
23.55 Δεύτερο encore με το "Pristina" και τίτλοι τέλους για την εμφάνιση των Faith no More. Θα ήθελα να έκλειναν με ένα πιο δυνατό τραγούδι, όπως το "We care a lot", αλλά μην τα θέλουμε όλα δικά μας...
Κάποια από τα τραγούδια που ακούσαμε: Midnight Cowboy, From out of nowhere, Caffeine, Evidence, Surprise you are dead, Last cup of sorrow, Cuckoo for Caca, Easy, Ashes to Ashes, Ben (διασκευή σε Jackson 5), King for a day, Midlife Crisis, Epic, Just a man. Encore 1: Chariots of Fire (Vangelis). Encore 2: Pristina.
UNKLE [by ody]
Η βραδιά ολοκληρώθηκε με τους UNKLE, το πολυμετοχικό σχήμα του James Lavelle, που μπορεί στο ξεκίνημα του να είχε μεγαλύτερη σχέση με την χορευτική και ηλεκτρονική σκηνή, αλλά που τα τελευταία χρόνια έχει κάνει σαφή στροφή στον rock ήχο (βλέπε συνεργασίες με Chris Goss, Josh Homme, Ian Astbury, Mark Lanegan κλπ). Έτσι λοιπόν η συμμετοχή τους στο φετινό, ηλεκτρικό Ejekt κάθε άλλο παρά άστοχη ήταν - άλλο αν δεν εκτιμήθηκε αρκετά από όλους τους θεατές, αφού δεν ήταν και λίγοι όσοι έφυγαν μετά τους FNM.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι εύκολο το ξενύχτι για όλους όταν η επομένη μέρα είναι εργάσιμη. Παρόλα αυτά, όσοι παρέμειναν ανταμείφτηκαν με ένα χορταστικό 70λεπτο σετ όπου εκπροσωπήθηκαν όλες οι δουλείες τους, από το σημαντικό για την εποχή του «Psyence Fiction» (από όπου το «Lonely Soul» στο encore, που έστω και χωρίς τον Richard Ashcroft μια χαρά ακούστηκε) μέχρι το αξιόλογο πρόσφατο «Where Did the Night Fall» (από εδώ ακούσαμε «The Answer», «Natural Selection», «Follow Me Down», «Ablivion», με τα δύο τελευταία να είναι ανάμεσα στα highlight της βραδιάς).
Ομολογουμένως είναι άλλο να βλέπεις τον Josh Homme να τραγουδάει μπροστά σου και άλλο να ακούς απλώς την φωνή του στο ξεσηκωτικό «Restless», αλλά μια τέτοια συναυλία που θα συγκέντρωνε όλο τα αστέρια και τα αστεράκια που συμμετέχουν κατά καιρούς στους δίσκους των UNKLE μόνο στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Κατά τα άλλα, το οπτικό μέρος της συναυλίας με τα video projections και τον κατάλληλο φωτισμό κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μας, ενώ αξιοσημείωτη ήταν και η ενέργεια του συγκροτήματος στη σκηνή που έδειχνε να πηγάζει περισσότερο από τις κιθάρες παρά από τα ηλεκτρονικά κόλπα του Lavelle (ή έτσι κατάφερε να νομίζουμε).
Σημειώνω ότι ο ήχος που είχαν οι UNKLE μου φάνηκε πολύ πιο καθαρός από αυτόν των προηγουμένων συγκροτήματα, αλλά αυτό μάλλον οφείλεται στη θέση μου μπροστά από τη σκηνή. Γενικότερα, η ακουστική τέτοιων γηπέδων δεν προσφέρεται για συναυλίες και η αλλαγή του χώρου χρεώνεται στα αρνητικά του φεστιβάλ.
Ακούσαμε: The Answer, Burn My Shadow, Chemistry, Natural Selection, Reign, Restless, Glow, Follow Me Down, Keys To The Kingdom, Ablivion, Eye For An Eye και στο encore Heaven, Lonely Soul και In A State.