Είναι το "Suburbs", ο νέος δίσκος των Arcade Fire ο δίσκος της χρονιάς; Αφού λιώσαμε το CD με δεκάδες ακροάσεις, ιδού οι απόψεις μας (μη νομίζετε ότι πολυδιαφέρουμε...):
από Leonidas from Caravel:
Ο Win Butler περιγράφει τον ήχο των Arcade Fire στο Suburbs ως μίξη της μουσικής του Neil Young και των Depeche Mode! Οι κριτικές που έχει πάρει έως τώρα στην πλειονότητά τους είναι θετικές. Ο Mike Diver του BBC αναφέρει πώς είναι το δικό τους OK Computer, ενώ οι παραλληλισμοί και οι συγκρίσεις συνεχίζονται στο NME, όπου ο Emily Mackay αναφέρει πως είναι το δικό τους Automatic for the people φιλοδοξώντας να αποκτήσουν με αυτό μεγαλύτερη αποδοχή από ευρύτερο κοινό. Η αλήθεια μπορεί να είναι κάπου ενδιάμεσα.
Το πρώτο ομώνυμο τραγούδι του album είναι ένα folk-rock, από τα πιο mainstream και φιλικά στο αυτί τραγούδια που έχει ηχογραφήσει ποτέ το συγκρότημα. Στο Ready to start οι ρυθμοί ανεβαίνουν και μπορώ να το φανταστώ ως το ιδανικό ξεκίνημα σε μία από τις επόμενες συναυλίες του συγκροτήματος. Διαβάζει κάποιος διοργανωτής; Στο Modern man φλερτάρουν με το Αμερικάνικο mainstream rock και είναι μία από τις λίγες αδύναμες στιγμές του δίσκου, αν υπάρχουν τέτοιες. Το Rococo, όπως πολύ σωστά διάβασα στο Quietus, είναι η τομή ανάμεσα στους ELO και τους Spiritualized.
Στα πρώτα τραγούδια του Suburbs οι Arcade Fire ηχούν περισσότερο mainstream και πιθανολογώ ότι αυτό είναι μελετημένο ώστε να ακούσουν το album περισσότεροι. Ακολουθούν όμως δυναμίτες και μερικά από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχει γράψει το συγκρότημα: Empty room, Half light σε δύο μέρη ώστε να ξεσπάει στο δεύτερο με synths αλά New Order και Deep blue με το ταξιδιάρικο πιάνο του. Αυτά τα τέσσερα και το Ready to start συγκαταλέγονται μαζί με τα Neighborhood #2, Rebellion (Lies), No cars go, Wake up στα καλύτερα τραγούδια του συγκροτήματος! Το city with no children φέρνει λίγο σε Ramones της εποχής του End of the century και του Pleasant dreams, ενώ κάπου αλλού διάβασα πώς θυμίζει το Jumping Jack Flash. Οι Ramones κάνουν όμως την εμφάνισή τους και στο Month of May το οποίο θα μπορούσε να διαδέχεται το Rockaway beach, μετά την απαραίτητη εισαγωγή 1-2-3-4 του Dee Dee, σε κάποια συναυλία τους στο CBGB στα 70’s. Όσο για το Suburban war, κάπως έτσι θα ακούγονταν οι Byrds το 2010. Το Wasted hours, είναι πιο κοντά στα δύο πρώτα albums τους και στο We used to wait θυμίζουν λίγο Depeche Mode. Το Sprawl φανερώνει και αυτό μερικά ηλεκτρονικά στοιχεία στο δεύτερο μέρος του. Το album κλείνει με την ακουστική εκδοχή του Suburbs.
Η αλήθεια είναι πώς φαινόταν από τα τέσσερα πρώτα τραγούδια που είχαν δοθεί για ακρόαση, πριν την επίσημη κυκλοφορία του album, πού πάει το πράγμα. Δισκάρα! Το καλύτερο album by far, έως τώρα, του 2010. Ψηφίζω το Suburbs ως το καλύτερο album των Arcade Fire και ένα από τα καλύτερα των τελευταίων ετών. Μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι εδώ μέσα υπάρχουν 4-5 τραγούδια που θα μπορούσαν να ακουστούν αριστερά και δεξιά περισσότερο και δεν είχαν θέση ούτε στο Neon bible, ούτε στο Funeral… Ευκαιρία να λατρέψουν ακόμα περισσότεροι αυτό το πραγματικά μεγάλο συγκρότημα, θα απαντήσω εγώ. Όσον αναφορά αυτούς που έχουν αμφιβολίες για το αν πρόκειται για σπουδαίο συγκρότημα, ας αναλογιστούν πόσα συγκροτήματα των τελευταίων ετών έχουν επηρεάσει οι Arcade Fire με τον ήχο τους.
9,5/10
από gbal (ο οποίος δεν έχει διαβάσει ακόμη τι γράφει ο προλαλήσαντας):
Στο "Funeral" οι "φωτιές από την Αρκαδία" (εδώ δίπλα μας...) δημιούργησαν ένα πολύ ιδιαίτερο μίγμα από post-rock, pop, κλασσική μουσική και opera. Διθύραμβοι από τους μουσικογραφιάδες και τότε, αλλά και μετά από 3 χρόνια, το 2007 στο "Neon Bible". Στο τελευταίο θα έλεγα ότι ολοκληρώθηκαν οι σκέψεις, που ήδη υπήρχαν το 2004. Μακρόσυρτα τραγούδια με λυρικότητα και βάθος, που έφτανε κοντά στον πάτο του πηγαδιού...
Όμως, τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε από το τρίτο εγχείρημα των Καναδών το 2010 (τρία χρόνια μετά πάλι); Μια μικρή στροφή ίσως, κάποιες αλλαγές;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Αφού "το αυτοκίνητο του συνέχιζε να τρέχει" στο "Neon Bible", ο Win Butler με το καλημέρα μας εξομολογείται ότι έμαθε να οδηγεί στα Προάστια, ακούγωντας μάλλον folk μουσικές, όπως είναι και το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου. Το "Ready to start" που ακολουθεί είναι ίσως ένα από τα τραγούδια, που ανήκουν στις αλλαγές, που λέμε παραπάνω. Πρόκειται για ένα τραγούδι - κλασσικό single, το οποίο εύκολα ακούγεται στο ραδιόφωνο. Άλλωστε, ποιο κομμάτι από τα 2 προηγούμενα albums μπορεί να θεωρηθεί ραδιοφωνικό κομμάτι;
Αφού λοιπόν οι επιχειρηματίες ήπιαν το αίμα του Butler (στο "Ready to start": "Businessmen, they drink my blood/Like the kids in art school said they would." ), το "Modern Man" μας θυμίζει παράλληλα και το πρόσφατο παρελθόν του συγκροτήματος, αλλά και τον κλασσικό ήχο από μεγάλους μουσικούς των 70s, όπως ο David Bowie κι ο Neil Young. Όμως ο Bowie έρχεται στη σκέψη μας και στις ήρεμες στιγμές του δίσκου, όπως το "Deep Blue" και το ανατριχιαστικό "Sprawl I (flatland)". Σε αυτό η τρεμάμενη φωνή του Butler με την κιθάρα και το βιολί συνθέτουν μια από τις όμορφες στιγμές του "Suburbs".
Για μένα όμως η κορυφαία στιγμή του album είναι το "Rococo", ένα ξεχωριστό και ιδιαίτερα συναυλιακό κομμάτι (φανταστείτε το ζωντανά με το κοινό να φωνάζει "κοκοκο"), το οποίο σταδιακά "απογειώνεται".
Τα "Empty Room", "Half light I & II" μας θυμίζουν τον πρότερο βίο του συγκροτήματος και τα "City with no Children" και "Month of Man" μας γυρίζουν στο punk rock των Ramones.
Τέλος, το 'We used to wait" θα είναι το δεύτερο single, που θα μπορέσει να σταθεί στο "δύσκολο" Ελληνικό ραδιόφωνο και το "Suburban War" το δεύτερο αγαπημένο μου κομμάτι, μετά το "Rococo", με ένα φοβερά λυρικό και συνάμα δυναμικό τελείωμα.
Και φτάσαμε στο δια ταύτα... Αν περιμένετε να σας πω ότι αυτός είναι ο δίσκος της χρονιάς, ε ναι κύριοι θα σας πω ότι μέχρι αυτή τη στιγμή (Παρασκευή 6/8 13:38), είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει φέτος. Με το Suburbs οι Arcade Fire χωρίς να χάσουν την ταυτότητα τους μπαίνουν κατά κάποιο τρόπο σε πιο mainstream μονοπάτια. Για πρώτη φορά έχουν 2 singles, που μπορούν να ακουστούν αρκετά στο ραδιόφωνο, δημιουργώντας έτσι τις αντίστοιχες συνθήκες για να κάνουν ακόμη περισσότερες συναυλίες σε μεγάλους χώρους ανά τον κόσμο. Αυτό βέβαια είναι ένα δικό μου συμπέρασμα και δεν πιστεύω ότι το συγκρότημα σκέφτηκε έτσι...
Οι αναφορές στα 70s υπήρχαν και στους 2 προηγούμενους δίσκους. Ίσως στο Suburbs να είναι πιο εμφανείς, λόγω της ποικιλομορφίας, που έχει στο ηχητικό κομμάτι ο δίσκος.
Ήρθε η ώρα να γίνουν οι Arcade Fire ότι είχαν γίνει κατά κάποιον τρόπο οι Radiohead το 1997 με το OK Computer; Nα έχουν την αντίστοιχη αναγνώριση; Μπορεί... Πιστεύετε όμως ότι την έχουν ανάγκη;
9/10
Ακούστε όλο το album εδώ.
από Leonidas from Caravel:
Ο Win Butler περιγράφει τον ήχο των Arcade Fire στο Suburbs ως μίξη της μουσικής του Neil Young και των Depeche Mode! Οι κριτικές που έχει πάρει έως τώρα στην πλειονότητά τους είναι θετικές. Ο Mike Diver του BBC αναφέρει πώς είναι το δικό τους OK Computer, ενώ οι παραλληλισμοί και οι συγκρίσεις συνεχίζονται στο NME, όπου ο Emily Mackay αναφέρει πως είναι το δικό τους Automatic for the people φιλοδοξώντας να αποκτήσουν με αυτό μεγαλύτερη αποδοχή από ευρύτερο κοινό. Η αλήθεια μπορεί να είναι κάπου ενδιάμεσα.
Το πρώτο ομώνυμο τραγούδι του album είναι ένα folk-rock, από τα πιο mainstream και φιλικά στο αυτί τραγούδια που έχει ηχογραφήσει ποτέ το συγκρότημα. Στο Ready to start οι ρυθμοί ανεβαίνουν και μπορώ να το φανταστώ ως το ιδανικό ξεκίνημα σε μία από τις επόμενες συναυλίες του συγκροτήματος. Διαβάζει κάποιος διοργανωτής; Στο Modern man φλερτάρουν με το Αμερικάνικο mainstream rock και είναι μία από τις λίγες αδύναμες στιγμές του δίσκου, αν υπάρχουν τέτοιες. Το Rococo, όπως πολύ σωστά διάβασα στο Quietus, είναι η τομή ανάμεσα στους ELO και τους Spiritualized.
Στα πρώτα τραγούδια του Suburbs οι Arcade Fire ηχούν περισσότερο mainstream και πιθανολογώ ότι αυτό είναι μελετημένο ώστε να ακούσουν το album περισσότεροι. Ακολουθούν όμως δυναμίτες και μερικά από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχει γράψει το συγκρότημα: Empty room, Half light σε δύο μέρη ώστε να ξεσπάει στο δεύτερο με synths αλά New Order και Deep blue με το ταξιδιάρικο πιάνο του. Αυτά τα τέσσερα και το Ready to start συγκαταλέγονται μαζί με τα Neighborhood #2, Rebellion (Lies), No cars go, Wake up στα καλύτερα τραγούδια του συγκροτήματος! Το city with no children φέρνει λίγο σε Ramones της εποχής του End of the century και του Pleasant dreams, ενώ κάπου αλλού διάβασα πώς θυμίζει το Jumping Jack Flash. Οι Ramones κάνουν όμως την εμφάνισή τους και στο Month of May το οποίο θα μπορούσε να διαδέχεται το Rockaway beach, μετά την απαραίτητη εισαγωγή 1-2-3-4 του Dee Dee, σε κάποια συναυλία τους στο CBGB στα 70’s. Όσο για το Suburban war, κάπως έτσι θα ακούγονταν οι Byrds το 2010. Το Wasted hours, είναι πιο κοντά στα δύο πρώτα albums τους και στο We used to wait θυμίζουν λίγο Depeche Mode. Το Sprawl φανερώνει και αυτό μερικά ηλεκτρονικά στοιχεία στο δεύτερο μέρος του. Το album κλείνει με την ακουστική εκδοχή του Suburbs.Η αλήθεια είναι πώς φαινόταν από τα τέσσερα πρώτα τραγούδια που είχαν δοθεί για ακρόαση, πριν την επίσημη κυκλοφορία του album, πού πάει το πράγμα. Δισκάρα! Το καλύτερο album by far, έως τώρα, του 2010. Ψηφίζω το Suburbs ως το καλύτερο album των Arcade Fire και ένα από τα καλύτερα των τελευταίων ετών. Μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι εδώ μέσα υπάρχουν 4-5 τραγούδια που θα μπορούσαν να ακουστούν αριστερά και δεξιά περισσότερο και δεν είχαν θέση ούτε στο Neon bible, ούτε στο Funeral… Ευκαιρία να λατρέψουν ακόμα περισσότεροι αυτό το πραγματικά μεγάλο συγκρότημα, θα απαντήσω εγώ. Όσον αναφορά αυτούς που έχουν αμφιβολίες για το αν πρόκειται για σπουδαίο συγκρότημα, ας αναλογιστούν πόσα συγκροτήματα των τελευταίων ετών έχουν επηρεάσει οι Arcade Fire με τον ήχο τους.
9,5/10
από gbal (ο οποίος δεν έχει διαβάσει ακόμη τι γράφει ο προλαλήσαντας):Στο "Funeral" οι "φωτιές από την Αρκαδία" (εδώ δίπλα μας...) δημιούργησαν ένα πολύ ιδιαίτερο μίγμα από post-rock, pop, κλασσική μουσική και opera. Διθύραμβοι από τους μουσικογραφιάδες και τότε, αλλά και μετά από 3 χρόνια, το 2007 στο "Neon Bible". Στο τελευταίο θα έλεγα ότι ολοκληρώθηκαν οι σκέψεις, που ήδη υπήρχαν το 2004. Μακρόσυρτα τραγούδια με λυρικότητα και βάθος, που έφτανε κοντά στον πάτο του πηγαδιού...
Όμως, τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε από το τρίτο εγχείρημα των Καναδών το 2010 (τρία χρόνια μετά πάλι); Μια μικρή στροφή ίσως, κάποιες αλλαγές;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Αφού "το αυτοκίνητο του συνέχιζε να τρέχει" στο "Neon Bible", ο Win Butler με το καλημέρα μας εξομολογείται ότι έμαθε να οδηγεί στα Προάστια, ακούγωντας μάλλον folk μουσικές, όπως είναι και το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου. Το "Ready to start" που ακολουθεί είναι ίσως ένα από τα τραγούδια, που ανήκουν στις αλλαγές, που λέμε παραπάνω. Πρόκειται για ένα τραγούδι - κλασσικό single, το οποίο εύκολα ακούγεται στο ραδιόφωνο. Άλλωστε, ποιο κομμάτι από τα 2 προηγούμενα albums μπορεί να θεωρηθεί ραδιοφωνικό κομμάτι;
Αφού λοιπόν οι επιχειρηματίες ήπιαν το αίμα του Butler (στο "Ready to start": "Businessmen, they drink my blood/Like the kids in art school said they would." ), το "Modern Man" μας θυμίζει παράλληλα και το πρόσφατο παρελθόν του συγκροτήματος, αλλά και τον κλασσικό ήχο από μεγάλους μουσικούς των 70s, όπως ο David Bowie κι ο Neil Young. Όμως ο Bowie έρχεται στη σκέψη μας και στις ήρεμες στιγμές του δίσκου, όπως το "Deep Blue" και το ανατριχιαστικό "Sprawl I (flatland)". Σε αυτό η τρεμάμενη φωνή του Butler με την κιθάρα και το βιολί συνθέτουν μια από τις όμορφες στιγμές του "Suburbs".
Για μένα όμως η κορυφαία στιγμή του album είναι το "Rococo", ένα ξεχωριστό και ιδιαίτερα συναυλιακό κομμάτι (φανταστείτε το ζωντανά με το κοινό να φωνάζει "κοκοκο"), το οποίο σταδιακά "απογειώνεται". Τα "Empty Room", "Half light I & II" μας θυμίζουν τον πρότερο βίο του συγκροτήματος και τα "City with no Children" και "Month of Man" μας γυρίζουν στο punk rock των Ramones.
Τέλος, το 'We used to wait" θα είναι το δεύτερο single, που θα μπορέσει να σταθεί στο "δύσκολο" Ελληνικό ραδιόφωνο και το "Suburban War" το δεύτερο αγαπημένο μου κομμάτι, μετά το "Rococo", με ένα φοβερά λυρικό και συνάμα δυναμικό τελείωμα.
Και φτάσαμε στο δια ταύτα... Αν περιμένετε να σας πω ότι αυτός είναι ο δίσκος της χρονιάς, ε ναι κύριοι θα σας πω ότι μέχρι αυτή τη στιγμή (Παρασκευή 6/8 13:38), είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει φέτος. Με το Suburbs οι Arcade Fire χωρίς να χάσουν την ταυτότητα τους μπαίνουν κατά κάποιο τρόπο σε πιο mainstream μονοπάτια. Για πρώτη φορά έχουν 2 singles, που μπορούν να ακουστούν αρκετά στο ραδιόφωνο, δημιουργώντας έτσι τις αντίστοιχες συνθήκες για να κάνουν ακόμη περισσότερες συναυλίες σε μεγάλους χώρους ανά τον κόσμο. Αυτό βέβαια είναι ένα δικό μου συμπέρασμα και δεν πιστεύω ότι το συγκρότημα σκέφτηκε έτσι...
Οι αναφορές στα 70s υπήρχαν και στους 2 προηγούμενους δίσκους. Ίσως στο Suburbs να είναι πιο εμφανείς, λόγω της ποικιλομορφίας, που έχει στο ηχητικό κομμάτι ο δίσκος.
Ήρθε η ώρα να γίνουν οι Arcade Fire ότι είχαν γίνει κατά κάποιον τρόπο οι Radiohead το 1997 με το OK Computer; Nα έχουν την αντίστοιχη αναγνώριση; Μπορεί... Πιστεύετε όμως ότι την έχουν ανάγκη;
9/10
Ακούστε όλο το album εδώ.