Υπήρξε μια εποχή που μια τηλεοπτική σειρά μπορούσε να έχει έως και 25 επεισόδια σε μια σεζόν και το κενό μεταξύ αυτών μετριόταν σε μήνες, όχι σε χρόνια. Υπήρξε επίσης μια εποχή που έξυπνες, διασκεδαστικές, με πράγματα να πουν, τηλεοπτικές σειρές σκηνοθετούνταν από αληθινά παθιασμένους και αφοσιωμένους στην τέχνη τους δημιουργούς και δεν βασίζονταν σε αλγοριθμικές προβλέψεις επιτυχίας ή μη. Μια εποχή που βασιλιάς τηλεοπτικά ήταν το "Lost".
Φέτος συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από την έναρξη της σειράς των έξι κύκλων και 121 επεισοδίων συνολικά, που προβάλλονταν στο ABC και που από την 1η Ιουλίου επέστρεψε και στην πλατφόρμα του Netflix. Το πρώτο επεισόδιο είναι χωρίς αμφιβολία ένας από τους καλύτερους τηλεοπτικούς πιλότους που γυρίστηκαν ποτέ. Ξεκίνησε με ένα μόνο άνοιγμα του ματιού, μια κραυγή στο παρασκήνιο, αποτέλεσμα ενός αεροπορικού δυστυχήματος, και τέλος με ένα τέρας στη ζούγκλα. Οι εντυπωσιακά καλοσχηματισμένοι και ενδιαφέροντες χαρακτήρες των επιζώντων ήταν, φυσικά, σε πρώτο πλάνο.
Κάτι μοναδικό στην τηλεόραση για εκείνη την εποχή αλλά και έκτοτε.
Το "Lost" ήταν μια περιπέτεια που συμπεριέλαβε στοιχεία επιστημονικής φαντασίας, δράματος, κατά τόπους κωμωδίας και ενός συναρπαστικού μυστηρίου. Ήταν ακόμη και μια εξερεύνηση της πίστης, με την ευρεία της έννοια. Κυρίως όμως το "Lost" αφορά τους ανθρώπους. Η βαθιά, συνεχής έλξη που ασκεί ακόμα στους απανταχού θεατές βρίσκεται όχι στα τέρατα, τους μαγικούς αριθμούς ή στα μυστικά του, αλλά στο βαθιά ανθρώπινο όραμά του, που ενσωματώνει την περιπέτεια, τη σύγκρουση, τον ηρωισμό, τη θλίψη και τη νίκη, μέσα από ένα ποικιλόμορφο καστ χαρακτήρων, ξένων αλλά και όχι, αφού μέσω της καταπληκτικής χρήσης των flashbacks φανερώνεται η σύνδεση τους.
Το δημιούργημα των J.J Abrahams, Damon Lindelof και Carlton Cuse, με πρόσχημα μια ιστορία επιβίωσης, μιλάει για τη ζωή όλων μας. Που και εμείς μοιάζουμε σαν να βρεθήκαμε, χωρίς δική μας επιλογή, σε ένα νησί που επιπλέει στη θάλασσα του σύμπαντος, ένα περίεργο, απροσδιόριστο, ατελείωτο μυστήριο που ανακατεύεται γύρω μας. Όλα τα τρελά πράγματα συμβαίνουν, και ποιος ξέρει γιατί; Δύσκολα αισθανόμαστε έναν σκοπό πίσω από το χάος, αν και βρίσκουμε σύνδεση, και στο μυστήριο και τα βάσανα βρίσκουμε ακόμη και τη λύτρωση.
Το "Lost" έγινε κάτι πολύ περισσότερο από μια τηλεοπτική επιτυχία. Ήταν ένα φαινόμενο της ποπ κουλτούρας συνολικά, που επηρέασε την επόμενη γενιά της τηλεοπτικής αφήγησης και συνέβαλλε στο να δημιουργηθούν οι ομάδες θαυμαστών (κοινές πια) που συγκεντρώνονταν σε διαδικτυακά φόρουμ για να αναλύσουν κάθε τελευταία λεπτομέρεια της πλοκής, να αποκρυπτογραφήσουν κάθε ένδειξη και τελικά να κατακρίνουν λαθεμένες για αυτούς σκηνοθετικές επιλογές (με το φινάλε της σειράς να αποτελεί ακόμα και σήμερα το κόκκινο πανί για μεγάλη μερίδα του κοινού)
Το πραγματικό μυστήριο της σειράς, πέρα από τους Άλλους, τους αριθμούς, την καταπακτή και την μάχη του Καλού και του Κακού, βρίσκει την απάντηση του στην παρακάτω εξήγηση του Damon Lindelof σε μια παλαιότερη συνέντευξη του. «Αισθάνομαι ότι τελικά το θεμελιώδες ερώτημα που με ενδιαφέρει περισσότερο να εξερευνήσω είναι αν υπάρχει κάποιος σκοπός πίσω από τον πόνο και το πιο σημαντικό, αν πρέπει τελικά να υποφέρεις για να επιτύχεις ένα επίπεδο Θείας Χάρης...».