Το να καταφέρεις να φέρεις σε κατάσταση ευδαιμονίας τόσο πολυ κοσμο στον ίδιο χώρο, ζώντας όντως σε τόσο δυστοπικούς καιρούς, είναι από μόνο του ένα ιδιαίτερο επίτευγμα.
Κι όμως, οι The Last Drive το κατάφεραν, κάνοντάς μας όλους να χαμογελάμε, κι ας ξέραμε ότι ότι αυτές οι πέντε βραδιές στο Gagarin205 θα ήταν οριστικά και αμετάκλητα οι τελευταίες που θα τους βλέπαμε ζωντανά επί σκηνής.
Πολλοί χαρακτήρισαν τις συναυλίες μια κατάσταση χαρμολύπης, αλλά νομίζω τον καλύτερο χαρακτηρισμό τον έδωσε το ιδιο το συγκρότημα: μια τελευταία γιορτή για το ίδιο και τους φίλους του, το περίφημο Drive Tribe.
Αυτό ακριβως εξελίχθηκε μπροστά στα μάτια μας. Μια rock ‘n roll διονυσιακή γιορτή που δεν άφησε κανέναν απογοητευμένο.
Αποχαιρετισμός πρώτος
Παρασκευή 14 του Μάρτη, σε ένα κατάμεστο Gagarin205, το συγκρότημα, σε καταπληκτική φόρμα, ξεκίνησε καταιγιστικά, με την “Black Limo” του να εχει τέρμα τα γκάζια και να μας κερνάει μια τελευταία βόλτα στην “Valley Of Death”, υπενθυμίζοντάς μας ότι, αν κανείς άλλος δεν ενδιαφέρεται, τότε ίσως… “Devil May Care”.
Το κοινο ήδη εκστασιασμένο να χορεύει και να τραγουδάει σε πραγματικά έξαλλη κατάσταση και οι ίδιοι οι The Last Drive να μας υπενθυμίζουν τη δικη τους rock ‘n roll αλήθεια με το “Baby It's Real”. Όποιος δεν συμμετείχε στη γιορτή θα είχε σίγουρα μια “Hell To Pay”!
Όπως είπε και ο Alex K., η σημερινή σύνθεση της μπάντας είναι αυτή που βλέπουμε τώρα επί σκηνής. Αλλά πώς θα μπορούσαν να λείπουν σε αυτήν την τελευταία μάζωξη και μελη που αποτέλεσαν σημαντικά γρανάζια στη μηχανή του συγκροτήματος;
Και έτσι, λοιπόν, για αρχή στη σκηνή ανέβηκε ο Πανος Κασιαρης (P.E.P.P.), ένα παλιο τους μέλος, ο οποίος επιασε αμέσως δουλειά με την κιθάρα του, χαρίζοντάς μας τραγούδια όπως το “Drive”, το “Time Has Come Today”, το “Whisper Her Name”, το “It's All Over Now Baby Blue”, και ρίχνοντας το ανάθεμά στους φασίστες με το “White Knuckles”.
Κάπου εδώ ο Πανος παρέδωσε τη σκυτάλη και την κιθάρα στον Θάνο Αμοργινό, ο οποίος συμμετείχε στην σύνθεση του συγκροτήματος όταν πια είχαν κάνει στροφή στον ηχο τους.
Με τον Θάνο, λοιπόν, κράτησαν παρέα τις “Crystal Balls”, μας τραγούδησαν για θεραπεία και εντροπία στο “Killhead Therapy”, εβαλαν φωτιά στον κοσμο με τη διασκευή τους στο “Final Kick”, μας υπενθύμισαν ότι εξακολουθούν να υπάρχουν “Holy War” και ίσως και κάποια όνειρα που ποιος ξέρει αν ποτέ γίνουν πραγματικότητα, με το “A Glass Of Broken Dreams”. Θυμηθήκαμε ζοφερές στιγμές από τον Νοτο των Η.Π.Α., διασκευάζοντας J.B. Lenoir με το “Alabama Blues”.
Στη συνέχεια απεχωρησε προσωρινά και ο Θάνος, για να ξαναμείνει στην σκηνή η σύνθεση με την οποία θα θυμόμαστε για πάντα τους The Last Drive, με τους Alex K. ,George, Chris B.I., Stef να συνεχίζουν να είναι on fire, να ρίχνουν λίγη ακόμη κηροζίνη στις μηχανές και να μας προσφέρουν ακόμη μια σειρά από αγαπημένα τραγούδια, καλύπτοντας τόσο το παρελθόν οσο και το πιο πρόσφατο παρόν. Το κοινο ήρθε σε παροξυσμο με τα “Every Nite”, “Have Mercy”, “Cindy”, “Overloaded”, “Chain Train” το “Always The Sun”, λίγο πριν φτάσουν στο πρωτο encore.
Στο πρώτο encore επέλεξαν να μας κάνουν την τελευταία τους βολτα σε κακοτράχαλους δρόμους με το “Bad Roads”, αφού πρώτα ο Alex K. τοποθέτησε την παλαιστινιακή μαντίλα στο stand του μικροφώνου, υπενθυμίζοντας μας ότι η μπάντα ήταν πάντα μπροστάρισσα σε κινήσεις αλληλεγγύης. Και οδεύαμε σιγά-σιγά προς το τέλος της πρώτης αποχαιρετιστήριας βραδιάς των The Last Drive, προς τους φίλους τους, με το “Gone, Gone, Gone” και την αγαπημένη “Miserlou”.
Στο δεύτερο και τελευταίο encore βρέθηκαν επί σκηνής ολοι οι συμμετέχοντες, με το κοινο εκστασιασμένο να απολαμβάνει τέσσερις (!) κιθάρες σε μια κατακλυσμιαία διασκευή του “Blue Moon”, που ακούστηκε στα αυτια μας καλύτερο από ποτέ.
Αποχαιρετισμός δεύτερος
Το Σάββατο 15 του Μάρτη, στη δεύτερη αποχαιρετιστήρια βραδιά, υπήρξαν διαφοροποιήσεις στο setlist, όπως ήταν αναμενόμενο, με την έναρξη να ανήκει στην “Cindy” ("I Love Cindy") και τα “Fleshdiver”, “Blood From The Stone”, “Drop”, “Poison”.
Φυσικά, θα πρέπει να γίνει ιδιαίτερη αναφορά στην καταπληκτική διασκευή που επεφύλαξαν σε ένα τραγούδί-πραγματικο ύμνο. Αναφέρομαι στο επιδραστικο “Revolution” των Βρετανών Spacemen 3. Στο μυαλο μου αυτόματα μου ήρθαν αναμνήσεις από μια παλια συναυλιακη Μέκκα εδώ στη Θεσσαλονίκη, το θρυλικο club Όνειρο, οπου το είχαν διασκευάσει παρέα με τους δικους μας θρύλους, τους Mushrooms.
Το συγκρότημα έδειχνε και αυτό το βράδυ να απολαμβάνει κάθε στιγμή του live και να αλληλεπιδρά με το κοινό άψογα.
Κάπου εδώ, φθάνοντας λοιπόν στο τέλος και της δεύτερης από τις πέντε βραδιές, έμελλε να κλείσει για μενα οριστικά πλέον το κεφάλαιο των The Last Drive όσον αφορά τις ζωντανές τους εμφανίσεις.
Τα συναισθήματα που μου δημιουργήθηκαν όταν συνειδητοποίησα ότι “that's it baby” προτιμώ να τα κρατήσω για μενα, μιας και η συγκίνηση υπερκέρασε οτιδήποτε άλλο.
Θα κρατήσω σαν φυλαχτό τις αναμνήσεις που μου προσέφερε απλόχερα το συγκρότημα εδώ και 40 χρόνια, όντας ένα από τα συγκροτήματα-ορόσημα στη ζωή μου. Αλλά όπως και οτιδήποτε άλλο στη ζωή, έτσι και αυτό νομοτελειακά εχει ένα τέλος.
Εχω την αίσθηση ότι οι The Last Drive διάλεξαν την κατάλληλη στιγμή να δώσουν το οριστικο τέλος στην πολη που εκαναν τα πρώτα τους βήματα, στην Αθήνα. Ξέρω ότι οι περισσότεροι fans δυσκολευτήκαμε να το αποδεχτούμε αυτό, αλλά όπως και να εχει, πρέπει να σεβαστούμε την απόφαση του συγκροτήματος. Εξάλλου, αυτό μπορεί να σημάνει και μια νέα αρχή, αν το αποφασίσουν οι ίδιοι. Στο κάτω-κάτω, μην ξεχνάμε ότι όλοι τους είναι ενεργοί μουσικά και με αλλα projects.
Προσωπικά μιλώντας, εχω τη χαρά, όπως και πολλοί άλλοι από το Drive Tribe, να γνωριζόμαστε και προσωπικά. Οπότε, η ανθρώπινη επαφή, που στην τελικη είναι και το σημαντικότερο, δεν θα χαθεί έτσι και αλλιώς.
Έτσι, λοιπόν, πριν ξαναβγώ στους δρόμους της Αθήνας έξω από το Gagarin205, απόλαυσα με ολη μου την ψυχη και τα εξι μελη της μπάντας να παίζουν και πάλι το “Blue Moon” στην πιο τέλεια εκτέλεση στα αυτια μου.
Περιττό να πω, βέβαια, το τι πανδαιμόνιο είχε επικρατήσει όλη τη βραδιά και στις δύο συναυλίες, με το κοινο να είναι σε κατάσταση το λιγότερο παροξυσμού. Όση ωρα διήρκεσαν τα live, ολοι κοιτούσαν εκστασιασμένοι και ρουφούσαν με όλο τους το είναι την κάθε νότα μέχρι το τέλος.
Να περάσετε υπέροχα με χαμόγελο και καλή διάθεση για ξεδωμα και στις δύο τελευταίες τους συναυλίες, εκεί όπου η Black Limo θα κανει οριστικά και αμετάκλητα το THE LAST DRIVE!
Υ.Γ. Θα πρέπει να αναφέρουμε οτι ολόκληρη η συναυλία μαγνητοσκοπήθηκε από το Ίδρυμα Ωνάση και κάποια στιγμή θα προβληθεί στο site τους. Αναμένουμε με ενδιαφέρον, για να ξαναζήσουμε και λίγο τις επικές στιγμές αυτών των ιστορικών συναυλιών.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Άκη Καλλόπουλο και στο mixgrill.gr.