Η Melentini, κατά κόσμον Έλενα Τόλια, αφού ακολούθησε ποικίλες μουσικές σπουδές, εργάστηκε ως καθηγήτρια μουσικής και έγραψε έργα για το θέατρο. Έκανε την πρώτη της εμφάνιση στη δισκογραφία μέσω της συμμετοχής της στο γκρουπ Sequence Theory Project και τα δύο ψηφιακά άλμπουμ που κυκλοφόρησε (Toyland, 2010 και The Collapse Of Civilization, 2012), όμως, ήρθε στο προσκήνιο ως δημιουργός και κέρδισε τις εντυπώσεις κυρίως με το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ, που κυκλοφόρησε φέτος από την Restless Wind και έχει τίτλο Explosions Around, The Desert Inside.
Το Gimme 10 υποδέχεται σήμερα με χαρά την Melentini και τη λίστα της με 10 αγαπημένα της soundtrack από 10 ξεχωριστούς συνθέτες, ανοίγοντας ιδανικά τη νέα σεζόν. Καλό φθινόπωρο σε όλους!
1. Max Richter for Shutter Ιsland (2010)
Ένα από τα πιο μινιμαλιστικά βάναυσα μουσικά έργα για την ψυχή. Εικόνα και μουσική μού έχουν καρφωθεί στο μυαλό σαν ένα.
2. Μichael Nyman for The Piano (1993)
Η ταινία ήταν συνταρακτική για τα βιώματά μου και τη σχέση μου με τη μουσική. Το έργο του Νyman σ’αυτή την κινηματογραφική στιγμή του έχω νιώσει αρκετές φορές ότι με καθόρισε.
3. Wim Mertens for The Belly Of An Architect (1987)
Από τις λίγες φορές που έχω αισθανθεί ότι η κάθε σκηνή είναι χορογραφημένη πάνω στη μουσική.
4. Νίκος Κυπουργός για τους Ακροβάτες Του Κήπου (2002)
Μια σχετικά άγνωστη στο ευρύ κοινό ελληνική ταινία που όμως σκιαγραφεί με το πιο αθώο βλέμμα τα χαρακτηριστικά της λαϊκής νοοτροπίας μας με το άγγιγμα της μουσικής του Κυπουργού να περνάει σαν το χέρι του μάγου. Βρήκα φανταστική την ιδέα της παιδικής χορωδίας, πολλά χρόνια πριν το “Les Choristes”!
5. Αngelo Badalamenti for Twin Peaks (1990)
Ιδιόμορφoς ρομαντισμός των '90s που με έχει στοιχειώσει και κάθε φορά ανατριχιάζω από πολύ έντονη νοσταλγία.
6. Ελένη Καραΐνδρου για Το Λειβάδι Που Δακρύζει (2004)
Το λιγότερο πομπώδες μουσικό έργο της για τον κινηματογράφο κατά τη γνώμη μου αλλά το πιο αριστουργηματικό για την ιδιοσυγκρασία μου.
7. Clint Mansell for Τhe Fountain (2006)
Μου έκανε εντύπωση πόσο εξίσου σκεπτόμενη ήταν η μουσική σε σχέση με τη θεματική της ταινίας, συγκλονιστικοί ήχοι που έχουν γραφτεί μέσα μου σαν την αιώνια αναπνοή ενός σύμπαντος μακριά απ’ το σώμα, με τον απόηχο του έρωτα σε μη χώρο και μη χρόνο.
8. Cliff Martinez for Solaris (2002)
Μιλώντας για τον έρωτα περνάω σε μια διαγαλαξιακή σχέση προσθέτοντας ηλεκτρονικά ηχοχρώματα και κάνω τη μετάβαση.
9. Μax Richter for Waltz With Bashir (2008)
Προδόθηκα. Είναι ο αγαπημένος μου! Aπ’τη σκηνή της έναρξης καταλαβαίνεις ότι ο άνθρωπος είναι ιδιοφυία!
10. Dust Brothers for Fight Club (1999)
Το πιο γκαζωμένο soundtrack που έχω ακούσει ποτέ, το οποίο στέκεται μόνο του (σε αντίθεση ας πούμε με το “Doberman” που δε θα μπορούσα ποτέ να το ακούσω χωρίς να βλέπω τη βαρβατίλα του Κασέλ). Δυναμική ταινίας και μουσικής είναι καταλυτική. Αν και δεν το παρακολούθησα στο σινεμά το είδα στο σπίτι παρέα με τον πρώτο μου μεγάλο έρωτα στα 18 που μας απασχολούσαν ακριβώς αυτά τα θέματα οπότε όλη η αίσθηση και ειδικά η τελευταία σκηνή σε συνδυασμό με τους pixies ήταν εκστασιαστική ούτως ή άλλως βάση περίστασης.
* Φωτογραφία: Βαγγέλης Ρασσιάς