Τι θα ακούσεις;
alternative rock, post punk revival
Τραγούδια που ξεχωρίζουν;
"Same Town, New Story", "My Blue Supreme", "Breaker 1"
Βαθμολογία;
9/10
Χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το γιατί, παρατηρώ ότι υπάρχει μία γενική τάση στα συγκροτήματα των τελευταίων δύο δεκαετιών, από έναν αριθμό δίσκων και έπειτα (συνήθως τέταρτο ή πέμπτο) να ξεκινούν μία καθοδική πορεία. Έλλειψη έμπνευσης; Υπερβολική φήμη; Παρεμβάσεις των εταιρειών; Δεν έχει σημασία, το αποτέλεσμα μετράει. Δεν ξέρω αν αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί κανόνας, αλλά αν μπορούσε, τότε οι Interpol θα ήταν η εξαίρεση του, αφού μετά από τέσσερα χρόνια απουσίας και με ένα μέλος λιγότερο, επέστρεψαν με ένα αξιολογότατο πέμπτο άλμπουμ. Ο τίτλος αυτού, "El Pintor", αποτελεί αναγραμματισμό του ονόματος της μπάντας και στα ισπανικά σημαίνει "Ο Ζωγράφος".
Αρκετό ενδιαφέρον παρουσιάζει η αντικατάσταση του μπασίστα, Carlos Dengler, από τον ίδιο τον frontman τους, Paul Banks, ο οποίος έχει κάνει κάτι παραπάνω εξαιρετική δουλειά: Το μπάσο δεν αποτελεί απλώς ένα συνοδευτικό/ρυθμικό όργανο, αλλά είναι δυναμικό και επιβλητικό, έτσι ακριβώς όπως αρμόζει στο ύφος μιας post punk μπάντας όπως οι Interpol. Και σαν επίδοξη μπασίστρια, το λάτρεψα.
Ο δίσκος ξεκινάει νωχελικά με την εισαγωγή του "All Rage Back Home" που όμως, προτού καλά καλά ολοκληρωθεί το πρώτο λεπτό, ανεβάζει ρυθμούς, με την κιθάρα να δυναμώνει, τη ντραμς και το μπάσο να ξεσπούν και με τη φωνή του Banks αρκετά πιο "κατασταλαγμένη" και "ώριμη" να σου τραβάει το χαλάκι κάτω από τα πόδια. Από εκεί και μετά το "El Pintor" συνεχίζεται στο ίδιο μήκος κύματος, μέχρι και το "Tidal Wave". Tο ένα κομμάτι να διαδέχεται το άλλο με απόλυτη συνοχή και τα "Same Town, New Story", "My Blue Supreme" και "Breaker 1" ξεχωρίζουν ήδη από το πρώτο άκουσμα.
Ο επίλογος του δίσκου ονομάζεται "Twice As Hard" και επιστρέφει στο ύφος των πρώτων δευτερόλεπτων του "All Rage Back Home", μάλλον για να μας βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε ότι πλησιάζουμε στο τέλος του. Αλλά ουσιαστικά δεν βοηθάει. Προσωπικά, όταν τελείωσε ο δίσκος και επικράτησε απόλυτη σιγή στο σπίτι, αισθάνθηκα σαν να έχει περάσει μόλις ένα λεπτό από τη στιγμή που πάτησα το play και ξεκίνησα να ακούω το "El Pintor" για πρώτη φορά. Φυσικά έβαλα να το ακούσω και δεύτερη φορά επί τόπου.
Εν κατακλείδι, ο τελευταίος δίσκος των Interpol ενδεχομένως να μην έχει την αίγλη του ντεμπούτου τους, "Turn On The Bright Lights" (2002), αλλά τους δίνει ένα προβάδισμα σε σχέση με αντίστοιχα συγκροτήματα την εποχής μας και τη σιγουριά ότι η πορεία τους μέχρι και σήμερα, μετά από 12 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας, είναι σταθερή, αν όχι ανοδική.