Σε ένα ψυχρό βαγόνι - τόσο ψυχρό όσο και η αίθουσα που παιζόταν το έργο- δύο άγνωστα μεταξύ τους πρόσωπα μοιράζονται το ίδιο κουπέ και ως συνταξιδιώτες ξεκινούν μια φαινομενικά συνηθισμένη συζήτηση. Εκείνη προετοιμάζει το διδακτορικό της στην Ιστορία και εκείνος είναι ένας δημόσιος υπάλληλος. Η ιστορία ξεκινάει όταν το τρένο σταματάει και λόγω βλάβης μένουν κλεισμένοι μέσα στο κουπέ.
Τρεις εκδοχές της ίδιας συζήτησης, με τους πρωταγωνιστές να αλλάζουν πρόσωπα και προσωπεία ενώ οι συνταρακτικές αποκαλύψεις για το έργο του κτηνώδους Γιόζεφ Μένγκελε, γιατρού στο Εργαστήρι Πειραμάτων του στρατοπέδου συγκέντρωσης Άουσβιτς-Μπίρκεναου, αποτελούν το επίκεντρο αυτών αλλά και το θέμα όλου του έργου.
Ο χώρος της παράστασης, άδειος από σκηνικά, διέθετε μόνο δύο καρέκλες με ροδάκια, πράγμα που διευκόλυνε την απόδοση της εναλλαγής της απόστασης (ψυχικής και συναισθηματικής) των δύο χαρακτήρων- άλλοτε έρχονταν "κοντά" και άλλοτε "απομακρύνονταν". Το videowall ευρηματικό, όπως και οι φωτισμοί που διευκόλυναν τη μετάβασή μας στο αντίστοιχο πλαίσιο.
Και ενώ οι ηθοποιοί (Μυρτώ Αλικάκη-Λάζαρος Γεωργακόπουλος) υποστήριζαν πολύ σθεναρά τους ρόλους τους, αυτό που για εμάς δεν έκανε τη "συνταγή" να πιάσει, ήταν τα κείμενα. Οι τρεις εκδοχές περιπλέκονται σε τέτοιο σημείο που ο θεατής ξεχνά να διατηρήσει το ενδιαφέρον του για το νόημα του έργου. Η ιστορία επικεντρώνεται σε δευτερεύοντα στοιχεία (όπως ο έρωτας του Μέγκελε με την Εσθήρ) και αφήνει σε δεύτερη (τρίτη, τέταρτη..) μοίρα αυτό που ενδιαφέρει τον θεατή να ακούσει: Γιατί ο Μένγκελε είχε μια τόσο κτηνώδη φύση; Το τέλος, μάλιστα, κάνει την παράσταση μη ρεαλιστική, κάτι που ευνοεί ακόμα περισσότερο το να επικεντρωθεί ο θεατής σε επιμέρους ζητήματα, χάνοντας την ουσία. Οι σκηνές κορύφωσης υπήρξαν υπερβολικές, καθότι οι φωνές και οι χυδαιολογίες δεν προσδίδουν απαραίτητα στο έργο περισσότερη "κουλτούρα".
Γενικά, η παράσταση ξεκινά με πολύ καλές προθέσεις, το στήσιμό της είναι εξαιρετικά καλό αλλά νιώσαμε πως η υπόθεση χάνεται στον δρόμο χωρίς λόγο.
Όταν θέλεις να μεταλαμπαδεύσεις τόσο σημαντικές αξίες όσο αυτές που το έργο διαπραγματεύεται, αρκεί να είσαι ξεκάθαρος προς τους θεατές.
Η μουσική μάς άρεσε πολύ. Το διαμαντάκι που συλλέξαμε από την παράσταση παρακάτω.
Μέχρι τις 13/1 στο θέατρο Faust.
Κείμενα: Θανάσης Τριαρίδης
Σκηνοθεσία: Κώστας Φιλίππογλου
Σκηνικά – κοστούμια – videos: Όλγα Μπρούμα
Μουσική: Δημήτρης Γιακουμάκης
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Βοηθός σκηνοθέτη: Ροζαλί Σινοπούλου
Τρεις εκδοχές της ίδιας συζήτησης, με τους πρωταγωνιστές να αλλάζουν πρόσωπα και προσωπεία ενώ οι συνταρακτικές αποκαλύψεις για το έργο του κτηνώδους Γιόζεφ Μένγκελε, γιατρού στο Εργαστήρι Πειραμάτων του στρατοπέδου συγκέντρωσης Άουσβιτς-Μπίρκεναου, αποτελούν το επίκεντρο αυτών αλλά και το θέμα όλου του έργου.
Ο χώρος της παράστασης, άδειος από σκηνικά, διέθετε μόνο δύο καρέκλες με ροδάκια, πράγμα που διευκόλυνε την απόδοση της εναλλαγής της απόστασης (ψυχικής και συναισθηματικής) των δύο χαρακτήρων- άλλοτε έρχονταν "κοντά" και άλλοτε "απομακρύνονταν". Το videowall ευρηματικό, όπως και οι φωτισμοί που διευκόλυναν τη μετάβασή μας στο αντίστοιχο πλαίσιο.
Και ενώ οι ηθοποιοί (Μυρτώ Αλικάκη-Λάζαρος Γεωργακόπουλος) υποστήριζαν πολύ σθεναρά τους ρόλους τους, αυτό που για εμάς δεν έκανε τη "συνταγή" να πιάσει, ήταν τα κείμενα. Οι τρεις εκδοχές περιπλέκονται σε τέτοιο σημείο που ο θεατής ξεχνά να διατηρήσει το ενδιαφέρον του για το νόημα του έργου. Η ιστορία επικεντρώνεται σε δευτερεύοντα στοιχεία (όπως ο έρωτας του Μέγκελε με την Εσθήρ) και αφήνει σε δεύτερη (τρίτη, τέταρτη..) μοίρα αυτό που ενδιαφέρει τον θεατή να ακούσει: Γιατί ο Μένγκελε είχε μια τόσο κτηνώδη φύση; Το τέλος, μάλιστα, κάνει την παράσταση μη ρεαλιστική, κάτι που ευνοεί ακόμα περισσότερο το να επικεντρωθεί ο θεατής σε επιμέρους ζητήματα, χάνοντας την ουσία. Οι σκηνές κορύφωσης υπήρξαν υπερβολικές, καθότι οι φωνές και οι χυδαιολογίες δεν προσδίδουν απαραίτητα στο έργο περισσότερη "κουλτούρα".
Γενικά, η παράσταση ξεκινά με πολύ καλές προθέσεις, το στήσιμό της είναι εξαιρετικά καλό αλλά νιώσαμε πως η υπόθεση χάνεται στον δρόμο χωρίς λόγο.
Όταν θέλεις να μεταλαμπαδεύσεις τόσο σημαντικές αξίες όσο αυτές που το έργο διαπραγματεύεται, αρκεί να είσαι ξεκάθαρος προς τους θεατές.
Η μουσική μάς άρεσε πολύ. Το διαμαντάκι που συλλέξαμε από την παράσταση παρακάτω.
Μέχρι τις 13/1 στο θέατρο Faust.
Κείμενα: Θανάσης Τριαρίδης
Σκηνοθεσία: Κώστας Φιλίππογλου
Σκηνικά – κοστούμια – videos: Όλγα Μπρούμα
Μουσική: Δημήτρης Γιακουμάκης
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Βοηθός σκηνοθέτη: Ροζαλί Σινοπούλου