1. Τι θα ακούσεις;
Duran Duran
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Paper Gods, Face for Today, Butterfly Girl, What are the chances
3. Βαθμολογία;
7,5/10
Τα περισσότερα από τα «μεγάλα» συγκροτήματα της δεκαετίας του 80, είναι ενεργά κι αποδεικνύουν σε κάποια από τα βήματα τους τη δυναμική τους. Είναι απορίας άξιο, πώς οι Duran Duran (κι οι New Order, όπως διαβάσατε ήδη σε προηγούμενο review) καταφέρνουν να κυκλοφορούν τέτοιες σύγχρονες δισκάρες έν έτει 2015.
Γιατί το "Paper Gods", είναι η καλύτερη δουλειά τους εδώ και πολλά χρόνια, στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον, αφού το προηγούμενο τους "All You Need Is Now", δε με έπεισε παρά τις εξαιρετικές κριτικές. Σε αυτό το άλμπουμ οι Duran Duran ακούγονται σύγχρονοι, χωρίς να απαρνιούνται, φυσικά, και το εαυτό τους. Ενσωματώνουν ουσιαστικά στον ήχο τους τις σύγχρονες τάσεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Συνεργάζονται με νέους καλλιτέχνες (Kiesza, Janelle Monae), με καταξιωμένους καλλιτέχνες (John Frusciante, Jonas Bjerre), ή με περσόνες (τι άλλο να πεις;) όπως η Lidsay Lohan κι όλα αυτά υπό την καθοδήγηση στην παραγωγή των Mr Hudson, Josh Blair, Mark Ronson & Nile Rodgers.
Και κάνουν πάλι αυτό που έκαναν πάντα. Αλλάζουν το ύφος τους από άλμπουμ σε άλμπουμ, από τραγούδι σε τραγούδι, αλλάζουν τους παραγωγούς κάθε τόσο και λιγάκι κι αν δεν τα καταφέρνουν και πάντα τόσο καλά, έρχονται οι στιγμές, τα άλμπουμ όπως το "Paper Gods", που τους κρατάνε ζωντανούς, τόσο τους ίδιους όσο κι εμάς απέναντι τους.
Οι μελωδίες είναι κολλητικές, τα φωνητικά του Simon Le Bon καλύτερα από ποτέ, σε τραγούδια όπως το εναρκτήριο, ομώνυμο και καλύτερο κατά την άποψη μου "Paper Gods" (μαζί φυσικά με το κλείσιμο του άλμπουμ, το "Universe Alone"), σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Κι είναι πολλές οι στιγμές που το παθαίνεις αυτό, κατά τη διάρκεια αυτού του χορταστικού από κάθε άποψη, άλμπουμ.
Το σημαντικότερο όμως από όλα είναι ότι μπορούν ακόμη και σήμερα, κοντά 4 δεκαετίες πια, να μας απασχολούν τόσο θετικά. Αναρωτιέστε τελικά, αν το άλμπουμ αυτό δεν ήταν κάτω από το βαρύ όνομα των Duran Duran, πώς θα αντιμετωπιζόταν από όλους μας. Είναι δηλαδή τόσο καλό όσο ακούγεται, είναι τόσο καλό συγκριτικά με αυτά που περιμένατε/με από αυτούς ή αν πάνω από το "Paper Gods" έγραφε Buran Buran δε θα του έδινε κανείς σημασία και θα περνούσε στα ψιλά γράμματα;
Όλα αυτά, λοιπόν, ισχύουν ταυτόχρονα κι όλη αυτή η διαδικασία είναι που κάνει τόσο σπουδαίο κι αυτό το άλμπουμ. Όλα τα κείμενα κι οι απόψεις που μας φέρνουν κοντά στην ιστορία ενός τόσο μεγάλου συγκροτήματος, οι συγκρίσεις με τα παλιά τους άλμπουμ και τραγούδια, τα πάνω και κάτω τους. Κι όλο αυτός ο ντόρος γίνεται, όπως και στην περίπτωση των New Order (αν και στην περίπτωση των New Order μιλάμε για θρίαμβο), όταν συνοδεύεται από καλές μουσικές και τραγούδια. Διαφορετικά, όπως σε προηγούμενα άλμπουμ τους, ή των Depeche Mode, Cure & U2 ή Simple Minds, όπου τα πράγματα είναι κάπως άνοστα, τα σχόλια και τα λόγια παύουν πολύ γρήγορα, αφού δεν έχουν σε τι να στηριχτούν παρά μόνο στη γκρίνια.
Τότε το παρελθόν κι η ιστορία υπερισχύει και μέχρι εκεί. Όχι όμως με το κεφάτο, ευρηματικό, σημερινό, απολαυστικά ποπ "Paper Gods".
Duran Duran
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Paper Gods, Face for Today, Butterfly Girl, What are the chances
3. Βαθμολογία;
7,5/10
Τα περισσότερα από τα «μεγάλα» συγκροτήματα της δεκαετίας του 80, είναι ενεργά κι αποδεικνύουν σε κάποια από τα βήματα τους τη δυναμική τους. Είναι απορίας άξιο, πώς οι Duran Duran (κι οι New Order, όπως διαβάσατε ήδη σε προηγούμενο review) καταφέρνουν να κυκλοφορούν τέτοιες σύγχρονες δισκάρες έν έτει 2015.
Γιατί το "Paper Gods", είναι η καλύτερη δουλειά τους εδώ και πολλά χρόνια, στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον, αφού το προηγούμενο τους "All You Need Is Now", δε με έπεισε παρά τις εξαιρετικές κριτικές. Σε αυτό το άλμπουμ οι Duran Duran ακούγονται σύγχρονοι, χωρίς να απαρνιούνται, φυσικά, και το εαυτό τους. Ενσωματώνουν ουσιαστικά στον ήχο τους τις σύγχρονες τάσεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Συνεργάζονται με νέους καλλιτέχνες (Kiesza, Janelle Monae), με καταξιωμένους καλλιτέχνες (John Frusciante, Jonas Bjerre), ή με περσόνες (τι άλλο να πεις;) όπως η Lidsay Lohan κι όλα αυτά υπό την καθοδήγηση στην παραγωγή των Mr Hudson, Josh Blair, Mark Ronson & Nile Rodgers.
Και κάνουν πάλι αυτό που έκαναν πάντα. Αλλάζουν το ύφος τους από άλμπουμ σε άλμπουμ, από τραγούδι σε τραγούδι, αλλάζουν τους παραγωγούς κάθε τόσο και λιγάκι κι αν δεν τα καταφέρνουν και πάντα τόσο καλά, έρχονται οι στιγμές, τα άλμπουμ όπως το "Paper Gods", που τους κρατάνε ζωντανούς, τόσο τους ίδιους όσο κι εμάς απέναντι τους.
Οι μελωδίες είναι κολλητικές, τα φωνητικά του Simon Le Bon καλύτερα από ποτέ, σε τραγούδια όπως το εναρκτήριο, ομώνυμο και καλύτερο κατά την άποψη μου "Paper Gods" (μαζί φυσικά με το κλείσιμο του άλμπουμ, το "Universe Alone"), σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Κι είναι πολλές οι στιγμές που το παθαίνεις αυτό, κατά τη διάρκεια αυτού του χορταστικού από κάθε άποψη, άλμπουμ.
Το σημαντικότερο όμως από όλα είναι ότι μπορούν ακόμη και σήμερα, κοντά 4 δεκαετίες πια, να μας απασχολούν τόσο θετικά. Αναρωτιέστε τελικά, αν το άλμπουμ αυτό δεν ήταν κάτω από το βαρύ όνομα των Duran Duran, πώς θα αντιμετωπιζόταν από όλους μας. Είναι δηλαδή τόσο καλό όσο ακούγεται, είναι τόσο καλό συγκριτικά με αυτά που περιμένατε/με από αυτούς ή αν πάνω από το "Paper Gods" έγραφε Buran Buran δε θα του έδινε κανείς σημασία και θα περνούσε στα ψιλά γράμματα;
Όλα αυτά, λοιπόν, ισχύουν ταυτόχρονα κι όλη αυτή η διαδικασία είναι που κάνει τόσο σπουδαίο κι αυτό το άλμπουμ. Όλα τα κείμενα κι οι απόψεις που μας φέρνουν κοντά στην ιστορία ενός τόσο μεγάλου συγκροτήματος, οι συγκρίσεις με τα παλιά τους άλμπουμ και τραγούδια, τα πάνω και κάτω τους. Κι όλο αυτός ο ντόρος γίνεται, όπως και στην περίπτωση των New Order (αν και στην περίπτωση των New Order μιλάμε για θρίαμβο), όταν συνοδεύεται από καλές μουσικές και τραγούδια. Διαφορετικά, όπως σε προηγούμενα άλμπουμ τους, ή των Depeche Mode, Cure & U2 ή Simple Minds, όπου τα πράγματα είναι κάπως άνοστα, τα σχόλια και τα λόγια παύουν πολύ γρήγορα, αφού δεν έχουν σε τι να στηριχτούν παρά μόνο στη γκρίνια.
Τότε το παρελθόν κι η ιστορία υπερισχύει και μέχρι εκεί. Όχι όμως με το κεφάτο, ευρηματικό, σημερινό, απολαυστικά ποπ "Paper Gods".