"Γυναίκες" με τις Φ.Βελεσιώτου, Α. Μουτσάτσου & Μ.Αλικάκη

Τις περισσότερες φορές που παρακολουθούμε μια παράσταση ή ακούμε τη σειρά των τραγουδιών σε μια συναυλία, δεν αγνοούμε πως το κύριο θέμα είναι ο έρωτας μεταξύ των δύο φύλων. Αυτή τη φορά, όμως, τρυπώσαμε σε μια παρέα με εντελώς διαφορετικό κλίμα, αυτή της Φωτεινής Βελεσιώτου, της Αναστασίας Μουτσάτσου και της Μυρτώς Αλικάκη και τις δυο ώρες που μας κράτησαν συντροφιά μοιραστήκαμε συναισθήματα χαράς, συμπόνοιας, λύτρωσης, σαν "γυναίκα προς γυναίκα".

Η μουσικοθεατρική παράσταση, με τον τίτλο "Γυναίκες" που παρουσιάζεται στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Ελένης Γκασούκα, βασίζεται στην ιστορία μιας γυναίκας που πέρασε αλλεπάλληλες δυσκολίες στη ζωή της. Τα κομμάτια, προσεκτικά επιλεγμένα, ακολουθούν την πορεία της διήγησης, αναδεικνύοντας τους προβληματισμούς και τα σπασμένα θραύσματα μιας γυναικείας ψυχής.

Όσον αφορά στο μουσικό κομμάτι, οι δύο ερμηνεύτριες αλληλοσυμπληρώνονται: η Βελεσιώτου, μπάσα, δωρική και βαριά λαϊκή δένει όμορφα με την ψηλή και ντελικάτη χροιά της Μουτσάτσου. Παράλληλα, η Μυρτώ Αλικάκη σε καίρια σημεία τραγουδά και εκείνη μαζί τους, προσδίδοντας θεατρικότητα στα κομμάτια και δίνοντάς τους διαφορετική προέκταση στο μυαλό μας. Εξάλλου η υποκριτική με τη μουσικότητα είναι δύο έννοιες απαραίτητες τόσο στο θέατρο όσο και στο τραγούδι.

Το μπουζούκι ανοίγει την παράσταση κάνοντας το κλίμα εξαρχής βαρύ και εκεί η φωνή της Βελεσιώτου έρχεται να μας πει "Καίγομαι". Σε αυτό το σημείο, πραγματικά νιώθεις ότι κάτι καλό πρόκειται να ακολουθήσει στη συνέχεια. Η Αναστασία Μουτσάτσου κάνει την εμφάνισή της στη σκηνή με το τραγούδι "Γυναίκες Μόνες" και κάπως έτσι ξεκίνησε μια βραδιά γεμάτη μουσική και στίχους που παρέσυρε το (κατ'εξοχήν) γυναικείο κοινό να χτυπήσει παλαμάκια και να σιγοτραγουδίσει.

Με δικές τους επιτυχίες αλλά και με την επιλογή κομματιών προερχόμενων από διαφορετικούς καλλιτέχνες του εντεχνολαϊκού κύκλου (Χ.Αλεξίου, Χαϊνιδες, Θ.Κοτωνιάς, Λ.Καλημέρη, Ε.Αρβανιτάκη, Π.Πάνου,Α.Πρωτοψάλτη, Μ.Φριτζήλα), "μίλησαν" για τις ανάγκες, τους προβληματισμούς, τις αδικίες και τα συναισθήματα του θηλυκού γένους. Όπως ήταν αναμενόμενο, το κομμάτι "Μέλισσες", που το ελληνικό κοινό αγκάλιασε με τόση θέρμη, καθήλωσε τους ακροατές. Είναι ωραίο συναίσθημα να ακούς live την Βελεσιώτου να το ερμηνεύει, νιώθεις ότι ακούς ένα σημαντικό μέρος της σύγχρονης ελληνικής μουσικής. Το ίδιο συναίσθημα ξαναχτύπησε όταν την άκουσα να τραγουδάει a cappella τα "Μάνα μου μάνα" & "Οι φόνισσες". Αλλά και τα "Διόδια" που τραγουδήθηκαν από τις δύο ερμηνεύτριες, έδωσαν μια από τις πιο κορυφαίες στιγμές της βραδιάς μόλις στην αρχή της. Η Αναστασία Μουτσάτσου με την ευγενική και εύθραυστη μα πολύ σταθερή φωνή της έφερε στην παράσταση το κάτι διαφορετικό, όπως ένα ξένο, εντυπωσιακό πουλί που πετάει για λίγο μπροστά από τα μάτια μας και προσπαθούμε να το συγκρατήσουμε στη μνήμη. Το κατάφερε με τα κομμάτια "Η Αγάπη", "Με το καλοκαίρι μάλωσα", "Το βαλς της ζωής".

Όσον αφορά στη θεατρική σύνθεση, ενώ το θέμα που πραγματευόταν είχε ενδιαφέρον, ο τρόπος με τον οποίο οι δημιουργοί προσπάθησαν να το επικοινωνήσουν ήταν δυσλειτουργικός. Στη σκηνή υπήρχε καθόλη τη διάρκεια της παράστασης ένα πολύ μεγάλο δέντρο, το οποίο περιτριγύριζε η Μυρτώ Αλικάκη και μας διηγούνταν την ιστορία της. Ξεκινώντας ως ένα σεξουαλικά κακοποιημένο παιδί αφηγήθηκε κάθε δυσκολία που ερχόταν στο δρόμο της μέχρι και τη μέση ηλικία της ηρωίδας. Αφενός, η ιστορία (γραμμένη από την Αναστασία Μουτσάτσου) ήταν εστιασμένη μόνο σε αρνητικές εμπειρίες, τόσο που η εξέλιξή της ήταν προβλέψιμη από ένα σημείο και μετά. Αφετέρου, ένα τόσο σημαντικό θέμα, που έχει προβληθεί από τόσες διαφορετικές οπτικές, χρειαζόταν έναν διαφορετικό δρόμο, λιγότερο προφανή, για να ξεδιπλωθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να μείνει το "κάτι διαφορετικό" στο μυαλό του θεατή. Στη συγκεκριμένη παράσταση αυτό που μας έμεινε ήταν το βαρύ κλίμα και η μάχη της Αλικάκη να αναδείξει την ερμηνεία της που ήταν πολύ αξιόλογη.

Το video wall, οι φωτισμοί και το σκηνικό του δέντρου έφτιαχναν την κατάλληλη ατμόσφαιρα για την παράσταση, ενώ οι μουσικοί - που υποκλείθηκαν ένας ένας στο τέλος, γεγονός που μου άφησε πολύ θετική εντύπωση- υπήρξαν εξαιρετικοί στην ερμηνεία τους. Σε αυτό φυσικά συνέβαλλε και ο ήχος που έφτανε στα αυτιά μας χωρίς προβλήματα.

Μέσα στις χειμερινές μουσικές σας αναζητήσεις αξίζει να συγκαταλέξετε τη συγκεκριμένη παράσταση, κυρίως γιατί θα δείτε δυο εντελώς διαφορετικές φωνές να χορεύουν στους παλμούς της γυναικείας οντότητας.

Τα τραγούδια που ακούσαμε:

"Τα πέδιλα"
"Η Αγάπη"
"Συνταγές Μαγειρικής"
"Μέλισσες"
"Διόδια"
"Τα καλοτάξιδα πουλιά"
"Μάνα μου μάνα"
"Με το καλοκαίρι μάλωσα"
"Τα κλειδιά"
"Φλεβαριάτικο"
"Κόκκινα λουστρίνια"
"Οι φόνισσες"
"Το μυστικό"
"Όχι μαζί"
"Εσένα δε σου άξιζε αγάπη"
"Ακρογιαλιές δειλινά"
"Γυάλινος Κόσμος"
"Μη μου ξαναφύγεις πια"
"Εγώ δεν είμαι ποιητής"
"Σίδερο μ'ατμό"
"Μ'αρέσει"
"Το βαλς της ζωής"
"Τ'όνειρο καπνός"
"Ποια να'σαι συ"

Σκηνογραφική και ενδυματολογική επιμέλεια: Μαρία Φιλίππου
Σχεδιασμός φωτισμών: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Σχεδιασμός Οπτικοακουστικού Περιεχομένου και Video Installation: Λουκάς Ζιάρας & Χρήστος Καλαϊτζόγλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Αγνή Χιώτη
Καλλιτεχνική υποστήριξη: Πάνος Σουρούνης

Πιάνο, πλήκτρα και επιμέλεια ορχήστρας: Γιώργος Τσοκάνης
Μπουζούκι: Γιώργος Καραμφίλλης
Ακορντεόν: Νίκος Παπαναστασίου
Κιθάρα: Βασίλης Κετεντζόγλου

Επιμέλεια παραγωγής: Γιώργος Γκώνιας

Ώρα προσέλευσης: 20:00
Ώρα έναρξης: 21:00