Στην πρώτη του σκηνοθεσία στο υπόγειο της στοάς Πεσμαζόγλου, ο Γιάννης Χουβαρδάς επέλεξε να καταπιαστεί με ίσως το πιο πολυσήμαντο κείμενο του Χάρολντ Πίντερ, «Παλιοί καιροί». Με την απόφασή του αυτή ο πολύπειρος και καθ όλα καταξιωμένος σκηνοθέτης βρέθηκε στο χώρο που πριν χρόνια παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το συγκεκριμένο έργο, ενώ ταυτόχρονα, ακόμη πιο πίσω στην ιστορία, πάτησε ξανά στο σανίδι που πριν ακόμη περισσότερα χρόνια έκανε την παρθενική του εμφάνιση στο μαγικό κόσμο του θεάτρου. Δίπλα του κάλεσε συνεργάτες επίσης καταξιωμένους, με τους οποίους έχει ξαναυπάρξει σε παράσταση ουκ ολίγες φορές όπως Μαρία Κεχαγιόγλου, ο Χρήστος Λούλης και η Μαρία Σκουλά. Με ιδιαίτερο σεβασμό στο μυστικισμό και το βαθύ σκοτάδι που αποπνέουν τα περισσότερα έργα του Πίντερ, η αποτύπωση της ατμόσφαιρας μιας εξαιρετικά διφορούμενης πλοκής χαρακτήρων αποτέλεσε το βασικότερο μέλημα.
Αν κανείς προσπαθούσε να περιγράψει τα όσα ο συγγραφέας δημιούργησε στο κείμενό του, σίγουρα θα χαωθεί καθώς η γραμμικότητα στο χρόνο των έργων του μεγάλου βρετανού νομπελίστα απλά καταργείτε. Το κείμενο μοιάζει να αποκτά σάρκα και οστά, να εξελίσσεται κατά τη διάρκεια της εκφοράς του και να μεταμορφώνεται συνεχώς. Επομένως, φαινομενικά οι «Παλιοί Καιροί» πραγματεύονται την περιπλοκότητα των σύγχρονων σχέσεων και την εμφάνιση μιας παλιάς φιγούρας στη ζωή ενός ζευγαριού. Πιο συγκεκριμένα, ένα, φαινομενικά, ευτυχισμένο παντρεμένο ζευγάρι περιμένει για δείπνο την, από παλιά, φίλη, και όπως αποδεικνύεται αργότερα, πρώην συγκάτοικο της συζύγου, με την άφιξη της οποίας μεταφερόμαστε στον κόσμο της αμφιβολίας για το αν αυτό που βλέπουμε είναι πραγματικότητα, όνειρο ή φαντασίωση. Πρακτικά, το πρίσμα υπό το οποίο παρατηρεί κανείς την ιστορία, μπορεί τόσο εύκολα και γρήγορα να αλλάξει ώστε καθένας απ’ τους θεατές του έργου, να ερμηνεύσει, τελικά, απόλυτα προσωπικά τα γενόμενα.
Ο σκηνοθέτης, λοιπόν, επέλεξε να αξιοποιήσει στο έπακρον τον αινιγματικό χαρακτήρα του έργου επενδύοντας ιδιαίτερα στην δημιουργία μιας αποπνικτικής, σχεδόν μηχανιστικής και πολλές στιγμές, αποστασιοποιημένης πραγματικότητας. Με τους τρεις ηθοποιούς του να παρουσιάζονται απόλυτα ταγμένοι και συνεπείς στο όραμα του σκηνοθέτη, πολλές στιγμές αισθάνθηκα να φέρνουν σε άβολη θέση το κοινό είτε με τα ερωτικά τους παιχνίδια είτε με τον κυνισμό είτε ακόμη και με τους διάφορους ήχους και φυσικά την αξιοποίηση των τριών καμερών επί σκηνής. Οι κάμερες αυτές δημιουργούσαν την εικόνα ή την ψευδαίσθηση πως ανά στιγμές ο θεατής μπορούσε να «κοιτάξει» μέσα στο μυαλό των πρωταγωνιστών ή να παρατηρήσει καλύτερα τις μικρές και διόλου ασήμαντες λεπτομέρειες των τριών χαρακτήρων. Με το αυστηρό φορμαλισμό του Πίντερ να συναντά τον, επίσης, φορμαλιστή Γιάννη Χουβαρδά, τα πάντα φάνταζαν εξαιρετικά σχεδιασμένες λεπτομέρειες που συνέθεταν το ευρύτερο ψηφιδωτό της ιστορίας.
Συνοψίζοντας, οι «Παλιοί Καιροί» είναι μια παράσταση δύσκολη, δύσπεπτη και σίγουρα δυσερμήνευτη, χαρακτηριστικά, που, τελικά, την κάνουν και ενδιαφέρουσα στα μάτια του θεατή. Η προσέγγιση του Γιάννη Χουβαρδά έχει, επίσης, αρκετό ενδιαφέρον, με τους ηθοποιούς τους να ενισχύουν με το ταλέντο και τη συνέπειά τους εξαιρετικά δύσκολους ρόλους των Ντίλι, Κέιτ και Άννα. Αιχμή του δόρατος για εμένα αποτέλεσε η εξαιρετική Μαρία Κεχαγιόγλου, που και λόγω ρόλου αλλά και λόγω σκηνικού εκτοπίσματος, ξεχώρισε. Η νέα αυτή συμπαραγωγή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν και το θεάτρου του Νέου Κόσμου θα παρουσιάζεται μέχρι και τις 10 Φεβρουαρίου.
Συντελεστές της παράστασης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Σχεδιασμός φωτισμών: Στέλλα Κάλτσου
Video design: Παντελής Μάκκας
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Μαρία Κεχαγιόγλου
Χρήστος Λούλης
Μαρία Σκουλά
Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν - ΥΠΟΓΕΙΟ
Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα
τηλ. 210-3222760, 210-3228706