Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Δημήτρη Κορομηλά και το Mix Grill.
Οι Uriah Heep είναι ένα από τα λίγα συγκροτήματα που μπορούν να καυχηθούν ότι κουβαλάνε μισό αιώνα μουσικής ιστορίας στις πλάτες τους. Σε αυτά τα πενήντα χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας μετράνε 25 studio και 18 live κυκλοφορίες, πάνω από 40 εκατομμύρια πωλήσεις και χιλιάδες συναυλίες σε όλες τις γωνιές του πλανήτη. Ανάμεσα σε αυτές ήταν και η ιστορικής σημασίας εμφάνιση τους στη Μόσχα τον Δεκέμβρη του 1987 μπροστά σε 180.000 θεατές, σηματοδοτώντας την πρώτη συναυλία συγκροτήματος του δυτικού κόσμου στη Σοβιετική ένωση του Mikhail Gorbachev.
Η Ελλάδα είναι ένας από τους προσφιλέστερους προορισμούς του συγκροτήματος που την Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου έδωσε την εικοστή δεύτερη συναυλία του επί ελληνικού εδάφους στο Principal Club Theater της Θεσσαλονίκης
Την βραδιά άνοιξαν οι Northwind οι οποίοι αποτέλεσαν τον βέλτιστο δυνατό πρόλογο για όσα έμελε να ακολουθήσουν. Ανέβηκαν στη σκηνή στις 21:00 και για σαράντα περίπου λεπτά έπαιξαν τραγούδια από τα "Northcomin'" και "Mythology" ενώ μας έδωσαν και δείγμα της καινούργιας τους δουλειάς που ετοιμάζουν και που περιμένουμε με ανυπομονησία. Ο Δημοσθένης Ντόβας έφερε πνοές νέου ανέμου στο συγκρότημα αποδεικνύοντας πως εκτός από καλός τραγουδιστής είναι και ένας πολύ καλός frontman. Να τους τσεκάρετε με την πρώτη ευκαιρία.
Μία από τις κατάρες που έχουν να αντιμετωπίσουν συγκροτήματα του μεγέθους και της ιστορικής σημασίας των Uriah Heep είναι ότι σε κάθε συναυλία τους, «αντίπαλός» τους είναι το εμβληματικό παρελθόν τους με το οποίο πρέπει να αναμετρηθούν. Δύσκολο και συχνά άδικο εγχείρημα ειδικά σε μία αμείλικτη εποχή σαν την δικιά μας, όπου η αποκαθήλωση στα social media έχει γίνει επικίνδυνα προσφιλές χόμπι.
Το να σταθείς κάτω από τους προβολείς της σκηνής κουβαλώντας το βάρος μίας καριέρας μισού αιώνα και να μετράς το «μπόι» σου κάθε στιγμή με τον επαρμένο, εικοσάχρονο αλαζόνα εαυτό σου, που όργωνε τα stages στα 70’s απαιτεί τόλμη, και μία δόση τρέλας που ευτυχώς οι Heep ακόμα διαθέτουν.
Οι Uriah Heep ανέβηκαν στις 22:15 στη σκηνή του από νωρίς ασφυκτικά γεμάτου Principal. Τα οκτώ χρόνια που μεσολάβησαν από την προηγούμενη εμφάνιση τους στη Θεσσαλονίκη έφεραν στη θέση του πρόωρα χαμένου από καρκίνο Trevor Bolder τον εξαιρετικό Davey Rimmer στο μπάσο ο οποίος μαζί με τον Russell Gilbrook στα τύμπανα αποτελούν ένα σφιχτοδεμένο και εκρηκτικό rhythm section.
Η συναυλία ξεκίνησε με το “Grazed By Heaven”, με τον ίδιο δηλαδή τρόπο που ξεκινάει η πρόσφατη τους δουλειά “Living The Dream”. Ακολούθησε το “Return To Fantasy” και έγινε χαμός. Ο Mick Box και η παρέα του δίνουν σεμινάριο επί σκηνής για το πώς παίζεται το κλασσικό Hard Rock.
Στη συνέχεια το ομότιτλο “Living The Dream” με έκανε να θαυμάσω το πόσο καλά στέκεται το καινούργιο τους υλικό πλάι σε ύμνους που άντεξαν στο πέρασμα των δεκαετιών. Αν δεν το έχετε ήδη κάνει, αξίζει να αφιερώσετε λίγο χρόνο για μία ακρόαση της τελευταίας τους κυκλοφορίας. Θα σας ανταμείψει.
Ακολούθησε η έκπληξη της βραδιάς “Too Scared To Run” από το μακρινό 1982. Το μοναδικό τραγούδι της βραδιάς από τα δύσκολα για τους Heep 80’s.
Tα “Take Away My Soul”, “Knocking At My Door”, “Waters Flowin’” και “Rocks In The Road” από το “Living The Dream” με μία παρένθεση του κλασσικού “Rainbow Demon” απέδειξαν περίτρανα πως οι Uriah Heep δεν είναι nostalgia act για μεσήλικες που αναπολούν τα νιάτα τους. Είναι συγκρότημα που εξακολουθεί να κυκλοφορεί σημαντικές δουλειές τις οποίες μπορεί και υποστηρίζει επί σκηνής.
Τα “Gypsy”, “Look At Yourself” και “July Morning” που ακολούθησαν είχαν την αναμενόμενη επίδραση στο κοινό του κατάμεστου Principal. Το κυρίως set έκλεισε με το “Lady In Black” που τραγουδήθηκε με ένταση, πάθος και ενθουσιασμό από τον κόσμο (Ήμασταν καλύτεροι από το κοινό της Αθήνας, έτσι μας είπε ο Bernie Shaw και οφείλω να τον πιστέψω).
Ακολούθησε το αναμενόμενο encore με “Sunrise” και “Easy Livin’”. Δύο εμβληματικά τραγούδια που αποτέλεσαν το καλύτερο δυνατό κλείσιμο μιας βραδιάς καθαρόαιμου, καλοπαιγμένου Hard Rock.
Ο συμπαγής ήχος, οι άρτιες εκτελέσεις, η ενέργεια πάνω και κάτω από τη σκηνή και ένα ισορροπημένο setlist αποτέλεσαν τα βασικά συστατικά μίας πολύ καλής εμφάνισης για τους Uriah Heep.
Σίγουρα ο χρόνος που πέρασε άφησε τα σημάδια του. Σίγουρα ο Bernie Shaw (ο οποίος το βράδυ της Παρασκευής ήταν σε μεγάλη φόρμα) δεν είναι, και ευτυχώς δεν προσπάθησε ποτέ να γίνει, David Byron στη θέση του David Byron. Σίγουρα όταν από ένα συγκρότημα, στα πενήντα χρόνια ζωής του, έχουν παρελάσει ηχηρά ονόματα όπως ο Ken Hensley, ο Lee Kerslake, ο John Wetton, ο Bob Daisley, ο Chris Slade και πολλοί ακόμα, εξίσου ηχηρές είναι και οι απουσίες τους.
Εξίσου σίγουρα όμως, οι Uriah Heep μας απέδειξαν για ακόμα μία φορά πως αντέχουν σε πείσμα των καιρών και παραδίδουν με συνέπεια μαθήματα rock ιστορίας κάθε φορά που βρίσκονται επί σκηνής.
Ανανεώνουμε το ραντεβού μας μαζί τους και υποσχόμαστε να τους συναντήσουμε ξανά στην επόμενη στάση τους στη χώρα μας.
