Ο Πρόδρομος Doe τραγουδάει και γράφει στίχους στο συγκρότημα Jane Doe, έχει εκδώσει μερικά βιβλία, σχεδιάζει επιτραπέζια παιχνίδια, παίζει μπάσκετ και διάφορα άλλα. Μια ακόμα ασχολία του είναι η παρουσίαση στο Mix Grill της στήλης «100 αγαπημένοι ελληνικοί στίχοι από το 2000 και μετά».
Παύλος Παυλίδης - Η Μαίρη
Ιστορίες Που Ίσως Έχουν Συμβεί [2013]
Στιχουργός: Παύλος Παυλίδης
Σήμερα καταδυόμαστε στο εικονοκλαστικό σύμπαν του Παύλου Παυλίδη. Εκεί που οι πόλεις δεν έχουν όνομα, το νερό έχει πρωταγωνιστικό ρόλο κι άνθρωποι ντύνονται Δον Κιχώτες ερχόμενοι σε σύγκρουση με την πραγματικότητα.
Έχω την εντύπωση πως όλο το στιχουργικό έργο του άλλοτε μπροστάρη των Ξύλινων Σπαθιών ιστορεί αυτό το πράγμα: έναν πόλεμο των ονειροπόλων ενάντια στα αμείλικτα αστικά πρωινά.
Ένα από αυτά προσπαθεί να διαλύσει τη Μαίρη του ομώνυμου τραγουδιού.
Η Μαίρη λέει να πάει απόψε σινεμά.
Θα πήγαινε αν μπορούσε κάθε βράδυ.
Σβήνουν τα φώτα κι η ταινία ξεκινά.
Λίγο μετά το πιο βαθύ σκοτάδι.
Βλέπει τους ανθρώπους στο πανί να τρέχουνε,
τόσο αγαπιούνται πια που δεν αντέχουνε
κι ο ένας τον άλλο σημαδεύει και πυροβολά.
Η Μαίρη ονειρεύεται μέσω του κινηματογράφου, σαν την ηρωίδα του Γούντι Άλεν στο «Πορφυρό Ρόδο Του Καΐρου» ζωντανεύει τις σκηνές των ταινιών, κάνει φίλους της τους ήρωες για να γκρεμίσει τη μοναξιά του σπιτιού της. Ονειρεύεται ανοικτούς ορίζοντες, Σαχάρες και ποτάμια πλατιά σαν τον Δούναβη.
Η Μαίρη λέει να πάει απόψε σινεμά.
Σ' αυτό το σπίτι δεν αντέχει άλλο.
Αυτοί οι τοίχοι της πλακώνουν την καρδιά.
Θέλει ένα χώρο κάπως πιο μεγάλο.
Θέλει μια ζούγκλα αριστερά κι απέναντι
μία Σαχάρα σιωπηλή κι απέραντη
κι ο Δούναβης κάπου στη μέση να κυλά.
Ο μόνος αληθινός τρόπος να ξεφύγει είναι ο έρωτας. Ο φτιαγμένος από ακριβό σελιλόιντ και με το κατάλληλο σάουντρακ. Μία τυφλή πίστη στον ερχομό του κάνει τη Μαίρη να συνεχίζει, να αφήνει μηνύματα στον ήρωα-στιχουργό μας, να ξαναπλάθει τραγικούς ήρωες σαν τον Μπόνι και την Κλάιντ και να τους δίνει ταπεινά ονόματα, όπως Μαίρη και Παύλος.
Η Μαίρη λέει να πάει απόψε σινεμά.
Τι να την κάνει την παλιά ζωή της;
Μου 'στειλε μήνυμα γι'απόψε στις εννιά,
σε μια σκηνή να σκοτωθώ μαζί της.
Λέει πως θα είμαστε καταζητούμενοι,
ερωτευμένοι και πολύ χαρούμενοι,
Bonnie and Clyde έστω για μια βραδιά.
Κι έτσι πια θα ζήσουμε κι εμείς το ρίσκο μας,
στην Πατησίων και στο San Francisco μας,
γράφουν police και δω τα περιπολικά.
Ο Παυλίδης είναι η άλλη άκρη του στιχουργικού σχοινιού που δένει αυτόν και τον Αγγελάκα. Αυτός τρυφερός, ο άλλος σαρκαστικός. Αυτός συμπονετικός με τους ήρωές του, εκείνος δεν φοβάται να υποδυθεί στα τραγούδια του τον «κακό». Ο Παύλος δημιουργεί εικόνες, ο Γιάννης καταστρέφει νόρμες και παραδοχές (θα ήταν ενδιαφέρον ένα κείμενο για αυτούς τους δύο).
Κι οι δύο όμως παραμένουν αισιόδοξοι. Ο Παυλίδης με έναν πιο προφανή τρόπο που τον κάνει πιο άμεσο, πιο διαχυτικό με τον ακροατή.
Γι' αυτό κι η Μαίρη και η κάθε Μαίρη δακρύζει στους στίχους του. Γιατί λέει για
εκείνη όσα την πνίγουν και ποτέ δεν θα μπορέσει να βάλει τις σωστές λέξεις στη σειρά για να το εκφράσει.