Έχει καταντήσει σχεδόν βαρετή η κουβέντα για το επίπεδο των συνθέσεων, της παραγωγής και των ερμηνειών του άλμπουμ. Μάστορες του ήχου και επαγγελματίες παραγωγοί καταφέρνουν να μετατρέπουν ακόμη και αδύνατες συνθέσεις σε αριστουργήματα. Χρησιμοποιώντας όλα τα κόλπα που έχουν διδαχτεί από πρωτοπόρους, συνταγές επιτυχίες, hooks και γέφυρες που σε «στέλνουν», δημιουργούν υπερπαραγωγές στις οποίες είναι σχεδόν αδύνατο να αντισταθείς. Αν υπάρχει μάλιστα και καλή βάση από πίσω, σχετικά καλές - ή πολύ καλές - συνθέσεις και στίχοι, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο εύκολα και μεγαλοπρεπή. Σε αυτήν την περίπτωση βεβαίως ανήκει η Lady Gaga. Πιθανότατα, μάλιστα, να είναι η καλύτερη της εποχής της.
Μα δεν λέγαμε τα ίδια πριν λίγο καιρό για την Dua Lipa, πέρυσι για την Ariana Grande (η οποία συμμετέχει στο άλμπουμ της Gaga), λίγο νωρίτερα για την Taylor Swift και δε θα σταματήσει ο κατάλογος; Μέχρι να φτάσουμε στην Madonna, που κυκλοφορεί σαν φάντασμα πάνω από όλα σχεδόν τραγούδια του Chromatica, με αποκορύφωμα το “Babylon”. Αν το τραβήξουμε - όχι και ιδιαίτερα - είναι πολύ λεπτή η γραμμή που χωρίζει (;) τον Justin Bieber από τους Coldplay.
Δε βάζω καν στο παιχνίδι την κυρίαρχη τάση του hip hop, που έτσι που έχει εκπορνευτεί, πηγαινοέρχεται ως ένα ακριβό μαύρο άλογο, με βήμα περήφανο αλλά ταυτόχρονα ανάλαφρο, στα πιο γκλαμουράτα σαλόνια της ποπ μουσικής, χάνοντας - ας πούμε - και όποια αξία μπορεί να είχε κάποτε.
Ακούγομαι υπερβολικός, το ξέρω. Τολμώ να πω πως τρομάζω που διαβάζω αυτά που γράφω την ίδια ακριβώς στιγμή που τα γράφω. Αγνός ποπάς καθώς είμαι, έχω τρέξει την απόσταση από τους Cure, Depeche Mode και Talking Heads στους Deee-Lite, Right Said Fred και Black Box, από τις Anita Baker, Grace Jones και Carly Simon στις Bananarama και Kylie Minogue - αναφέροντας τυχαία παραδείγματα από εκατοντάδες υπόλοιπα που έχω και με έχουν αγγίξει με κάθε τρόπο. Έχω την αίσθηση ότι η ποπ μουσική - για μην πω η μουσική γενικά - έχει αρχίσει σιγά σιγά να στερείται έμπνευσης και ιδεών, να στρογγυλεύει και να ομογενοποιείται. Κι ενώ πάντα υπήρχαν κυρίαρχα ρεύματα, από όπου ξεπηδούσαν δεκάδες συγκροτήματα και καλλιτέχνες που ακολουθούσαν ή αντέγραφαν τη συνταγή, η κατάσταση μοιάζει πλέον να έχει φτάσει στο απροχώρητο.
«Έκανα γυμναστική, ακούγοντας το “Chromatica”. Πέρασα όμορφα και ήταν αρκετό».
Μα δεν λέγαμε τα ίδια πριν λίγο καιρό για την Dua Lipa, πέρυσι για την Ariana Grande (η οποία συμμετέχει στο άλμπουμ της Gaga), λίγο νωρίτερα για την Taylor Swift και δε θα σταματήσει ο κατάλογος; Μέχρι να φτάσουμε στην Madonna, που κυκλοφορεί σαν φάντασμα πάνω από όλα σχεδόν τραγούδια του Chromatica, με αποκορύφωμα το “Babylon”. Αν το τραβήξουμε - όχι και ιδιαίτερα - είναι πολύ λεπτή η γραμμή που χωρίζει (;) τον Justin Bieber από τους Coldplay.
Τελευταία, σε μια συλλογή που ονόμασα “Boys” και ελπίζω να την ευχαριστηθώ στις καλοκαιρινές διακοπές, έχω συμπεριλάβει χωρίς δεύτερες σκέψεις τα “A Sky Full Of Stars” και “Orphans” των Coldplay, τα “Lose Yourself” και “Sorry” από Justin Bieber”, μαζί με Weeknd, DNCE, Robbie Williams, Bruno Mars, Shawn Mendes, Ed Sheeran, Mika και Justin Timberlake. Και δεν ντρέπομαι καθόλου. Εδώ δε ντρέπονται οι ίδιοι, που μοιάζουν τόσο πολύ. Ακριβώς παρόμοιες είναι οι επιλογές και στη συλλογή “Girls”: από Beyonce σε Solange, μέχρι Sia και φυσικά Billie Eilish.
Εννοείται πως υπάρχουν διαφορές και συμπάθειες, τραγούδια και φωνές που ξεχωρίζουν, παραγωγές που προσφέρουν κάτι παραπάνω, ή απλά κάτι ανανεωτικό. Αν όμως λίγο αφεθείς και αφαιρεθείς, υπάρχουν στιγμές που όλα ακούγονται το ίδιο. Μια τεράστια συλλογή τραγουδιών, φωνών, στίχων, ερμηνειών, ύφους και ήχων, που αν τα βάλεις όλα μαζί σε ένα δοκιμαστικό σωλήνα και τα βράσεις, θα βγει ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα, το ίδιο (νερόβραστο) τραγούδι.
Δε βάζω καν στο παιχνίδι την κυρίαρχη τάση του hip hop, που έτσι που έχει εκπορνευτεί, πηγαινοέρχεται ως ένα ακριβό μαύρο άλογο, με βήμα περήφανο αλλά ταυτόχρονα ανάλαφρο, στα πιο γκλαμουράτα σαλόνια της ποπ μουσικής, χάνοντας - ας πούμε - και όποια αξία μπορεί να είχε κάποτε.
Ακούγομαι υπερβολικός, το ξέρω. Τολμώ να πω πως τρομάζω που διαβάζω αυτά που γράφω την ίδια ακριβώς στιγμή που τα γράφω. Αγνός ποπάς καθώς είμαι, έχω τρέξει την απόσταση από τους Cure, Depeche Mode και Talking Heads στους Deee-Lite, Right Said Fred και Black Box, από τις Anita Baker, Grace Jones και Carly Simon στις Bananarama και Kylie Minogue - αναφέροντας τυχαία παραδείγματα από εκατοντάδες υπόλοιπα που έχω και με έχουν αγγίξει με κάθε τρόπο. Έχω την αίσθηση ότι η ποπ μουσική - για μην πω η μουσική γενικά - έχει αρχίσει σιγά σιγά να στερείται έμπνευσης και ιδεών, να στρογγυλεύει και να ομογενοποιείται. Κι ενώ πάντα υπήρχαν κυρίαρχα ρεύματα, από όπου ξεπηδούσαν δεκάδες συγκροτήματα και καλλιτέχνες που ακολουθούσαν ή αντέγραφαν τη συνταγή, η κατάσταση μοιάζει πλέον να έχει φτάσει στο απροχώρητο.
Καταλήγουμε όπως ξεκινήσαμε, στο “Chromatica” της Lady Gaga δηλαδή. Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι και τηρουμένων των αναλογιών, είναι μία πολύ δυναμική επιστροφή. Έπειτα από την υπερβολή του “Artpop”, το σχετικά «ήσυχο» “Joanne” και τον εμπορικό και - ας πούμε - καλλιτεχνικό θρίαμβο του “A Star Is Born”, το “Chromatica” επαναφέρει την Lady Gaga στην κορυφή, εύκολα και ανώδυνα. Έχει πολλά καλά ποπ τραγούδια, τα περισσότερα εν δυνάμει singles, που αν μη τι άλλο, μοιάζουν πολύ μεταξύ τους.
Κι αν θέλουμε να ξαναγραφτεί ο τίτλος:
«Έκανα γυμναστική, ακούγοντας το “Chromatica”. Πέρασα όμορφα και ήταν αρκετό».