Στο άκουσμα της απόφασής της να απέχει από το τραγούδι στενοχωρηθήκαμε. Μετά από την απώλεια μεγάλων μουσικών, όπως του Θάνου Μικρούτσικου, η δήλωσή της αυτή μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε το «τέλος εποχής». Ωστόσο, ένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να εύκολα να επαναπαυθεί και η ελπίδα μας για μία έστω και «μεταμφιεσμένη» επιστροφή δεν σταμάτησε να υπάρχει. Μετά από την επιτυχία του πρώτου της εγχειρήματος στο θέατρο με το «Χειρόγραφο», η Χάρις Αλεξίου επιστρέφει με μία αμιγώς θεατρική παρουσία και την παράσταση Μεταμφίεση, έργο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη σε σκηνοθεσία Σταύρου Ράγια, στο Μικρό Παλλάς.
Για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων και κάτω από πολύ ιδιαίτερες συνθήκες, η Χάρις «θα μοιραστεί μαζί μας τη ζωή μίας γυναικείας ύπαρξης, άλλοτε με χιούμορ και άλλοτε με σοβαρότητα, μίας γυναικείας φιγούρας που ήξερε να μεταμφιέζει την όψη της αλλά και την ψυχή της για να μπορέσει να συνεχίσει», όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο δελτίο τύπου της παράστασης.
Η παράσταση αυτή αποτελεί μεταξύ άλλων και μία ομολογουμένως έξυπνη κίνηση των Αθηναϊκών Θεάτρων, καθώς ένα ικανοποιητικό μέρος του φιλοθεάμονος κοινού, αν και μουδιασμένο λόγω της πανδημίας, θα επιλέξει πιθανότατα να παρακολουθήσει το συγκεκριμένο εγχείρημα μεταξύ άλλων παραστάσεων. Ωστόσο, θα ήταν πολύ ευχάριστο, η παράσταση να παραταθεί ή να επαναληφθεί, ώστε να μπορέσουν να την παρακολουθήσουν περισσότεροι θεατές.
Μία ενδιαφέρουσα παράσταση, μία όμορφη αρχή. Επιθυμία όλων μας να αγκαλιάσει το κοινό όχι μόνο το συγκεκριμένο αλλά κάθε εγχείρημα, για να κρατηθεί η σεζόν στη ζωή.
Λίγα λόγια για το έργο:
«Μία γυναίκα χωρίς όνομα, μέσα στην ησυχία του μικρού της κόσμου, μονολογεί. Η σημερινή μέρα δεν είναι τυχαία. Συμπληρώνονται κάποια χρόνια από το θάνατο ενός ανθρώπου που στάθηκε σημαντικός για τη ζωή της. Εκείνη δούλευε τότε ως νυχτερινή αποκλειστική του νοσοκόμα. Κι αυτός, λάτρευε να της μιλά με τις ώρες. Οι διηγήσεις του “Γέρου” της καθώς και μια εξωφρενική συγκυρία θα αλλάξει τα πάντα μέσα σε μια μέρα.
Η ηρωίδα βλέπει το είδωλό της στον καθρέφτη αντεστραμμένο και δεν το αναγνωρίζει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από την πραγματικότητα, σκέφτεται. Ούτε και αλήθεια γίνεται να υπάρξει δίχως τη λάμψη μιας απάτης. Η ηρωίδα κάνει τον απολογισμό της ακροβατώντας επιδέξια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, ειλικρίνειας και παραπλάνησης, κωμικότητας και άκρως τραγικής μοναξιάς. Καθώς μιλά και ακούει τη φωνή της αιχμαλωτίζεται κι η ίδια στον ιστό της σαγηνευτικής της αφήγησης.
Όλα είναι πάντα αλλιώς, κι η ίδια είναι πάντα μια άλλη».
Κείμενο: Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης
Σκηνοθεσία: Σταύρος Ράγιας
Σκηνικά-Κοστούμια: Ανδρέας Γεωργιάδης
Σχετικό θέμα