Αυτή ΔΕΝ ήταν μια τυπική συναυλία. Τι ακριβώς ήταν δεν το ξέρω, μα ούτε και θέλω να το μάθω... Δεν μου χρειάζεται. Έτσι λοιπόν και αυτή εδώ δεν θα μπορούσε να είναι μια τυπική κριτική συναλίας αντίστοιχα βέβαια.
Είμαι με το Κώστα τον Χουρδάκη μέσα σε ένα δανεικό φορτηγό, για να μεταφέρουμε την μπάντα από το αεροδρόμιο στον Πειραιά. Βράδυ Παρασκευής (ξημέρωμα Σαββάτου πιο σωστά..) περιμένουμε τους Monochrome Set μετρώντας το χρόνο με τσιγάρα, το ένα μετά το άλλο. Η μπάντα φτάνει. Όχι, όχι, δεν θέλω να μιλήσω ακόμη για την μπάντα... ΠΡΩΤΑ, θέλω να πω δυο απλά λόγια για τον Κώστα και για όλη αυτή τη μαγευτική (τελικά) 'τρέλα' που λέγεται 'Passport'.
Λοιπόν, τα παιδιά γουστάρουν! Θέλω να πω, το νιώθουν, έχει αγάπη αυτή η ιστορία, μεράκι, ψυχή... Πέρα από τον απόλυτο επαγγελματισμό που τους χαρακτηρίζει. Ο Κώστας ΗΘΕΛΕ να υποδεχθεί ο ίδιος την μπάντα ('θα έρθεις κι εσύ Δημήτρη τέλος, ο Bid σε περιμένει άλλωστε. Ασε τα θα τους δω αύριο, θα πάμε μαζί παρέα..') ΗΘΕΛΕ να ζήσει ο ίδιος από πρώτο χέρι την παραμικρή λεπτομέρεια, ΗΘΕΛΕ να γιορτάσει 'από μέσα' πιο απλά, γιατί κάθε τι σπουδαίο, κάθε τι ιδιαίτερο (μαζί με την όποια τρεχάλα πάντα), μια γιορτή είναι τελικά πίσω από τα φώτα και τα έτοιμα κι αυτό το ξέρουν καλά στο 'Passport', ειναι ξεκάθαρο.
Γράφω βράδυ Κυριακής και μια ώρα πριν μίλησα με την μπάντα στο τηλέφωνο. Όλα πήγαν καλά, επιστροφή στην Αγγλία, με σειρά πια το 'Primavera' σε λίγες μέρες. ΟΜΩΣ... οι Monochrome Set έχουν να λένε για το 'πόσο απίστευτα καλά ένιωσαν αυτές τις δύο μέρες στον Πειραιά' χάρη στα παιδιά του 'Passport' κι αυτό πιστέψτε με, μετράει όσο ελάχιστα πράγματα για τις μπάντες. Πόσο μάλλον για ένα συγκρότημα με διαδρομή και ιστορία πίσω του, όπως οι SET.
Οι MONOCHROME SET που ανέβηκαν στη σκηνή με υποδειγματικό νεύρο, με έναν απίστευτο ήχο και με διάθεση να παίξουν πρώτα απ' όλα για τους ΙΔΙΟΥΣ, λένε την αλήθεια... Ναι όταν μου είπαν πως 'για μας είναι το ΙΔΙΟ ένα τεράστιο φεστιβάλ σαν το 'Primavera', ή ένα βράδυ στο '100 Club' στο Λονδίνο, με μια νύχτα στον Πειραιά, γιατί αγαπάμε τη μουσική μας, το να παίζουμε λαιβ..' έλεγαν την αλήθεια. Τόσο απλά.
Θεωρώ τρομερά τυχερούς όσους βρέθηκαν το βράδυ του Σαββάτου στο πέρασμα των SET από τη χώρα μας. Ζεστή ατμόσφαιρα (ξέρετε αυτό το απροσδιόριστα τρυφερό που ταξιδεύει τριγύρω, ότι...' κάτι καλό συμβαίνει τώρα εδώ..') ο κόσμος είχε έρθει όντως για τη μπάντα, γνώριζε τι να περιμένει, μα είμαι σίγουρος πως αυτό που δεν περίμενε κανένας (ούτε κι εγω...) είναι πως θα απολαμβάναμε μια μπάντα που κένταγε στην κυριολεξία. He's Frank, Alphaville, The Lighter Side Of Dating, BID, Eine Symphonie Des Grauens, The Devil Rides Out, The Jet Set Junta, Monochrome Set, The Ruling Class... Όλα ήταν εκεί. Το ένα μικρό διαμαντάκι αυτής της ιδιαίτερης Βρετανικής μπάντας μετά το άλλο...
Το είπα ξεκάθαρα από την αρχή. Αυτή δεν θα είναι μια τυπική κριτική συναυλίας. Κοιτάζω δίπλα μου τον Φίλιππο τον Χρυσόπουλο, 'έχει την ποιότητα ενός απίστευτου Secret gig... Είναι τρομερο..' του λέω. 'Ναι, ναι ακριβώς αυτό...' μου απαντάει ο Φίλιππος, το ίδιο απλός, εύστοχος και ουσιαστικός, όπως το 1982 που έγραφε στο κορυφαίο τότε 'ΠΟΠ & ΡΟΚ' την κριτική της πρώτης συναυλίας των SET στη χώρα μας στο θρυλικό συναυλιακά Σπόρτινγκ.
Εκείνο το βράδυ, στην πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα, ένας πιτσιρικάς στα 14 έχασε την παρθενιά του με τους Monochrome Set πάνω στη σκηνή... Ήταν η πρώτη μου συναυλία. Κλείνω λέγοντας πως ο γαμημένος ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση. Ναι, είναι.. Η απόλυτη ψευδαίσδηση. Γιατί το Σάββατο ήταν ομορφότερα κι από το 1982 ακόμα.. Κι αφού αυτό μπορεί να συμβεί, τότε όντως μπορούν να συμβούν σχεδόν τα πάντα... 'Who'll save him from being a man,not me...'
Είμαι με το Κώστα τον Χουρδάκη μέσα σε ένα δανεικό φορτηγό, για να μεταφέρουμε την μπάντα από το αεροδρόμιο στον Πειραιά. Βράδυ Παρασκευής (ξημέρωμα Σαββάτου πιο σωστά..) περιμένουμε τους Monochrome Set μετρώντας το χρόνο με τσιγάρα, το ένα μετά το άλλο. Η μπάντα φτάνει. Όχι, όχι, δεν θέλω να μιλήσω ακόμη για την μπάντα... ΠΡΩΤΑ, θέλω να πω δυο απλά λόγια για τον Κώστα και για όλη αυτή τη μαγευτική (τελικά) 'τρέλα' που λέγεται 'Passport'.
Λοιπόν, τα παιδιά γουστάρουν! Θέλω να πω, το νιώθουν, έχει αγάπη αυτή η ιστορία, μεράκι, ψυχή... Πέρα από τον απόλυτο επαγγελματισμό που τους χαρακτηρίζει. Ο Κώστας ΗΘΕΛΕ να υποδεχθεί ο ίδιος την μπάντα ('θα έρθεις κι εσύ Δημήτρη τέλος, ο Bid σε περιμένει άλλωστε. Ασε τα θα τους δω αύριο, θα πάμε μαζί παρέα..') ΗΘΕΛΕ να ζήσει ο ίδιος από πρώτο χέρι την παραμικρή λεπτομέρεια, ΗΘΕΛΕ να γιορτάσει 'από μέσα' πιο απλά, γιατί κάθε τι σπουδαίο, κάθε τι ιδιαίτερο (μαζί με την όποια τρεχάλα πάντα), μια γιορτή είναι τελικά πίσω από τα φώτα και τα έτοιμα κι αυτό το ξέρουν καλά στο 'Passport', ειναι ξεκάθαρο.
Γράφω βράδυ Κυριακής και μια ώρα πριν μίλησα με την μπάντα στο τηλέφωνο. Όλα πήγαν καλά, επιστροφή στην Αγγλία, με σειρά πια το 'Primavera' σε λίγες μέρες. ΟΜΩΣ... οι Monochrome Set έχουν να λένε για το 'πόσο απίστευτα καλά ένιωσαν αυτές τις δύο μέρες στον Πειραιά' χάρη στα παιδιά του 'Passport' κι αυτό πιστέψτε με, μετράει όσο ελάχιστα πράγματα για τις μπάντες. Πόσο μάλλον για ένα συγκρότημα με διαδρομή και ιστορία πίσω του, όπως οι SET. Οι MONOCHROME SET που ανέβηκαν στη σκηνή με υποδειγματικό νεύρο, με έναν απίστευτο ήχο και με διάθεση να παίξουν πρώτα απ' όλα για τους ΙΔΙΟΥΣ, λένε την αλήθεια... Ναι όταν μου είπαν πως 'για μας είναι το ΙΔΙΟ ένα τεράστιο φεστιβάλ σαν το 'Primavera', ή ένα βράδυ στο '100 Club' στο Λονδίνο, με μια νύχτα στον Πειραιά, γιατί αγαπάμε τη μουσική μας, το να παίζουμε λαιβ..' έλεγαν την αλήθεια. Τόσο απλά.
Θεωρώ τρομερά τυχερούς όσους βρέθηκαν το βράδυ του Σαββάτου στο πέρασμα των SET από τη χώρα μας. Ζεστή ατμόσφαιρα (ξέρετε αυτό το απροσδιόριστα τρυφερό που ταξιδεύει τριγύρω, ότι...' κάτι καλό συμβαίνει τώρα εδώ..') ο κόσμος είχε έρθει όντως για τη μπάντα, γνώριζε τι να περιμένει, μα είμαι σίγουρος πως αυτό που δεν περίμενε κανένας (ούτε κι εγω...) είναι πως θα απολαμβάναμε μια μπάντα που κένταγε στην κυριολεξία. He's Frank, Alphaville, The Lighter Side Of Dating, BID, Eine Symphonie Des Grauens, The Devil Rides Out, The Jet Set Junta, Monochrome Set, The Ruling Class... Όλα ήταν εκεί. Το ένα μικρό διαμαντάκι αυτής της ιδιαίτερης Βρετανικής μπάντας μετά το άλλο...
Το είπα ξεκάθαρα από την αρχή. Αυτή δεν θα είναι μια τυπική κριτική συναυλίας. Κοιτάζω δίπλα μου τον Φίλιππο τον Χρυσόπουλο, 'έχει την ποιότητα ενός απίστευτου Secret gig... Είναι τρομερο..' του λέω. 'Ναι, ναι ακριβώς αυτό...' μου απαντάει ο Φίλιππος, το ίδιο απλός, εύστοχος και ουσιαστικός, όπως το 1982 που έγραφε στο κορυφαίο τότε 'ΠΟΠ & ΡΟΚ' την κριτική της πρώτης συναυλίας των SET στη χώρα μας στο θρυλικό συναυλιακά Σπόρτινγκ.Εκείνο το βράδυ, στην πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα, ένας πιτσιρικάς στα 14 έχασε την παρθενιά του με τους Monochrome Set πάνω στη σκηνή... Ήταν η πρώτη μου συναυλία. Κλείνω λέγοντας πως ο γαμημένος ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση. Ναι, είναι.. Η απόλυτη ψευδαίσδηση. Γιατί το Σάββατο ήταν ομορφότερα κι από το 1982 ακόμα.. Κι αφού αυτό μπορεί να συμβεί, τότε όντως μπορούν να συμβούν σχεδόν τα πάντα... 'Who'll save him from being a man,not me...'