Ξημερώματα Σαββάτου. Περνάς τις ψησταριές της Βάρης-Κορωπίου και οδεύεις προς αεροδρόμιο. Διάλεξες τη "γαλατάδικη", πρωινή πτήση. Πιο φτηνή βλέπεις...Οι δρόμοι άδειοι. Περνούν αραιά και πού κάποια χλιδάτα αμάξια με τσίτα τη μουσική. Από την οδήγησή τους και μόνο καταλαβαίνεις ότι από κάποια "πίστα" επιστρέφουν...
Πλησιάζει ακόμα ένα τέτοιο αμάξι. Ασημί κάμπριο. Τέρμα τα γκάζια, τέρμα και το ηχοσύστημα... Ο τύπος φοράει γυαλιά ηλίου παρότι δεν έχει ξημερώσει ακόμα. Ντύσιμο που πρέπει να κοστίζει όσο για να βγάλουμε εμείς οι απλοί άνθρωποι ένα μήνα.
Πλησιάζει πιο πολύ. Από "μπουζούκια" έρχεται κι αυτός, σίγουρα. Προσπαθείς να καταλάβεις ποιό τραγούδι ακούει. Η αδερφή σου μονολογεί "μα πώς μπορούν και ακούν σκυλάδικα πρωί-πρωί;". Φτάνοντας δίπλα σου ο ήχος γίνεται ξεκάθαρος. Οι στίχοι το ίδιο: "στάγδην βραδέως, ενδοφλεβίως / ορός που στάζει αργά και ισοβίως"... Ορφέα Περίδη έπαιζε τελικά το cd player!
Σκηνή που χαράχτηκε μέσα σου. Για μισό λεπτό, κάτι πέρασε απ'το μυαλό σου για "ταμπέλες" που κολλάς σε μουσική και ανθρώπους. Μετά συνήλθες και συνέχισες να προσέχεις το δρόμο για να μην χάσεις την ταμπέλα που δείχνει προς "Αεροδρόμιο-Αναχωρήσεις". Εκεί η ταμπέλα είναι απαραίτητη...
Γυρνάς σπίτι μετά από λίγες μέρες. Χτυπάει το τηλέφωνο. "Έλα ρε, πάμε για κανα ποτάκι;", "Δεν μπορώ, θα πάω στην τάδε συναυλία", "Α δεν το ξερα ότι εισαι καταθλιπτικός. Πώς αντέχεις σ'αυτά ρε φίλε; Δεν κόβεις φλέβα;"...
Το σκηνικό με το κάμπριο ξαναήρθε αμέσως στο μυαλό σου. Εκεί έμαθες ότι δεν πρέπει να κολλάς ταμπέλες. Το να μην σου κολλάνε θα το μάθεις από άλλη εμπειρία, καμιά άλλη μέρα...
Πλησιάζει ακόμα ένα τέτοιο αμάξι. Ασημί κάμπριο. Τέρμα τα γκάζια, τέρμα και το ηχοσύστημα... Ο τύπος φοράει γυαλιά ηλίου παρότι δεν έχει ξημερώσει ακόμα. Ντύσιμο που πρέπει να κοστίζει όσο για να βγάλουμε εμείς οι απλοί άνθρωποι ένα μήνα.
Πλησιάζει πιο πολύ. Από "μπουζούκια" έρχεται κι αυτός, σίγουρα. Προσπαθείς να καταλάβεις ποιό τραγούδι ακούει. Η αδερφή σου μονολογεί "μα πώς μπορούν και ακούν σκυλάδικα πρωί-πρωί;". Φτάνοντας δίπλα σου ο ήχος γίνεται ξεκάθαρος. Οι στίχοι το ίδιο: "στάγδην βραδέως, ενδοφλεβίως / ορός που στάζει αργά και ισοβίως"... Ορφέα Περίδη έπαιζε τελικά το cd player!
Σκηνή που χαράχτηκε μέσα σου. Για μισό λεπτό, κάτι πέρασε απ'το μυαλό σου για "ταμπέλες" που κολλάς σε μουσική και ανθρώπους. Μετά συνήλθες και συνέχισες να προσέχεις το δρόμο για να μην χάσεις την ταμπέλα που δείχνει προς "Αεροδρόμιο-Αναχωρήσεις". Εκεί η ταμπέλα είναι απαραίτητη...
***
Γυρνάς σπίτι μετά από λίγες μέρες. Χτυπάει το τηλέφωνο. "Έλα ρε, πάμε για κανα ποτάκι;", "Δεν μπορώ, θα πάω στην τάδε συναυλία", "Α δεν το ξερα ότι εισαι καταθλιπτικός. Πώς αντέχεις σ'αυτά ρε φίλε; Δεν κόβεις φλέβα;"...
Το σκηνικό με το κάμπριο ξαναήρθε αμέσως στο μυαλό σου. Εκεί έμαθες ότι δεν πρέπει να κολλάς ταμπέλες. Το να μην σου κολλάνε θα το μάθεις από άλλη εμπειρία, καμιά άλλη μέρα...
Σχετικό θέμα