Κατάμεστο ήταν το Piraeus Academy στο Γκάζι, όπου άνθρωποι όλων των ηλικιών πήγαν για να ακούσουν ένα από τα πιο αγαπημένα ροκ συγκροτήματα, στη γιορτή που διοργανώθηκε για τα 20 χρόνια τους στη δισκογραφία. Είναι οι «Μπλε» μαζί με τη Θεοδοσία Τσάτσου σε ένα reunion που πολλοί ήθελαν, αλλά ελάχιστοι περίμεναν.
Η Θεοδοσία ήταν η πρώτη ερμηνεύτρια του συγκροτήματος από τη «Νύφη του Θερμαϊκού», συμμετέχοντας μάλιστα και στις «Ενοχές» του 1996. Ωστόσο, δύο χρόνια αργότερα παρέδωσε τη σκυτάλη στη Τζώρτζια Κεφαλά, η οποία είναι η τραγουδίστρια τους μέχρι και σήμερα.
Όμως, η αποχώρησή της φαίνεται ότι δεν ήταν τόσο συναινετική. Ακόμα, η σύγκριση μεταξύ των δύο φωνών ήταν αναπόφευκτη, γεγονός που ενέπνευσε τη θεατρική εισαγωγή της συναυλίας. Με τη μουσική του «Mission Impossible» και δύο «φωτοσπαθιά», οι «αντίπαλες» ερμηνεύτριες χάρισαν μια εξαιρετική μάχη-χορογραφία με θέμα «θάνατος - ζωή» η οποία δε βρήκε νικήτρια καμιά από τις δύο, αλλά οδήγησε σε μια καλλιτεχνική συμφιλίωση.
Οι πρώτες νότες του «Δε θέλω» προκάλεσαν τόσο ενθουσιασμό στο κοινό όσο και ένα ιδιαίτερο συναίσθημα που δεν περιγράφεται με λέξεις - ανατριχίλα, δέος, θαυμασμό, δε ξέρω τι ήταν - ακούγοντας τις δύο φωνές μαζί σε ένα τόσο αγαπημένο τραγούδι. Στη συνέχεια, έφυγε η Θεοδοσία και έμεινε μόνη της η Τζώρτζια επί σκηνής, για να τραγουδήσει μαζί μας «Με ταξιδεύεις» και «Τα πάντα να ζητάς» παρέα με το πιο πρόσφατο «Έχω πολύ θυμό» από το δίσκο «20», ο οποίος κυκλοφόρησε πριν περίπου ένα χρόνο.
Επιστροφή στη σκηνή για τη Θεοδοσία Τσάτσου, για ακόμα ένα ντουέτο, αυτή τη φορά σε δικό της κομμάτι, στο «Είσαι το τέλειο παιδί» για να γίνει το αντίστροφο αυτή τη φορά, ν’ αποχωρήσει η Τζώρτζια. Ερμηνεύοντας το μοναδικό «Νιώθω ενοχές» μέσα σε έντονα χειροκροτήματα, μας καθήλωσε με το υπέροχο «Χωρίς τίτλο» για να ολοκληρώσει την - μέχρι εκείνη την ώρα- σόλο παρουσία της με το αγαπημένο μου «Ζούμε ανάμεσά τους», αφήνοντας έτσι τη σφραγίδα της σε μια ιδιαίτερη μουσική βραδιά.
Έπειτα, η Τζώρτζια επέστρεψε για να ενώσουν τις φωνές τους τραγουδώντας το «One Love» των U2 σε μια δυνατή ροκ διασκευή που σκόρπισε ενθουσιασμό στο κοινό και για να συνεχίσει μόνη της με το «Φίλα με στο στόμα» και το «Τίποτα» παρουσία του παραγωγού τους Αποστόλη Παπαποστόλου στη σκηνή, πότε σε ρόλο κιθαρίστα πότε στα τύμπανα!
Με τους ρυθμούς ήδη δυνατούς, ακολούθησε το ξεσηκωτικό «Toxicity» των System of a Down και το ιδιαίτερο «Τον Ίδιο το Θεό», δύο ερμηνείες με τη χαρακτηριστική ροκ χροιά της, δίνοντας πάσα για μία από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς στο ντουέτο τους για το «Κόκκινο φιλί» με τα συναισθήματα συγκίνησης τους να πλημμυρίζουν το Piraeus Accademy. Ξανά μόνη η Θεοδοσία, με τα δικά της «Σ’ αγαπάω» και «Εγώ σε θέλω» διασκευάζοντας μοναδικά το υπέροχο «Whole lotta love» των Led zeppelin με την ερμηνεία της να είναι άκρως εντυπωσιακή.
«Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι μην ακούς τι λέω» και όλοι μαζί τραγουδήσαμε το μοναδικό «Φοβάμαι» για να έρθει ο Στέλιος Φράγκος, παλιός κιθαρίστας του συγκροτήματος, να συνοδεύσει τη Θεοδοσία «Στη θάλασσα», το οποίο έκλεισε τη σόλο παρουσία της πάνω στη σκηνή, αλλά και στην ελληνόφωνη εκδοχή και εκτέλεση του «Thunderstruck» των AC/DC η οποία μου άφησε θετικές εντυπώσεις. Ακόμα μια εναλλαγή των δύο γυναικών με τη Τζώρτζια αυτή τη φορά μπροστά για το «Μία φορά και έναν καιρό» και το «Killing in the name of» από Rage Against The Machine «αφιερωμένο στην Ευρωπαϊκή Ένωση που κλείνει τα σύνορα της στους πρόσφυγες», όπως τόνισε χαρακτηριστικά, ξεσηκώνοντας το κοινό με τις πολύ δυνατές επιλογές της.
Φτάνοντας προς το τέλος, έγινε η απόλυτη έκρηξη στο «Τρελός» και ενώ μας είχε ήδη παρασύρει ο ρυθμός έπιασα για δευτερόλεπτα τον εαυτό μου να σκέφτεται, πώς γίνεται σε μια ροκ συναυλία να έχεις κλείσει το μπροστινό χώρο της αρένας για να βάλεις καρέκλες. Συνεχίζοντας στον ίδιο ρυθμό ήρθε το «Πιάνω φωτιά» για να χορέψουμε και να τραγουδήσουμε αντάμα, κλείνοντας το setlist τους με την εκπληκτική ερμηνεία και των δύο στο «The Rose» της Bette Midler, ακούγοντας την Τζώρζια να λέει στο μικρόφωνο «ήταν η πιο όμορφη νύχτα της ζωής μας» για να έρθει το «Εσύ δεν ζεις πουθενά» να βάλει το κερασάκι της βραδιάς.
Η φράση «κι άλλο κι άλλο» δονούσε το χώρο για μερικά λεπτά, ώσπου επέστρεψαν όλοι μαζί για το encore με το «Νιώθω Ενοχές» όπου τραγούδησε η Τζώρτζια μαζί με την Θεοδοσία κάνοντάς μας να νιώσουμε ρίγος και να θυμηθούμε τα νιάτα μας για να μας αποχαιρετήσουν με ένα medley το «Δεν θέλω» και το «(I Can’t Get No) Satisfaction»των Rolling Stones, με σύσσωμο το Piraeus 117 Academy όρθιο να τους αποθεώνει.
Ίσως το μοναδικό μελανό σημείο της βραδιάς ήταν πως δε γίνεται σε μια ροκ συναυλία να βάζεις καρέκλες στην αρένα δημιουργώντας απόσταση μεταξύ της μπάντας και των ορθίων, εξοστρακίζοντας αρκετό κόσμο στον εξώστη χωρίς να έχει απαραίτητα καλή ορατότητα της σκηνής εν αντιθέσει με την καλή ακουστική.
Συνοψίζοντας, αποδείχθηκε γι’ ακόμα μια φορά ότι οι Μπλε έχουν ακόμα και σήμερα μια σταθερή πορεία στο χώρο, παραμένοντας μια ζωντανή μπάντα, άψογοι στα παιξίματα τους σε μια μέρα γιορτής για εκείνους, σε μια σκηνή που έχουν χαρίσει ωραία τραγούδια και έχουν εισπράξει ταυτόχρονα πολλές ραδιοφωνικές και μη επιτυχίες.
Ήταν μια συνύπαρξη ιστορική για το ελληνόφωνο ροκ δίνοντας έτσι το έναυσμα για να περιμένουμε την επόμενη συναυλία, για τα 30 τους χρόνια, γεροί να είμαστε όλοι!
Χρόνια Καλά & Δημιουργικά Μπλε με ακόμα περισσότερα τραγούδια!!
Συντελεστές:
Οι ΜΠΛΕ είναι:
Γιώργος Παπαποστόλου: μουσική
Γιώργος Παρώδης: στίχοι
Τζώρτζια Κεφαλά: φωνή
Νατάσα Αλεξίου: βιολί
Μαζί τους οι μουσικοί:
Πάνος Παπάζογλου: κιθάρα:
Χρήστος Κουτσούρης: τύμπανα
Διαμαντής Καραγιαννακίδης: πλήκτρα
Χρήστος Κλάρος: μπάσο
*Οι φωτογραφίες είναι του Μιχάλη Τσεσμετζή
Δείτε εδώ περισσότερες φωτογραφίες από τη βραδιά.
Η Θεοδοσία ήταν η πρώτη ερμηνεύτρια του συγκροτήματος από τη «Νύφη του Θερμαϊκού», συμμετέχοντας μάλιστα και στις «Ενοχές» του 1996. Ωστόσο, δύο χρόνια αργότερα παρέδωσε τη σκυτάλη στη Τζώρτζια Κεφαλά, η οποία είναι η τραγουδίστρια τους μέχρι και σήμερα.
Όμως, η αποχώρησή της φαίνεται ότι δεν ήταν τόσο συναινετική. Ακόμα, η σύγκριση μεταξύ των δύο φωνών ήταν αναπόφευκτη, γεγονός που ενέπνευσε τη θεατρική εισαγωγή της συναυλίας. Με τη μουσική του «Mission Impossible» και δύο «φωτοσπαθιά», οι «αντίπαλες» ερμηνεύτριες χάρισαν μια εξαιρετική μάχη-χορογραφία με θέμα «θάνατος - ζωή» η οποία δε βρήκε νικήτρια καμιά από τις δύο, αλλά οδήγησε σε μια καλλιτεχνική συμφιλίωση.
Οι πρώτες νότες του «Δε θέλω» προκάλεσαν τόσο ενθουσιασμό στο κοινό όσο και ένα ιδιαίτερο συναίσθημα που δεν περιγράφεται με λέξεις - ανατριχίλα, δέος, θαυμασμό, δε ξέρω τι ήταν - ακούγοντας τις δύο φωνές μαζί σε ένα τόσο αγαπημένο τραγούδι. Στη συνέχεια, έφυγε η Θεοδοσία και έμεινε μόνη της η Τζώρτζια επί σκηνής, για να τραγουδήσει μαζί μας «Με ταξιδεύεις» και «Τα πάντα να ζητάς» παρέα με το πιο πρόσφατο «Έχω πολύ θυμό» από το δίσκο «20», ο οποίος κυκλοφόρησε πριν περίπου ένα χρόνο.
Επιστροφή στη σκηνή για τη Θεοδοσία Τσάτσου, για ακόμα ένα ντουέτο, αυτή τη φορά σε δικό της κομμάτι, στο «Είσαι το τέλειο παιδί» για να γίνει το αντίστροφο αυτή τη φορά, ν’ αποχωρήσει η Τζώρτζια. Ερμηνεύοντας το μοναδικό «Νιώθω ενοχές» μέσα σε έντονα χειροκροτήματα, μας καθήλωσε με το υπέροχο «Χωρίς τίτλο» για να ολοκληρώσει την - μέχρι εκείνη την ώρα- σόλο παρουσία της με το αγαπημένο μου «Ζούμε ανάμεσά τους», αφήνοντας έτσι τη σφραγίδα της σε μια ιδιαίτερη μουσική βραδιά.
Έπειτα, η Τζώρτζια επέστρεψε για να ενώσουν τις φωνές τους τραγουδώντας το «One Love» των U2 σε μια δυνατή ροκ διασκευή που σκόρπισε ενθουσιασμό στο κοινό και για να συνεχίσει μόνη της με το «Φίλα με στο στόμα» και το «Τίποτα» παρουσία του παραγωγού τους Αποστόλη Παπαποστόλου στη σκηνή, πότε σε ρόλο κιθαρίστα πότε στα τύμπανα!
Με τους ρυθμούς ήδη δυνατούς, ακολούθησε το ξεσηκωτικό «Toxicity» των System of a Down και το ιδιαίτερο «Τον Ίδιο το Θεό», δύο ερμηνείες με τη χαρακτηριστική ροκ χροιά της, δίνοντας πάσα για μία από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς στο ντουέτο τους για το «Κόκκινο φιλί» με τα συναισθήματα συγκίνησης τους να πλημμυρίζουν το Piraeus Accademy. Ξανά μόνη η Θεοδοσία, με τα δικά της «Σ’ αγαπάω» και «Εγώ σε θέλω» διασκευάζοντας μοναδικά το υπέροχο «Whole lotta love» των Led zeppelin με την ερμηνεία της να είναι άκρως εντυπωσιακή.
«Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι μην ακούς τι λέω» και όλοι μαζί τραγουδήσαμε το μοναδικό «Φοβάμαι» για να έρθει ο Στέλιος Φράγκος, παλιός κιθαρίστας του συγκροτήματος, να συνοδεύσει τη Θεοδοσία «Στη θάλασσα», το οποίο έκλεισε τη σόλο παρουσία της πάνω στη σκηνή, αλλά και στην ελληνόφωνη εκδοχή και εκτέλεση του «Thunderstruck» των AC/DC η οποία μου άφησε θετικές εντυπώσεις. Ακόμα μια εναλλαγή των δύο γυναικών με τη Τζώρτζια αυτή τη φορά μπροστά για το «Μία φορά και έναν καιρό» και το «Killing in the name of» από Rage Against The Machine «αφιερωμένο στην Ευρωπαϊκή Ένωση που κλείνει τα σύνορα της στους πρόσφυγες», όπως τόνισε χαρακτηριστικά, ξεσηκώνοντας το κοινό με τις πολύ δυνατές επιλογές της.
Φτάνοντας προς το τέλος, έγινε η απόλυτη έκρηξη στο «Τρελός» και ενώ μας είχε ήδη παρασύρει ο ρυθμός έπιασα για δευτερόλεπτα τον εαυτό μου να σκέφτεται, πώς γίνεται σε μια ροκ συναυλία να έχεις κλείσει το μπροστινό χώρο της αρένας για να βάλεις καρέκλες. Συνεχίζοντας στον ίδιο ρυθμό ήρθε το «Πιάνω φωτιά» για να χορέψουμε και να τραγουδήσουμε αντάμα, κλείνοντας το setlist τους με την εκπληκτική ερμηνεία και των δύο στο «The Rose» της Bette Midler, ακούγοντας την Τζώρζια να λέει στο μικρόφωνο «ήταν η πιο όμορφη νύχτα της ζωής μας» για να έρθει το «Εσύ δεν ζεις πουθενά» να βάλει το κερασάκι της βραδιάς.
Η φράση «κι άλλο κι άλλο» δονούσε το χώρο για μερικά λεπτά, ώσπου επέστρεψαν όλοι μαζί για το encore με το «Νιώθω Ενοχές» όπου τραγούδησε η Τζώρτζια μαζί με την Θεοδοσία κάνοντάς μας να νιώσουμε ρίγος και να θυμηθούμε τα νιάτα μας για να μας αποχαιρετήσουν με ένα medley το «Δεν θέλω» και το «(I Can’t Get No) Satisfaction»των Rolling Stones, με σύσσωμο το Piraeus 117 Academy όρθιο να τους αποθεώνει.
Ίσως το μοναδικό μελανό σημείο της βραδιάς ήταν πως δε γίνεται σε μια ροκ συναυλία να βάζεις καρέκλες στην αρένα δημιουργώντας απόσταση μεταξύ της μπάντας και των ορθίων, εξοστρακίζοντας αρκετό κόσμο στον εξώστη χωρίς να έχει απαραίτητα καλή ορατότητα της σκηνής εν αντιθέσει με την καλή ακουστική.
Συνοψίζοντας, αποδείχθηκε γι’ ακόμα μια φορά ότι οι Μπλε έχουν ακόμα και σήμερα μια σταθερή πορεία στο χώρο, παραμένοντας μια ζωντανή μπάντα, άψογοι στα παιξίματα τους σε μια μέρα γιορτής για εκείνους, σε μια σκηνή που έχουν χαρίσει ωραία τραγούδια και έχουν εισπράξει ταυτόχρονα πολλές ραδιοφωνικές και μη επιτυχίες.
Ήταν μια συνύπαρξη ιστορική για το ελληνόφωνο ροκ δίνοντας έτσι το έναυσμα για να περιμένουμε την επόμενη συναυλία, για τα 30 τους χρόνια, γεροί να είμαστε όλοι!
Χρόνια Καλά & Δημιουργικά Μπλε με ακόμα περισσότερα τραγούδια!!
Συντελεστές:
Οι ΜΠΛΕ είναι:
Γιώργος Παπαποστόλου: μουσική
Γιώργος Παρώδης: στίχοι
Τζώρτζια Κεφαλά: φωνή
Νατάσα Αλεξίου: βιολί
Μαζί τους οι μουσικοί:
Πάνος Παπάζογλου: κιθάρα:
Χρήστος Κουτσούρης: τύμπανα
Διαμαντής Καραγιαννακίδης: πλήκτρα
Χρήστος Κλάρος: μπάσο
*Οι φωτογραφίες είναι του Μιχάλη Τσεσμετζή
Δείτε εδώ περισσότερες φωτογραφίες από τη βραδιά.