1. Κυκλοφορώ Κι Οπλοφορώ – Σταμάτης Κραουνάκης/Λίνα Νικολακοπούλου/Άλκηστις Πρωτοψάλτη (1985)Ο δίσκος αυτός είναι το αποτέλεσμα της πρώτης συνεργασίας της ομάδας των Κραουνάκη-Νικολακοπούλου-Πρωτοψάλτη, που έμελλε να δώσει πολλά όμορφα πράγματα στο ελληνικό τραγούδι και να σημαδέψει ανεξίτηλα τη χρονική περίοδο μεταξύ του μέσου της δεκαετίας του 1980 και των αρχών αυτής του 1990. Τα τραγούδια των Κραουνάκη και Νικολακοπούλου, σε παραγωγή Νίκου Καραγιάννη και ενορχήστρωση του Νίκου Κούρου σε συνεργασία με τον συνθέτη, βρήκαν την τέλεια ενσάρκωσή τους στην όλο θεατρικότητα και μπρίο φωνή της Πρωτοψάλτη, καταφέρνοντας μέσω αυτής να βρουν το δρόμο για τα χείλη ενός διευρυμένου ακροατηρίου. Το ομώνυμο του δίσκου αλλά και τα Τρεις Άγγελοι, Κιβωτός, Ο Άδωνις, Η Σωτηρία Της Ψυχής, Η Μαλάμω (το τελευταίο σε στίχους της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου που παραχωρήθηκαν από το αρχείο του Κώστα Χατζηδουλή) είναι μόνο μερικά από τα σπουδαία κομμάτια που πέρασαν στον κόσμο και ακούγονται μέχρι και σήμερα από τα ραδιόφωνα.
2. Στου Αιώνα Την Παράγκα – Θάνος Μικρούτσικος/Δημήτρης Μητροπάνος (1996), Στίχοι: Άλκης Αλκαίος, Γιώργος
Κακουλίδης, Κώστας Λαχάς, Λίνα ΝικολακοπούλουΗ προσέγγιση δύο διαφορετικών, φαινομενικά τουλάχιστον, κόσμων, του «λόγιου» Θάνου Μικρούτσικου και του «λαϊκού» Δημήτρη Μητροπάνου, χάρισε στο ελληνικό τραγούδι έναν από τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας του ‘90. Ο μεν συνθέτης βρήκε την καταλληλότερη φωνή για να περάσει στο ευρύ κοινό μια σειρά από σύγχρονα λαϊκά και μπαλάντες με βαρύνουσα στιχουργική, ο δε ερμηνευτής βρήκε επιτέλους ένα ρεπερτόριο αντάξιο της δικής του φωνητικής αξίας. Ο ζεϊμπέκικος ρυθμός κυριαρχεί χωρίς να κουράζει αφού οι ενορχηστρώσεις καταφέρνουν να κρατούν το ενδιαφέρον, μπολιάζοντας τα παλιά σχήματα με νέα χρώματα, με τη συμμετοχή μάλιστα μιας σπουδαίας ομάδας μουσικών. Το άλμπουμ ακούγεται μονορούφι, δεν υπάρχει τίποτα για πέταμα. Φυσικά ξεχώρισαν κάποια τραγούδια, με πρώτο τη Ρόζα και τα Λούνα Παρκ, Σαν Πλανόδιο Τσίρκο, Πάντα Γελαστοί και Πατησίων Και Παραμυθιού Γωνία να ακολουθούν. Πρόκειται για μια δουλειά που έκανε ιδιαίτερα υψηλές, για την εποχή της, πωλήσεις και που αποτέλεσε μια από τις τελευταίες γενναίες ενέσεις ηθικού για τον λεγόμενο «έντεχνο» μουσικό χώρο.
3. Νάμαστε Πάλι Εδώ, Αντρέα! – Αντρέας Μικρούτσικος/Μανώλης Ρασούλης (1985), Ερμηνεία: Μαρία Δημητριάδη, Σοφία Βόσσου, Κώστας Θωμαΐδης, Σάκης ΜπουλάςΗ ιστορία αυτού του δίσκου ξεκίνησε σχεδόν 10 χρόνια πριν την κυκλοφορία του, όταν ο Αντρέας Μικρούτσικος και ο Μανώλης Ρασούλης έγραψαν μερικά από τα τραγούδια που συμπεριλήφθηκαν σε αυτόν. Δυστυχώς, 25 χρόνια μετά, η δουλειά αυτή έχει σχεδόν ξεχαστεί. Θα άξιζε να τη θυμόμαστε μόνο και μόνο για το ομώνυμο τραγούδι, έναν ειλικρινή διάλογο μεταξύ των δύο δημιουργών που αποτελεί δείγμα μουσικής απλότητας και στιχουργικής διεισδυτικότητας. Όχι ότι δεν υπάρχουν κι άλλοι λόγοι: τραγούδια όπως το Πολυτεχνείο με τη συγκλονιστική Μαρία Δημητριάδη και το Καλή Μου Τρίπλα Σκλαβωμένη με τη Σοφία Βόσσου δεν τα συναντάς κάθε μέρα. Οι μουσικές αναφορές είναι ποικίλες, από το ροκ, τη ντίσκο αλλά και το λαϊκό τραγούδι ενώ η παρουσία του Ρασούλη εξασφαλίζει το ενδιαφέρον στον στιχουργικό τομέα. Ο δίσκος αυτός απαιτεί σίγουρα επανεκτίμηση. Παράλληλα, με βάση και τη μετέπειτα πορεία του διδύμου Μικρούτσικος-Βόσσου, στέκει ως απόδειξη των αντιφάσεων που όλοι διαπιστώσαμε στη στάση και στον τρόπο ζωής της περίφημης «γενιάς του Πολυτεχνείου».
Και ο κούκος...
4. American Pie – Don McLean (1971)
Οποιοδήποτε άλμπουμ περιείχε δύο τραγούδια σαν τα American Pie και Vincent θα άξιζε την αθανασία. Το πρώτο είναι ένα τραγούδι-ποταμός, εμπνευσμένο από το θάνατο του Buddy Holly σε αεροπορικό δυστύχημα το 1959 και αποτελεί αναντίρρητα ένα από τα αθάνατα δημιουργήματα της ανθρώπινης διανοίας. Το δεύτερο είναι ένας φόρος τιμής στον ζωγράφο Vincent van Gogh, δοσμένος με συγκινητική ευαισθησία μέσω μιας αφοπλιστικής μελωδίας. Τα συμπληρώνουν μια σειρά από όμορφες φολκ μπαλάντες και ροκάκια, δημιουργώντας ένα σύνολο που έσκισε εμπορικά και που αποζημίωσε τον Αμερικανό McLean για τη σχετική αποτυχία του ντεμπούτου του, Tapestry (1970). Ο ίδιος δεν κατάφερε να πιάσει ξανά τα καλλιτεχνικά ύψη που άγγιξε εδώ, συνέχισε παρόλα αυτά να γυρίζει τον κόσμο και να χαρίζει στα ακροατήριά του ζωντανές εκτελέσεις των μαγικών στιγμών του American Pie.