Gimme 10: Ο Nomik γράφει για όσα επηρέασαν τον νέο του δίσκο

Η σχέση μου με τη μητέρα μου καθόρισε σε πολύ μεγάλο βαθμό και τις σχέσεις μου με το γυναικείο φύλλο. Με όλη την αγάπη κι όλα τα συμπλέγματα κι όλα τα σύνδρομα μιας τέτοιας σχέσης προσπάθησα να διεισδύσω τόσο σε γνώριμα όσο κι αχαρτογράφητα νερά της θηλυκής πλευράς των πραγμάτων, ακόμα κι εκείνης του ίδιου μου του εαυτού. Η διαδικασία ήταν συναρπαστική.Το ταξίδι συνεχίζεται.

Η οπτική της αμαρτωλής που επέλεξε ν' αναδείξει ο Νίκος Καζαντζάκης, σε σχέση με τον Θεάνθρωπο και την επίτευξη της αποστολής του στον κόσμο, άνοιξε μέσα μου νέους, ευρύτερους ορίζοντες αγάπης προς τη γυναίκα ως απόλυτης πανανθρώπινης οντότητας, ως κοινωνικού όντος, ως ισάξιου παράγοντα ανάπτυξης κι εξέλιξης στα γράμματα και τον πολιτισμό. Οι συναντήσεις μου με την Μαγδαληνή του Τελευταίου Πειρασμού σε γνωστά στέκια της πόλης είναι συνεχείς.

Έχουμε μία φυσική τάση προς την οκνηρία και η αντίσταση είναι πραγματικά ένας δύσκολος, καθημερινός, εσωτερικός αγώνας. Η δική μου μάχη δόθηκε στα χαρακώματα και στους δρόμους της πόλης σε μία προσπάθεια να ανακαλύψω κι άλλους εαυτούς μου, σε φάση άνυδρη κι άχαρη της ζωής μου. Μου αρέσει να πηγαίνω κόντρα στο ρεύμα μου, να ψάχνω τελικά την αντίθετη κατεύθυνση απ' τη συνηθισμένη, να σηκώνομαι απ' το κρεβάτι όταν το μόνο πράγμα που ζητά το σώμα κι η ψυχή μου είναι ο ύπνος.

Γυναίκες απ' το Άλφα ως το Ωμέγα και πίσω. Νεράιδες, ξωτικά του παραδείσου και της διπλανής πόρτας. Θηλυκά σαν γλυκά κουταλιού και κορίτσια με τις μπούκλες και τις κούκλες τους. Η Αφροδίτη, η Αγία Αικατερίνη, η Γεωργία Βασιλειάδου, κάθε γυναίκα και μία μοναδική απίστευτη ιστορία.

Η τέχνη είναι ο μόνος τόπος που πορεύομαι εν ειρήνη. Που ζω διπλά και τριπλά και τελικά εις την νιοστή. Που υπάρχω πέρα από τον μικρό, στενό κύκλο που μου δόθηκε. Που νιώθω να γίνομαι μία αγκαλιά με όλους τους ανθρώπους. Μόνο μέσα στους οίκους της τέχνης πιστεύω στον Θεό.

Το παιδικό μου υπνοδωμάτιο το μοιράστηκα με τη μεγαλύτερή μου αδελφή κι ο πιπίλας ήταν ένα εύθραυστο κουκλάκι με πορτοκαλί μαλλιά που κοιμόταν μαζί μας. Εκείνο το πλασματάκι είναι ό,τι έχει απομείνει απ' τη χαμένη αθωότητα και για λίγη από δαύτη θέλησα να γράψω και να πω στον δίσκο. Ο πιπίλας είναι σήμερα 44 ετών και εξακολουθεί κάθε βράδυ να κοιμάται ευτυχισμένος με την αδελφή μου.

Ό,τι χάνουμε στη ζωή μάς συντροφεύει κατά κάποιον τρόπο για πάντα. Η απώλεια είναι άλλωστε μήτρα της δημιουργίας, είναι πηγή έμπνευσης για τη συντριπτική πλειοψηφία των καλλιτεχνών. Η χαμένη αθωότητα, μια φίλη που έφυγε δίχως γυρισμό, ό,τι μάς ξέφυγε από δικές μας αγύριστες βόλτες. Ο θάνατος και η προσδοκία της ανάστασης των νεκρών.

Απόλυτη δεξαμενή της τέχνης ο έρωτας, ο ένας ή και οι περισσότεροι, ο έρωτας για σένα ενσαρκωμένος.

Πάντα ήθελα το πιάνο στη ζωή μου. Κι αφού ποτέ δεν κατάφερα να το μάθω, αποφάσισα να κάνω έναν δίσκο με την υπέροχη μουσική του σε πρώτο πλάνο. Το πιάνο μ' αρέσει κι ως έπιπλο στο σπίτι. Μου αρκεί κι ως ιδέα στα ακροδάχτυλα κάποιας νέας. Μου φτάνει ο ήχος του κι ως γέννηση κι ως πένθος. Το πιάνο σαν το σκάκι. Σαν κάποιο πάτωμα σε παλιό αρχοντικό. Με τις βασίλισσες να τρέχουνε ξυπόλητες.

Κάποιος είπε κάποτε ότι ο Μάνος Χατζιδάκις έβαλε όλη του την αγάπη κι ολόκληρη την ομορφιά που υπάρχει στον κόσμο στα τραγούδια του κι έγινε ο μέγιστος μουσικός. Ο Χατζιδάκις κάνει τη ζωή μας καλύτερη. Κάνει τη δική μου καλύτερη. Κάνει το φεγγαράκι μου να μοιάζει λιγότερο χάρτινο.