Ελλάδα. Δεκέμβριος 2020. Η ανεργία έχει φτάσει στο 39 %, οι γυναίκες
κάτω των 30 ετών πηγαίνουν στρατό όπως και οι άντρες και ένας νέος
διαγωνισμός εγκαινιάζεται προκειμένου να αναδειχθεί το πιο αγαπημένο
ζευγάρι της χώρας. Το όνομα αυτού; Το «Ζευγάρι της Χρονιάς».
Ο Μάκης και η Λένα, ένα παντρεμένο ζευγάρι που είναι μαζί δέκα χρόνια, διάγουν έναν ήρεμο βίο απαλλαγμένοι από την ανασφάλεια που επικρατεί γύρω τους προς το παρόν, αφού και οι δύο εργάζονται και μπαίνουν όλα τα απαραίτητα αγαθά στο σπίτι. Αφού οι καιροί είναι, όμως, δύσκολοι και προκειμένου να μην αντιμετωπίσουν οικονομικά προβλήματα από τη μιά στιγμή στην άλλη, η Λένα βάζει το ζευγάρι στο νεοσύστατο διαγωνισμό. Η υποψηφιότητά τους εγκρίνεται και το παιχνίδι αρχίζει.
Το ζευγάρι στρέφεται στις αναμνήσεις του και πιστεύει ότι η αγάπη είναι αυτό που τους ενώνει και αυτό που μπορεί να τους οδηγήσει στην κορυφή. Ή μήπως όχι; Αυτή την αμφιβολία έρχεται να σπείρει στο ζευγάρι ο ελεγκτής του υπουργείου, ο οποίος επισκέπτεται καθημερινά τους υποψηφίους για να εγκρίνει (ή όχι) τη συνέχειά τους στο παιχνίδι. Η ζωή του ζευγαριού
περιπλέκεται όταν η Λένα - σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κρατήσει τη θέση τους στον διαγωνισμό - φέρνει τον πατέρα της στο σπίτι για σύντομο χρονικό διάστημα από το γηροκομείο ή αλλιώς από την ... πανσιόν για ηλικιωμένους.
Θα καταφέρει το ζευγάρι να ξεπεράσει τους ανταγωνιστές του και να κερδίσει το έπαθλο των εκατό μισθών δημοσίου υπαλλήλου;
Η παράσταση του Γιάννη Ξανθόπουλου περιγράφει μια απαισιόδοξη εικασία για το μέλλον των ελληνικών θεσμών. Το κοινωνικό πλαίσιο μοιάζει βγαλμένο από οργουελικό έργο: το Υπουργείο Οικογενειακής Αναπτύξεως και η πλήρης παρακολούθηση των κατοίκων του κράτους μόνο δημιουργήματα ολοκληρωτικού καθεστώτος θα μπορούσαν να είναι. Οικονομική και ανθρωπιστική κρίση μετράνε τα θύματά τους : οι φίλοι που χάθηκαν, οι οικογένειες που χώρισαν, τα όνειρα που οι νέοι δεν τόλμησαν να σχηματίσουν κλείνοντας τα μάτια τους.
Το σενάριο δένει έξυπνα με το γκρι σκηνικό, το οποίο πρέπει να μνημονεύσουμε: όλα τα αντικείμενα του σπιτιού είναι γκρι - ακόμα και οι μπανάνες στην κουζίνα. Όταν έρχεται μια μικρή αχτίδα ελπίδας βλέπουμε ένα μόνο χρωματιστό μέρος της σκηνής. Το άσπρο μαύρο επικρατεί και στους φωτισμούς. Από τη μιά μέρα στην άλλη - και από τη μιά αποκάλυψη στην άλλη- τα φώτα αναβοσβήνουν, κατάσταση που θυμίζει την προσπάθειά μας να ξεχάσουμε κάτι κακό πέφτωντας για ύπνο. Αυτό, όμως, παραμένει εκεί όσα μερόνυχτα και αν προσπαθήσεις να ξεγελάσεις τον εαυτό σου...
Η πλοκή δε ξετυλίγεται κατευθείαν μπροστά σου, αλλά σταδιακά και ενώ όλα φαινομενικά μοιάζουν ιδανικά, μικρά μικρά κομμάτια αρχίζουν να γρατζουνάνε την όμορφη εικόνα. Με αφορμή τα απλά και καθημερινά γεγονότα του ζευγαριού, αντιλαμβανόμαστε το γενικότερο κοινωνικοπολιτικό πρόβλημα.
Μέσα σε αυτό το μουντό κλίμα, υπάρχουν και στιγμές black humeur, που σίγουρα είναι απαραίτητες και για την αποφόρτιση του θεατή αλλά κυρίως για να μην ξεχνάμε πως όσο άσχημη και αν είναι μια περίσταση, το γέλιο πάντα θα είναι εκεί ως σύντροφός μας. Τέτοιες στιγμές χαρίζει με οξυδέρκεια ο Φώτης Θωμαϊδης στο ρόλο του πατέρα της Λένας, αν και η θέση του είναι τραγική, τόσο λόγω της καθήλωσής του σε αναπηρικό καροτσάκι όσο και λόγω της εν μέρει άγνοιας της κατάστασης που επικρατεί μεταξύ του ζευγαριού. Αντιπροσωπεύει την παλιά γενιά, που βλέπει όλες τις αξίες της να καταρρέουν σταθερά χωρίς, όμως, να μπορεί να δράσει. Μεταξύ των μονολόγων που δίνει, ο σημαντικότερος είναι και ο τελευταίος, ο οποίος χαρίζει ένα συγκινητικό φινάλε.
Από την άλλη πλευρά, ο Δημήτρης Κοτζιάς στο ρόλο του ελεγκτή αντιπροσωπεύει το (γραφειο)κρατικό σύστημα μιας ακροδεξιάς κυβέρνησης, η οποία επιθυμεί να επιδιορθώσει την κατάρρευση των αξιών με λάθος μέσα και τρόπους. Το σάπιο σύστημα που εκπροσωπεί, όχι μόνο δε βοηθά στην εξάλειψη της ανέχειας, αλλά τελικά την ενισχύει. Ο ηθοποιός εκφράζεται με ευθύτητα και ωμότητα και γίνεται πραγματικά αντιπαθής, γεγονός για το οποίο πρέπει να τον συγχαρούμε.
Η επιλογή του ζευγαριού, αν και αρχικά μου προκάλεσε έκπληξη, ανταπεξέρχεται στις προκλήσεις. Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης και η Ιωάννα Πηλιχού έχουν χημεία και παρόμοια ένταση στην έκφρασή τους. Μπορούν εξίσου να γλυκάνουν δείχνοντας την απογοήτευση και τη στεναχώρια τους, αλλά μπορούν αμέσως να ανεβάσουν τα decibel στην αίθουσα, ταράζοντας τους θεατές. Είναι επιτυχία ενός ηθοποιού να αποφεύγει τη μονοτονία και να ταλαντεύεται μεταξύ έντασης - ηρεμίας και οι συγκεκριμένοι τα καταφέρνουν πολύ καλά, δίνοντάς μας την εικόνα ενός σύγχρονου ελληνικού ζευγαριού χωρίς αυταπάτες.
Η παράσταση αυτή, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, λειτουργεί πραγματικά σαν "Το ξόρκι ενός εφιάλτη". Όταν η αυλαία "πέφτει" παίρνεις ανάσα και ανακουφίζεσαι που βρίσκεσαι πάλι στην πραγματικότητα. Σε βαραίνουν, ωστόσο, οι εικόνες που είδες και οι κουβέντες που άκουσες, ενώ φεύγεις δεχόμενος παθητικά την πραγματικότητα.
Συντελεστές της παράστασης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Ξανθόπουλος
Σκηνικά: Ιωάννα Κατσιαβού
Κοστούμια: Νικόλ Παναγιώτου
Σχεδιασμός φωτισμών: Βασίλης Κλωτσοτήρας
Μουσική: Γιώργος Χατζής
Βοηθός σκηνοθέτη: Καρολίνα Ζαπατίνα
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Ιωάννα Πηλιχού, Δημήτρης Κοτζιάς, Φώτης Θωμαΐδης
Έως 30/05/2017
ΔΕΥΤΕΡΑ 21:15
ΤΡΙΤΗ 21:15
ΚΥΡΙΑΚΗ 21:30
ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ)
Αντισθένους 7
Ελλάδα, Αττική, Αθήνα
Διαβάστε περισσότερες πληροφορίες εδώ
Ο Μάκης και η Λένα, ένα παντρεμένο ζευγάρι που είναι μαζί δέκα χρόνια, διάγουν έναν ήρεμο βίο απαλλαγμένοι από την ανασφάλεια που επικρατεί γύρω τους προς το παρόν, αφού και οι δύο εργάζονται και μπαίνουν όλα τα απαραίτητα αγαθά στο σπίτι. Αφού οι καιροί είναι, όμως, δύσκολοι και προκειμένου να μην αντιμετωπίσουν οικονομικά προβλήματα από τη μιά στιγμή στην άλλη, η Λένα βάζει το ζευγάρι στο νεοσύστατο διαγωνισμό. Η υποψηφιότητά τους εγκρίνεται και το παιχνίδι αρχίζει.
Το ζευγάρι στρέφεται στις αναμνήσεις του και πιστεύει ότι η αγάπη είναι αυτό που τους ενώνει και αυτό που μπορεί να τους οδηγήσει στην κορυφή. Ή μήπως όχι; Αυτή την αμφιβολία έρχεται να σπείρει στο ζευγάρι ο ελεγκτής του υπουργείου, ο οποίος επισκέπτεται καθημερινά τους υποψηφίους για να εγκρίνει (ή όχι) τη συνέχειά τους στο παιχνίδι. Η ζωή του ζευγαριού
περιπλέκεται όταν η Λένα - σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κρατήσει τη θέση τους στον διαγωνισμό - φέρνει τον πατέρα της στο σπίτι για σύντομο χρονικό διάστημα από το γηροκομείο ή αλλιώς από την ... πανσιόν για ηλικιωμένους.Θα καταφέρει το ζευγάρι να ξεπεράσει τους ανταγωνιστές του και να κερδίσει το έπαθλο των εκατό μισθών δημοσίου υπαλλήλου;
Η παράσταση του Γιάννη Ξανθόπουλου περιγράφει μια απαισιόδοξη εικασία για το μέλλον των ελληνικών θεσμών. Το κοινωνικό πλαίσιο μοιάζει βγαλμένο από οργουελικό έργο: το Υπουργείο Οικογενειακής Αναπτύξεως και η πλήρης παρακολούθηση των κατοίκων του κράτους μόνο δημιουργήματα ολοκληρωτικού καθεστώτος θα μπορούσαν να είναι. Οικονομική και ανθρωπιστική κρίση μετράνε τα θύματά τους : οι φίλοι που χάθηκαν, οι οικογένειες που χώρισαν, τα όνειρα που οι νέοι δεν τόλμησαν να σχηματίσουν κλείνοντας τα μάτια τους.
Το σενάριο δένει έξυπνα με το γκρι σκηνικό, το οποίο πρέπει να μνημονεύσουμε: όλα τα αντικείμενα του σπιτιού είναι γκρι - ακόμα και οι μπανάνες στην κουζίνα. Όταν έρχεται μια μικρή αχτίδα ελπίδας βλέπουμε ένα μόνο χρωματιστό μέρος της σκηνής. Το άσπρο μαύρο επικρατεί και στους φωτισμούς. Από τη μιά μέρα στην άλλη - και από τη μιά αποκάλυψη στην άλλη- τα φώτα αναβοσβήνουν, κατάσταση που θυμίζει την προσπάθειά μας να ξεχάσουμε κάτι κακό πέφτωντας για ύπνο. Αυτό, όμως, παραμένει εκεί όσα μερόνυχτα και αν προσπαθήσεις να ξεγελάσεις τον εαυτό σου...
Η πλοκή δε ξετυλίγεται κατευθείαν μπροστά σου, αλλά σταδιακά και ενώ όλα φαινομενικά μοιάζουν ιδανικά, μικρά μικρά κομμάτια αρχίζουν να γρατζουνάνε την όμορφη εικόνα. Με αφορμή τα απλά και καθημερινά γεγονότα του ζευγαριού, αντιλαμβανόμαστε το γενικότερο κοινωνικοπολιτικό πρόβλημα.
Μέσα σε αυτό το μουντό κλίμα, υπάρχουν και στιγμές black humeur, που σίγουρα είναι απαραίτητες και για την αποφόρτιση του θεατή αλλά κυρίως για να μην ξεχνάμε πως όσο άσχημη και αν είναι μια περίσταση, το γέλιο πάντα θα είναι εκεί ως σύντροφός μας. Τέτοιες στιγμές χαρίζει με οξυδέρκεια ο Φώτης Θωμαϊδης στο ρόλο του πατέρα της Λένας, αν και η θέση του είναι τραγική, τόσο λόγω της καθήλωσής του σε αναπηρικό καροτσάκι όσο και λόγω της εν μέρει άγνοιας της κατάστασης που επικρατεί μεταξύ του ζευγαριού. Αντιπροσωπεύει την παλιά γενιά, που βλέπει όλες τις αξίες της να καταρρέουν σταθερά χωρίς, όμως, να μπορεί να δράσει. Μεταξύ των μονολόγων που δίνει, ο σημαντικότερος είναι και ο τελευταίος, ο οποίος χαρίζει ένα συγκινητικό φινάλε.
Από την άλλη πλευρά, ο Δημήτρης Κοτζιάς στο ρόλο του ελεγκτή αντιπροσωπεύει το (γραφειο)κρατικό σύστημα μιας ακροδεξιάς κυβέρνησης, η οποία επιθυμεί να επιδιορθώσει την κατάρρευση των αξιών με λάθος μέσα και τρόπους. Το σάπιο σύστημα που εκπροσωπεί, όχι μόνο δε βοηθά στην εξάλειψη της ανέχειας, αλλά τελικά την ενισχύει. Ο ηθοποιός εκφράζεται με ευθύτητα και ωμότητα και γίνεται πραγματικά αντιπαθής, γεγονός για το οποίο πρέπει να τον συγχαρούμε.
Η επιλογή του ζευγαριού, αν και αρχικά μου προκάλεσε έκπληξη, ανταπεξέρχεται στις προκλήσεις. Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης και η Ιωάννα Πηλιχού έχουν χημεία και παρόμοια ένταση στην έκφρασή τους. Μπορούν εξίσου να γλυκάνουν δείχνοντας την απογοήτευση και τη στεναχώρια τους, αλλά μπορούν αμέσως να ανεβάσουν τα decibel στην αίθουσα, ταράζοντας τους θεατές. Είναι επιτυχία ενός ηθοποιού να αποφεύγει τη μονοτονία και να ταλαντεύεται μεταξύ έντασης - ηρεμίας και οι συγκεκριμένοι τα καταφέρνουν πολύ καλά, δίνοντάς μας την εικόνα ενός σύγχρονου ελληνικού ζευγαριού χωρίς αυταπάτες.
Η παράσταση αυτή, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, λειτουργεί πραγματικά σαν "Το ξόρκι ενός εφιάλτη". Όταν η αυλαία "πέφτει" παίρνεις ανάσα και ανακουφίζεσαι που βρίσκεσαι πάλι στην πραγματικότητα. Σε βαραίνουν, ωστόσο, οι εικόνες που είδες και οι κουβέντες που άκουσες, ενώ φεύγεις δεχόμενος παθητικά την πραγματικότητα.
Συντελεστές της παράστασης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Ξανθόπουλος
Σκηνικά: Ιωάννα Κατσιαβού
Κοστούμια: Νικόλ Παναγιώτου
Σχεδιασμός φωτισμών: Βασίλης Κλωτσοτήρας
Μουσική: Γιώργος Χατζής
Βοηθός σκηνοθέτη: Καρολίνα Ζαπατίνα
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Ιωάννα Πηλιχού, Δημήτρης Κοτζιάς, Φώτης Θωμαΐδης
Έως 30/05/2017
ΔΕΥΤΕΡΑ 21:15
ΤΡΙΤΗ 21:15
ΚΥΡΙΑΚΗ 21:30
ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ)
Αντισθένους 7
Ελλάδα, Αττική, Αθήνα
Διαβάστε περισσότερες πληροφορίες εδώ