Το πορτρέτο της Frida στο Θέατρο Αλκμήνη

Η πολύχρωμη προσωπικότητα της Μεξικανής ζωγράφου Φρίντα Κάλο γεμίζει ζωή το Secret Room του Θεάτρου Αλκμήνη κάθε Δευτέρα και Τρίτη απόγευμα. Ήδη, από τον χώρο του φουαγιέ, οι θεατές βλέπουν μια όμορφη «γιρλάντα» από παιδικές ζωγραφιές που απεικονίζουν τη Φρίντα. Όλες διαφορετικές, όμως όλες με ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά: τα μάτια, τα φρύδια, τα λουλούδια.

Η νεαρή ηθοποιός Έλλη Χρονιάρη παρουσιάζεται στη σκηνή ως Φρίντα και με τα έντονα διαπεραστικά της μάτια μας κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Μεταμορφώνεται από τη γριά γειτόνισσα της ζωγράφου στο Κογιοακάν, στην μητέρα, την αδερφή, τη φίλη, τον μαθητή και φυσικά την ίδια τη Φρίντα προκειμένου να συνθέσει το δύσβατο μονοπάτι της ζωής της. Πρόκειται για έναν μονόλογο που καλύπτει το χρονικό διάστημα από τη νεαρή ηλικία της ζωγράφου, κατά την οποία είχε ένα σοβαρό δυστύχημα που την τραυμάτισε στην περιοχή της λεκάνης και των γεννητικών οργάνων, μέχρι το τέλος της ζωής της στην οποία πρωτοστατούσε ο έρωτας της για τον μεγάλο τότε ζωγράφο Ντιέγκο Ριβέρα, χάρη στον οποίο κατέκτησε την είσοδό της στον κόσμο της τέχνης - εξαιτίας όμως του οποίου έζησε και δυσάρεστες στιγμές.



Τα προβλήματα υγείας, οι συναισθηματικές διακυμάνσεις, τα καλλιτεχνικά ρεύματα, οι κομμουνιστικές της αντιλήψεις και η ευαισθησία της Φρίντα αποτυπώνονται στο έργο που, όπως φάνηκε, επιμελήθηκαν με μεγάλο ενδιαφέρον οι Έλενα Βισέρη και Κωνσταντίνα Δούκα-Γκόση. Η έρευνα πάνω στα γράμματα και το ημερολόγιο της καλλιτέχνιδος έδωσε στο κοινό λεπτομέρειες για τις σκέψεις και τα συναισθήματα μιας μορφής που βλέπουμε πολύ συχνά μπροστά μας - ποιος δεν έχει πέσει πάνω σε εικόνα της Φρίντα σε poster, τσάντα, graffiti; Αυτή η προσωπικότητα από ένα άψυχο είδωλο γίνεται πλέον πιο ζεστή και οικεία στο αθηναϊκό θεατρόφιλο κοινό μέσα από τις λεπτομέρειες της ζωής της. Μπορεί κανείς να καταλάβει την αιτία που η Φρίντα ζωγράφισε τόσες αυτοπροσωπογραφίες ή ακόμα και το πόσο επέδρασε στη δημιουργία της το σύνολο των αποβολών που υφίστατο κατα τη διάρκεια της ζωής της.

Από τη στιγμή που η ηθοποιός εμφανίζεται στη σκηνή, η Φρίντα «γεννιέται» μέσα από τα χρώματα και τα ιδιαίτερα ρούχα που τολμούσε τη δεκαετία του '30 να φοράει, ενώ «φεύγει» έτσι ακριβώς όπως τη φανταζόμαστε και όπως την έχει ο περισσότερος κόσμος στο μυαλό του. Η αισθητική των ρούχων και των αντικειμένων που χρησιμοποιούνται για την παράσταση είναι απολύτως ταιριαστή με την προσωπικότητα της Μεξικανής ζωγράφου: έντονοι χρωματισμοί, κεντήματα στην άκρη του ρούχου και λουλούδια είναι αυτά που χαρακτήριζαν την εικόνα της. Μερικά σκηνικά μόνο γεμίζουν τη μικρή σκηνή για να βοηθήσουν στην εξέλιξη της ιστορίας, με διαφορετική κάθε φορά χρησιμότητα.  



Η Έλενα Βισέρη και ο Πέτρος Παπαζήσης σκηνοθετούν πολύ έξυπνα την αεικίνητη Έλλη Χρονιάρη, η οποία άλλοτε σκαρφαλώνει στην καρέκλα και φωνάζει άλλοτε παίρνει ευλαβικά την πόζα της Φρίντα και άλλες φορές ακίνητη, προσπαθεί μόνο μέσα από τα άκρα και τη σιωπή της να μεταδώσει στο κοινό τον πόνο που βιώνει η ηρωίδα. Η χρήση του χώρου σε διάφορα επίπεδα και η ερμηνεία διαφορετικών χαρακτήρων διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον, ακόμα και για όσους, γνωρίζοντας τη ζωή της ζωγράφου, ξέρουν τι θα γίνει στο τέλος. Το μόνο που βρίσκω αχρείαστο είναι το σημείο του μονολόγου που ερμηνεύεται άλα Σάρα Κειν - η ερμηνεία και η σκηνοθεσία είναι ήδη δυνατές οπότε βρίσκω περιττή αυτή την επιλογή.