(Συνέχεια από την προηγούμενη εβδομάδα)
Μόλις το ''Smells Like Teen Spirit'' έσκασε στο ραδιόφωνο, τα τηλέφωνα στα δισκοπωλεία άρχισαν να βαράνε και ο κόσμος ήθελε να μάθει ποιο είναι αυτό το νέο γκρουπ με το περίεργο όνομα. Βέβαια οι Nirvana είχαν βγάλει ήδη το Bleach στην πολυσήμαντη Subpop αλλά είχε περάσει απαρατήρητο. Το Nevermind μπήκε στα δισκοπωλεία σαν οδοστρωτήρας και οι πωλήσεις ήταν πολύ μεγαλύτερες από τις συντηρητικές προβλέψεις της Geffen. Ήταν φανερό ότι, στην Αμερική τουλάχιστον, ο νεαρόκoσμος διψούσε για rock, πέρα απ' τις μπούκλες του hair metal που μεσουρανούσε την προηγούμενη δεκαετία, πέρα απ' την αδυναμία των Guns n' Roses να βγάλουν άλλο άλμπουμ ισάξιο του Appetite for Destruction..
Το Nevermind λοιπόν ήταν ένας δίσκος ορόσημο για την εποχή που βγήκε. Πέρα από τη μουσική, ήταν και οι στίχοι που ξένισαν πολλούς και τσίγκλησαν την περιέργεια. Οι βιτριολικοί στίχοι του Kurt Cobain περιείχαν γερές δόσεις αυτολύπησης και αυτοσαρκασμού, κάτι σπάνιο για ένα γκρουπ που είπαιζε σκληρό rock (o όρος grunge δεν είχε εφυρεθεί ακόμα). Ήταν στίχοι που άγγιζαν συναισθηματικά τους νέους στους οποίους απευθύνονταν. Ήταν στίχοι που προφήτευαν το μαύρο σύννεφο που ερχόταν. Άλλωστε ήταν 1991. Η πρώτη εισβολή στο Ιράκ είχε γίνει με φανφάρες και το σαχλό παραμύθι των 80s είχε τελειώσει. Τα synthesizers και οι βάτες είχαν μπει στη ντουλάπα και οι νέοι της Αμερικής είχαν αρχίσει να καταλαβαίνουν ότι από 'κει κι έπειτα ο δρόμος δε θα ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Χρειάζονταν έναν ήχο που να εκφράζει την οργή τους για τη νέα, μουδιασμένη δεκαετία. O ήχος των Nirvana ήταν σκοτεινός και δυσοίωνος. Εκτός από την άθλια ψυχολογική κατάσταση του δημιουργού του, περιέγραφε και έναν καθόλου θαυμαστό καινούργιο κόσμο γεμάτο απαισιοδοξία για το μέλλον, απόγνωση και ζόφο.
Εκείνες τις τόσο σημαδιακές ημέρες, η κυκλοφορία του Nevermind συνοδευόταν από μια τουρνέ που είχε προγραμματιστεί για μικρούς σχετικά χώρους. Ούτε ο πιο αισιόδοξος promoter μπορούσε να φανταστεί ότι το άλμπουμ θα έκανε τέτοιο πάταγο. Οπότε η προγραμματισμένη εμφάνιση των Nirvana στις 19 Οκτωβρίου στο Trees (ένα χώρο περίπου σαν το δικό μας Gagarin) είχε γίνει το γεγονός του μήνα. Τα εισιτήρια έγιναν ανάρπαστα και ήταν ανεμενόμενο ότι αυτό το παράξενο τρίο από το Σιάτλ δε θα ''χωρούσε'' στη μικρή σχετικά αίθουσα.
Kαι πράγματι, εκείνο το βράδυ η βόμβα που λεγόταν Nirvana εξεράγη με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στο ασφυκτικά γεμάτο Trees. To στουντιακό λούστρο του Nevermind είχε πάει κατά διαόλου και η μπάντα έπαιξε ένα σύντομο, άτσαλο, εκκωφαντικό και χαοτικό σετ. Όλα τα καλά συστατικά του punk δηλαδή. Ο Cobain ήταν μαστουρωμένος μέχρι τα μπούνια και έβγαζε ό,τι ακριβώς χρειαζόμασταν εμείς οι διψασμένοι για rock 'n' roll. Και ποιος να φανταζόταν ότι εκτός από εμάς εκεί μέσα, εκεί έξω υπήρχε και ένα άλλο κοινό, διψασμένο για έναν εκπρόσωπο, για κάποιον που να εκφράζει τις ανησυχίες και τους φόβους του. Ένα βάρος που εκ των υστέρων αποδείχτηκε ότι ήταν πάρα πολύ μεγάλο για τις ισχνές πλάτες ενός ακαλλιέργητου και γεμάτου προβλήματα πιτσιρικά απ' το Σιάτλ. Και ποιος περίμενε ότι μόλις δυόμισι χρόνια αργότερα θα έβαζε ο ίδιος ένα τέτοιο τέλος στη συναρπαστική ιστορία του. It's better to burn out than it is to rust, πράγματι.Και φυσικά μια τέτοια εμφάνιση δεν ήταν δυνατόν να περάσει χωρίς επεισόδια ή φασαρίες. Μόνο που το μπάχαλο περιορίστηκε πάνω στη σκηνή. Κάποια στιγμή, ο Cobain διέλυσε με την κιθάρα του ένα μόνιτορ που ανήκε στον φίλο ενός σεκιουριτά. Ο σεκιουριτάς, ο θρυλικός Turner Scott Van Blarcum, τραγουδιστής τριών metal και punk συγκροτημάτων και παιδί μάλαμα, στράβωσε πολύ άσχημα μ' αυτό. Όταν λοιπόν στη διάρκεια του "Love Buzz'' (ευχαριστώ YouTube!) ο Cobain πήδηξε μέσα στο πλήθος, ο Turner αρνήθηκε να τον τραβήξει πίσω. Όταν το πλήθος έσπρωξε πάλι τον τραγουδιστή στη σκηνή, εκείνος έφερε την κιθάρα στο κεφάλι του Turner. Αυτό απαγορεύεται! Ο Turner ανταπέδωσε με μια γροθιά που έστειle τον Cobain ιπτάμμενο και τζέντλεμαν. Ο Dave Grohl πήδηξε αμέσως πάνω απ' τα ντραμς (!) και όρμηξε στον σεκιουριτά. Ακολούθησε ένα πανδαιμόνιο και η μπάντα αρνήθηκε να συνεχίσει.
Αυτό ήταν το πιο κατάλληλο τέλος σε μια τέτοια τέλεια συναυλία. Και τελικά ο χώρος αποδείχτηκε ότι ήταν ιδανικός. Δύο χρόνια αργότερα, στη μεγάλη τουρνέ του In Utero ήρθαν πάλι στο Ντάλας για να παίξουν σε μια μεγάλη αρένα. Δε μου έκανε καθόλου καρδιά να πάω να τους δω ως μεγάλους ροκ σταρ.
Μερικά χρόνια αργότερα, η χήρα Cobain, πιασμένη και διάσημη πλέον, ήρθε στο Ντάλλας με τους Hole και έψαχνε να βρει τον Turner για να ζητήσει τα ρέστα. Δεν ήξερε με ποιον είχε να κάνει. Ο Turner, μυθική φιγούρα στη μουσική σκηνή της πόλης, και όχι μόνο για το ξυρισμένο κρανίο του που ήταν γεμάτο από τατουάζ με νεκροκεφαλές, ήταν ένας αληθινός πανκ που δε μάσαγε με τίποτα. Σε ένα Lollapalooza που δούλευε, είχε πλησιάσει τον Billie Joe Armstrong των Green Day, έχωσε τη μούρη του στη μούρη του τρομοκρατημένου μουσικού και του φώναξε: "Αφού είσαι Αμερικάνος γιατί τραγουδάς μ' αυτή τη φλώρικη αγγλική προφορά;'' ''Ε, ε, εεετσι μου βγαίνει'' απάντησε φοβισμένα εκείνος. ''Αυτό σκέφτηκα κι εγώ. Δεν είσαι πανκ, είσαι ένα μουνάκι'' του είπε ο Turner και έφυγε. Αργότερα όταν διηγόταν την ιστορία έλεγε ότι αν ο Armstrong ήταν αληθινός πανκ θα του απαντούσε: ''Γιατί έτσι γουστάρω και άντε γαμήσου''. Κάπου εκεί πάνω, όταν συναντηθούν πάλι ο Turner με τον Kurt, αυτή τη φορά θα έχουν ξεχάσει το επεισόδιο με το μόνιτορ και μάλλον θα δώσουν τα χέρια και θα πιουν μια μπίρα.