Τι θα ακούσεις:
Pop punk, Indie rock, Power pop, post hardcore
Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις:
"USA", "Yr Throat", "TV Stars", "Let Them Win"
Βαθμολογία: 7,4 / 10
Με μεγάλη έκπληξη υποδεχθήκαμε, την πρώτη μέρα του χρόνου, το νέο album με τίτλο "POST"- από τον Jeff Rosenstock, πρώην μέλος των Bomb the Music Industry! και μία από τις πιο ιδιαίτερες προσωπικότητες στην underground μουσική σκηνή. Δεν υπήρξε καμία προηγούμενη προώθηση, δεν υπήρξαν singles και κυκλοφορίες τραγουδιών σε σύντομο χρονικό διάστημα, ούτε αντίστροφη μέτρηση στα social media. Απλώς ένας σύνδεσμος για stream ή/και download του νέου δίσκου 10 κομματιών, σε οποιαδήποτε τιμή είναι κάποιος διατεθειμένος να πληρώσει, μαζί με μια ανακοίνωση ότι έχει υπογράψει στην Polyvinyl Records, η οποία θα κυκλοφορήσει φυσικές εκδόσεις αργότερα αυτό το έτος.
Σύμφωνα με τον Rosenstock, ο δίσκος, ηχογραφήθηκε κρυφά με φίλους και τελείωσε λίγο πριν κυκλοφορήσει μετά από ένα τετραήμερο συνεχόμενων ηχογραφήσεων. Μπορείτε να τα ακούσετε όλα αυτά στον επείγοντα και διασκεδαστικό τρόπο που τα τραγούδια έχουν αποδοθεί. Το "POST-", πέρα από ένα album που γεφυρώνει με πολύ επιτυχημένο τρόπο το χάσμα ανάμεσα στην hardcore punk και την indie rock, μοιάζει με ένα ντοκουμέντο από στενά συνδεδεμένους ανθρώπους, που εργάζονται σκληρά για να κάνουν κάτι που αισθάνονται καθαρτικό και καλό.
Ως συνήθως, οι στίχοι του Rosenstock στο "POST-" περιστρέφονται γύρω από το άγχος, την ανασφάλεια, το θυμό, την πλήξη και άλλες αιτίες για την κατάντια της καθημερινής ζωής. Είχε ξεκινήσει τη «δουλειά» του -να σχολιάσει τα τεκταινόμενα στη πολιτική σκηνή της Αμερικής- από το προηγούμενο album, "WORRY", και την ολοκληρώνει με το "POST-". O Rosenstock, καλύτερα από οποιονδήποτε καλλιτέχνη τους τελευταίους 18 μήνες, καταγράφει την αποσταθεροποιημένη συναισθηματικότητα του Αμερικανού πολίτη και κατ επέκταση του κάθε σύγχρονου πολίτη και φτάνει πολύ κοντά στο να εκπληρώσει τον ρόλο που η τέχνη θα έπρεπε να κατέχει στα κοινονικοπολιτικά ζητήματα.
Ο Jeff Rosenstock ανοίγει το "POST-" με μια σύντομη εισαγωγή, μόλις 5 δευτερολέπτων, ακολουθούμενη από το επτάλεπτο κομμάτι, που τιτλοφορείται “USA". Στο πρώτο ουσιαστικά τραγούδι του album, ένα punk-prog μανιφέστο που σαρώνει το αμερικανικό κοινωνικοπολιτικό κλίμα μέσα από το πρίσμα ενός διαρκούς εμφυλίου πολέμου, η χορωδία τραγουδά "You promised us the stars" για να δείξει την απογοήτευση και ύστερα να καταλήξει να επαναλαμβάνει τον στίχο "And now we’re tired and bored". Όμορφα παραμορφωμένες κιθάρες, γρήγοροι ρυθμοί στα τύμπανα που συνοδεύονται από κουδούνια, χορωδίες, «μαύρο» χιούμορ και διαμαρτυρίες και αναφορές στα ινδάλματα του (The Clash), με στίχους όπως "I fought the law, but the law was cheating (Διασκευή των The Clash στο I fought the law των The Crickets).
"What’s the point of having a voice?", τραγουδάει στο "Yr Throat", αλλά το καλπάζον tempo αναιρεί οποιαδήποτε ιδέα συμβιβασμού και ήττας. Ο φόβος του να αδρανοποιηθεί και ενδεχομένως να αποσυρθεί από τους αγώνες που καθόρισαν τον νεαρό του εαυτό αντιμετωπίζεται με τους υπερφορτωμένους ενισχυτές και την κορύφωση του "All This Useless Energy". Ξεχωρίζουν, η μπαλάντα "TV Stars", για το μελωδικό της πιάνο και το slowjam "9/10", που απεικονίζει την αστική μιζέρια, αλλά και τα δύο ξεχωρίζουν ακόμα περισσότερο, επειδή λειτουργούν με τέτοιο τρόπο ώστε να «καθαρίζουν» την μουσική παλέτα του Rossenstock, πριν αποφασίσει να περιηγηθεί στο ηχητικό του περιβάλλον και να τεντώσει τα συνθετικά και λυρικά του όρια.
Ο Rossenstock απολαμβάνει να δραματοποιεί την αντίθεση ανάμεσα στο επείγον που δημιουργεί η μουσική και στους απαισιόδοξους στίχους του, στο "Powerlessness" και στο "Beating My Head Against A Wall". To δεύτερο μάλιστα, το τραύλισμα ενός ανυπότακτου εξεγερμένου, ακούγεται σαν ένα γρήγορο ξέσπασμα, στο στυλ των Ramones. Το “Melba”, βέβαια, αποτελεί ό,τι πιο κοντινό σε ένα χαρούμενο τραγούδι, δίνοντας έμφαση στο restart, μια επανεκκίνηση που ο καλλιτέχνης επέλεξε να την τοποθετήσει χωρικά στη Μελβούρνη, προκειμένου να ξεπεράσει μια κακή μέρα.
Το τέλος του album έρχεται με το επικό, εντεκάλεπτο "Let Them Win", στο οποίο ο Rosenstock τρυγίζει όλους τους μουσικούς του καρπούς και τους εκτοξεύει στο πρόσωπο εκείνων που τον έκαναν να αισθάνεται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Μια «συμμορία» από φωνές και ένα ηρωικό σόλο κιθάρας σηματοδοτεί την δήλωση: "They’re not gonna win, again", η οποία «χτίζεται» σιγά-σιγά από όλα τα τραγούδια που προηγήθηκαν. Από την άλλη, η ήρεμη γιορτή των ambient synthesizers και των drones, υπογραμμίζει την κάθαρση μετά την «μάχη» και την επαναφορά της τάξης, με τον τρόπο που θα τα φανταζόταν o Brian Eno.
Σχετικό θέμα