Αυτή την εβδομάδα πριν 14 χρόνια: Social Distortion live
Για μένα, το White Light White Heat White Trash των Social Distortion είναι ένα απ' τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών. Ένας από εκείνους τους σπάνιους δίσκους που έχουν ένα σωρό ΤΕΡΑΣΤΙΑ κομμάτια και ούτε ένα που θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις φύρα για να γεμίσει ο δίσκος. Από την ημέρα που έπεσε στα χέρια μου το CD, το έγραψα σε μια κασέτα που έμεινε στο κασετόφωνο του αυτοκινήτου για τουλάχιστον ένα χρόνο.
Ξέρετε πώς είναι όταν έχετε το μήνα του μέλιτος με ένα δίσκο ή ένα συγκρότημα και πάνω σε εκείνη την περίοδο το συγκρότημα αυτό να επισκέπτεται την πόλη σου. Έτσι λοιπόν, όταν ανακοινώθηκε η ημερομηνία του live των Social D στο Ντάλας, ένιωσα σαν να κέρδιζα το λόττο. Toυς έβλεπα κάθε φορά που περνούσαν απ' την πόλη, αλλά αυτή τη φορά το timing ήταν ιδανικό καθώς βρισκόμουν ακόμα στο μήνα του μέλιτος με το White Light White Heat White Trash. Το πιο ώριμο (Διαβάστε στο ένθετο τι είχα γράψει για το δίσκο εν όψει της συναυλίας σε μια εφημερίδα της πόλης).
Το βράδυ της 21ης Νοεμβρίου 1996 λοιπόν, στο κατάμeστo και καταϊδρωμένο Deep Ellum Live η αίσθηση της προσμονής ήταν τόσο μεγάλη όσο και ο τοίχος ήχου που δημιουργούν οι δύο κιθάρες, το μπάσο και τα ντραμς του γκρουπ. Είχαν πέντε χρόνια να έρθουν και η ανυπομονησία είχε σπάσει τα καντράν. Όταν λοιπόν έσβησαν τα φώτα και τα ηχεία άρχισαν να ξερνούν τόνους από feedback, τα ουρλιαχτά του καλωσορίσματος παρολίγο να τους πνίξουν. To feedback σε λίγο μετατράπηκε στην εισαγωγή του ''Under My Thumb'', της κρυφής διασκευής που κλείνει το μεγαλειώδες αυτό άλμπουμ. Ναι, όπως ο χαρακτήρας του τραγουδιού, έτσι και ο Mike Ness μας είχε στο χέρι με το που βγήκε στη σκηνή. Όλα τα υπόλοιπα ήταν μια θολούρα από ιπτάμενα κορμιά, δυόμισι χιλιάδες κεφάλια που πήγαιναν πάνω κάτω και ένα μάτσο δολοφονικά τραγούδια για χαμένες αγάπες, χαμένες λεωφόρους, προδομένους εραστές και losers που αναζητούν λύτρωση με κάθε τρόπο. Και φυσικά η αίσθηση ότι βρίσκεσαι στη μέση ενός rock 'n' roll κυκλώνα που θέλεις να σε παρασύρει όσο πιο μακριά γίνεται απ' αυτά που σε πονάνε και να σε μεταφέρει όσο πιο κοντά γίνεται σ' αυτά που αγαπάς. Με κομμάτια όπως ''Don't Drag me Down'', ''Untitled'', 'I Was Wrong'', ''Dear Lover'' μαζί με τα παλιότερα ''Ball and Chain'', ''Cold Feelings'', ''Sick Boys'' και φυσικά τη διασκευή του ''Ring of Fire'', οι Social D μας μετέφεραν εκεί που θέλαμε.Η ενέργεια ήταν τόσο έντονη και θετική, η ανταπόκριση τόσο ζεστή και παθιασμένη που ύστερα από δύο encore o ξεζουμισμένος πλέον Ness υποσχέθηκε πως μόλις τελείωνε η τουρνέ, θα έρχονταν πάλι στο Ντάλας για να ξαναπαίξουν για αυτό το απίθανο κοινό. Για μας! Και όντως, το Μάϊο του 1997, όταν τελείωσε η πολύμηνη παγκόσμια περιοδεία τους, επέστρεψαν στον τόπο του εγκλήματος και έδωσαν άλλη μια συναυλία με το ίδιο πάθος, την ίδια ένταση, τα ίδια vibes.
Ως ένθετο στις σημερινές Rock n Roll Stories, διαβάστε παρακάτω ένα κείμενο, που είχα γράψει για το ίδιο θέμα, πολλά χρόνια πριν:
Roadshows
By Philip Chrissopoulos
published: November 21, 1996
Blood, sweat, and tears
Five years ago Social Distortion joined the Ramones at the old Bronco Bowl for one of rock's dream double bills--the kind that we don't get in Dallas that often. The two bands made three simple chords sound like heaven and created one of those nights where the music was so perfect in its gritty magnificence that nothing else mattered. Words like "punk" were inconsequential that evening as guitar, bass, and drums brought the chills that great music should, and everyone left sweaty and grinning. Five years later--which is 35 dog years and a century in rock 'n' roll--the SoCal band is back with its most heartfelt album yet. At a time when punk rock is whored out by the likes of Green Day and MTV, Social Distortion's new album, White Light White Heat White Trash, comes like a loyal friend from the past to invite you out for some primordial thrills. Social D's full-throated fury and emotional outpourings remain intact; the same three chords hit with such passionate intensity that you'd think the lives of the players depended on it. There is enough pathos in the melodies to melt the resistance of the most skeptical, and the band reaches emotional lows that many bands wouldn't--wouldn't want to--touch.
While most of his fellow punkers try to outpunk each other with more speed and obnoxious behavior while hiding their soullessness behind guitar machismo, singer-guitarist Mike Ness has been around the punk block enough times to know better. His songs come from the gut, and in White Light most are written from painful personal experiences. Here Ness wears his tattered heart on his tattooed sleeve. The album is a collection of redemption songs that are brutally sincere--"I Was Wrong," "Untitled," "Crown of Thorns"--and hit home with bruised knuckles. Most of them have the immediacy and bluesiness of Hank Williams--Sr., that is--as Ness sings about his travels down rock's lost highway with a voice so grainy you can almost taste the blood mixed with the phlegm.
A man who has drowned in love's often-treacherous waters, Ness won't hesitate to dive in again as long as he's alive and screaming and growling about his pain not to win your sympathy, but because these are the hard facts of life. At the end, in a raging rendition of the Stones' "Under My Thumb," he replaces the playfulness of the original with the threat of nasty revenge. At 34 Ness is not ashamed to tell you that he cries for love or that he screwed up and is willing to accept the punishment, and that's what separates the (punk) men from the boys.
--Philip Chrissopoulos
Social Distortion plays Deep Ellum Live Thursday, November 21.