Χθες βράδυ παρακολούθησα ένα μεγάλο κομμάτι του Α' Ημιτελικού της Eurovision, στον οποίο συμμετείχαν και τα τραγούδια της Ελλάδας και Κύπρου, τα οποία πραγματικά με απογοήτευσαν... Δε σας κρύβω ότι πάντα θεωρούσα την Eurovision ως μια πολύ καλή ιδέα για να συμμετέχουν όλες (σχεδόν) οι Ευρωπαϊκές χώρες σε μια γιορτή και καθεμιά να συνεισφέρει με την μουσική της παράδοση.
Αυτή είναι η θεωρία. Δυστυχώς, η πράξη απέχει σε μεγάλο βαθμό... Τι σχέση λοιπόν μπορεί να έχει η Ελλάδα με τα περισσότερα από τα τραγούδια που έχουμε στείλει στον διαγωνισμό; Τι σχέση έχει η Κύπρος με το τραγούδι της Φουρέϊρα, το οποίο είναι αυτή τη στιγμή 1ο στα στοιχήματα; Πόσα τραγούδια από όσα είναι υποψήφια φέτος έχουν κάτι σχετικό με την χώρα προέλευσης τους; Πόσα από αυτά έχουν κάτι το ξεχωριστό; Πολύ λίγα...
Κάθε χρόνο ο διαγωνισμός προσπαθεί να βελτιωθεί στο κομμάτι της ψηφοφορίας και να γίνει πιο δίκαιος όσον αφορά την ανάδειξη του Νο1 τραγουδιού της χρονιάς. Είναι γεγονός ότι τα 2 τελευταία χρόνια, την πρώτη θέση έλαβαν δύο ωραία τραγούδια, που είχαν κάτι να πουν. Όμως, η βάση της Eurovision και η όποια επιτυχία της στηρίζεται στην πρωτογενή ύλη, δηλαδή στα τραγούδια της. Εκεί πρέπει να δώσει βάση για την όποια βελτίωση της τα επόμενα χρόνια.
Αυτή τη στιγμή, από πολλούς από εμάς θεωρείται ένα κιτς πάρτυ και τίποτα παραπάνω. Όμως, δεν θα μπορούσε να είναι ένας πραγματικός καλός Διαγωνισμός Τραγουδιού; Μόνο τότε θα μπορούσαν αξιόλογοι μουσικοί από τη χώρα μας, αλλά κι από τις «πηγές» της καλής ξένης μουσικής, όπως είναι η Αγγλία, η Ιταλία και η Γαλλία να στείλουν πραγματικά καλά τραγούδια κι όχι αυτά που «έχουν πέραση» στην Eurovision, δηλαδή τα χαζο-ποπ τραγούδια...
Φοβάμαι ότι αυτή η θέληση δεν υπάρχει από τους διοργανωτές του Διαγωνισμού...
Από το 1956 μέχρι σήμερα έχουν περάσει 62 χρόνια. Μέσα σ' αυτά είναι λίγα τα τραγούδια που ξεχωρίζουν για μένα. Παρακάτω έχω συγκεντρώσει τα 10 καλύτερα, σύμφωνα με την προσωπική μου άποψη:
Αλήθεια, σας άρεσαν τα τραγούδια της Φουρέϊρα και της Γ. Τερζή;
Αυτή είναι η θεωρία. Δυστυχώς, η πράξη απέχει σε μεγάλο βαθμό... Τι σχέση λοιπόν μπορεί να έχει η Ελλάδα με τα περισσότερα από τα τραγούδια που έχουμε στείλει στον διαγωνισμό; Τι σχέση έχει η Κύπρος με το τραγούδι της Φουρέϊρα, το οποίο είναι αυτή τη στιγμή 1ο στα στοιχήματα; Πόσα τραγούδια από όσα είναι υποψήφια φέτος έχουν κάτι σχετικό με την χώρα προέλευσης τους; Πόσα από αυτά έχουν κάτι το ξεχωριστό; Πολύ λίγα...
Κάθε χρόνο ο διαγωνισμός προσπαθεί να βελτιωθεί στο κομμάτι της ψηφοφορίας και να γίνει πιο δίκαιος όσον αφορά την ανάδειξη του Νο1 τραγουδιού της χρονιάς. Είναι γεγονός ότι τα 2 τελευταία χρόνια, την πρώτη θέση έλαβαν δύο ωραία τραγούδια, που είχαν κάτι να πουν. Όμως, η βάση της Eurovision και η όποια επιτυχία της στηρίζεται στην πρωτογενή ύλη, δηλαδή στα τραγούδια της. Εκεί πρέπει να δώσει βάση για την όποια βελτίωση της τα επόμενα χρόνια.
Αυτή τη στιγμή, από πολλούς από εμάς θεωρείται ένα κιτς πάρτυ και τίποτα παραπάνω. Όμως, δεν θα μπορούσε να είναι ένας πραγματικός καλός Διαγωνισμός Τραγουδιού; Μόνο τότε θα μπορούσαν αξιόλογοι μουσικοί από τη χώρα μας, αλλά κι από τις «πηγές» της καλής ξένης μουσικής, όπως είναι η Αγγλία, η Ιταλία και η Γαλλία να στείλουν πραγματικά καλά τραγούδια κι όχι αυτά που «έχουν πέραση» στην Eurovision, δηλαδή τα χαζο-ποπ τραγούδια...
Φοβάμαι ότι αυτή η θέληση δεν υπάρχει από τους διοργανωτές του Διαγωνισμού...
Από το 1956 μέχρι σήμερα έχουν περάσει 62 χρόνια. Μέσα σ' αυτά είναι λίγα τα τραγούδια που ξεχωρίζουν για μένα. Παρακάτω έχω συγκεντρώσει τα 10 καλύτερα, σύμφωνα με την προσωπική μου άποψη:
- Johnny Logan - Hold me now (1987 - Ιρλανδία)
- Alexander Rybak - Fairytale (2009 - Νορβηγία)
- ABBA - Waterloo (1974 - Σουηδία)
- Salvador Sobral - Amar Pelos Dois (2018 - Πορτογαλία)
- Jamala - 1944 (2017 - Ουκρανία)
- Celine Dion - Ne partez pas sans moi (1988 - Ελβετία)
- Loreen - Euphoria (2012 - Σουηδία)
- Eimear Quinn - The voice (1996 - Ιρλανδία)
- Lena - Satellite (2010 - Γερμανία)
- Tanel Padar & Dave Benton - Everybody (2001 - Εσθονία)
Αλήθεια, σας άρεσαν τα τραγούδια της Φουρέϊρα και της Γ. Τερζή;