Τι θα ακούσεις: Art punk, indie rock, dance punk
Τραγούδια που ξεχωρίζουν: Back To Earth, Before The Water Gets Too High, Violence
Βαθμολογία: 7,8
Σε μια εποχή όπου πολλοί τακτικά δηλώνουν πως το κιθάριστικό indie-rock είναι νεκρό, οι Parquet Courts μας χαμογέλασαν και έφεραν στο προσκήνιο το Wide Awake!.
Στο έκτο επίσημο άλμπουμ των Parquet Courts, βρίσκουμε πίσω από την παραγωγή τον Brian Burton (aka Danger Mouse), στον οποίο λογίζεται ένα μεγάλο μέρος της ατμόσφαιρας μια νοσταλγικής γιορτής, οδηγούμενη από το θυμικό.
Το εναρκτήριο κομμάτι "Total Football", είναι αφιερωμένο στην έννοια της συλλογικότητας έναντι του ατομικισμού. Η κιθάρα οδηγεί από την αρχή μέχρι το τέλος τον ρυθμό, είναι μια θαυμάσια εισαγωγή για το album και το λυρικό μπαράζ καταλήγει σε μια δήλωση απόγνωσης.
Οι Αμερικανοί, παρουσιάζουν στη συνέχεια, ένα κομμάτι που σίγουρα δεν θα είχε τηλεοπτικό χρόνο στην Αμερική, το Violence. Είναι ένα από τα πιο άμεσα, πολιτικά τραγούδια τους, και μοιάζει περισσότερο με έναν punk μονόλογο, πάνω σε ένα funk riff της δεκαετίας του 70. Όλα αυτά για να ακολουθήσει ένα από τα highlight του δίσκου. Το Before The Water Gets Too High, έρχεται να «ξεπλύνει» όλο τον θυμό, με το υπνωτικό synth να πρωταγωνιστεί, ενώ το μπάσο και τα ντραμς συνοδεύουν το μπλαζέ τραγούδισμα του Andrew Savage.
Ακολουθούν, το “Mardi Gras Beads” με την οξεία κιθάρα και τους εσωστρεφείς στίχους -ίσως σας θυμίσει κάτι από το Range Life των Pavement- και το lead single “Almost Had to Start a Fight/In and Out of Patience”, στο οποίο θυμούνται τις punk καταβολές τους. To “Freebird ΙΙ” δεν έχει να προσφέρει κάτι παραπάνω από ένα λίκνισμα στους ώμους και την ιστορία, πως βαφτίστηκε από έναν φίλο τους, που το παρομοίασε με το τραγούδι των Lynyrd Skynyrd –καμία σχέση, όμως. Στο “Normalization”,ο Andrew Savage αναρωτιέται αν πέρασε το Turing test, αναφερόμενος, δηλαδή, στον τρόπο, που οι άνθρωποι ενστερνίζονται ιδέες και αλλάζουν τρόπο σκέψης, ανάλογα με τις επιταγές των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Το δεύτερο highlight του δίσκου αποτελεί το "Back To Earth”, που «ακουμπάει» την sci-fi παραξενιά των Flaming Lips, πλαισιομένη από ένα δραματικό πιάνο και μερικά μελαγχωλικά prog φωνητικά σε στυλ Ian Curtis. Στο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, δεν ενδιαφέρονται για τον στίχο, επιλέγοντας να επαναλαμβάνουν ένα φωνητικό απόσπασμα και να το στολίζουν με σφυρίχτρες και με ντίσκο γραμμές. Η ροή του δίσκου δεν έρχεται σε αντίθεση με τις δύο-λεπτών punk παρακάμψεις (NYC Observation και Extinction). Κάθε νέα εισβολή είναι μια ευπρόσδεκτη αλλαγή ρυθμού. Είναι δύσκολο να κουραστείτε να ακούτε μια μπάντα που είναι ξεκάθαρα στην κορυφή της δημιουργικότητάς τους.
To Wide Awake! Βρίσκει τους Parquet Courts, πράγματι, στην πιο παραγωγική τους φάση. Είναι ταυτόχρονα καυστικό και καθησυχαστικό, εκρηκτικό και συγκρατημένο. Δείχνουν σαν μια μπάντα που είναι εξαιρετικά άνετη με τον εαυτό της και εξαιρετικά άβολη με οτιδήποτε άλλο.
Δεν ξέρω πραγματικά αν ο όρος "punk" ταιριάζει πραγματικά εδώ. Το "art punk" φαίνεται πιο κατάλληλο, αλλά είναι δύσκολο να εντοπίσουμε πραγματικά ένα είδος για να περιγράψουμε αυτό το δίσκο. Υπάρχει μια indie αισθητική σε ολόκληρο τo δίσκο, με ίχνη ψυχεδέλειας (Violence) και έναν τόνο dance-punk (Wide Awake!).
Πριν από αυτό το album η μουσική τους δεν είχε μεγάλη υπόσταση. Οι προσεγγίσεις τους στο art punk και στο indie rock ήταν συχνά ευχάριστες, αλλά όχι αξιομνημόνευτες ή ξεχωριστές. Ωστόσο, τα τραγούδια πραγματικά ξεχωρίζουν και αναδυκνύονται στο πλαίσιο της ροής του δίσκου. Δείχνουν να βρίσκουν μια ισορροπία μεταξύ έντασης και μπαλάντας.
Το μεγαλύτερο κερδισμένο στοίχημα σε αυτό το album είναι σίγουρα η φωνητική παράσταση του Andrew Savage. Ακούγεται τόσο παθιασμένος και επιθετικός σε κομμάτια όπως το Violence, ενώ στο Before The Water Gets Too High μοιάζει να αφήνει την εκτέλεση του να παρασύρεται στον ρυθμό. Οι στίχοι σε όλη τη διάρκεια, είναι μερικοί από τους πιο έξυπνους και πιο προοδευτικούς στίχους που έχω ακούσει το 2018. Δεν είναι απλώς σημεία που γεμίζουν την μουσική ή λογοπαίγνια. Αντ 'αυτού, είναι ενημερωμένοι, ευαίσθητοι και λεπτομερείς με συνειδητά πολιτικά στοιχεία. Αν υπάρχει κάποιο μεγάλο μειονέκτημα σε αυτό το album, είναι ότι μερικές φορές η μελωδία ή η δομή μερικών κομματιών είναι... απλώς εντάξει.
Δεν είναι ένα επικό art punk album αλλά είναι αναμφισβήτητα ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κιθαριστικα album της χρονιάς, αναζωογονητικό, γεμάτο από εκπληκτικές ιδέες.