Πολυπράγμων και πολυτάλαντος. Ποιος είναι;
Εκείνος ο τύπος με τις χαρακτηριστικές κόκκινες τιράντες. Ο Σπύρος Γραμμένος.
Γράφει τραγούδια, γράφει θεατρικά έργα (παιδικό παρακαλώ) έχει το δικό του διαδικτυακό show (The Barber Show) κουρεύει (κυριολεκτικά, μια που πριν γίνει καλλιτέχνης – τραγουδιστής - performer ήταν κομμωτής) και ανάμεσα σ' αυτά περνάει κάθε Παρασκευή από τον Σταυρό του Νότου, όπου βρίσκει πάνω στη σκηνή τον επίσης ταλαντούχο Πάνο Φραγκιαδάκη (Χατζηφραγκέτα) και ψυχαγωγούν το ιδιαίτερο μα φανατικό κοινό της μουσικής σκηνής του Νέου Κόσμου.
Και επειδή μπορεί κάποια τραγούδια του να έχουν πλάκα, πίσω τους όμως κρύβουν ένα βαθύτατο κοινωνικό προβληματισμό.
Πριν την πρεμιέρα των εμφανίσεων μας έδωσε μια συνέντευξη κυριολεκτικά στο…πόδι.
The Barber Show: πόσα κεφάλια έχουμε ακόμα για κούρεμα;
Δεν ξέρω. Πάρα πολλά. Αυτό είναι κάτι που θέλω να συνεχίσει, να πάρει δρόμο να κάνει το δικό του κύκλο. Προς το παρόν πάει ωραία. Έχουν επισκεψιμότητα τα βίντεο παρόλο που το κανάλι μου στο YouTube ήταν κλειστό για μερικά χρόνια.
Εκτός από κεφάλια για κούρεμα, ράμματα για γούνες έχουμε;
(γελάει) Όχι, δεν κάνω τέτοια πράγματα. Εξάλλου, είμαι και κατά των γουνών, των δερμάτινων, γιατί να ταλαιπωρούμε τα κακόμοιρα τα ζωάκια;
Παίζει να σε δούμε με κόκκινα ρούχα και μαύρες τιράντες;
(γελάει) Παίζουν τα πάντα. Σήμερα σκέφτομαι να βγω στη σκηνή μ' αυτές τις τιράντες (είναι κάτι μαύρες με σχεδιάκια) αλλά το σκέφτομαι.
Κάποιος είπε για σένα: «αυτός είναι περίπτωση πως μπορεί και γράφει χαρούμενα τραγούδια με λυπημένους στίχους». Πώς σου φαίνεται αυτή η διαπίστωση;
Πάρα πολύ όμορφο. Εγώ δεν θα μπορούσα να το πω έτσι, δυσκολεύομαι να πω τι γράφω αλλά αυτό μ΄αρέσει, είναι πάρα πολύ ωραίο. Πραγματικά πολύ όμορφο. Ποτέ δεν αποφασίζω να γράψω κάτι συγκεκριμένο, απλά γράφω και συνήθως συμβαίνουν λυπημένα πράγματα και επειδή δεν μου αρέσει να λέω λυπημένα τραγούδια, τους δίνω μια διάσταση πιο ευχάριστη, για να τραγουδήσω τα χάλια μας.
Μεταξύ σοβαρού και αστείου λέγονται πάντα τα πιο σοβαρά πράγματα, ισχύει;
Έτσι ακριβώς. Σκέψου όταν ο Γιωργάκης Παπανδρέου ανακοίνωνε το πρώτο μνημόνιο, δεν ήταν αστείο όλο αυτό; Αυτά που έλεγε, εκεί που ήταν.
Από την «Χώρα των λωτοφάγων» και τον «Πνιγμένο στο Αιγαίο» έως «Το Αμυγδαλάκι» και τον «Αθλητικό τύπο» πόσο μεγάλη απόσταση είναι;
Καθόλου, δεν είναι καθόλου μεγάλη απόσταση, όλα αυτά μπορεί να είναι μια στιγμή μας. Ο ίδιος άνθρωπος μπορεί να τα ζήσει όλα αυτά. Η στιγμή κρατάει τόσο λίγο που μπορεί σ΄ένα λεπτό να ζήσεις όλα τα άσχημα μαζί. Σε μια στιγμή μπορούν να περάσουν από το μυαλό σου, οι πνιγμένοι στο αιγαίο, ο κόσμος που βασανίζεται, τα κορίτσια που εκδίδονται χωρίς να το θέλουν, όλο αυτό το πράγμα και ταυτόχρονα μέσα σ΄αυτό να συμβεί και κάτι που είναι αστείο. Αν και εγώ χρησιμοποιώ τον αυτοσαρκασμό γενικά και στα δικά μου προβλήματα, ακόμα και σε κάτι έντονο που έχω περάσει, έχω αυτοσαρκαστεί για να μπορέσω να το ξεπεράσω.
Το «Αμυγδαλάκι» είναι μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση. Ένα δικό σου βίωμα που το έκανες τραγούδι.
Είναι ο θάνατος κι η κηδεία του πατέρα μου, γεγονός το οποίο πραγματικά, είχε απίστευτα αστείες στιγμές μέσα. Με συγγενείς να κλαίνε κι όλα αυτά τα κωμικοτραγικά.
Πόσο κοινωνικό προβληματισμό αντέχει ο σύγχρονος Έλληνας στη μουσική διασκέδαση του;
Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να το μετρήσω αυτό το πράγμα, αν το είχα μετρήσει, θα ήταν σαν να έχω βρει το μυστικό της επιτυχίας. Ξέρω ότι δεν αντέχει πολύ. Αν, δηλαδή, τραγουδούσα πιο ανάλαφρα και ευχάριστα τραγούδια, θα πέρναγαν πιο πολύ στον κόσμο. Ο κολλητός μου, για να καταλάβεις, είχε το CD μου στο αυτοκίνητό του, και μου είπε ότι τα κομμάτια που ήταν σοβαρά τα προσπερνούσε. Κι εγώ όταν οδηγώ, δεν θέλω να ακούω κάτι βαρύ.
Είσαι από τους καλλιτέχνες που έχεις έντονη παρουσία σε συναυλίες για κοινωνικά θέματα, για αλληλεγγύη, μετανάστες, απεργούς. Υπάρχει αποτέλεσμα ή πρέπει να γίνουν κι άλλα πράγματα;
Το πρόβλημα πάντα, σ' αυτού του είδους τις εκδηλώσεις, είναι ότι δεν γίνεται σωστή επικοινωνία. Κάποτε κάναμε με το «Αγάπη ρε μαντζόρε» μια συναυλία στο Κατράκειο, στη Νίκαια και μάζεψε αν θυμάμαι καλά 8.000 κόσμο, τεράστιο νούμερο. Δεν ξέρω πόσοι κατάλαβαν ότι ήταν μια συναυλία αντιρατσιστική και αντιφασιστική. Πρέπει ο κόσμος να μαθαίνει να πηγαίνει σ΄αυτές τις συναυλίες πρώτα για τον σκοπό και μετά για τον καλλιτέχνη και μετά εκεί που είναι, να ενημερώνεται για το θέμα . Όχι πάμε σε μια συναυλία, και κάτι είπαν, για κάτι. Έχω παίξει για τους δεκαπέντε Αφγανούς μετανάστες που είχαν ράψει τα στοματά τους, στα Προπύλαια και ήταν είκοσι άτομα.
Πες μου κάποιον καλλιτέχνη που θαυμάζεις και θα ήθελες να συνεργαστείς;
Δεν μπορώ να απαντήσω σε τέτοια ερώτηση, δεν ξέρω, θαυμάζω πολλούς καλλιτέχνες και συνεργάζομαι με τους περισσότερους ή έχω συνεργαστεί και θα συνεργαστώ και μ΄άλλους. Είχα από παλιά ένα θέμα με τον Δεληβοριά, συνεργαστήκαμε στην Ταράτσα, ήταν ο πρώτος που άκουσε τα τραγούδια από τον καινούργιο μου δίσκο με συμβούλεψε, είμαστε φίλοι.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο λάθος σου στη ζωή ή στην καριέρα σου;
Τα αφήνω πίσω τα λάθη μου. Για να είναι κάτι λάθος πρέπει να είναι κάτι για το οποίο να έχω μετανιώσει. Δεν νιώθω ότι έχω μετανιώσει για κάτι. Ήμουν «κλειστός» όταν ένιωθα έτσι, ήταν οι στιγμές μου. Τώρα σε άλλα θέματα, μπορεί να μην έχω συμπεριφερθεί σωστά σε ανθρώπους ή σε συνεργάτες και καμιά φορά να το σκέφτομαι, ότι στεναχώρησα αυτόν αλλά πιστεύω ότι όλα γίνονται για καλό, ακόμα και τα χειρότερα πράγματα που μας συμβαίνουν σε προσωπικό επίπεδο συνήθως μας βγαίνουν σε καλό. Μετά από κάτι κακό συνήθως γίνεται κάτι καλό. Μέσα στην «κατάθλιψή μου» έχω πολύ μεγάλη αισιοδοξία.
Τελειώνοντας μια ερώτηση που θα ήθελες να απαντήσεις και που ποτέ δεν έγινε.
Κοίτα πολλές φορές θα ήθελα να με ρωτήσουν ερωτήσεις τύπου καλλιστείων δηλαδή . «Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;» να πω το μπλε «Τι εύχεσαι;» να πω παγκόσμια ειρήνη.
Μάλλον σε παίρνουν σοβαρά παρότι στην σκηνή βγάζεις ένα εύθυμο χαρακτήρα.
Μωρέ με παίρνουν σοβαρά και καλά κάνουν, απλώς θα ήθελα κάποια στιγμή σε μια συνέντευξη να με ρωτάνε για το αγαπημένο μου μέρος για διακοπές, το αγαπημένο μου φαγητό και να είναι τόσο ανάλαφρο (γέλια) να μην στενοχωριόμαστε όλη την ώρα.
Λοιπόν πάμε από την αρχή. Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;
(Γέλια) Δεν ξέρω! (Γέλια και κρυφοκοιτάζει τις σημειώσεις μου) Αυτό γιατί δεν με ρώτησες για τον Μηλιώκα και τον Πανούση;
Αυτό είναι μια παρατήρηση που έχω σημειώσει. Βρίσκω μια ομοιότητα μ΄αυτό που έκανε ο Γιάννης Μηλιώκας στην δεκαετία του ΄80 και στις αρχές του ΄90 δηλαδή είχε κάποια τραγούδια σατυρικά που έκρυβαν βαθύτατους κοινωνικούς προβληματισμούς και με το Τζίμη Πανούση, η πρόζα ανάμεσα στα τραγούδια.
Δεν το κρύβω είμαι θαυμαστής και των δύο, μεγάλος μάλιστα. Και ένας λόγος που συνεργάζομαι με τον Πάνο Φραγκιαδακη, δεν το ξέρει, μάλλον θα το μάθει από την συνέντευξη, είναι ότι μου θυμίζει πολύ τον Μηλιώκα, στο τρόπο που γράφει και στο τρόπο που τα λέει θα το δεις.
Η συνέχεια επί της σκηνής…