Οι The Gathering είναι ένα συγκρότημα με ιδιαίτερη διαδρομή. Ξεκίνησαν τη μουσική τους περιπλάνηση στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 ως εκπρόσωποι του ακραίου metal ήχου. Αφού εδραιώθηκαν στο metal στερέωμα κτίζοντας ένα φανατικό κοινό με τις πρώτες τους κυκλοφορίες, στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 στράφηκαν σε πιο πειραματικές φόρμες υιοθετώντας την σκοτεινή, υπνωτική ατμόσφαιρα της 4AD σκηνής, floydικές μελωδίες και post rock φόρμες.
Σε αυτή τη δεύτερη φάση των The Gathering τα αδελφια René και Hans Rutten (ιδρυτές και βασικοί συνθέτες) είχαν την τύχη να έχουν συνοδοιπόρο τη χαρισματική Anneke van Giersbergen που σημάδεψε με τη φωνή της σημαντικές κυκλοφορίες όπως το “How to Measure a Planet”, και το “Souvenirs”.
Κάπου σε αυτή τη περίοδο της καριέρας τους και ενώ περιόδευαν για το Souvenirs είχα την τύχη να τους δω για πρώτη φορά live. Η εμφάνιση τους στο Mylos 1927 club της Λάρισας εκείνο το βράδυ του Απρίλη έχει αποτυπωθεί για πάντα στη μνήμη μου με ανεξίτηλα χρώματα
Πέρασαν δεκαπέντε χρόνια μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου να ξαναβρεθώ σε συναυλία τους. Πολλά πράγματα άλλαξαν από τότε με σημαντικότερο τη διαδοχή της Anneke από τη Silje Wergeland στα φωνητικά. Με χαρά διαπίστωσα παρακολουθώντας την συναυλία τους στο Principal Club Theater την προηγούμενη Παρασκευή πως ακόμα πιο πολλά παρέμειναν αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου.
Την βραδιά ξεκίνησαν οι Αθηναίοι Meden Agan οι οποίοι έπαιξαν υλικό κυρίως από την τελευταία τους δουλειά “Catharsis”.
Ακολούθησαν οι Fragile Vastness. Για περίπου σαράντα λεπτά παίξανε με επάρκεια απαιτητικές progressive συνθέσεις με κυρίαρχο συστατικό τα φωνητικά της Έλενας Στρατηγοπούλου. Αξιοπρεπής στο σύνολό της εμφάνιση παρά τα τεχνικά προβλήματα, η διαχείριση των οποίων τους ανάγκασε να κόψουν στη μέση το “Face in the Mirror”.
Λίγο μετά τις 23:00 οι the Gathering ανέβηκαν στη σκηνή του Principal Club Theater. Οι πρώτες νότες του “Black Light District” στο πιάνο ήταν αρκετές για να εδραιώσουν ως κυρίαρχο συναίσθημα της βραδιάς την γνώριμη γλυκιά μελαγχολία που χαρακτηρίζει τον ήχο τους.
Για μία ώρα και σαράντα λεπτά απολαύσαμε μία μπάντα που όχι μόνο κατάφερε να αποδώσει με υποδειγματική άνεση επί σκηνής τα πολύπλοκα ηχοτοπία που χαρακτηρίζουν την μουσική τους, αλλά να πάει και ένα βήμα παραπάνω προσθέτοντας λεπτομέρειες και ηχοχρώματα που έδωσαν ξεχωριστό ενδιαφέρον στις συνθέσεις τους.
Αξίζει να αναφερθεί ότι η εμφάνιση των the Gathering στη Θεσσαλονίκη ήταν η δεύτερη αυτής της mini περιοδείας με πρώτο σταθμό τη Σόφια της γειτονικής Βουλγαρίας ενώ ακολούθησαν δύο ακόμη εμφανίσεις στην Αθήνα και την Πάτρα. Οι εμφανίσεις αυτές σηματοδοτούν την επιστροφή τους στα μουσικά δρώμενα μετά από αρκετά χρόνια απουσίας.
Αυτή η απουσία ευτυχώς δεν μείωσε στο ελάχιστο την αυτοπεποίθηση, την δεξιοτεχνία και το «δέσιμο» των Ολλανδών οι οποίοι κυριάρχησαν ολοκληρωτικά πάνω στη σκηνή. Απεναντίας ένιωσα ότι τους έδωσε μια παραπάνω ώθηση, ζωντάνια και ενθουσιασμό που ίσως έλειπαν από παλαιότερες εμφανίσεις τους.
Εντύπωση μου έκανε και η Silje Wergeland η οποία χρίστηκε επάξια διάδοχος της Anneke και κάλυψε με επάρκεια και αξιοπρέπεια ένα δυσαναπλήρωτο κενό δίνοντας μια πιο γήινη διάσταση στον ήχο των the Gathering.
Στο setlist κυριάρχησαν επιλογές από το εξαιρετικό (κατ’ εμέ η πληρέστερη και πιο ισορροπημένη δουλειά τους μέχρι σήμερα) “Disclosure”. Στην περίπου μία ώρα και σαράντα λεπτά που διήρκησε η εμφάνιση τους, εκπροσωπήθηκαν σχεδόν όλες οι κυκλοφορίες του συγκροτήματος μέχρι και το μακρινό “Mandylion”. Σίγουρα όλοι μας είχαμε τραγούδια «απωθημένα» που θα θέλαμε να ακούσουμε αλλά γνωρίζοντας ότι δεν χωράνε όλα σε ένα live κρατάμε την λαχτάρα μας για την επόμενη φορά που θα διασταυρωθούν οι δρόμοι μας με «τη συνάθροιση» των Ολλανδών.
Highlight της εμφάνισης των the Gathering στη Θεσσαλονίκη ήταν το κλείσιμο της συναυλίας στο encore με το “I Can See Four Miles” κατά τη διάρκεια του οποίου οι ήχοι του Theremin δημιούργησαν μία απόκοσμη, καθηλωτική ατμόσφαιρα κάνοντας το κοινό του Principlal Club Theater να στέκεται αποσβολωμένο.
Οι the Gathering το βράδυ της Παρασκευής ανανέωσαν τους δεσμούς εμπιστοσύνης και κέρδισαν για ακόμη μία φορά την εκτίμηση των Ελλήνων οπαδών τους. Επίσης, απέδειξαν και στους πιο δύσπιστους ότι άντεξαν στο πέρασμα του χρόνου διατηρώντας στο ακέραιο όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των ζωντανών τους εμφανίσεων.
Η προσθήκη της Silje Wergeland ανανέωσε το συγκρότημα δίνοντας νέα πνοή τόσο στο studio όσο και επί σκηνής. H όποια άρνηση κάποιων οπαδών να διαπιστώσουν το αυτονόητο πιστεύω ότι εδράζεται κυρίως σε συναισθηματικούς λόγους.
Μοναδικό παράπονό μου είναι η μέτρια προσέλευση του κόσμου. Αν δεν μπορούμε να μαζευτούμε ούτε διακόσια άτομα για ένα από τα επιδραστικότερα συγκροτήματα του σκληρού ήχου, με τρείς δεκαετίες ιστορίας στην πλάτη του, με παράδοση πολύ καλών εμφανίσεων και με αντίτιμο ένα προσιτό εισιτήριο, τότε μας αξίζει να βλέπουμε όλες τις περιοδείες να περνάνε ξώφαλτσα από την χώρα μας και να στρέφουμε τις συναυλιακές μας προσδοκίες στη γειτονική Βουλγαρία.
Σε αυτή τη δεύτερη φάση των The Gathering τα αδελφια René και Hans Rutten (ιδρυτές και βασικοί συνθέτες) είχαν την τύχη να έχουν συνοδοιπόρο τη χαρισματική Anneke van Giersbergen που σημάδεψε με τη φωνή της σημαντικές κυκλοφορίες όπως το “How to Measure a Planet”, και το “Souvenirs”.
Κάπου σε αυτή τη περίοδο της καριέρας τους και ενώ περιόδευαν για το Souvenirs είχα την τύχη να τους δω για πρώτη φορά live. Η εμφάνιση τους στο Mylos 1927 club της Λάρισας εκείνο το βράδυ του Απρίλη έχει αποτυπωθεί για πάντα στη μνήμη μου με ανεξίτηλα χρώματα
Πέρασαν δεκαπέντε χρόνια μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου να ξαναβρεθώ σε συναυλία τους. Πολλά πράγματα άλλαξαν από τότε με σημαντικότερο τη διαδοχή της Anneke από τη Silje Wergeland στα φωνητικά. Με χαρά διαπίστωσα παρακολουθώντας την συναυλία τους στο Principal Club Theater την προηγούμενη Παρασκευή πως ακόμα πιο πολλά παρέμειναν αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου.
Την βραδιά ξεκίνησαν οι Αθηναίοι Meden Agan οι οποίοι έπαιξαν υλικό κυρίως από την τελευταία τους δουλειά “Catharsis”.
Ακολούθησαν οι Fragile Vastness. Για περίπου σαράντα λεπτά παίξανε με επάρκεια απαιτητικές progressive συνθέσεις με κυρίαρχο συστατικό τα φωνητικά της Έλενας Στρατηγοπούλου. Αξιοπρεπής στο σύνολό της εμφάνιση παρά τα τεχνικά προβλήματα, η διαχείριση των οποίων τους ανάγκασε να κόψουν στη μέση το “Face in the Mirror”.
Λίγο μετά τις 23:00 οι the Gathering ανέβηκαν στη σκηνή του Principal Club Theater. Οι πρώτες νότες του “Black Light District” στο πιάνο ήταν αρκετές για να εδραιώσουν ως κυρίαρχο συναίσθημα της βραδιάς την γνώριμη γλυκιά μελαγχολία που χαρακτηρίζει τον ήχο τους.
Για μία ώρα και σαράντα λεπτά απολαύσαμε μία μπάντα που όχι μόνο κατάφερε να αποδώσει με υποδειγματική άνεση επί σκηνής τα πολύπλοκα ηχοτοπία που χαρακτηρίζουν την μουσική τους, αλλά να πάει και ένα βήμα παραπάνω προσθέτοντας λεπτομέρειες και ηχοχρώματα που έδωσαν ξεχωριστό ενδιαφέρον στις συνθέσεις τους.
Αξίζει να αναφερθεί ότι η εμφάνιση των the Gathering στη Θεσσαλονίκη ήταν η δεύτερη αυτής της mini περιοδείας με πρώτο σταθμό τη Σόφια της γειτονικής Βουλγαρίας ενώ ακολούθησαν δύο ακόμη εμφανίσεις στην Αθήνα και την Πάτρα. Οι εμφανίσεις αυτές σηματοδοτούν την επιστροφή τους στα μουσικά δρώμενα μετά από αρκετά χρόνια απουσίας.
Αυτή η απουσία ευτυχώς δεν μείωσε στο ελάχιστο την αυτοπεποίθηση, την δεξιοτεχνία και το «δέσιμο» των Ολλανδών οι οποίοι κυριάρχησαν ολοκληρωτικά πάνω στη σκηνή. Απεναντίας ένιωσα ότι τους έδωσε μια παραπάνω ώθηση, ζωντάνια και ενθουσιασμό που ίσως έλειπαν από παλαιότερες εμφανίσεις τους.
Εντύπωση μου έκανε και η Silje Wergeland η οποία χρίστηκε επάξια διάδοχος της Anneke και κάλυψε με επάρκεια και αξιοπρέπεια ένα δυσαναπλήρωτο κενό δίνοντας μια πιο γήινη διάσταση στον ήχο των the Gathering.
Στο setlist κυριάρχησαν επιλογές από το εξαιρετικό (κατ’ εμέ η πληρέστερη και πιο ισορροπημένη δουλειά τους μέχρι σήμερα) “Disclosure”. Στην περίπου μία ώρα και σαράντα λεπτά που διήρκησε η εμφάνιση τους, εκπροσωπήθηκαν σχεδόν όλες οι κυκλοφορίες του συγκροτήματος μέχρι και το μακρινό “Mandylion”. Σίγουρα όλοι μας είχαμε τραγούδια «απωθημένα» που θα θέλαμε να ακούσουμε αλλά γνωρίζοντας ότι δεν χωράνε όλα σε ένα live κρατάμε την λαχτάρα μας για την επόμενη φορά που θα διασταυρωθούν οι δρόμοι μας με «τη συνάθροιση» των Ολλανδών.
Highlight της εμφάνισης των the Gathering στη Θεσσαλονίκη ήταν το κλείσιμο της συναυλίας στο encore με το “I Can See Four Miles” κατά τη διάρκεια του οποίου οι ήχοι του Theremin δημιούργησαν μία απόκοσμη, καθηλωτική ατμόσφαιρα κάνοντας το κοινό του Principlal Club Theater να στέκεται αποσβολωμένο.
Οι the Gathering το βράδυ της Παρασκευής ανανέωσαν τους δεσμούς εμπιστοσύνης και κέρδισαν για ακόμη μία φορά την εκτίμηση των Ελλήνων οπαδών τους. Επίσης, απέδειξαν και στους πιο δύσπιστους ότι άντεξαν στο πέρασμα του χρόνου διατηρώντας στο ακέραιο όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των ζωντανών τους εμφανίσεων.
Η προσθήκη της Silje Wergeland ανανέωσε το συγκρότημα δίνοντας νέα πνοή τόσο στο studio όσο και επί σκηνής. H όποια άρνηση κάποιων οπαδών να διαπιστώσουν το αυτονόητο πιστεύω ότι εδράζεται κυρίως σε συναισθηματικούς λόγους.
Μοναδικό παράπονό μου είναι η μέτρια προσέλευση του κόσμου. Αν δεν μπορούμε να μαζευτούμε ούτε διακόσια άτομα για ένα από τα επιδραστικότερα συγκροτήματα του σκληρού ήχου, με τρείς δεκαετίες ιστορίας στην πλάτη του, με παράδοση πολύ καλών εμφανίσεων και με αντίτιμο ένα προσιτό εισιτήριο, τότε μας αξίζει να βλέπουμε όλες τις περιοδείες να περνάνε ξώφαλτσα από την χώρα μας και να στρέφουμε τις συναυλιακές μας προσδοκίες στη γειτονική Βουλγαρία.