Μια νέα χρονιά μόλις ξεκίνησε και μακάρι κάθε της μέρα να μοιάζει μ' αυτές τις πρώτες ημέρες, που είναι φορτωμένες αγάπη, αισιοδοξία, γιορτινές μελωδίες και πασπαλισμένες με αρκετή χρυσόσκονη. Οι άνθρωποι συνηθίζουμε να κάνουμε ένα μικρό πισωγύρισμα με την αφορμή κάθε νέας χρονιάς, ώστε να θυμηθούμε, να ξεχωρίσουμε και τελικά να κρατήσουμε στις αποσκευές μας στιγμές από τη χρονιά που φεύγει.
Η δική μας ανασκόπηση στο άρθρο αυτό είναι μουσική και αφορά τις ελληνικές συναυλίες του 2018. Ζητήσαμε, λοιπόν, από τους συντάκτες του MixGrill να ξαναθυμηθούν τις συναυλίες που παραβρέθηκαν τη χρονιά που μόλις μας αποχαιρέτησε και να ξεχωρίσουν ποιες τους έχουν μείνει πιο έντονα. Δείτε παρακάτω ποιες επέλεξε ο καθένας για τους δικούς του λόγους, όπως μας εξηγούν.
[Γράφει η Φωτεινή Καϊλάρη]
Κωστής Μαραβέγιας @ Πλατεία Νερού, Αθήνα (16/06/2018)
Η συναυλία στην οποία ανατρέχει το μυαλό μου από την περασμένη χρονιά μυρίζει καλοκαίρι, θάλασσα και έχει αέρα αισιοδοξίας και χαράς.
Πρωταγωνιστής δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον μοναδικό Κωστή Μαραβέγια. Μέσα Ιουνίου και ο Μαραβέγιας μας κατέβασε πρώτη φορά παραθαλάσσια για ένα μεγάλο καλοκαιρινό πάρτι στην Πλατεία Νερού. Ήταν πολύ βροχερή μέρα, όμως η βροχή δεν κατάφερε να χαλάσει τη γιορτή που είχε στηθεί από νωρίς εκεί. Έχει χαραχτεί έντονα στη θύμηση μου η γιορτινή ατμόσφαιρα εκείνης της μέρας, πολύς κόσμος, διαφημιστικά events γνωστών προϊόντων, παιχνίδια και πολλά δροσερά ποτά. Η εμφάνιση του Μαραβέγια πάνω στη σκηνή απογείωσε το κέφι. Τραγούδησε, χόρεψε, κι έπαιξε μουσική, εκρηκτικός, κεφάτος κι επικοινωνιακός με τον κόσμο, όπως τον ξέρουμε. Όλοι όσοι ήμασταν εκεί τραγουδούσαμε και χορεύαμε ασταμάτητα στο ρυθμό των τραγουδιών του αγαπημένου καλλιτέχνη. Ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς ήταν η ξαφνική εισβολή στη σκηνή του Πάνου Μουζουράκη, στενού φίλου του Κωστή Μαραβέγια, για να ερμηνεύσουν παρέα το αγαπημένο κομμάτι «Φίλα Με Ακόμα». Η συναυλία τελείωσε τις πρώτες πρωινές ώρες της επόμενης μέρας, ο κόσμος δεν έλεγε να φύγει από την Πλατεία Νερού, γιατί κανείς μας δε ήθελε να τελειώσει αυτό το πάρτι!
Διαβάστε το review μας εδώ.
(Η φωτογραφία ανήκει στον Μιχάλη Τσεσμετζή και το MixGrill)
[Γράφει ο Δημήτρης Όρλης]
ΛΕΞ @ Ιβανώφειο, Θεσσαλονίκη (27/06/2018)
Μια ενδιαφέρουσα χρονιά κλείνει παίρνοντας στο ντουλάπι του αρχείου εισιτήρια συναυλιών που θα μείνουν ζωντανές στη μνήμη για αρκετό καιρό αφού το χρονοντούλαπο σκονιστεί. Η εμφάνιση της Κρίστης Στασσινοπούλου και του Στάθη Καλυβιώτη ήταν μία από τις κορυφές που προσέφερε το Υπόγειο στο κοινό της Θεσσαλονίκης πριν κατεβάσει ρολά, όπως και αυτή της Σtella. Επίσης, όλοι χορτάσαμε το δίδυμο Θανάση - Σωκράτη το καλοκαίρι, αλλά μία άλλη συναυλία ξεχωρίζω και θέλω να αφιερώσω τις γραμμές που δικαιούμαι στο άρθρο αυτό.
Μια συναυλία στα τέλη Ιούνη, όταν μετά από ορισμένες αναβολές ο ΛΕΞ παρουσίασε το καινούριο του άλμπουμ στο Ιβανώφειο. Το κλειστό γήπεδο μπάσκετ της ομάδας του Ηρακλή είναι σχετικά χαμηλό και με αρκετό ξύλο, ιδανικός φούρνος για τις λίγες χιλιάδες άτομα που το γέμισαν ασφυκτικά παρά την έντονη βροχή και την μικρή απόσταση απ' το κέντρο της πόλης. Δεν είναι τα όσα συνέβαιναν επί σκηνής που χρήζουν καταγραφής, αλλά τα όσα γινόντουσαν από κάτω. Πυρσούς και χορό έχουμε δει και στο «Σιγά Μην Κλάψω» ή στον «Πεχλιβάνη», αλλά σε όσες ελληνικές συναυλίες έχω πάει τα τελευταία χρόνια δεν θυμάμαι τόσο πολύ κόσμο να τραγουδάει τόσο πλήρως και τόσο δυνατά κάτι όπως το "Vittorio" ή τις «Πολυκατοικίες». Το φετινό άλμπουμ του ΛΕΞ, 2ΧΧΧ, είναι ένα από τα πιο αξιόλογα δείγματα της ελληνικής hip hop σκηνής για το 2018 και τη βραδιά εκείνη εξερράγη μαζί με τη νεολαία της Θεσσαλονίκης από την οποία πηγάζει και, κυρίως, απευθύνεται.
Μια συναυλία στα τέλη Ιούνη, όταν μετά από ορισμένες αναβολές ο ΛΕΞ παρουσίασε το καινούριο του άλμπουμ στο Ιβανώφειο. Το κλειστό γήπεδο μπάσκετ της ομάδας του Ηρακλή είναι σχετικά χαμηλό και με αρκετό ξύλο, ιδανικός φούρνος για τις λίγες χιλιάδες άτομα που το γέμισαν ασφυκτικά παρά την έντονη βροχή και την μικρή απόσταση απ' το κέντρο της πόλης. Δεν είναι τα όσα συνέβαιναν επί σκηνής που χρήζουν καταγραφής, αλλά τα όσα γινόντουσαν από κάτω. Πυρσούς και χορό έχουμε δει και στο «Σιγά Μην Κλάψω» ή στον «Πεχλιβάνη», αλλά σε όσες ελληνικές συναυλίες έχω πάει τα τελευταία χρόνια δεν θυμάμαι τόσο πολύ κόσμο να τραγουδάει τόσο πλήρως και τόσο δυνατά κάτι όπως το "Vittorio" ή τις «Πολυκατοικίες». Το φετινό άλμπουμ του ΛΕΞ, 2ΧΧΧ, είναι ένα από τα πιο αξιόλογα δείγματα της ελληνικής hip hop σκηνής για το 2018 και τη βραδιά εκείνη εξερράγη μαζί με τη νεολαία της Θεσσαλονίκης από την οποία πηγάζει και, κυρίως, απευθύνεται.
[Γράφει η Παναγιώτα Κλεάνθους]
Λευκή Συμφωνία @ Gagarin 205, Αθήνα (07/12/2018)
Παρόλο που το 2018 δεν παρευρέθηκα σε όσες ελληνικές συναυλίες θα ήθελα, ωστόσο, κατάφερα να παρακολουθήσω κάποιες πολύ αξιόλογες, όπως τη σύμπραξη του Παύλου Παυλίδη με τον Γιάννη Αγγελάκα στην Πλατεία Νερού, τη συνεργασία του Θανάση Παπακωνσταντίνου με τον Σωκράτη Μάλαμα στον ίδιο χώρο, τους Last Drive με τους Nightstalker στην Τεχνόπολη, τον Leon of Athens με τις Chores στην Πειραιώς 260 ή την παρουσίαση του “Inner Dynamics” του Theodore στο Fuzz. Εκείνη, όμως, που με εντυπωσίασε φέτος, ίσως γιατί ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα και, ταυτόχρονα, μια σημαντική επανασύνδεση για τους πιο παλιούς, ήταν η συναυλία των Λευκή Συμφωνία στο Gagarin.
Η επιστροφή τους μετά από 17 χρόνια έγινε για πρώτη φορά πέρυσι στο Piraeus Academy 117, αλλά δεν κατάφερα να είμαι εκεί, οπότε στη φετινή ο ενθουσιασμός ήταν πολύ μεγάλος. Μια συναυλία που με έκανε να νιώσω πολλά συναισθήματα και διαφορετικές καταστάσεις. Την απόλαυση της πρώτης φοράς, τη χαρά της καινούργιας εμπειρίας, την αδρεναλίνη των ροκ συναυλιών, την τύχη του να βρίσκομαι εκεί το συγκεκριμένο βράδυ, τη (νέα) αγάπη προς τη μπάντα, τη λύτρωση μέσα από τη μουσική και τα τραγούδια της, τη στεναχώρια που δεν είχα ευκαιρία να τους δω στο παρελθόν, μιας και εγώ γεννήθηκα μόλις ένα χρόνο πριν οι Λευκή Συμφωνία κυκλοφορήσουν το τρίτο(!) άλμπουμ τους.
Δεν ξέρω αν έπαιξαν καλύτερα ή όχι από πέρυσι, αλλά εμένα που φάνηκαν καταπληκτικοί. Ο Θοδωρής ∆ημητρίου τα έδωσε όλα πάνω στη σκηνή, ο ∆ιογένης Χατζηστεφανίδης έβαλε φωτιά στο μπάσο, ο Σωτήρης Καστάνης είχε εξαιρετική επαφή με τον κόσμο παίζοντας κιθάρα, ο Βαγγέλης Τσιμπλάκης «έσπασε» τα ντραμς και ο Θοδωρής Φοινίδης είχε απίστευτη ενέργεια στα πλήκτρα. Η μπάντα συνδύασε τα αγαπημένα και ιστορικά πια τραγούδια με νέο υλικό, αφού ετοιμάζεται για δισκογραφικό come – back όπως όλα δείχνουν, και είχε πολύ καλή χημεία στη σκηνή, αλλά και με τον κόσμο. Για πολλούς λόγους, λοιπόν, για εμένα αυτή ήταν η καλύτερη ελληνική συναυλία της χρονιάς που φεύγει.
Η επιστροφή τους μετά από 17 χρόνια έγινε για πρώτη φορά πέρυσι στο Piraeus Academy 117, αλλά δεν κατάφερα να είμαι εκεί, οπότε στη φετινή ο ενθουσιασμός ήταν πολύ μεγάλος. Μια συναυλία που με έκανε να νιώσω πολλά συναισθήματα και διαφορετικές καταστάσεις. Την απόλαυση της πρώτης φοράς, τη χαρά της καινούργιας εμπειρίας, την αδρεναλίνη των ροκ συναυλιών, την τύχη του να βρίσκομαι εκεί το συγκεκριμένο βράδυ, τη (νέα) αγάπη προς τη μπάντα, τη λύτρωση μέσα από τη μουσική και τα τραγούδια της, τη στεναχώρια που δεν είχα ευκαιρία να τους δω στο παρελθόν, μιας και εγώ γεννήθηκα μόλις ένα χρόνο πριν οι Λευκή Συμφωνία κυκλοφορήσουν το τρίτο(!) άλμπουμ τους.
Δεν ξέρω αν έπαιξαν καλύτερα ή όχι από πέρυσι, αλλά εμένα που φάνηκαν καταπληκτικοί. Ο Θοδωρής ∆ημητρίου τα έδωσε όλα πάνω στη σκηνή, ο ∆ιογένης Χατζηστεφανίδης έβαλε φωτιά στο μπάσο, ο Σωτήρης Καστάνης είχε εξαιρετική επαφή με τον κόσμο παίζοντας κιθάρα, ο Βαγγέλης Τσιμπλάκης «έσπασε» τα ντραμς και ο Θοδωρής Φοινίδης είχε απίστευτη ενέργεια στα πλήκτρα. Η μπάντα συνδύασε τα αγαπημένα και ιστορικά πια τραγούδια με νέο υλικό, αφού ετοιμάζεται για δισκογραφικό come – back όπως όλα δείχνουν, και είχε πολύ καλή χημεία στη σκηνή, αλλά και με τον κόσμο. Για πολλούς λόγους, λοιπόν, για εμένα αυτή ήταν η καλύτερη ελληνική συναυλία της χρονιάς που φεύγει.
Διαβάστε το review μας εδώ.
(Η φωτογραφία ανήκει στον Αλέξιο Αντωνόπουλο και το MixGrill)
Βέβαια, αν είχα τη δυνατότητα να επιλέξω μία ακόμη, θα ήθελα να κάνω ειδική μνεία σε ένα καλοκαιρινό live του Παύλου Παυλίδη, από εκείνα τα μικρά που δεν υπολογίζεις ότι θα έχουν τόση δύναμη. Στο πλαίσιο των «περιοδειών» που κάνουν οι καλλιτέχνες εντός Αττικής, με εμφανίσεις σε διάφορους δήμους, ο Παύλος Παυλίδης επισκέφθηκε στις αρχές Σεπτεμβρίου το Υπαίθριο Δημοτικό Θέατρο Ζωγράφου με την trio μπάντα του, δηλαδή με τον Ορέστη Μπενέκα και τον Αλέκο Βουλγαράκη. Η όμορφη ενέργεια, το μυσταγωγικό κλίμα, η ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου project, τα σπάνια τραγούδια που ακούσαμε, το καθιστούν ένα live – διαμάντι που θα μου μείνει σίγουρα αξέχαστο.
[Γράφει ο Βαγγέλης Γκρέκο]
Παντελής Κυραμαργιός και Πλέγμα @ Kremlino, Αθήνα (21/02/2018)
Το 2018 για μένα ήταν μια παράξενη χρονιά. Ίσως γιατί σηματοδότησε το τέλος συνηθειών που μ' άρεσαν και την αναζήτηση κινήτρων για το μετά. Αποχαιρετώ λοιπόν το χρόνο αυτό, ψάχνοντας να βρω τις συναυλίες που ξεχώρισα... Έτσι πάω πίσω στο χρόνο, εκεί στα τέλη του χειμώνα και στην παρουσίαση δίσκου της «Αρετής» του Παντελή Κυραμαργιού μαζί με την καλλιτεχνική κολλεκτίβα «Πλέγμα». Στον Πειραιά και δη στο όμορφο Kremlino ξετυλίχθηκε ένας δίσκος παρέα με ένα διήγημα, συνδυάζοντας τη μουσική, το θέατρο με την αφήγηση! Η φωνή του μοναδικού Γιώργου Μιχαλακόπουλου έδενε την ιστορία μεταξύ των δέκα τραγουδιών και έφτιαξε ένα κόσμημα που καλό είναι να μη λείπει από καμία βιβλιοθήκη.
Διαβάστε το review μας εδώ.
(Η φωτογραφία ανήκει στον Μιχάλη Τσεσμετζή και το MixGrill)
Λίγο καιρό αργότερα, βρέθηκα στο «Κάτι Παράξενο» όπως παρουσιάστηκε στο Passport Κεραμεικός. Οι Απόστολος Κίτσος και Μιχάλης Καλογεράκης παρουσίασαν μια παράσταση με ταυτότητα, αισθητική και έναν ήχο ξεχωριστό που δείχνει την αγάπη αυτών των παιδιών για την μουσική μέσα από τα δικά τους μάτια. Φαίνεται πως θα τους συζητάμε για καιρό αυτούς τους δύο καλλιτέχνες και όποιος δεν έχει ακούσει το δίσκο να τον αναζητήσει! Χρειάζονται έμπρακτη στήριξη και πιστεύω πως θα σας κερδίσουν μέχρι το τελευταίο χειροκρότημα που θα τους δώσετε!
Διαβάστε το review μας εδώ.
(Η φωτογραφία ανήκει στον Μιχάλη Τσεσμετζή και το MixGrill)
[Γράφει η Τραϊάνα Αθανασιάδου]
Αλκίνοος Ιωαννίδης @ Κύτταρο, Αθήνα (16/11/2018)
Πέρασε και τούτη η χρονιά, πότε φτάσαμε στην εκπνοή του 2018, ούτε που το κατάλαβα. Ωστόσο, όπως και κάθε άλλη χρονιά στην πρωτεύουσα οι αθηναϊκές σκηνές δεν μας αφήνουν παραπονεμένους. Μέσα στο γενικότερο πνεύμα απολογισμού, βάλθηκα να ξεχωρίσω και την αγαπημένη μου συναυλία.
Με σιγουριά θα πω, πως ήταν εκείνη του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο Κύτταρο. Όπως προδίδει και το όνομα της παράστασης solo, εμφανίστηκε στη σκηνή μόνος του, πότε με την κιθάρα του, πότε με το λαούτο. Ο λόγος που έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, είναι γιατί εντυπωσιάστηκα από την επίδραση που έχουν τα τραγούδια του παιγμένα στην πρωταρχική μορφή τους. Η ειλικρίνεια της σκηνικής του παρουσίας καθώς και η αποδοχή του κοινού ήταν συγκινητική και σχεδόν μαγική. Υπήρχε ένα διάχυτο κλίμα οικειότητας που με μετέφερε στο εφηβικό μου δωμάτιο, όταν και πρωτοάκουσα την μουσική του. Ήταν ένα ατόφιο μοίρασμα, μια συναισθηματική σύμπραξη με το κοινό του που θα μου έχει μείνει αξέχαστη!
Διαβάστε το review μας εδώ.
*Στη φωτογραφία εξωφύλλου ο ΛΕΞ από συναυλία του 2017 (Φωτογραφία: Δημήτρης Μουγκος)