Ο Δημήτρης Μυστακίδης αγαπήθηκε από το ευρύ κοινό μέσα από την αγάπη του για την ρεμπέτικη μουσική σκηνή. Σήμα κατατεθέν, η λαϊκή κιθάρα του με την οποία ξαναζωντανεύει την εποχή του μεσοπολέμου και μας ξανασυστήνει παλιά αγαπημένα τραγούδια με την προσωπική του αισθητική.
Το περασμένο Σάββατο, τον παρακολουθήσαμε σε μια ιδιαίτερη παράσταση αφιερωμένη στα εγκλήματα του ρεμπέτικου τραγουδιού, στη σκηνή plus του Σταυρού του Νότου. Δεν θα ήταν υπερβολή αν την χαρακτήριζα, ένα μουσικό ντοκιμαντέρ για την εγκληματικότητα του μεσοπολέμου στον ελλαδικό χώρο. Μας εισήγαγε στην έννοια του εγκλήματος νομικά, ηθικολογικά, κοινωνιολογικά αλλά και θρησκειολογικά. Φάνηκε, πώς είχε πραγματοποιήσει ενδελεχή έρευνα, καθώς σχολίαζε εμπεριστατωμένα κάθε τραγούδι με αναφορές σε νομικά άρθρα, αλλά και δημοσιεύματα της εποχής.
Ενδεικτικά, θα μπορούσαμε να πούμε πως οι ενότητες των τραγουδιών χωρίζονταν ανά τύπους εγκλημάτων όπως: εγκλήματα κατά της ζωής, λαθρεμπόριο, κλοπές, ληστείες, χρήση και διακίνηση ναρκωτικών, απειλή, παράνομος τζόγος ενώ έγινε ιδιαίτερη μνεία και στην αυτοκτονία. Φυσικά, αναφορά έγινε και στις περιπτώσεις που ποινικοποιείται η ίδια η τέχνη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι η απαγόρευση ενός τραγουδιού που αναφερόταν σε ένα ναυάγιο την εποχή του Μεταξά, με σκοπό να ξεχαστεί το γεγονός.
Φονικά στην Καλλιθέα, στο Θησείο, στα Τρίκαλα, βεντέτες και πάθη δημιούργησαν μια νουαρ, μυστηριώδη ατμόσφαιρα. Εικόνες από σκοτεινά σοκάκια, υγρούς τοίχους φυλάκων, τεκέδες με μυστικά δωμάτια. Όλα αυτά υπό τις ιδιαίτερες αφηγήσεις του Δημήτρη Μυστακίδη, που αποκάλυπταν απίστευτες λεπτομέρειες για την ζωή της εποχής με επίκαιρα σχόλια που μας έκαναν να αναρωτιόμαστε πόσο τελικά απέχουμε από το χτες. Οι αναφορές στον Παύλο Φύσσα, στον Ζακ Κωστόπουλο δημιούργησαν μια άμεση σύνδεση με τα σκοτάδια της εποχής εκείνης.
Μουσικά μας ταξίδεψε μια εξαμελής ορχήστρα, με πλήρη σύμπνοια, αποτελούμενη από κιθάρες, μπουζούκι, λαούτο, βιολί, κανονάκι και κοντραμπάσο, με κάθε μουσικό να έχει τις ιδιαίτερες στιγμές του. Η Ιφιγένεια Ιωάννου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση με την ερμηνεία της όπως και ο Δημήτρης Παππάς και ο Γιώργος Τσαλαμπούνης που συνόδευαν τον Δημήτρη Μυστακίδη στο τραγούδι.
Ένα ευφάνταστο στοιχείο της παράστασης ήταν τα βίντεο με το αστυνομικό ρεπορτάζ για κάποια από τα εγκλήματα της εποχής, που δεν θα μπορούσε να τα κάνει άλλος πέρα από τον μαιτρ του είδους τον Πάνο Σόμπολο.
Όπως είπε και ο ίδιος ο Δημήτρης Μυστακίδης, «ίσως το να μην κάνουμε τίποτα να αποτελεί εξίσου βαρύ έγκλημα με το να κάνουμε κάτι εγκληματικό».
Δημήτρης Μυστακίδης: κιθάρα, μπουζούκι, λαούτο και τραγούδι
Ιφιγένεια Ιωάννου: κανονάκι και τραγούδι
Δημήτρης Παππάς & Γιώργος Τσαλαμπούνης: κιθάρα, μπαγλαμά και τραγούδι
Σάκης Καρακώστας: βιολί
Δημήτρης Τσεκούρας: κοντραμπάσο
Γιάννης Ταβουλάρης: ηχοληψία
*Η φωτογραφία προέρχεται από το δελτίο τύπου
Το περασμένο Σάββατο, τον παρακολουθήσαμε σε μια ιδιαίτερη παράσταση αφιερωμένη στα εγκλήματα του ρεμπέτικου τραγουδιού, στη σκηνή plus του Σταυρού του Νότου. Δεν θα ήταν υπερβολή αν την χαρακτήριζα, ένα μουσικό ντοκιμαντέρ για την εγκληματικότητα του μεσοπολέμου στον ελλαδικό χώρο. Μας εισήγαγε στην έννοια του εγκλήματος νομικά, ηθικολογικά, κοινωνιολογικά αλλά και θρησκειολογικά. Φάνηκε, πώς είχε πραγματοποιήσει ενδελεχή έρευνα, καθώς σχολίαζε εμπεριστατωμένα κάθε τραγούδι με αναφορές σε νομικά άρθρα, αλλά και δημοσιεύματα της εποχής.
Ενδεικτικά, θα μπορούσαμε να πούμε πως οι ενότητες των τραγουδιών χωρίζονταν ανά τύπους εγκλημάτων όπως: εγκλήματα κατά της ζωής, λαθρεμπόριο, κλοπές, ληστείες, χρήση και διακίνηση ναρκωτικών, απειλή, παράνομος τζόγος ενώ έγινε ιδιαίτερη μνεία και στην αυτοκτονία. Φυσικά, αναφορά έγινε και στις περιπτώσεις που ποινικοποιείται η ίδια η τέχνη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι η απαγόρευση ενός τραγουδιού που αναφερόταν σε ένα ναυάγιο την εποχή του Μεταξά, με σκοπό να ξεχαστεί το γεγονός.
Φονικά στην Καλλιθέα, στο Θησείο, στα Τρίκαλα, βεντέτες και πάθη δημιούργησαν μια νουαρ, μυστηριώδη ατμόσφαιρα. Εικόνες από σκοτεινά σοκάκια, υγρούς τοίχους φυλάκων, τεκέδες με μυστικά δωμάτια. Όλα αυτά υπό τις ιδιαίτερες αφηγήσεις του Δημήτρη Μυστακίδη, που αποκάλυπταν απίστευτες λεπτομέρειες για την ζωή της εποχής με επίκαιρα σχόλια που μας έκαναν να αναρωτιόμαστε πόσο τελικά απέχουμε από το χτες. Οι αναφορές στον Παύλο Φύσσα, στον Ζακ Κωστόπουλο δημιούργησαν μια άμεση σύνδεση με τα σκοτάδια της εποχής εκείνης.
Μουσικά μας ταξίδεψε μια εξαμελής ορχήστρα, με πλήρη σύμπνοια, αποτελούμενη από κιθάρες, μπουζούκι, λαούτο, βιολί, κανονάκι και κοντραμπάσο, με κάθε μουσικό να έχει τις ιδιαίτερες στιγμές του. Η Ιφιγένεια Ιωάννου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση με την ερμηνεία της όπως και ο Δημήτρης Παππάς και ο Γιώργος Τσαλαμπούνης που συνόδευαν τον Δημήτρη Μυστακίδη στο τραγούδι.
Ένα ευφάνταστο στοιχείο της παράστασης ήταν τα βίντεο με το αστυνομικό ρεπορτάζ για κάποια από τα εγκλήματα της εποχής, που δεν θα μπορούσε να τα κάνει άλλος πέρα από τον μαιτρ του είδους τον Πάνο Σόμπολο.
Μια παράσταση που είναι αποτέλεσμα μιας εμπεριστατωμένης έρευνας. Το
κλίμα και η ατμόσφαιρα όπως μεταδόθηκε στο κοινό, μαρτυρά μια δουλειά που
έγινε με μεράκι και αγάπη. Αν ένας από τους σκοπούς της παράστασης,
ήταν να αφυπνίσει μέσα από άλλες εποχές, το πέτυχε! Θύμισε λάθη που ίσως όλοι κάνουμε με την πράξη ή με την απραξία!
Όπως είπε και ο ίδιος ο Δημήτρης Μυστακίδης, «ίσως το να μην κάνουμε τίποτα να αποτελεί εξίσου βαρύ έγκλημα με το να κάνουμε κάτι εγκληματικό».
Οι παραστάσεις συνεχίζονται για ακόμη τέσσερα Σάββατα.
Συντελεστές:
Δημήτρης Μυστακίδης: κιθάρα, μπουζούκι, λαούτο και τραγούδι
Ιφιγένεια Ιωάννου: κανονάκι και τραγούδι
Δημήτρης Παππάς & Γιώργος Τσαλαμπούνης: κιθάρα, μπαγλαμά και τραγούδι
Σάκης Καρακώστας: βιολί
Δημήτρης Τσεκούρας: κοντραμπάσο
Γιάννης Ταβουλάρης: ηχοληψία
*Η φωτογραφία προέρχεται από το δελτίο τύπου